Παναγιώτα Βλαντή: «Απενοχοποίησα πολύ μεγάλη την ωραία εμφάνιση»

Ενώ μιλούσαμε, η Παναγιώτα Βλαντή κοίταξε έξω. «Δεν μου αρέσει που βραδιάζει νωρίς. Είμαι του καλοκαιριού» μου είπε με χαμόγελο. Σε έναν τόσο όμορφο -μέσα και έξω- άνθρωπο, με αβίαστο γέλιο και θετική διάθεση, δε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πιο ταιριαστή εποχή.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στα Σεπόλια. Μετά αλλάξαμε σπίτι και πήγαμε Θρακομακεδόνες. Η πρώτη μου ανάμνηση από το σπίτι που μεγάλωσα ήταν η αυλή, όπου παίζαμε εκεί σαν παιδιά. Παίρναμε το λάστιχο και βρέχαμε εγώ και η αδερφή μου η μια την άλλη. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολύ παιχνίδι, πάρα πολλή αγάπη και ανεμελιά. Είχα πολλούς φίλους, κορίτσια και αγόρια.

Ήμασταν δεμένη οικογένεια, αλλά όχι με την έννοια της τυπικότητας και της αυστηρότητας, γιατί ήταν πολύ νέοι οι γονείς μου όταν μας έκαναν. Ήταν σαν να μεγάλωνα με δύο γονείς-έφηβους. Η μαμά ήταν πιο αυστηρή, ο μπαμπάς πιο χαλαρός. Με την αδερφή μου έχουμε δυο χρόνια διαφορά και είχαμε έντονη σχέση. Πολύ αγαπημένες αλλά και με πολλούς τσακωμούς.

Ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια και πολύ επιμελής. Είχα μια δυσκολία να πάω στην πρώτη τάξη γιατί δεν ήθελα να αποχωριστώ τη μαμά μου. Αφού πέρασε ο καιρός, έγινα μια μαθήτρια πάρα πολύ σχολαστική, επιμελής και τυπική. Λίγο σπασικλάκι! Αγαπούσα πολύ το σχολείο. Μου άρεσε πολύ η ιστορία, τα νέα και τα αρχαία ελληνικά, γενικά τα θεωρητικά μαθήματα. Δεν είχα καλή σχέση με τα μαθηματικά, αλλά μου άρεσε η βιολογία και η φυσική.

Θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα. Ήταν ο Κώστας. Πρέπει να ήμουν 5-6 χρονών. Έπαιξα και ποδόσφαιρο για εκείνον. Ο οποίος δε με πρόσεξε ποτέ νομίζω. Αλλά τον θυμάμαι πολύ τρυφερά. Και μετά πάλι στο Γυμνάσιο ερωτεύτηκα, πάλι χωρίς ανταπόκριση. Λίγο πριν τελειώσω το Λύκειο, γύρω στα 18, άρχισα να φλερτάρω ουσιαστικά και στη δραματική σχολή έκανα την πρώτη μου σοβαρή σχέση.

Στην εφηβεία δεν ήμουν καθόλου αντιδραστική. Η μόνη κόντρα που είχα με τους γονείς ήταν το θέατρο. Κυρίως με τη μαμά μου, γιατί ξέρεις ο μπαμπάς πάντα δε μιλάει και αφήνει τη μαμά να τα βγάλει πέρα. Είχα αρχίσει να μελαγχολώ και να πέφτω. Από το Γυμνάσιο ακόμα σκεφτόμουν τι μπορώ να κάνω για να τους πείσω.

Δεν μπορώ να πω ότι έβγαινα ιδιαίτερα, ούτε αργούσα. Ούτως ή άλλως δε με ενδιέφεραν αυτά. Είχα δυο-τρεις φίλες, αλλά οι γονείς τους ήταν πολύ αυστηροί και δεν τις άφηναν να βγαίναμε. Βγαίναμε καμιά φορά με τις μαμάδες μας μαζί -εκείνες μπροστά και εμείς πίσω! Η μαμά μου δεν είχε πρόβλημα να βγούμε εγώ και η αδερφή μου, απλώς έπρεπε να γυρίσουμε νωρίς στο σπίτι. Δεν ήμουν η τυπική έφηβη. Ήμουν πιο μοναχική. Διάβαζα, έγραφα, έπαιζα μόνη μου. Καθόλου επικοινωνιακή και πολύ ντροπαλή με τα αγόρια.

