10 ταινίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ που μας έκαναν να τον αγαπάμε (πιο πολύ)

Ακόμα και αν κάποιος δεν ανήκει στους φανατικούς του θαυμαστές, αποκλείεται να μην μπορεί να αναγνωρίσει πως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ένας από τους καλύτερους κινηματογραφικούς αφηγητές που πέρασαν ποτέ από τη μεγάλη οθόνη.

Ποιος άλλωστε μπορεί με την ίδια ευκολία να προκαλεί συγκίνηση, γέλιο, τρόμο, να ερεθίζει τη φαντασία, να χειρίζεται με την ίδια επιδεξιότητα όλα σχεδόν τα είδη και να βλέπει με την κάμερα του αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά;

Στο «The Fabelmans», την αυτοβιογραφική του ταινία που εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς, ο ίδιος εξηγεί τους λόγους για τους οποίους κάνει σινεμά: τη βαθιά του ανάγκη να  παρηγορεί, να εξυψώνει, να συγχωρεί, να αποκαλύπτει, να λέει ιστορίες και μέσα από αυτές να επικοινωνεί όσα δεν μπορεί να εκφράσει με λέξεις.

Μεγάλος μαέστρος της εικόνας και απόλυτος γνώστης του κινηματογραφικού κώδικα, είτε  σκηνοθετεί πολεμικά δράματα, είτε μπλογκμπαστερικές περιπέτειες, είτε μιούζικαλ, είτε  τρυφερές ανθρώπινες ιστορίες, ή πολιτικές συνωμοσίες, αναμφίβολα έχει βρει τη «συνταγή», αυτό το μικρό μυστικό που τον κάνει να ξεχωρίζει με ό,τι κι αν καταπιάνεται. Κι αυτό το μυστικό ίσως είναι ο τρόπος που εκείνος επιλέγει να βλέπει τη ζωή, η τόλμη με την οποία καταθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του, η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει το ανθρώπινο δράμα, αλλά και το θάρρος να κοιτάει κατάματα τις πιο σκοτεινές μας στιγμές, παραμένοντας πάντα ένας μεγάλος παραμυθάς.

Μάλιστα, όταν ζητήθηκε από τον Μάρτιν Σκορσέζε να πει τη γνώμη του για τον Σπίλμπεργκ, εκείνος απάντησε: «Όλοι ξέρουν ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να γυρίσεις μια σκηνή. Είναι ο τρόπος που επιλέγει ο Στίβεν».

Ας θυμηθούμε λοιπόν δέκα φορές που δικαίως του χάρισαν τη φήμη του «μεγάλου σκηνοθέτη» και που όποιος έχει δει, δεν είναι εύκολο να ξεχάσει.

Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν

Στην εναρκτήρια σεκάνς του πολεμικού έπους, με το οποίο κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ σκηνοθεσίας, κινηματογραφεί μοναδικά την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία το 1944. Τα γεμάτα με στρατιώτες πλοιάρια δίνουν τη θέση τους σε ένα χέρι που τρέμει και το πρόσωπο ενός άντρα (Τομ Χανκς). Στη συνέχεια η κάμερα ανοίγει και  αποκαλύπτει τους υπόλοιπ ένοπλα μέλη ενός πλωτού σκάφους. Οι θεατές  «επιβιβάζονται» κι αυτοί με το πλήρωμα, δημιουργώντας τελικά μια συλλογική εμπειρία για το τι σημαίνει πόλεμος κι ενώ αμέτρητες ταινίες έχουν γίνει για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η συγκεκριμένη παραμένει στην κορυφή.

Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού

Στην πρώτη του περιπέτεια, ο αρχαιολόγος Ιντιάνα Τζόουνς (Χάρισον Φορντ) έρχεται αντιμέτωπος με τους Ναζί, που αναζητούν την «Κιβωτό της Διαθήκης», επειδή πιστεύουν ότι οι κρυφές της δυνάμεις θα τους κάνουν ανίκητους. Με βιτριολικός χιούμορ, σε μια σκηνή ο Σπίλμπεργκ βάζει τον ήρωά του να τρέχει στην πόλη, αναζητώντας καταφύγιο να κρυφτεί, όταν ένας μαυροντυμένος Άραβας με ένα τεράστιο σπαθί τον σταματάει και του κάνει μια σειρά από εντυπωσιακές φιγούρες για να τον τρομάξει. Κι ενώ όλοι προετοιμαζόμαστε για μια σκηνή καταδίωξης, ο Φορντ απλώς βγάζει το όπλο και τον πυροβολεί, προκαλώντας τρανταχτά γέλια στην αίθουσα. Μάλιστα επρόκειτο για την τελευταία σκηνή που γύρισαν στην αγορά του Μαρόκο, με τον Φορντ τη συγκεκριμένη μέρα να υποφέρει από δυσεντερία. Επειδή λοιπόν λόγω κούρασης δυσκολευόταν να βγάλει το γύρισμα, ο Σπίλμπεργκ επέλεξε αυτή τη λύση, που αποδείχτηκε εκτός από σωτήρια και ξεκαρδιστική.

