Η Μαρία Παπαφωτίου, που θα υποδυθεί τη νεαρή Κυβέλη στο «Φλόγα και Άνεμος», μας συστήνεται

Μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη, απολαμβάνει να βρίσκεται στο χωριό της και άφησε πίσω της την πόρτα του Πολυτεχνείου για να μεταμορφώνεται μέσα από ρόλους στο θέατρο. Η αδυναμία της είναι οι ρόλοι εποχής και σε λίγο καιρό θα φορέσει το κοστούμι μιας (ακόμα) επιβλητικής προσωπικότητας της υποκριτικής, της Κυβέλης.

Ο λόγος για τη Μαρία Παπαφωτίου, μια νέα ταλαντούχα ηθοποιό, την οποία είχα ξεχωρίσει στο σανίδι όταν το 2018 έπαιζε στη παράσταση «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια» μαζί με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, Κώστα Γάκη.

Σ' ένα διάλειμμα από τις θεατρικές της παραστάσεις μιλήσαμε για τα εφηβικά της χρόνια, την επιθυμία της να επιστρέφει στο χωριό της, για τη νέα τηλεοπτική πρόσκληση -καθώς την επόμενη σεζόν θα παίζει την νεαρή Κυβέλη στη σειρά «Φλόγα και Άνεμος» που θα προβληθεί στην ΕΡΤ1- και τον ρόλο που παίζει ο έρωτας στη δική της ζωή.

Πώς από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο βρέθηκες πάνω στη θεατρική σκηνή;

Πολύ ομαλά, όσο παράξενο ή ασύνδετο κι αν ακούγεται. Βρίσκω πως η σκηνή και ο πρακτικός-μαθηματικός τρόπος σκέψης έχουν μεγάλη συνάφεια. Μέσα μου, μετά τα 25 άρχισε να υπερισχύει η ανάγκη να ξεφύγω από έναν τεχνοκρατικό τρόπο σκέψης που είχα αναπτύξει και από μια εγκεφαλικότητα που δε μου ήταν πλέον ούτε αρκετή ούτε χρήσιμη. Όσο περισσότερο βυθίζομαι, λοιπόν, στον κόσμο του θεάτρου, που οι κανόνες υπάρχουν και καταργούνται, την ίδια στιγμή τόσο πιο γεμάτη και χαρούμενη νιώθω σε όλο μου το βίο. Σα να βρήκα το κομμάτι που μου έλειπε.

Πώς κατάλαβες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Στ' αλήθεια δεν υπήρξε μια στιγμή συνειδητής απόφασης. Γι' αυτό έχω και απουσία σχεδίου για το τι μέλλει γενέσθαι. Κοιτώντας πίσω με καθαρή ματιά, θα σου πω πως, από τότε που με θυμάμαι χαρακτηριζόμουν από μια ακατανίκητη επιθυμία να «καμώνομαι» άλλες περσόνες. Να σταματάω να είμαι «εγώ». Με εξίταρε και ταυτόχρονα με ανακούφιζε οτιδήποτε έξω από εμένα και το πρωτόκολλο συμπεριφοράς μου. Σαν παιδάκι έπαιζα ρόλους σχεδόν συνέχεια στην καθημερινότητά μου. Ακόμα είναι το αστείο στην οικογένεια. Το ότι όλη αυτή η τάση μοιάζει να μετουσιώνεται σε επάγγελμα είναι πέρα από καρμική ευλογία και μια γεμάτη γαλήνη και ησυχία διαδικασία μέσα στην ψυχή μου. Μεταφέροντας πάνω στη σκηνή όλο αυτό το παιχνίδι εναλλαγής ψυχοσυνθέσεων, μένω η ίδια πιο άδεια, πιο απλή, πιο ουσιώδης.

Πώς ήταν τα παιδικά και μαθητικά σου χρόνια;

Νιώθω πολύ τυχερή που μεγάλωσα σ' ένα περιβάλλον υγείας και υποστήριξης από όλες τις απόψεις. Οι αποσκευές μου είναι γεμάτες από τις πιο γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις, μεγάλος σύμμαχος στην τραχύτητα της ενήλικης ζωής. Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη για την απόφαση των γονιών μου να με στείλουν σ' ένα από τα πιο ανθηρά και φλογοβόλα σχολεία, τη Λεόντειο Νέας Σμύρνης. Ένα σχολείο φάρος στη μετέπειτα ζωή μου, που μου έδωσε απλόχερα τα πρώτα ερεθίσματα στις τέχνες, σεβάστηκε το πρωταρχικό και βασικό μου υλικό και επέμεινε στην καλλιέργεια της πειθαρχίας και της αφοσίωσης στο κάθε τι. Νιώθω πως στο «καλό» και προσεκτικό μου μεγάλωμα οφείλεται μια πρώτη ψυχραιμία και άνεση που έχω σαν άνθρωπος μπροστά στις δυσκολίες, στον πόνο και στα εμπόδια.