Ήμουν πολύ επιμελής μέχρι και το Λύκειο. Στην τελευταία τάξη τα παράτησα λίγο γιατί είχα αποφασίσει ότι ήθελα να πάω στο θέατρο και ομολογώ ότι λιγάκι το μετάνιωσα. Όχι ότι θα άλλαζα κάτι τώρα. Γιατί ίσως να μην είχα την πορεία που είχα, αν δεν έμπαινα τόσο νωρίς στη δραματική σχολή. Επειδή οι γονείς μου δεν ήθελαν καθόλου να γίνω ηθοποιός, ήμουν απελπισμένη και ένισωσα ότι έπρεπε να τα κάνω όλα γρήγορα. Ήθελα να μπω και ν’ αποδείξω και σε μένα και στους γονείς μου ότι μπορώ να τα καταφέρω.

Όταν τελείωσα το Λύκειο, για καλή μου τύχη μπήκα στη σχολή του Γεώργιου Θεοδοσιάδη, ο οποίος έγινε και μέντοράς μου. Όταν τελειώσαμε, πήρε τα φυτώρια του τρίτου έτους στο θέατρό του και εκεί έπαιξα τους πρώτους ρόλους. Του χρωστάω πάρα πολλά. Έπαιξα τρία έργα με καλούς ρόλους. Συνεργάστηκα με την Κάκια Ιγερινού, τον Γιάννη Φέρτη και τον Πάνο Κοκκινόπουλο. Έκανα τη «Διπλή Αλήθεια» στην ΕΡΤ1 και μετά το «Βίον Ανθόσπαρτο» στο Mega. Πριν από αυτά όμως είχα κάνει μια σειρά στην ΕΡΤ, τη «Λυγερή», από καθαρή τύχη. Τελευταία στιγμή έφυγε η ηθοποιός και δεν έβρισκαν αντικαταστάτρια. Οπότε, ο τότε φίλος μου που έπαιζε εκεί μου λέει «έλα να κάνεις ένα δοκιμαστικό». Έτσι πήρα τον ρόλο. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση.

Την επανάστασή μου την έκανα μετεφηβικά, όταν πήγα στα καλλιστεία πριν μπω στη σχολή. Πήγα για να στενοχωρήσω τους γονείς μου, για να τους πάω κόντρα. Όμως, πρέπει να σου πω ότι, αποδείχτηκε σωτήρια αυτή η επιλογή, γιατί τα δύο χρόνια της σχολής κέρδιζα τα λεφτά μου από φωτογραφίσεις που έκανα. Στο τρίτο έτος μόνο που δεν μπορούσα να δουλέψω, χρειάστηκα χρήματα. Ευτυχώς τα πλήρωσαν οι γονείς μου, οι οποίοι στο μεταξύ το είχαν πάρει πια απόφαση.

Δεν ήθελα, όμως, να γίνω μοντέλο, δεν το κυνήγησα ποτέ. Αν με ρωτάς, εκτός από ηθοποιός, κάτι που ήθελα πολύ να γίνω ήταν χορεύτρια, μπαλέτου μάλιστα. Γενικώς, όμως, επειδή οι γονείς μου δεν ήθελαν, δεν έκανα μικρή. Μπορώ να πω ότι ήταν και αυτό ένα απωθημένο. Ξεκίνησα όταν μεγάλωσα και συνέχισα μέχρι και πριν από κάποια χρόνια. Σκέφτομαι να το ξαναρχίσω, αλλά πάντα ως χόμπι. Έχω μεγάλη αδυναμία στο μπαλέτο και στους ανθρώπους του χορού. Παρακολουθώ και πολλές παραστάσεις, όταν μπορώ.

Μόλις τελείωσα τη σχολή, πριν μπω στο θέατρο του Γιώργου Θεοδοσιάδη, είχα κάνει πάρα πολλές ακροάσεις. Θυμάμαι είχα φτάσει ένα τρελό νούμερο, ίσως και τις 40-50 ακροάσεις. Αλλά δε με είχε πάρει κανένας, είχα αποτύχει σε όλες. Δεν μπορώ να σου πω συγκεκριμένα για ποιον λόγο. Ήμουν πολύ άγουρη, προφανώς δεν ήμουν ακόμα αρκετά καλή, δεν ταίριαζα με το σχήμα πολλές φορές... Μπορώ να σκεφτώ χίλιους δυο λόγους.

