Πάνος Τριανταφύλλου: «Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τελείωσε η ζωή μου»

Ο Πάνος Τριανταφύλλου ανήκει στους ανθρώπους που χρειάστηκε να αποδείξουν πόσο δυνατοί είναι. Στα 18 του ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα του άλλαξε την ζωή, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Στράφηκε στον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό –μπάσκετ και ξιφασκία, παγκόσμια πρωταθλήματα και Παραολυμπιάδες, με συμμετοχές και χρυσά μετάλλια.

Πρόσφατα, με το «Justthe 2 ofus» άνοιξε μια ακόμα σελίδα στην ζωή του. Η μουσική και το τραγούδι, που πάντα αγαπούσε, έγιναν, μέσα από το τηλεοπτικό παιχνίδι του Alpha, η αφορμή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Η φωνή του ξεχώρισε και τώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν τον τελικό –έτσι κι αλλιώς είναι ήδη νικητής. Και όλα δείχνουν ότι μια καινούργια καριέρα τον περιμένει. Είναι 35 χρόνων.

«Μεγάλωσα στα Μελίσσια. Τα τελευταία χρόνια μένω στο Πόρτο Ράφτη.

» Υπάρχει ένα πριν και μετά στην ζωή μου: Ο καθένας διαχειρίζεται διαφορετικά τα πράγματα, ανάλογα και με τον χαρακτήρα του. Ίσως σε κάτι τέτοιου είδους περιπτώσεις όπως ένα τροχαίο ατύχημα, πολύ σοβαρό, που σου αλλάζει όλη την ζωή, έχει να κάνει και με την ηλικία. Σε ποια ηλικία σου συμβαίνει. Η δική μου ηλικία, επειδή ήμουν 18, θα μπορούσε να παίξει ρόλο και να μην έχω αντιδράσει έτσι. Θα μπορούσα να πω ότι τώρα τελείωσε η ζωή μου, και θα μείνω καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Εγώ όμως με έναν τρόπο, που δεν μπορώ να χαρακτηρίσω, από την πρώτη στιγμή του ατυχήματος δεν σκέφτηκα ποτέ ότι δεν θα πάνε καλά τα πράγματα κι ότι τελείωσε η ζωή μου. Από τότε που μου ανακοινώθηκε ότι είναι μόνιμη η κατάστασή μου δεν απογοητεύτηκα. Ακόμα και μόνιμη να είναι εγώ θα ζήσω μ΄αυτό και θα κάνω το καλύτερο δυνατόν. Όσο μπορώ να το φτάσω μέχρι να περπατήσω, θα το φτάσω... Δεν θα σταματήσω ποτέ την ζωή μου, θα την συνεχίσω. Ακόμα και στον γκρεμό κάτω, όταν ήμασταν και τα παιδιά έκλαιγαν, εγώ τους έλεγα ότι όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείτε. Μετά στην πορεία εγώ έλεγα στους γονείς μου ότι δεν έχω κάτι, κι ότι όλα μια χαρά θα πάνε, και συνεχίζω την ζωή μου. Και μέσω του αθλητισμού και των δραστηριοτήτων που έκανα, έδειχνα στους γονείς μου, που τους έβλεπα στεναχωρημένους, ότι κάνω τόσα πράγματα –“γιατί στεναχωριέστε” τους έλεγα. Καταλαβαίνω ότι είναι λογικό να στεναχωριούνται βλέποντας το παιδί τους καθηλωμένο σ΄ένα αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά ότι με έβλεπαν δραστήριο, τους ανακούφιζε και λίγο.

» Είναι πολλά τα πράγματα που παίζουν ρόλο στο πως θα το αντιμετωπίσεις. Τι έχεις πάρει από την οικογένεια, ο χαρακτήρας, το φιλικό περιβάλλον, η ηλικία, ένας συνδυασμός πραγμάτων –πάνω απ΄όλα όμως είναι ο χαρακτήρας.

