Μιχάλη, πώς είναι να κρατάς στα χέρια σου το πρώτο σου βιβλίο; Ο Κρητικός δημοσιογράφος μάς καλεί να ανακαλύψουμε τις «Βελουδένιες»
Γνώρισα τον Μιχάλη Χορευτάκη πριν 11 και κάτι χρόνια (πέρασαν κιόλας τόσα;), σε μια αίθουσα γεμάτη φοιτητές του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο πρώτο έτος.
Ξεχώριζε αμέσως, όχι μόνο από το ψηλό παρουσιαστικό του, αλλά επειδή είχε την πιο δυνατή φωνή από όλους. Σύντομα, τον μάθαμε όλοι και έγινε ο «Μιχάλης». Ο Κρητικός συμφοιτητής, ο συνάδελφος, ο φίλος. Μαζευόμασταν γύρω του σε πηγαδάκια και ακούγαμε τις ιστορίες του, τα αστεία του και τις αναπαραστάσεις του που μας έκαναν να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια.
Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι αυτό το παιδί είχε πολύ μέλλον μπροστά του και θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα: Θα γινόταν ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος. Και έτσι έγινε. Έχει ήδη μια σπουδαία πορεία στον χώρο των ΜΜΕ και τώρα, έφτασε η στιγμή να πάει ένα βήμα παραπέρα. Έκανε την πρώτη του συγγραφική απόπειρα με τις «Βελουδένιες» και μιλά στη BOVARY για το πώς είναι να γράφεις το πρώτο σου βιβλίο...
Οι σπουδές και το όνειρο
«Γεννήθηκα στην Κίσαμο Χανίων, ένα υπέροχο μέρος στα δυτικά της Κρήτης, πριν από 34 χρόνια. Μεγάλωσα και τελείωσα εκεί το σχολείο και κατάφερα να περάσω στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, οπότε το 2003 αναχώρησα για την πρωτεύουσα, όπου και ζω μέχρι σήμερα. Πήρα το πτυχίο μου το 2008, και στη συνέχεια, ξεκίνησα δεύτερο κύκλο σπουδών στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίων Αθηνών, όπου και έλαβα το δεύτερο πτυχίο μου τέσσερα χρόνια αργότερα».
«Από παιδί, ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Όνειρό μου ήταν να δουλέψω στην τηλεόραση, με μάγευε η δύναμη της εικόνας, και η αμεσότητα που εμπεριέχει το μαγικό αυτό μέσο. Φαντάσου ότι σηκωνόμουν από τις 6 το πρωί, έτσι ώστε να δω όσο περισσότερο προλάβαινα από τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές, πριν φύγω για το σχολείο. Αγαπημένο μου κομμάτι, δε, ήταν η ανάγνωση των εφημερίδων από τους παρουσιαστές. Οπότε, μέσα μου, από πολύ νωρίς γνώριζα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου».
Από παιδί, ήθελα να γίνω δημοσιογράφος
Από Κρήτη, Αθήνα
«Το χωριό μου έχει λίγο περισσότερους από 100 κατοίκους, οπότε μπορείς να καταλάβεις τι πολιτισμικό σοκ ήταν για μένα οι πρώτες μέρες μου στην Αθήνα. Δεδομένου του ότι το πρώτο σπίτι που νοίκιασα ήταν στην Πλατεία Εξαρχείων, ώστε να πηγαίνω με τα πόδια στη σχολή, καταλαβαίνεις ότι το σοκ αυτό πολλαπλασιάστηκε! Δεν θα έλεγα, ωστόσο, ότι δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Είναι οι ίδιοι οι ρυθμοί της πόλης που σε παίρνουν μαζί τους, θες δεν θες, και σε εντάσσουν σε αυτή. Βάλε στην εξίσωση και έναν φοιτητή 18 χρονών, με νέες παρέες, και έναν ολοκαίνουριο κόσμο με απεριόριστες δυνατότητες να ανοίγεται μπροστά του, και φτάνεις εύκολα στο συμπέρασμα ότι μάλλον πολύ εύκολα προσαρμόστηκα!»
