Πέγκυ Σταθακοπούλου: «Όσο πιο πολύ προσπαθείς να κρύψεις την ηλικία σου, τόσο περισσότερο φαίνεται»
Η Πέγκυ Σταθακοπούλου ξεχώρισε νωρίς. Ταλέντο, ομορφιά, φινέτσα. Γεννήθηκε στην Κυψέλη. Ζει στην Κηφισιά, με την κόρη της. Μέσα στον Ιούνιο κλείνει τα εξήντα και το λέει. Ίσως γιατί τα πάει καλά με τον εαυτό της.
«Αυτό που κρατάω από τα παιδικά μου χρόνια είναι ένα πέπλο τεράστιας αγάπης, τρυφερότητας και καλής επικοινωνίας με τους γονείς μου. Δύο άνθρωποι κατά βάση συντηρητικοί που όμως έβρισκαν έναν τρόπο ώστε να υπάρχει αλήθεια μεταξύ τους και μεταξύ μας. Με αυτή την έννοια μεγάλωσα με περιορισμούς, όρια, αρκετά “πρέπει” αλλά και με μια αίσθηση ελευθερίας που μπορεί να σου δώσει η αγάπη και η κουβέντα. Ειδικά με τον πατέρα μου -ήταν διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα, κάναμε πνευματικές συζητήσεις. Επικοινωνούσαμε έστω κι αν διαφωνούσαμε, ως τα 18 μου τουλάχιστον. Έχω έναν μικρότερο αδελφό.
Ημουν κλειστό παιδί, δεν έκανα τρέλες, δεν έπαιζα πολύ, ήμουν πιο απόμακρη, αλλά όχι μη επικοινωνιακή. Γεννήθηκα στην Κυψέλη –μετά πήγαμε στον Χολαργό. Μια αστική οικογένεια. Σχολείο πήγα στην Ελληνική Παιδεία. Στην Δραματική Σχολή του Εθνικού έκανα φίλους γιατί η σχολή σου επιβάλλει λίγο να ανοιχτείς και να επικοινωνήσεις. Τα ωραιότερα χρόνια δεν ήταν στο σχολείο αλλά στην Δραματική».
«Το θέατρο άρχισε να ξυπνάει μέσα μου γύρω στην εφηβεία. Δεν το πολυσυζητούσα αλλά το ονειρευόμουν, μόνη μου. Όταν μπήκα στην Νομική, κατάλαβα ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που φανταζόμουν (πήρα πτυχίο, έστω καθυστερημένα), και αποφάσισα παράλληλα να σπουδάσω θέατρο. Δεν το είπα σε κανέναν. Προετοιμάστηκα μόνη μου, έδωσα, πέρασα και μετά το ανακοίνωσα στους γονείς μου. Χάρηκαν, θεωρώντας ότι αυτό είναι μια επιπλέον μόρφωση. Δεν φαντάζονταν ότι θα το ακολουθήσω και επαγγελματικά.
Μόλις τελείωσε η σχολή ήρθαν δύο σημαντικές ευκαιρίες. Πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσω, ξεκίνησα. Έκανε τότε μια ακρόαση ο Γιώργος Μιχαηλίδης για μια τηλεοπτική σειρά, την “Κάθοδο” και με διάλεξε ανάμεσα σε πολλά παιδιά. Ταυτόχρονα έκανα την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, με είδε ο Μάνος Κατράκης και με πήρε μαζί του στο σανίδι, συμπρωταγωνίστριά του.
Τα πρώτα χρόνια οι κριτικοί έγραφαν συχνά ότι “περιφέρει το ωραίο της πρόσωπο και την φινέτσα της”
Δεν είχα το περιθώριο να φοβηθώ. Ήμουν τόσο ερωτευμένη με την μαγεία του θεάτρου ενώ συνέχιζα να είμαι ένα παιδί που παίζει παιχνίδια και ελευθερώνεται, χαρούμενη, γεμάτη από αυτό που μου συνέβαινε. Αργότερα άρχισα να φοβάμαι και να συνειδητοποιώ ότι έχω να διαχειριστώ τον εαυτό μου, να κάνω επιλογές. Οι καριέρες αρχίζουν να δυσκολεύουν μετά τα πρώτα τρία-τέσσερα χρόνια, όταν αναμετριέσαι με τις δυσκολίες και τις αδυναμίες σου. Θέλεις χρόνο».