» Δεν ήξερα ότι είχα τόση πολλή δύναμη –κανένας δεν μπορεί να το ξέρει αυτό, αν δεν του συμβεί κάτι. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αν θα έμενα σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο –κανένας δεν το σκέφτεται. Πολλές φορές σκέφτομαι αν δεν είχα και τα χέρια μου, αν δεν μπορούσα να κουνήσω και τα χέρια μου, αν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω. Το λέω τώρα –ίσως αν είχε συμβεί αυτό θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω...

» Ο αθλητισμός μου άρεσε πάντα. Αλλά το να ασχοληθώ πιο ενεργά ήρθε μετά το ατύχημα, άμεσα κιόλας. Εξι-οκτώ μήνες μετά το ατύχημα, άρχισα. Μου πρότειναν να ασχοληθώ με το μπάσκετ, με το οποίο ούτε είχα ασχοληθεί ούτε μου άρεσε. Αλλά είπα να το δοκιμάσω και μπήκε πολύ γρήγορα στην καρδιά μου. Έγινα μέλος και αρχηγός της ομάδας μου, βασικός play-maker, μέλος της Εθνικής, ένα διάστημα και αρχηγός της Εθνικής Ομάδας. Μετά, επειδή αυτό ήταν ένα ομαδικό άθλημα, εγώ ήθελα να κυνηγήσω και την μέγιστη διοργάνωση που είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Με το μπάσκετ δεν γινόταν κι έτσι θέλησα να ξεκινήσω κι ένα ατομικό άθλημα. Δοκίμασα διάφορα αθλήματα -ακόντιο, σφαίρα αλλά επέλεξα την ξιφασκία, είχα και το αβαντάζ να έχω μακριά χέρια. Είδα ένα πολύ όμορφο κλίμα στην ξιφασκία, μου είπε και ο προπονητής μου ότι έχω ταλέντο πάνω σ΄αυτό. Κάτι που αποδείχτηκε στους πρώτους τρεις μήνες, όταν κατέβηκα στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο και πήρα χάλκινο μετάλλιο. Τώρα κάνω ταυτόχρονα και τα δύο, και μπάσκετ και ξιφασκία.

» Η άθληση είναι μέσα στην καθημερινότητά του, κάνω και διπλές προπονήσεις, αγώνες τις Κυριακές, έχω ένα φουλ πρόγραμμα. Έχω βάλει και σαν στόχο το 2024 τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι –ξιφασκία. Στο μπάσκετ τρέχει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.

» Η καθημερινότητά μου είναι όπως όλων. Μένω μόνος μου, κάνω τα πάντα μόνος μου, με τις παρέες μου, τις εξόδους μου, τα πάντα.

» Με την μουσική δεν είχα καμμία απολύτως σχέση. Ανέκαθεν μου άρεσε το τραγούδι, από μικρό παιδί τραγουδάω, πιο πολύ ελληνικά λαϊκά τραγούδια. Στην πολυκατοικία θυμούνται τον Πάνο να τραγουδάει. Από εκεί και πέρα με βρήκε η ομάδα της παραγωγής, οι άνθρωποι που ασχολούνται να βρουν άτομα για το παιχνίδι. Με βρήκαν μέσω του Instagram, είχα κάνει ένα βιντεάκι όπου τραγουδούσα -δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι ήταν, ίσως το “Μου΄χουν κάνει μάγια”. Τα ακούσματά μου πάντως ήταν και είναι κυρίως ελληνικά και λαϊκά.

» Το “Just the 2 of us” δεν το παρακολουθούσα στο παρελθόν, δεν το ήξερα. Όταν με πήραν τηλέφωνο στην αρχή νόμιζα πως ήταν παιχνίδι με χορό. Μετά κατάλαβα ποιο ήταν. Εννοείται ότι απευθείας το συζήτησα, δώσαμε άμεσα ραντεβού, την επόμενη κιόλας μέρα, και συζητήσαμε το ενδεχόμενο να συμμετάσχω.