Και από τη Νομική, στα ΕΜΜΕ
«Η Νομική ήταν το πρώτο βήμα για εμένα, προκειμένου να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά ήθελα, τη δημοσιογραφία. Πιστεύω απόλυτα ότι ένας δημοσιογράφος οφείλει να έχει ένα γερό θεωρητικό υπόβαθρο, και εξαιρετικά ελληνικά, μαζί με μία σχετική άνεση στο λόγο. Δεν υπάρχει κλάδος, που να μπορεί να σε προετοιμάσει καταλληλότερα για όλα αυτά, από τον νομικό. Γνώριζα από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα ασχοληθώ ποτέ ενεργά με τη δικηγορία. Ωστόσο, μπορώ να πω ότι έχει αρκετές γοητευτικές πτυχές, και σίγουρα μου πρόσφερε πολλά σε πνευματικό επίπεδο. Τελείωσα τη σχολή στο χρόνο μου, και αμέσως μετά, έκανα τα χαρτιά μου, για να μπω στα ΕΜΜΕ, νιώθοντας πια έτοιμος να κυνηγήσω το όνειρό μου».
Η Νομική ήταν το πρώτο βήμα, προκειμένου να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά ήθελα
Η πρώτη συγγραφική απόπειρα
«Είμαι ακραία βιβλιόφιλος, όλη μου τη ζωή με θυμάμαι παρέα με ένα βιβλίο. Αγαπώ, δε, ιδιαίτερα τα μυθιστορήματα μυστηρίου, που ξεφεύγουν από την κλασική φόρμα του whodunit, και σε εισάγουν περισσότερο στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων τους. Είχα από μικρός έφεση στο γράψιμο, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ στα σοβαρά με αυτό. Ώσπου, πριν δύο περίπου χρόνια, σταμάτησα από την τότε εργασία μου. Δούλευα ασταμάτητα, ήδη από την φοιτητική μου ζωή, σε εξαιρετικά απαιτητικούς ρυθμούς και ένιωσα ότι έπρεπε να σβήσω για ένα χρονικό διάστημα τις μηχανές, και να ανασυνταχθώ. Απομονώθηκα για λίγους μήνες στο πατρικό μου, και κάπου εκεί αποφάσισα ότι μάλλον, δεν θα ξεκουραστώ όσο θα ήθελα! Άνοιξα το λάπτοπ και ξεκίνησα να γράφω τις “Βελουδένιες”».
Η έμπνευση
«Πηγή έμπνευσής μου είναι ο τόπος μου, ένα μέρος πραγματικά πανέμορφο. Θέλησα να μιλήσω για τους ανθρώπους αυτού του τόπου, για τις μικρές, κλειστές κοινωνίες, τις φωτεινές και σκοτεινές όψεις τους. Πιστεύω βαθιά ότι κάθε άνθρωπος, που θέλει να απευθυνθεί με τα γραπτά του στους άλλους, οφείλει να σκάβει βαθιά και να ξεθάβει ιστορίες ανθρώπων. Ανθρώπων που ονειρεύτηκαν, και δεν είχαν την ευκαιρία ή τη δυνατότητα να δουν τα όνειρά τους να γίνουν πραγματικότητα. Ανθρώπων που αγάπησαν και πλήρωσαν το τίμημα. Ανθρώπων που έφυγαν από αυτή τη ζωή με ένα παράπονο, μία επιθυμία που έμεινε ανεκπλήρωτη. Αυτές οι ιστορίες είναι που με ενδιαφέρουν. Και για αυτούς τους ανθρώπους, θέλω να γράφω. Είναι και προσωπική μου ανάγκη, αν θες. Η φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος είναι απλά ένα ευκολότερο μέσο για να περάσω το μήνυμά μου στον κόσμο».
Πηγή έμπνευσής μου είναι ο τόπος μου...
Ποιες είναι όμως «Οι Βελουδένιες»;
«Οι Βελουδένιες είναι ένα crime thriller, το οποίο διαδραματίζεται σε ένα απομονωμένο, ορεινό χωριό των Χανίων, το Έλος. Μία νεαρή κοπέλα, η Νίκη Μαθιουδάκη, εξαφανίζεται και η μητέρα με την αδελφή της καλούν την αστυνομία. Οι δύο αστυνόμοι που καταφτάνουν στο χωριό διαπιστώνουν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, και σίγουρα, δεν πρόκειται για μία απλή εξαφάνιση. Ξεκινά λοιπόν μία απεγνωσμένη μάχη με το χρόνο προς την ανακάλυψη της αλήθειας. Μία αλήθεια, για την οποία κάποιος θα κάνει τα πάντα, ώστε να μην έρθει ποτέ στο φως... Για τα υπόλοιπα, σας παραπέμπω στις σελίδες του βιβλίου!»
