Leon of Athens: «Ο έρωτας στην ακατέργαστη μορφή του μπορεί και να σε διαλύσει»
Ο Leon of Athens ήξερε από πολύ μικρός τι ήθελε να κάνει στη ζωή του και αποφάσισε να επενδύσει από πολύ νωρίς χρόνο και πολλή προσπάθεια για να το καταφέρει. Παρά το γεγονός ότι έχει δουλέψει σκληρά, αναγνωρίζει ότι ο παράγοντας τύχη παίζει σημαντικό ρόλο. Μένει στο Παγκράτι και τα είπαμε στην πλατεία Προσκόπων -όταν είχε ακόμα κρύο.
«Γεννήθηκα στο Λονδίνο, από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας μου ήταν Eλληνοαμερικανός, είχε και τις δύο υπηκοότητες. Μεγάλωσα στην Ελλάδα, πήγα σχολείο εδώ, και μετά έφυγα για Αγγλία ξανά, για σπουδές. Ήμουν σαν παιδί αρκετά ζωηρό. Μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά ήμουν. Δεν ήμουν και ιδιαίτερα καλός μαθητής και είχα προβλήματα πειθαρχίας στο σχολείο. Είχα πολλούς φίλους, τους οποίους κρατώ μέχρι σήμερα. Μου άρεσαν πολύ τα αθλήματα -έπαιζα φουλ μπάσκετ, ποδόσφαιρο και πολλά άλλα. Θυμάμαι όλη μου την παιδική ηλικία γεμάτη κίνηση.
Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός, η μητέρα μου λιγότερο. Ήταν διαφορετικοί. Η μητέρα μου είναι καλλιτέχνης, ο πατέρας μου ήταν μηχανικός και επιχειρηματίας. Έπαιρνα από τον καθένα άλλα ερεθίσματα, πολύ διαφορετικά. Επίσης, μεγάλωσα ακούγοντας ελληνική μουσική, επειδή η μητέρα του παιδικού μου φίλου είναι η Μαρία Φαραντούρη. Τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα ήταν από εκεί. Όσον αφορά στην αγγλόφωνη μουσική, λόγω του πατέρα μου και του αδερφού μου, άκουγα πολύ ροκ, πολύ Μπιτλς και Μπόουι.
Στην εφηβεία ήμουν αρκετά αντιδραστικός θα έλεγα. Για λόγους που κάποιοι πλέον μου φαίνονται γελοίοι, αλλά τότε μου φαίνονταν πάρα πολύ σωστοί. Γενικότερα, είχα πολύ ανεπτυγμένο το ένστικτο της δικαιοσύνης. Και ξέρεις, σε αυτή την ηλικία δεν παραβλέπεις, δεν είσαι τόσο διπλωμάτης. Δεν ανέχομαι τη βία, σε καμία της μορφή και έχω βρεθεί πολλές φορές σε τέτοια σκηνικά -ειδικά σαν έφηβος. Όταν έβλεπα να χτυπάνε έναν άνθρωπο, προσπαθούσα πάντα να τον προστατέψω -ακόμα και αν δεν ήταν φίλος μου.
Το σχολείο δεν μου άρεσε, μόνο συγκεκριμένα μαθήματα. Μου άρεσε η ιστορία πάρα πολύ και τα μαθηματικά, δεν ήμουν όμως ποτέ καλός μαθητής. Δεν έκανα ιδιαίτερη προσπάθεια. Επίσης, έφτιαξα το πρώτο μου συγκρότημα στο σχολείο, κάτι που ήταν και η αρχή του μουσικού ταξιδιού μου, και την ώρα των μαθημάτων εγώ έγραφα στίχους ή μελωδίες. Οπότε, είχα βρει αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου, τον δρόμο μου, και πραγματικά προτιμούσα 1000 φορές να ασχολούμαι με τα δικά μου, παρά να παρακολουθώ τα μαθήματα του σχολείου».
«Το πρώτο μου συγκρότημα λεγόταν “Mimosa's Dream”. Ήμουν 15 χρονών. Ήξερα αυτό που θέλω να κάνω, γιατί το πάθος που είχα γι' αυτό δεν συγκρινόταν με τίποτα άλλο. Οπότε, ήλπιζα ότι αυτό θα ακολουθούσα και μετά το σχολείο.