» Η Φωτεινή Δάρρα δεν ήταν εξαρχής. Στην αρχή μου είχαν προτείνει κάποια ονόματα και στο τέλος που είπαν ότι θα είμαι με την Φωτεινή –αλλά δεν θα είχα κάποιο πρόβλημα όποιος και να ήταν. Η παραγωγή τα κανονίζει αυτά. Εννοείται ότι χάρηκα πολύ και νοιώθω τυχερός μ΄αυτό το ντουέτο.

» Όλη την εβδομάδα δουλεύουμε γι΄αυτό το τραγούδι, γι΄αυτό το ενάμιση λεπτό. Μας δίνουν το τραγούδι από την παραγωγή κι εμείς το δουλεύουμε Δευτέρα-Τρίτη στο στούντιο μαζί με την coach που έχουμε –που είναι κοινή για όλα τα ζευγάρια, η Βικτώρια Χαλκίτη, και μαζί με κάποια άλλα παιδιά που ασχολούνται με τα φωνητικά, το πιάνο... Μετά οι επόμενες πρόβες είναι την Πέμπτη στο πλατό, όπου γίνεται και η σκηνοθεσία με τον Φωκά Ευαγγελινό. Και φτάνουμε στο Σάββατο, όπου πριν το live έχουμε κάνει ξανακάνει πρόβα όλα τα ζευγάρια. Αλλά μέσα σ΄όλη την διάρκεια της εβδομάδας πρέπει να μάθω τα λόγια, τα πατήματα του τραγουδιού και να δουλέψω φυσικά και πολύ μόνος μου, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, οπουδήποτε...

» Αρκετά τραγούδια πίστευα ότι δεν μου πήγαιναν. Χαρακτηριστικό είναι το “Fata Morgana” που ήταν και το πρώτο τραγούδι με βαθμολογία, στο δεύτερο live. Όταν το πρωτάκουσα από την Μαρίζα Κωχ και πόσο ψηλά το τραγουδάει, κατάλαβα ότι ήταν κάτι τελείως έξω από τα ακούσματά μου. Και με είχε αγχώσει τρομερά να καταφέρω να το βγάλω. ΄Η πιο πρόσφατα το “Summer Night”, αλλά ευτυχώς πήγαν όλα καλά...

» Οχι, δεν περίμενα αυτή την εξέλιξη μέσα στο παιχνίδι, ούτε την αγάπη του κόσμου και την αποδοχή του. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα συνέβαινε όταν θα έβγαινα σε μια τεράστια σκηνή, live, ούτε σαν άνθρωπος ούτε σαν φωνή. Δεν μπορούσα να προβλέψω κάτι.

» Φυσικά και δεν ανήκα με κανέναν τρόπο σ΄αυτόν τον κόσμο του θεάματος κι ήταν κι αυτός ένας λόγος που ήθελα να συμμετάσχω στο παιχνίδι. Το γεγονός ότι θα κάνω όλες αυτές τις γνωριμίες –κι είναι πολύ θετικό, όχι μόνον για μένα αλλά για τον οποιοδήποτε. Ηταν κι αυτό ένα πολύ μεγάλο συν.

» Φιλία δεν μπορεί να δημιουργηθεί με όλους και μάλιστα μέσα σ΄αυτή την πίεση. Εχω όμως πολύ καλές σχέσεις με όλους, αλλά με κάποιους, όπως η Βίκυ Σταυροπούλου, η συμπάθεια είναι πιο έντονη, κάτι που ισχύει κι από τις δύο μεριές –το καταλαβαίνω όταν με βλέπει και χαμογελάει πιο έντονα.

» Είναι αλήθεια ότι θα μ΄άρεσε πάρα πολύ μετά απ΄αυτό να ασχοληθώ με το τραγούδι. Εάν και εφόσον μου γίνουν κάποιες προτάσεις θα το ήθελα, αλλά θα ήθελα να το κάνω ωραία και σωστά. Να έχω τον χρόνο να αφοσιωθώ σ΄αυτό, να το δουλέψω σωστά με φωνητικά μαθήματα και να μην το κάνω ενστικτωδώς. Γιατί μέχρι τώρα το κάνω ενστικτωδώς, που σημαίνει ότι μπορώ να το κάνω, αλλά θα ήθελα να το κάνω και πιο σωστά...