Είχα απογοητευτεί πάρα πολύ. Κλονίστηκα. Αυτό που με κράτησε ήταν το νεαρό της ηλικίας μου. Είχα πει όμως ότι, αν μέχρι τα 30 δεν τα καταφέρω, θα σταματήσω τις προσπάθειες. Είχαμε τέτοια παιδεία από τη σχολή. Πρέπει να δίνεις μια προθεσμία στον εαυτό σου. Αν επί 10 χρόνια δέχεσαι μόνο απορρίψεις, πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι λίγο ανάποδα: μήπως δεν κάνω για τη δουλειά; Ήμουν πολύ απογοητευμένη και στεναχωρημένη, γιατί δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Δεν είχα κάνει τίποτα άλλο, μόνο τη δραματική σχολή.

Δεν είναι και τόσο κακό τελικά να είσαι ωραίος

Κάποια στιγμή, έκανα ακρόαση για το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και ο Θέμης Μουμουλίδης μου είπε ότι δεν έχω πείρα. Και, με τσαμπουκά θα έλεγα, του απάντησα «Αν δε με πάρετε εσείς, δεν θα αποκτήσω ποτέ πείρα». Και κάπως έτσι έγινε η αρχή. Έπαιξα σε παιδικό, στην «Ασπίδα του Μαινάνδρου» και μετά ακολούθησε η Αιμιλία Υψηλάντη, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης και ύστερα όλα τα υπόλοιπά...

Μάλιστα, κάποια στιγμή ήθελα να δώσω κατατακτήριες στη θεατρολογία και επειδή η μια δουλειά έφερνε την άλλη, δεν προλάβαινα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Αντιμετωπίζω συνολικά τη δουλειά μου ως ορόσημο στη ζωή μου. Αλλά δεν μπορώ να σου πω, ότι δεν υπήρχαν ρόλοι που με προχώρησαν περισσότερο. Όπως για παράδειγμα, η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, τα «Οργισμένα Νιάτα», αλλά και η «Φιλονικία του Μαριβώ» με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Επίσης, η συνεργασία μου με τον Γιώργο Αρμένη, όταν έκανα την Έλενα στο «Θείο Βάνια». Έχω να θυμάμαι αρκετά πράγματα. Από πιο πρόσφατα, θα έλεγα το «Σπασμένο Γυαλί» του Άρθουρ Μίλερ, το οποίο δεν πρόλαβε να τελειώσει τη δεύτερη σεζόν του, λόγω του κορωνοίού. Τηλεοπτικά, θα έλεγα το «Βίον Ανθόσπαρτο» γιατί ήταν διαβατήριο για μένα, αλλά και τη «Λυγερή», την οποία ο κόσμος δεν ξέρει.

Ήταν δύσκολα, αλλά ταυτόχρονα και μαγικά χρόνια. Γιατί είχαμε το νεαρό της ηλικίας που μας έκανε να ελπίζαμε. Τώρα, σε αυτήν την ηλικία, που είμαστε πιο μεγάλοι, μια με την οικονομική κρίση και τώρα με τον κορωνοϊό, τα πράγματα είναι αλλιώς, δε βλέπεις πολύ φως. Έχει χτυπηθεί πάρα πολύ ο χώρος μας, αλλά και οι υπόλοιποι κλάδοι -σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας.

Όταν έβλεπαν μια ωραία κοπέλα στη δική μου τη σχολή της έλεγαν «μη βασιστείς σε αυτό». Και αυτό είναι κάτι που έχει χαρακτεί στο μυαλό μου από πολύ μικρή ηλικία. Φαντάσου ότι, απενεχοποίησα πολύ μεγάλη την ωραία εμφάνιση, ενώ αυτό με βοήθησε στην τηλεόραση. Προσπάθησα, όμως, η κάθε μου δουλειά στην τηλεόραση να είναι διαφορετική από την άλλη. Ναι, υπήρξε ο κίνδυνος να ταυτιστώ με τον ρόλο της ωραίας, αλλά δούλεψα για να μη γίνει. Τώρα, μετά από χρόνια, μπορώ να σου πω ότι, δεν είναι και τόσο κακό τελικά να είσαι ωραίος. Και στο λέω, γιατί το έφερνα βαρέως. Νόμιζα τι μόνο αυτό βλέπουν σε μένα κι εγώ έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι και κάτι άλλο.

Κάποιες φορές, ακόμα και τώρα, το «όμορφη» μου φαινόταν σαν βρισιά. Έπιανα τον εαυτό μου στη δραματική σχολή ή και στο σχολείο ακόμα να κρύβω το σώμα μου. Ήθελα να κρύβω στοιχεία θηλυκότητας.Πολλοί σου χρεώνουν ότι παίρνεις τους ρόλους επειδή είσαι ωραία. Δεν ξέρουν όμως ότι, πολλές φορές, λόγω της εμφάνισής σου μπορείς να χάσεις και ρόλους. Συμφιλιώθηκα πολύ μεγάλη με αυτό. Λίγο πριν τα «Μαύρα Μεσάνυχτα».