«Η πορεία μου ήταν καταιγιστική –προτάσεις, δουλειές, από νωρίς. Στα πρώτα δέκα, δεκαπέντε χρόνια ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν καλώς επέλεξα να γίνω ηθοποιός. Αργότερα άρχισα να αναρωτιέμαι κι αυτό επιστρέφει τα τελευταία χρόνια. Γιατί όσο ωριμάζεις και δοκιμάζεσαι σε πιο δύσκολα πράγματα, όσο πιο εύθραυστος γίνεσαι, όσο αφήνεσαι και εκτίθεσαι με μεγαλύτερη άνεση, τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι. Όσο περισσότερο ξοδεύεις κάτι πολύ προσωπικό σου, τόσο αναρωτιέσαι αν αυτό σε κάνει ευτυχισμένο.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι, όσο προχωράνε σ΄αυτή την δουλειά, νοιώθουν αρκετά σίγουροι. Εγώ όχι. Όσο προχωράω βάζω περισσότερα ερωτηματικά κι ίσως γι΄αυτό να εξελίσσομαι και να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα -είναι πιο ενδιαφέρον.
Κατά καιρούς, από επιλογή, σκεπτόμενη ότι αν δεν μπορέσω να αδειάσω τελείως και να απομακρυνθώ από αυτόν τον τόσο ισχυρό μαγνήτη που είναι το θέατρο για να γεμίζω με άλλα, δεν θα έχω τι να ακουμπήσω –παρά μία από τα ίδια. Το έλεγε ο Λευτέρης Βογιατζής (σ.σ. συνεργάστηκε μαζί του στο “Bella Venezia”), ένας πολύ σημαντικός σταθμός για μένα. Ο Λευτέρης ήταν πολύ καίριος σε πράγματα που έβλεπε στον ηθοποιό. Μπορεί να μην είχε πάντα τον τρόπο να τα πει ώστε να τα προσλάβεις άμεσα κι έπρεπε να βασανιστούμε όλοι, αλλά ήταν σωστά. Έλεγε να μην βγάζεις ποτέ από αυτά που έχεις έτοιμα γιατί θα υπάρξει ένας ευφυής θεατής που θα το καταλάβει –τους άλλους μπορεί να τους ξεγελάσεις».
Όσο μεγαλώνεις μπορείς να είσαι πιο όμορφη στα εξήντα από ό,τι στα τριάντα και το εννοώ
«Ο Μάνος Κατράκης παραμένει ζωντανός μέσα μου και δεν μιλάω για το τεράστιο ταλέντο και την ακτινοβολία του επί σκηνής. Κρατάω αυτόν τον άνδρα, με το οστεώδες πρόσωπο και τα μακριά, λεπτά, χέρια. Θυμάμαι έπιανε το πρόσωπό μου πάνω στην σκηνή σαν κάτι πολύ εύθραυστο. Ένοιωθα τεράστια ασφάλεια δίπλα του και βαθύτατη γοητεία. Μετά από λίγο έφυγε από την ζωή.
Σημαντικές ήταν και οι συνεργασίες μου με την Αλίκη, την Βέρα Ζαβιτσιάνου, την Μάγια Λυμπεροπούλου, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τον Τσακίρογλου, το Θέατρο Τέχνης, το Εθνικό. Υπήρξα τυχερή. Μπήκα και κολύμπησα στις ωραίες περιοχές του θεάτρου μας.
Ναι, ήμουν καλή μαθήτρια. Κι αυτό είναι χρήσιμο στην αρχή και μεγάλο εμπόδιο μετά. Διότι ο ηθοποιός δεν πρέπει να έχει την αγωνία ούτε του καλού μαθητή ούτε καν του καλού αρτίστα πάνω στην σκηνή. Το αντίθετο. Πρέπει να αντέχει τους φόβους του και να αφήνεται. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του εαυτού μου. Να σπάσω τα πολύ δικά μου καλά φυλαγμένα, να αφεθώ στους φόβους μου και ίσως γι΄αυτό να πετύχω κάτι ανέλεγκτο που με πήγαινε παρακάτω. Δούλευα και δουλεύω πολύ σκληρά. Επιπλέον όταν είμαι στο θέατρο, χάνομαι, είμαι αλλού, ταξιδεύω. Γι΄αυτό και από τότε που απέκτησα την κόρη μου δεν δουλεύω τόσο συστηματικά. Αυτή την απουσία από την ζωή δεν την άντεχα πολύ.
Ένα άλλο στοιχείο που νομίζω ότι έπαιξε ρόλο, είναι ότι μέσω αυτής της έκθεσης επέτρεπα στον εαυτό μου να αποκαλύψει κι άλλες πλευρές που ως καλό κορίτσι και αστή –μεγάλο δώρο εντέλει, δεν μπορούσα».