» Και ναι, μου έχουν γίνει νύξεις, αλλά δεν θα πω κάτι παραπάνω.

» Ανταγωνιστικός; Ναι, είμαι και λόγω του αθλητισμού –σίγουρα θέλω να κερδίζω, να βγαίνω πρώτος. Τώρα εδώ στο “Just” σίγουρα θέλω να βγω πρώτος αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Θέλω να βγω πρώτος ώστε να έχω συμμετάσχει τα μέγιστα σ΄αυτόν τον φιλανθρωπικό σκοπό. Οσο περισσότερο μπορέσω να συμβάλω κι εγώ για να μαζευτούν χρήματα γι΄αυτόν τον καλό σκοπό, αυτό με κάνει να θέλω να φτάσω περισσότερο στον τελικό. Οχι για ν΄αποδείξω την φωνή μου ούτε για ν΄αποδείξουμε ότι μαζί με την Φωτεινή είμαστε το καλύτερο ζευγάρι. Αλλωστε από την στιγμή που φτάνεις στον τελικό, όλα τα ζευγάρια που φτάνουν στον τελικό, είναι νικητές.

» Ο αθλητισμός μπήκε στην ζωή μου το 2005, μετά το τροχαίο που είχα. Ως τότε δεν είχε τύχει να ασχοληθώ με κάτι που ήταν πολύ σημαντικό. Στον αθλητισμό βάζεις ψηλούς στόχους, θέλεις να είσαι πρώτος. Στις δουλειές που έκανα ήθελα πάντα να είμαι πολύ καλός σ΄αυτό που κάνω, αλλά δεν είχε τύχει να ασχοληθώ με κάτι που να πω παω για να βγω πρώτος... Δεν με πείραζε όμως και να χάσω, κι αυτό το έχω ακόμα και τώρα. Με ποια έννοια; Φυσικά κι έχω σαν στόχο το χρυσό, αλλά και πέμπτος να βγω, και τέταρτος να βγω ούτε θα απογοητευτώ ούτε θα νευριάσω. Θα κάτσω κάτω να τα βάλω, να βρω του λόγους που συνέβη αυτό. Γιατί πάντα, ότι κι αν γίνεται, γίνεται για κάποιον λόγο. Δεν μπορεί να είσαι συνέχεια στην κορυφή –πρέπει να πέσεις για ν΄ανέβεις.

» Δεν ήμουν από τα παιδιά του διαβάσματος στο σχολείο. Ηθελα να είμαι συνεχώς έξω, να ασχολούμαι με διάφορα πράγματα, να βγαίνω, με παρέες –ήμουν αυτού του στυλ. Και δυστυχώς άφηνα το διάβασμα σε δεύτερη μοίρα. Αν όμως καθόμουν να διαβάσω, μπορούσα να είμαι ο καλύτερος –αυτά έλεγαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στους γονείς μου.

» Πηγαίνω με την ροή των πραγμάτων. Ποτέ μου δε μπορούσα να δω ένα, δύο, τρία χρόνια μπροστά. Ποτέ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Γι΄αυτό και θα πω τι θα ήθελα να γίνει, χωρίς να ξέρω αν θα μπορέσει. Σίγουρα και μέσω του “Just” θα μ΄άρεσε πάρα πολύ να ασχοληθώ με το τραγούδι μελλοντικά. Θα μ΄άρεσε σαν εικόνα, όταν σταματήσει και ο αθλητισμός, γιατί ηλικιακά κάποια στιγμή σταματάει, να ασχοληθώ με το τραγούδι. Ταυτόχρονα θέλω να δουλέψω γιατί τώρα δεν δουλεύω λόγω των αθλημάτων που κάνω –γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Οπότε και θα εργασθώ –δεν ξέρω σε τι ακριβώς ακόμα. Να λοιπόν οι σκέψεις μου: Δουλειά, οικογένεια, τραγούδι....».