Το θέμα του παιδιού το σκέφτομαι, χωρίς αυτό όμως να με αγχώνει

Πιστεύω ότι σε όλες τις ηλικίες μπορείς να κάνεις πράγματα. Σε αυτή τη δεκαετία της ζωής μου, νιώθω πολύ δημιουργική. Λόγω της κρίσης δεν γίνονταν πολλές παραγωγές στην τηλεόραση και πολλοί ηθοποιοί στραφήκαμε ακόμα περισσότερο στο θέατρο. Κάναμε δύο και τρεις παραστάσεις. Τα τελευταία πέντε χρόνια μετράω πολλές συνεργασίες, κάτι που με γεμίζει πραγματικά.

Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να μεγαλώνει, αλλά δεν με αγχώνει αυτό. Φροντίζω την επιδερμίδα μου και ίσως να έκανα κάποια πράγματα μη παρεμβατικά, όμως τίποτα που θα με αλλάξει. Γενικώς, προσέχω πολύ το σώμα μου, πιο πολύ από το πρόσωπο, γιατί δεν ήμουν ποτέ από τις γυναίκες που τρώνε και δεν παχαίνουν. Μου αρέσει πολύ η γυμναστική και ο αθλητισμός. Πριν το κορωνοϊό έκανα κολύμπι, τώρα κάνω πιλάτες και έντονο περπάτημα. Κάποια στιγμή έκανα χορό και στίβο. Ο τρόπος που γυμνάζομαι εξαρτάται από τη δουλειά.

Ναι, είχα πει ότι θα υιοθετούσα ένα παιδί. Και ακόμα το σκέφτομαι. Γενικά το θέμα του παιδιού το σκέφτομαι, χωρίς αυτό όμως να με αγχώνει. Το παιδί έχει σημασία και με ποιον το κάνεις. Είτε το υιοθετείς είτε το γεννάς. Κάποτε έλεγα ότι μπορούσα και μόνη μου να μεγαλώσω ένα παιδί και πολύ πιθανόν να μπορούσα και τώρα. Αλλά όταν κάποια στιγμή στη ζωή σου συναντάς τον άνθρωπο που πραγματικά πιστεύεις ότι είναι εκείνος που έψαχνες όλη σου τη ζωή, θέλεις να το μεγαλώσεις μαζί του.

Πιστεύω στο Θεό, όχι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά με την πιο ευρεία. Πηγαίνω στην εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά δεν κάνω τις τυπικές νηστείες. Κάποια στιγμή η πίστη μου κλονίστηκε. Είχα πει ότι ο Θεός είναι άδικος, αλλά δεν είναι. Απλώς η ζωή καμιά φορά μας κάνει να σκεφτόμαστε έτσι. Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να κατανοήσω, είναι ο θάνατος. Είναι κάτι που με ξεπερνάει. Είχα ακούσει την Κική Δημουλά κάποια στιγμή να λέει ότι, ευτυχώς που ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι είμαστε «το διάλειμμα», ξεχνάει ότι είμαστε πολύ μικροί και λίγοι σε αυτή τη ζωή. Κάνουμε σχέδια και ξεχνάμε πόσο λίγοι και πόσο εφήμεροι είμαστε.

Αγαπώ πολύ τους άντρες. Τους εμπιστεύομαι πάρα πολύ, κάνουν σπουδαίο έργο, δουλεύουν, κάποιοι είναι πολύ καλοί μπαμπάδες και τα πρότυπα πλέον έχουν αλλάξει. Στηρίζουν πολύ τις γυναίκες τους, τις θαυμάζουν. Αλλά οι γυναίκες από τη φύση μας είμαστε χαμαιλέοντες, κάνουμε πιο πολλά πράγματα, έτσι είμαστε φτιαγμένες. Θεωρώ ότι ζούμε σε ένα σύστημα που αδικεί τις γυναίκες. Στη δουλειά ευνοούνται περισσότερο οι άντρες. Για παράδειγμα, μια επιχείρηση, θα το σκεφτεί αν θα πάρει μια γυναίκα στα 30, μην τυχόν μείνει έγκυος. Οι αμοιβές επίσης είναι διαφορετικές. Μπορεί μια γυναίκα να κάνει περισσότερη δουλειά, αλλά ιεραρχικά προηγείται ο άντρας. Κάτι που συμβαίνει και στον χώρο μας εννοείται. Πολύ λίγες γυναίκες έχουν πετύχει να βγουν μπροστά και πραγματικά εύχομαι να το καταφέρουν πολλές περισσότερες στο μέλλον.