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για οποιονδήποτε γράφει, από το να βλέπει το δημιούργημά του στα ράφια των βιβλιοπωλείων, να κυκλοφορεί εκεί έξω και να καλεί τον κόσμο να το ανακαλύψει. Όταν πήρα το πρώτο αντίτυπο στα χέρια μου, πραγματικά δεν το πίστευα, ένιωσα μια μικρή προσωπική δικαίωση! Ήταν ένας μακρύς δρόμος, που ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Και σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψεις να ευχαριστήσω προσωπικά πρώτα από όλα την υπέροχη Μαρία Καρβέλα, την ψυχή της “Ωκεανίδας”, φίλη και εκδότριά μου, που πίστεψε σε μένα, με εμπιστεύθηκε και μου άνοιξε με χαμόγελο την πόρτα της οικογένειας της “Ωκεανίδας”. Θέλω να ευχαριστήσω επίσης την κ. Μαίρη Κωνσταντούρου, που ανακάλυψε πρώτη το βιβλίο, και έκανε την επιμέλειά του, και την Έλενα Σπανδωνή, υπεύθυνη επικοινωνίας του εκδοτικού οίκου, που με ανέχεται όλο αυτόν τον καιρό, απαντά σε όλες μου τις απορίες και από κοινού κάνουμε όλες τις αναγκαίες προσπάθειες ώστε να συστήσουμε τις “Βελουδένιες” στο αναγνωστικό κοινό».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για οποιονδήποτε γράφει, από το να βλέπει το δημιούργημά του στα ράφια των βιβλιοπωλείων
Οι εντυπώσεις και η υποδοχή από τον κόσμο
«Προφανώς και για την οικογένεια και τους φίλους μου, το βιβλίο μου ήταν από την πρώτη στιγμή το σπουδαιότερο που γράφτηκε ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο! Αστειεύομαι ασφαλώς, εννοείται πως οι δικοί μου άνθρωποι το υποδέχτηκαν με θέρμη. Είχα μία μεγάλη αγωνία, ως πρωτοεμφανιζόμενος στον χώρο, για την υποδοχή από το μεγάλο πλήθος που δεν με γνώριζε προσωπικά, και εξεπλάγην ευχάριστα. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι θετικές, οι αναγνώστες επικοινωνούν μαζί μου, και, μαζί με τις παρατηρήσεις τους, μου κάνουν σχόλια επί το πλείστον ενθουσιώδη. Χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί ενημερώνομαι ότι ο κόσμος πλέον πηγαίνει και το ζητάει στα βιβλιοπωλεία όλο και περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα word of mouth πραγματικά ανέλπιστο, που με συγκινεί και με τιμά ιδιαίτερα!»
Οι δυσκολίες του επαγγέλματος
«Ο χώρος της δημοσιογραφίας, και ειδικά της τηλεόρασης, όπου εργάζομαι εγώ, σίγουρα είναι ένας σκληρός χώρος. Καθένας που εισέρχεται σε αυτόν συναντά δυσκολίες. Ωστόσο, είναι και προσωπικό στοίχημα του καθένα να παλέψει με αυτές, να τις αντιμετωπίσει, και να μην χάσει τον στόχο του. Νομίζω ότι τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα σε αυτόν τον τομέα. Ειδικότερα στην απόπειρα μου να γράψω το πρώτο μου βιβλίο, οι μόνες δυσκολίες ήταν αυτές που έβαζα εγώ στον εαυτό μου. Οι διορθώσεις, τα σβησίματα και ξαναγραψίματα, οι αμφιβολίες για το αν αυτό που γράφω έχει να πει κάτι στους υπολοίπους, αυτά με δυσκόλεψαν μόνο. Το ξεπεράσαμε, όμως, και αυτό, εκ του αποτελέσματος!».