Κεφάλαιο εφηβεία: Ήταν δύσκολη περίοδος;

Πολύ! Αλλά την πέρασα λίγο ετεροχρονισμένα γύρω στα 19. Άλλαξα κυριολεκτικά δέρμα, αντέδρασα σε ό,τι κατεστημένο υπήρχε μέσα μου, δοκίμασα τα όριά μου κάποιες φορές αρκετά παράτολμα και λίγο λίγο μοιραία ησύχασα. Οι γύρω μου και κυρίως οι καλοί μου γονείς έδειξαν κατανόηση και κατάφεραν κάτι σπουδαίο. Να βγω πιο δυνατή και λιγότερο φοβισμένη από όλη αυτή τη μεταβατική φάση. Αν τώρα έχω μια ομολογουμένως κυρίαρχη ηρεμία και ψυχραιμία σαν άνθρωπος, την οφείλω στη διαχείριση της οικογένειάς μου στις εντάσεις και στο χάσιμο της εφηβείας. Έχω και τους πιο καλούς μου φίλους από εκείνη την περίοδο που αποτελούν την πυξίδα μου στη ζωή, το καταφύγιό μου και την επιστροφή στη γειωμένη και ειλικρινή πραγματικότητα.

Έχεις μια αδυναμία στο χωριό σου. Τι απολαμβάνεις να κάνεις εκεί; Συνεχίζεις να πηγαίνεις;

Το Μουλάτσι, κατά κόσμο Ελληνικό Αρκαδίας, είμαι εγώ. Είναι ο τόπος μου, η πατρίδα μου, εκεί που δε φοβάμαι τίποτα. Εκεί που υπάρχει μια άλλη Μαρία, όπως πολύ εύστοχα είπε κάποτε ένας φίλος μου. Πιο ξέγνοιαστη και αληθινή. Πηγαίνω όσο πιο συχνά μου επιτρέπεται και είναι ο πιο ευλογημένος χρόνος που έχω για τον εαυτό μου. Αγαπημένη μου συνήθεια, η βόλτα στην πλατεία και ο ελληνικός καφές στην καρέκλα που καθόταν ο παππούλης μου, αγναντεύοντας το Κακαβούλι.

Η τηλεόραση σε ενδιέφερε πάντα;

Νομίζω πως δε διαχώρισα ποτέ στο κεφάλι μου το μέσο, αλλά μοναδικός μου γνώμονας ήταν και είναι η ευδαιμονία και η καλοπέραση. Αν υπάρχει ομορφιά, ανάταση και αγάπη, μπορώ να βρεθώ σε οποιαδήποτε συνεργασία και σε οποιοδήποτε ρόλο. Με την τηλεόραση ήρθα σε επαφή στην αρχή της πορείας μου και το απόλαυσα πολύ. Με ενδιαφέρει η ταχύτητα που έχει, με αναζωογονεί και με εμπνέει η σύμπραξη με τόσο πολλούς συνεργάτες διαφορετικών ειδικοτήτων και με ενθουσιάζει το κομμάτι της εικόνας, που αν κανείς το διαχειριστεί με υγεία, είναι υπέροχο το πόσα συμπυκνωμένα μηνύματα μπορεί να μεταφέρει.

Από την Πηνελόπη Δέλτα, στο «Ιστορία χωρίς Όνομα», στην Κυβέλη. Είναι εύκολο για μια ηθοποιό να ενσαρκώνει αληθινά πρόσωπα;

Στη δική μου φύση νιώθω πως ταιριάζει γάντι. Θεωρώ δεδομένο πως πάσχω από παρελθοντολαγνεία και πάντα με διέγειραν οι ζωές σημαντικών ανθρώπων που στιγμάτισαν τα γεγονότα της εποχής τους. Είναι, λοιπόν, δώρο το ότι οι συνεργάτες μου βλέπουν πάνω μου αυτό το στοιχείο και το αναδεικνύουν. Το πρώτο και τελευταίο ζητούμενο πάντα είναι ούτως ή άλλως η αλήθεια με κάθε κόστος και σε κάθε ερμηνεία, είτε πρόκειται για ιστορικό αληθινό πρόσωπο είτε όχι. Πάνω σ' αυτό δουλεύω, προπονούμαι σκληρά και εύχομαι να δικαιώνομαι.