«Ναι, βίωσα κυρίως τα πρώτα χρόνια στο θέατρο ως αρνητικό το γεγονός ότι ήμουν αστή. Κάτι τους ενοχλούσε. Ακόμα και τώρα με λένε πολύ comme il faut. Δεν έχουν δίκιο γιατί στέκονται μόνον στην πρώτη εικόνα. Μέσα μου δεν είμαι. Όταν βγήκα στη σκηνή συζητήθηκα και ως παιδί με ταλέντο και ως ωραίο κορίτσι. Τα πρώτα χρόνια οι κριτικοί έγραφαν συχνά ότι “περιφέρει το ωραίο της πρόσωπο και την φινέτσα της”. Δεν ήταν αλήθεια, αλλά μάλλον κάτι θα έβλεπαν σε μένα. Νάρκισσος πάντως δεν ήμουν.
Νεώτερη δεν νομίζω να χάρηκα το ότι ήμουν όμορφη, αν και το είχα συνειδητοποιήσει. Τώρα το χαίρομαι. Έχω μια θεωρία: Όσο μεγαλώνει μια γυναίκα μπορεί να ανακαλύπτει, αν θέλει, πόσο γυναίκα είναι. Όσο είναι κοριτσόπουλο, συχνά τα πράγματα γίνονται από μόνα τους. Όσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις τη γυναίκα μέσα σου και την προσωπικότητα που είσαι ή γίνεσαι. Κι αρχίζεις να την εκτιμάς, να την προσέχεις, να την περιφρουρείς. Αυτό κάνω τώρα και πια μου αρέσει αυτό που είμαι. Παραμένω όμως ανασφαλής όταν ετοιμάζομαι για έναν ρόλο, χωρίς να έχω αυτή την αγωνία να αποδείξω σε κανέναν τίποτα. Αυτοί οι κύκλοι άνοιξαν κι έκλεισαν. Προσωπικά ανοίγω καθημερινά κύκλους, αλλά αφορούν εμένα, και όχι πως γράφουν προς τα έξω».
Δεν ερωτεύομαι συχνά. Όταν ερωτευθώ, είναι βαθύ και έχει διάρκεια
«Θέλει κόπο να ασχοληθείς επί της ουσίας με τον εαυτό σου –για κάποιες μπορεί να είναι εύκολο και αυτονόητο. Ακόμα και οι όμορφες γυναίκες –περισσότερο ίσως, χρειάζεται να κοπιάσουν. Γιατί ενώ μοιάζει να έχουν περισσότερες ευκολίες, στην πραγματικότητα έχουν πολλά εμπόδια και επιφυλάξεις από τους γύρω.
Ο χρόνος; Όσο μεγαλώνεις μπορείς να είσαι πιο όμορφη στα εξήντα από ό,τι στα τριάντα και το εννοώ. Αρκεί να σκεφτείς τι είναι ο χρόνος σου, τι τον έκανες, τι τον κάνεις και τι είναι πια ωραίο για σένα. Αυτό που σου άρεσε παλιά, μπορεί να μην ισχύει, ένα γυμνασμένο σώμα, ένα αλαβάστρινο πρόσωπο.
Η φωτογραφία με το μαγιό στο Instagram; Στα εξήντα το σώμα δεν είναι τέλειο. Καμιά φορά όμως μια στάση που παίρνεις σου πάει και λες “ωραία είμαι εδώ”. Κι έτσι την ανέβασα, χωρίς να την πειράξω
Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχει την περιέργεια να δει πως είναι να μεγαλώνεις, με την έννοια ότι πολλές γυναίκες δεν το επιτρέπουν, νομίζω ότι μπορείς να νοιώθεις πιο ωραία, πιο γοητευτική και πιο θηλυκή από ποτέ».
«Περπατάω πολύ κάθε μέρα –απελευθερώνει το μυαλό μου και κάνει καλό στο σώμα μου, γυμνάζομαι –πιλάτες, δύο φορές την εβδομάδα. Κλαίω πολύ, προδίδομαι, το μοιράζομαι με τους πολύ δικούς μου και πιστεύω ότι η ζωή μου φυλάει κι άλλα ωραία.
Από μικρή ήθελα να κάνω πολλά παιδιά. Δυσκολεύτηκα, γιατί δοκίμασα μεγάλη. Ταλαιπωρήθηκα αρκετά χρόνια σ΄αυτή την προσπάθεια. Ηρθε όμως το Χριστινάκι κι είναι το πιο σημαντικό που μου έχει συμβεί, με το δεδομένο ότι φτιάξαμε μαζί μια σχέση. Από την στιγμή που την πήρα αγκαλιά συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για έναν άλλον άνθρωπο που προσπαθώ να καταλάβω. Μου φαίνεται αστείο που λένε οι γονείς “δεν ξέρω εγώ το παιδί μου;”… Προσπαθώ να είμαι κοντά της, να της δείχνω την αγάπη μου. Είναι πολύτιμη για μένα και σαν προσωπικότητα, λίγο σαν πνευματικός μου οδηγός. Με σπρώχνει να πάω στα καλύτερα.