Ο χώρος της δημοσιογραφίας είναι ένας σκληρός χώρος
«Συμμάχους είχα τους δικούς μου ανθρώπους. Αυτοί είναι που με στηρίζουν πάντα στις αποφάσεις και τις επιλογές μου, και αυτοί για τους οποίους κάνω ό,τι κάνω. Τους γονείς μου, στους οποίους αφιέρωσα και το βιβλίο, και με έχουν διαμορφώσει στον άνθρωπο που είμαι τώρα, τις αδερφές μου, και τους κολλητούς μου, οι οποίοι πάντα πιστεύουν σε μένα, είναι υπερήφανοι για όλες μου τις προσπάθειες, επαγγελματικές και μη, και με καλούν πάντα να κοιτάζω ψηλά. Πόσο μεγαλύτερη βοήθεια να ζητήσεις από αυτή την ευλογία;»
Τα μελλοντικά σχέδια
«Επειδή εργάζομαι στην τηλεόραση για περισσότερα από δέκα χρόνια, δεν σου κρύβω ότι το ενδεχόμενο να γίνει το βιβλίο τηλεοπτική σειρά με απασχόλησε έντονα κατά τη διάρκεια της συγγραφής, και, ως ένα σημείο, επηρέασε τον τρόπο γραφής του. Μία αστυνομική ιστορία είναι από μόνη της πρόσφορη για τηλεοπτική μεταφορά, ωστόσο πρέπει και ο συγγραφέας να της δώσει την κατάλληλη ώθηση και τα εφόδια εκείνα, που θα τη βοηθήσουν να μεταφερθεί ίσως κάποια στιγμή στη μικρή οθόνη. Θα ήταν μεγάλη μου χαρά αν συνέβαινε μελλοντικά κάτι τέτοιο!»
Το ενδεχόμενο να γίνει το βιβλίο τηλεοπτική σειρά με απασχόλησε έντονα
«“Οι Βελουδένιες” είναι εκεί έξω δυόμιση μήνες, οπότε ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας και της καθημερινότητάς μου αναλίσκεται στο να τις φέρω κοντά σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Κάναμε την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα, η οποία έτυχε θερμής υποδοχής, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα, θα ακολουθήσει άλλη μία στον τόπο τους, τα Χανιά, και προχωράμε δυναμικά! Συνεχίζω κανονικά την εργασία μου στην τηλεόραση, γιατί πρώτα και πάνω από όλα είμαι δημοσιογράφος, και έχω ήδη αρχίσει να γράφω το δεύτερο βιβλίο μου. Επειδή ωστόσο θέλω να είμαι εξαιρετικά προσεκτικός στο επόμενο αυτό βήμα, δεν βιάζομαι. Αργά, και σταθερά βήματα, και ευελπιστώ ότι προς το τέλος της χρονιάς, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έχετε ξανά νέα μου!
Έχω ήδη αρχίσει να γράφω το δεύτερο βιβλίο μου
«Τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία, θα τα συμβούλευα να το ξανασκεφτούν! Πλάκα κάνω, ασφαλώς. Το βασικότερο νομίζω που πρέπει να έχει κανείς είναι πολύ γερές βάσεις και κατάλληλα πνευματικά εφόδια, γιατί πρόκειται για ένα επάγγελμα, όπου ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος. Να διαβάζουν πολύ, να ενημερώνονται διαρκώς, να ταξιδέψουν, να βελτιώσουν τις προσωπικές τους δεξιότητες. Επίσης, να έχουν γερό στομάχι, γιατί θα το χρειαστούν, και να είναι προετοιμασμένοι για μια δουλειά εξαντλητική, χωρίς ωράρια και προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν άλλες, “κανονικές” δουλειές, αλλά απόλυτα μαγική, που στο τέλος της μέρας θα τους αφήνει την πιο γλυκιά αίσθηση του κόσμου.
Το βασικότερο που πρέπει να έχει κανείς είναι πολύ γερές βάσεις
«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, όταν τον τίτλο αυτό φέρουν άνθρωποι που έχουν διαμορφώσει την παγκόσμια σκέψη. Ωστόσο, αν θα μπορούσα να “συμβούλευα” κάποιον, ο οποίος θα ήθελε να ασχοληθεί με τη συγγραφή, είναι να το κάνει, χωρίς να το σκέφτεται. Να γράφει αυτόματα και δημιουργικά, να μην αφήνει τις σκέψεις του ακαταχώριστες, και να πιστεύει πολύ σε αυτό που κάνει. Κάπου εκεί έξω, υπάρχει κόσμος που περιμένει να εισέλθει και στον δικό του κόσμο...».
Οι «Βελουδένιες» κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα και μπορείτε να τις βρείτε στο greekbooks.gr