Σε μερικές βδομάδες ξεκινάνε τα γυρίσματα. Έχεις σκεφτεί πώς θα προσεγγίσεις το ρόλο της νεαρής Κυβέλης;

Η ιστορία χωρίς όνομα μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα. Να αφήνομαι στο ένστικτό μου, στους συμπαίκτες μου και να αποποιούμαι κάθε εγκεφαλικότητα. Το τόλμησα πρώτη φόρα πριν 3 χρόνια και είναι ό,τι ομορφότερο έχω κάνει. Το ίδιο θα κάνω και για την Κυβέλη μου. Θα αφεθώ σε αυτό που δημιουργείται την κάθε στιγμή και δε θα προαποφασίσω τίποτα. Θα αφεθώ με όλες μου τις αισθήσεις στη ζωή και στόχος μου θα είναι να το μοιραστούμε με γλύκα και χαρά. Έχω για μια ακόμα φορά τους πιο ταλαντούχους συνεργάτες. Είναι όνειρο το ότι ξαναδουλεύω με τη Ρένα Ρίγγα και την Ρέινα Εσκενάζυ, τις πρώτες γυναίκες που με εμπιστεύτηκαν στη δουλειά και μεγάλες μου αγάπες έκτοτε.

Ποια είναι η Κυβέλη μέσα από τα δικά σου μάτια;

Η πιο γοητευτική και αιχμηρή προσωπικότητα που έχω ενσαρκώσει μέχρι σήμερα. Ερωτευμένη κάθε στιγμή, θαρραλέα, πεισματάρα, άκρως ανθρώπινη, αφτιασίδωτη δίχως ίχνος προσποίησης. Μια γυναίκα που έζησε όπως ακριβώς ονειρεύτηκε. Είναι υπέροχα πλασμένη μεσα από το βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου και δε βλέπω την ώρα να ταξιδέψω μαζί της.

Η Κυβέλη έζησε μια παθιασμένη σχέση με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Η Μαρία έχει ερωτευτεί ανάλογα;

Μόνο έτσι ερωτεύομαι! (γέλια) Η δική μου ανάγκη για έρωτα είναι πανταχού παρούσα στη ζωή μου. Είναι η ζωογόνος δύναμή μου. Αυτός ο πρώτος ενθουσιασμός, αυτή η έντονη παρόρμηση που χαρακτηρίζει τον έρωτα αποτελεί το βαθύτερο κίνητρο για ό,τι κάνω. Συνήθως καταλήγω εξαντλημένη, αλλά δε θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Αν το καλοσκεφτείς είναι ο έρωτας αυτό το συναίσθημα που κάνει τον άνθρωπο να αγκαλιάζει και να αγαπά τον εαυτό του.

Αυτή την περίοδο που σε βρίσκουμε θεατρικά;

Στον «Κατά φαντασίαν ασθενή», σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου κάθε Δευτέρα και Τρίτη και στο «Μινόρε», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά, στο θέατρο Ιλίσια κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Η Μαρία πώς αποφορτίζεται ύστερα από μια απαιτητική ημέρα;

Με ελκύει πολύ η μοναχικότητα και ο μινιμαλιστικός τρόπος ζωής. Οπότε, συνήθως, επιστρέφοντας κάνω ένα ζεστό ντους και ετοιμάζω ένα ακόμα πιο ζεστό τσάι. Έχω φτιάξει διάφορες γωνίτσες χαλάρωσης και αρμονίας στο σπίτι με τελευταία αγαπημένη μια κουνιστή καρέκλα «γιαγιάς». Προσπαθώ όσο μπορώ να απέχω το βράδυ από τα social, ιδανικά και από τον υπολογιστή, και να διαβάζω ή άντε το πολύ να βλέπω καμιά ταινία. Το τελευταίο διάσημα που ήταν πολύ δύσκολο και επώδυνο λόγω μιας σκληρής απώλειας, στις συνήθειές μου εντάχθηκε να κλείνω τα μάτια και να ξαναφτιάχνω από την αρχή ευτυχισμένες στιγμές. Τότε που δεν έλειπε κανείς..