Δεν έδωσα Πανελλήνιες, πήγα κατευθείαν στη σχολή ηχοληψίας στο Λονδίνο. Έμεινα εκεί για ένα χρόνο περίπου, μετά γύρισα στην Ελλάδα, συνέχισα την κλασική κιθάρα. Έδωσα για ανωτέρα και μετά ξεκίνησα εδώ μουσικολογία. Πήρα υποτροφία, πήγα στο Λος Άντζελες για κάποιους μήνες σε μία μουσική σχολή, αλλά αναγκάστηκα να γυρίσω γιατί αρρώστησε ο πατέρας μου, έκανε μετάσταση ο καρκίνος του τότε. Όταν έφυγε ο πατέρας μου, ήμουν 20 χρονών. Η απόφασή μου να γυρίσω ήταν κάτι που δεν σκέφτηκα δεύτερη φορά. Γιατί ήθελα να είμαι δίπλα του συνέχεια. Για μένα, οι ανθρώπινες σχέσεις υπερέχουν πάντα από το επάγγελμα.
Έπαιζα και ποδόσφαιρο μέχρι τα 16 μου και θα μπορούσα να το πάω και πιο σοβαρά. Μου άρεσε πάρα πολύ. Σταμάτησα, γιατί δεν είχα τις ικανότητες να φτάσω σε επαγγελματικό επίπεδο. Και γενικά μου άρεσε πιο πολύ η μουσική».
«Όταν γύρισα από το Λος Άντζελες στην Ελλάδα υπέγραψα με την πρώτη μου δισκογραφική και ξεκίνησα τις συναυλίες, μέχρι που αποφάσισα να γυρίσω στο Λονδίνο. Όταν διοργανώσαμε εκεί ένα live έγινε sold out κάτι που με έπεισε ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο να δώσω μία ευκαιρία στη μουσική -βασικά να τα δώσω όλα.
Στο Λονδίνο έφτιαξα μια εταιρεία που λέγεται Mimosa’s Dream Production, με την οποία διοργανώναμε διάφορες συναυλίες Ελλήνων καλλιτεχνών στην Αγγλία -του Αγγελάκα, του Παυλίδη, του Κωσταντίνου Βήτα, των Imam Baildi, του Μαζωνάκη και πολλών ακόμα. Παράλληλα, συνέχιζα τις συναυλίες και τα tours.
Ύστερα, ήρθε το κεφάλαιο της Αμερικής. Με πλησίασε μία εταιρεία management και ξεκίνησα να να κάνω περιοδείες Αμερική και Ευρώπη. Είναι πάρα πολύ δύσκολο για κάποιον που μεγαλώνει στην Ελλάδα να κάνει καριέρα στο εξωτερικό και θεωρώ ότι, πέρα από τη δουλειά και ταλέντο, παίζει ρόλο και η τύχη. Και οφείλουμε να το λέμε αυτό. Εννοείται ότι έχω δουλέψει πάρα πολύ στη ζωή μου, εννοείται ότι κάποιο ταλέντο το έχω, αλλά είμαι και τυχερός.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο για κάποιον που μεγαλώνει στην Ελλάδα να κάνει καριέρα στο εξωτερικό
Μία φοβερή στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν έκανα ένα sound check στο Γκάζι, για μία συναυλία στην Τεχνόπολη και βρέθηκε εκεί τυχαία ένας δημοσιογράφος των New York Times. Ξυπνάω, λοιπόν, ένα πρωί, κάποιες μέρες μετά, και έχουν ποστάρει όλοι στον τοίχο μου στο Facebook ένα άρθρο των New York Times με τίτλο “Postcards from Athens”
σχετικά με τη σύγχρονη Ελλάδα, το οποίο υπογράφει ο ίδιος δημοσιογράφος, όπου μέσα ανέφερε κι εμένα!
Ακούγοντας ένα από τα τραγούδια μου τότε στο Γκάζι, ο δημοσιογράφος έψαξε να βρει τους στίχους του κομματιού -στα ελληνικά έλεγε “Πες μου τι να κάνω όταν όλα αλλάζουν γύρω μου και αλλάζω και εγώ. Πες μου τι να κάνω όταν δεν μπορώ να πατήσω στο ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά” από τον Ηράκλειτο -και το συνέδεσε με το θέμα του για την Ελλάδα.