Αυτό που λέμε οικογένεια έκανε έναν πολύ ωραίο, μεγάλο κύκλο 22 χρόνων. Κάποια στιγμή φάνηκε ότι χρειαζόμαστε χώρο, χρόνο, αποστάσεις. Δεν έχουμε πάρει διαζύγιο. Παραμένουμε οικογένεια με την κόρη μας, με πολλή αγάπη, με έναν άλλο τρόπο, μια άλλη ελευθερία».
Θέλει θάρρος και μαγκιά να φτάσεις 80-85 και να είσαι ο εαυτός σου. Και να λέει ο άλλος, να μια ωραία γυναίκα, με έναν άλλον τρόπο
«Είναι επώδυνο να αποχωρίζονται δύο άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί πολύ. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις ότι είναι στο χέρι και των δύο αυτό το πολύτιμο που δημιούργησαν, να μην το ξηλώσουν. Δεν πίστευα ποτέ ότι ο τρόπος να είναι δύο άνθρωποι μαζί και να κάνουν παιδιά είναι ο μονόδρομος του γάμου. Φυσικά και άνοιξα αυτόν τον κύκλο. Αλλά δεν ήμουν από τα κορίτσια που ονειρεύονταν γάμο. Ήθελα να αγαπήσω, να αγαπηθώ, να κάνω παιδιά. Οι κύκλοι δεν ανοίγουν και κλείνουν με τον τρόπο που φαίνεται προς τα έξω, ούτε οι σχέσεις –με κάποιον τρόπο είναι αέναοι.
Δεν ερωτεύομαι συχνά. Όταν ερωτευθώ, είναι βαθύ και έχει διάρκεια».
«Το κομμάτι αλληλεγγύη, εθελοντισμός, το είχα πάντα. Βγήκε προς τα έξω όταν κατέβηκα υποψήφια για την Ευρωβουλή, πέρυσι. Ήταν ένας τρόπος να ασχοληθώ σε βάθος με τους άλλους. Η προσέγγισή μου είναι να βοηθήσω –κυρίως στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας. Ήταν μια ενδιαφέρουσα, δύσκολη εμπειρία, ένα ταξίδι. Πολιτεύθηκα με τις δικές μου αποκλειστικά δυνάμεις. Δεν νομίζω ότι έχει τελειώσει για μένα όλο αυτό.
Την ήττα, την αποτυχία δεν την έχω δοκιμάσει στην δουλειά μου, αλλά την έχω δοκιμάσει στην ζωή μου, όπως έχω περάσει δύσκολα οικογενειακά προβλήματα υγείας. Έχω ζήσει στιγμές που δεν ήξερα προς τα που να πάω. Αδύναμη έχω ξανανοιώσει. Οπότε στις εκλογές, που ήξερα ότι οι πιθανότητες ήταν λίγες, μπόρεσα να το διαχειριστώ. Φυσικά τις πρώτες μέρες ήταν δύσκολο, αλλά γρήγορα είπα “δεν πειράζει”».
«Γίνομαι εξήντα και το λέω -για να το ακούω. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το 60. Με φοβίζει λίγο. Αναρωτιέμαι πότε έγινα και την ίδια στιγμή νοιώθω πολύ νέα μέσα μου, χωρίς να σημαίνει ότι δεν κουβαλάω ό,τι κουβαλάω από τον χρόνο που έχει φύγει. Νοιώθω ενθουσιασμένη για πολλά. Κι αυτό νομίζω ότι είναι η νεότητα. Ο ενθουσιασμός και η περιέργεια για την ζωή, για όσα δεν έχω γνωρίσει ακόμα. Όσο κανείς το θρέφει αυτό με χαρά, νομίζω ότι και το σώμα λειτουργεί διαφορετικά. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάς και δεν θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλες τις ηλικίες, σε όλους τους ανθρώπους. Το θέμα είναι να μην κάτσει σαν πανικός, σαν τρόμος, να σε κάνει να μην είσαι εσύ. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να κρύψεις την ηλικία σου, τόσο πιο πολύ φαίνεται».
«Από εδώ και πέρα με σκέφτομαι να ταξιδεύω, ως περιηγήτρια, να γράφω, γιατί μ΄αρέσει, να κάνω παρέα με την κόρη μου, όταν με θέλει, να παίζω όταν υπάρχει λόγος. Και με σκέφτομαι να είμαι γυναίκα. Να μην χάσω την θηλυκότητά μου ακόμα και στα 80 -αν με ευλογήσει ο Θεός. Θέλει θάρρος και μαγκιά να φτάσεις 80-85 και να είσαι ο εαυτός σου. Και να λέει ο άλλος, να μια ωραία γυναίκα, με έναν άλλον τρόπο. Έχω καλή σχέση με το μέσα μου, έχω κοπιάσει γι΄αυτό».