Το Πορφυρό Χρώμα

Βασισμένος στο ομότιτλο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα της Άλις Γουόκερ, αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής Αφροαμερικανίδας, της Σέλι, θίγοντας το θέμα του ρατσισμού και του σεξισμού και δίνοντας στην Γούπι Γκόλντμπεργκ την ευκαιρία για την καλύτερη ερμηνεία της ζωής της. Κι αν όλα αυτά σήμερα μοιάζουν «κανονικά», δεν ήταν το 1985, οπότε ο Σπίλμπεργκ και στο ιδεολογικό κομμάτι υπήρξε πρωτοπόρος. Η σκηνή του φινάλε, όπου η Σέλι επανενώνεται μετά από χρόνια με την αδερφή της σε ένα ολάνθιστο λιβάδι και παίζουν όπως έκαναν παιδιά, απλώς σπαράζει την καρδιά.

Η λίστα του Σίντλερ

Όταν ξεκίνησε να ασχολείται με τη βιογραφία του Σίντλερ, δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Η ταινία όμως κέρδισε επτά Όσκαρ και μια θέση στην αιωνιότητα, όταν ο ιδιοφυής δημιουργός της σε ένα ασπρόμαυρο φιλμ εμφάνισε ένα μικρό κοριτσάκι να περπατάει ανάμεσα σε Γερμανούς και κρατούμενους, φορώντας ένα κόκκινο παλτό.

Τα σαγόνια του καρχαρία

Μια καλοκαιρινή περιπέτεια, που μας έκανε να φοβηθούμε τα μπάνια στη θάλασσα. Χτίζοντας με φωτεινά χρώματα την ειδυλλιακή κανονικότητα μια μέρας στην παραλία, σταδιακά δομεί λεπτό το λεπτό το στοιχείο του horror, βάζοντας τελικά τον καρχαρία, που δεν φαίνεται πουθενά, να διαμελίζει το όνειρο και μαζί ό,τι αυτό συμβολίζει. Το αίμα πηχτό γεμίζει την οθόνη και η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη, καθιστώντας ένα σενάριο που θα μπορούσε να είναι απλώς ένα κλασικό b-movie, σε μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες όλων των εποχών.

 Λίνκολν

Η βιογραφία του Αμερικανού προέδρου τον έφερε κοντά με ένα μεγαθήριο της υποκριτικής, τον Ντάνιελ Ντέι Λούις, ο οποίος μάλιστα για την ερμηνεία του τιμήθηκε και με Όσκαρ. Ο τρόπος που ο Σπίλμπεργκ κινηματογραφεί κάθε ανάσα του Λούις είναι πραγματικά υποδειγματική, ένα masterclass για το πώς ένας σκηνοθέτης μπορεί να αποτυπώσει τη μεγάλη στιγμή ενός σπουδαίου καλλιτέχνη.

Jurrasic Park

Η ταινία που έδωσε νέα πνοή στα χολιγουντιανά blockbusters και υπήρξε επιδραστική στην κατηγορία της όσο καμία άλλη μέχρι σήμερα, κυρίως σε ό,τι αφορά στη χρήση των οπτικών εφέ. Aν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για το 1993, καταλαβαίνουμε γιατί αυτή η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Μάικλ Κράιτον, εκτίναξε το box office. Οι δεινόσαυροι είναι τόσο καλά φτιαγμένοι, που σχεδόν δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για pixels, ενώ οι σκηνές καταδίωξης έχουν τέτοια ένταση, που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα.

Amistad

Η πρώτη σκηνή αυτού του καταγγελτικού ιστορικού δράματος, όπου ο κεντρικός ήρωας ηγείται μιας εξέγερσης σε ένα ισπανικό καράβι και σκοτώνει τον καπετάνιο, ενώ μαίνεται μια άγρια καταιγίδα, που σχεδόν τον αγκαλιάζει προστατευτικά, δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη και μια συναρπαστική έναρξη, που κάνει αμέσως το κοινό να ταυτίζεται με τους χαρακτήρες και τον αγώνα για την ελευθερία τους.

Ε.Τ. Ο Εξωγήινος

Η στιγμή που οι τηλεκινητικές δυνάμεις του ΕΤ στέλνουν στον ουρανό πάνω από την  Καλιφόρνια τον Έλιοτ και τους φίλουςτου παρέα με τα ποδήλατα τους είναι αναμφίβολα από τα ποιητικές στιγμές που έγιναν ποτέ. Βασισμένο στις δικές του φαντασιώσεις και στον τρόπο που μέσω της φαντασίας του ξεπέρασε το διαζύγιο των γονιών του, ο Σπίλμπεργκ  έδωσε σάρκα και οστά στον φανταστικό φίλο των παιδικών του χρόνων, φτιάχνοντας μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες μικρών και μεγάλων.

West Side Story

Υπογράφοντας το remake μιας θρυλικής ταινίας από τη δεκαετία του ’60, ο Σπίλμπεργκ πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και το έφερε εις πέρας, ανανεώνοντας όχι μόνο μια χιλιοειπωμένη ιστορία, αλλά και τους κώδικες του κινηματογραφικού μιούζικαλ. Η σκηνή που οι συμμορίες  κουβαλούν το νεκρό πτώμα του Τόνι, με την Ανίτα να μιλάει ανοιχτά για τη βία και τις απώλειες που έχει προκαλέσει, εύκολα κατατάσσεται σε μια από τις πιο συναισθηματικές σκηνές της καριέρας του.