Να πάω σε μια πρεμιέρα και να σχολιάσουν τι φοράω, το καταλαβαίνω, είναι μέρος της δουλειάς. Με ποιον πάω και γιατί είμαι μαζί του δεν αφορά κανέναν. Είμαι με κάποιον, είμαι καλά. Τελεία.

Παρόλα αυτά, οι γυναίκες επιβιώνουμε και τα πάμε καλά. Και για μένα είναι πολύ σημαντικό να προσπαθούμε και να εδραιώνουμε τα δικαιώματά μας και να μην υποχωρούμε. Γιατί για μας πολέμησαν κάποιες γυναίκες, έτσι πρέπει και εμείς λοιπόν να πολεμήσουμε για κάποιες άλλες. Δεν πρέπει να σταματάμε ποτέ να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο ο έρωτας για μένα. Πρέπει να σου πω ότι, αυτή η φάση που βιώνω είναι από τις όμορφες της ζωής μου. Από αυτές που λες «εντάξει, υπάρχει Θεός!». Πιστεύω ότι έχω βρει έναν σύντροφο ζωής, κάτι που δεν θέλω να το επικοινωνώ και πολύ, γιατί μετά πέφτουν τα κανάλια και τα περιοδικά και ψάχνουν να βρουν ποιος είναι και τι κάνει. Ήδη έχει εμφανιστεί σε κάποια δημοσιεύματα, κάτι που δε μου αρέσει καθόλου. Σαφώς και δε θα κρύψω ότι είμαι με κάποιον, γιατί δεν είναι και ωραίο, αλλά ως εκεί. Θέλω να μιλάω για τη δουλειά μου. Να πάω σε μια πρεμιέρα και να σχολιάσουν τι φοράω, το καταλαβαίνω, είναι μέρος της δουλειάς. Με ποιον πάω και γιατί είμαι μαζί του δεν αφορά κανέναν. Είμαι με κάποιον, είμαι καλά. Τελεία.

Τα παιδιά με κάνουν πολύ χαρούμενη. Η οικογένειά μου, οι φιλικές συναθροίσεις, η δουλειά μου, ο κόσμος που έρχεται να με δει στο στο θέατρο. Ο χορός, η γυμναστική, τα ταξίδια. Ελπίζω κάποια στιγμή να πάω σε κάποιες πόλεις που αγαπώ. Ευτυχία για μένα είναι η ρουτίνα να μην είναι ρουτίνα. Να έχει πάντα κάτι καινούργιο.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στο μέλλον. Όταν κάποιος με ρώτησε και δεν μπορούσα να απαντήσω, μου είπε «είσαι μύωψ». «Ναι, μάλλον» του απάντησα. Μόνο να είμαστε καλά θέλω, εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι. Πώς θα είμαι και σε τι κατάσταση δεν ξέρω να σου πω. Θα είμαι παντρεμένη, θα είμαι χωρισμένη, θα έχω παιδί, δε θα έχω παιδί, θα έχω την τάδε δουλειά… Παλιότερα έκανα μακροπρόθεσμα σχέδια, πλέον ζω μέρα με τη μέρα. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η εποχή που ζούμε. Ίσως όταν το ξεπεράσουμε όλο αυτό, να ξεκινήσω ξανά.

Τα επαγγελματικά πρότζεκτ της Παναγιώτας Βλαντή που πάγωσαν προσωρινά

Όταν έγινε η συνέντευξή μας, η Παναγιώτα Βλαντή ετοιμαζόταν για την παράσταση «Νεκρή Λίμνη» του Νταβίντ Ντεσόλα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, η οποία αναμενόταν να κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο επί Κολωνώ τέλη Νοέμβρη (στην παράσταση παίζουν επίσης οι Θανάσης Κουρλαμπάς και Χάρης Τσιτσάκης). Παράλληλα, 16 Νοέμβρη θα ξεκινούσε τις εμφανίσεις της σε μια θεατρική συναυλία στη σκηνή του Γιώργου Φακανά «Αθηνά Live», πάλι με τον Θανάση Κουρλαμπά και 10μελή ορχήστρα. Προφανώς λόγω των νέων μέτρων, οι ημερομηνίες πλέον δεν ισχύουν. Ελπίζουμε να τη δούμε σύντομα στο θεατρικό σανίδι και θα συμπληρωθούν οι καινούργιες ημερομηνίες με τις νέες ενημερώσεις.