Αυτή ήταν μια τρομερή στιγμή για μένα, όπου λες, πραγματικά πόσο απίστευτο είναι, εσύ να κάνεις απλώς ένα sound check -ούτε καν live- να ακούει το τραγούδι σου ένας δημοσιογράφος από τη Νέα Υόρκη για κάτι άσχετο και να το συνδέει με ένα θέμα που έγραφε τότε. Φυσικά, έκανε πάρα πολύ καλό στη δουλειά μου, αλλά ήταν τυχαίο».
«Στην Ελλάδα επέστρεψα μόνιμα στην αρχή της πανδημίας. Ήμουν στο Λονδίνο, έτοιμος να ταξιδέψω στο Όστιν του Τέξας για ένα φεστιβάλ και σκάει η πανδημία. Οπότε, αποφασίζω να έρθω εδώ. Πάλι καλά που το αποφάσισα γιατί μετά ήρθαν τα lockdowns και όλα τα υπόλοιπα. Οι άνθρωποί μου είναι εδώ και χαίρομαι πολύ που έχω επιστρέψει. Στην πορεία, υπέγραψα συμβόλαιο και με την Cobalt Music και πλέον κάνω και ελληνόφωνα κομμάτια.
Όταν έγραψα τον “Άνεμο”, με την Κατερίνα (Ντούσκα), κατάλαβα ότι μπορώ να γράψω με την ίδια ευκολία και στις δύο γλώσσες -ήταν το πρώτο ελληνόφωνο κομμάτι που είχα γράψει ποτέ. Ειλικρινά, δεν θέλω να πιστεύω ότι είμαι ένα είδος, θα με στεναχωρούσε πάρα πολύ. Δηλαδή, αυτό που μου αρέσει είναι το ότι μπορώ να επικοινωνήσω με πολλών διαφορετικών ειδών άνθρωποι, διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικές ηλικίες -και αυτό είναι που μου αρέσει. Αυτό επιδιώκω. Δεν θα με ικανοποιούσε καθόλου αν γνώριζα μόνο ένα στερεοτυπικό είδος ακροατή. Όπως επίσης δε μου αρέσει καθόλου η πεποίθηση ότι, οι άνθρωποι όταν μένουν ίδιοι είναι και αυθεντικοί. Εγώ ψάχνω πάντα την αλλαγή, σε όλα. Και στο στίχο και στον ήχο και στο look, σε όλα. Και αυτό με ενθουσιάζει. Ο πυρήνας θέλω να πιστεύω ότι μένει ο ίδιος, αλλά μου αρέσει η ποικιλία. Έτσι εξελίσσομαι και σαν καλλιτέχνης.
Η ζωή στο Λονδίνο είναι πολύ ακριβή. Εγώ για να πω την αλήθεια δεν δυσκολεύτηκα τόσο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, όταν σε όλους τους υπόλοιπους έβγαινε η πίστη απλά για να καλύψουν το ενοίκιό τους και τίποτ' άλλο.
Στην Ελλάδα, η ζωή είναι καλύτερα από άποψη ακρίβειας, σε σχέση με το Λονδίνο, αλλά όχι ότι είναι και εύκολη η ζωή εδώ. Δηλαδή, και η Ελλάδα έχει αλλάξει πάρα πολύ την τελευταία δεκαετία. Υπάρχει πολλή περισσότερη βία, υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες ανισότητες, υπάρχει οργή συσσωρευμένη, μεγαλύτερη από το παρελθόν -και λόγω της κρίσης και των αποτελεσμάτων αυτής».
«Εμπνέομαι πολύ από τις εικόνες -γι' αυτό μου αρέσει πολύ και ο κινηματογράφος. Μένουν χαραγμένες στο μυαλό μου και τις φαντάζομαι στα τραγούδια μου. Ο άνθρωπος πάντα είναι το μεγαλύτερο μυστήριο και αυτό που με κινητοποιεί περισσότερο απ' όλα. Είναι ένα τεράστιο βαθύτατο μυστήριο. Και η φύση επίσης μου αρέσει πάρα πολύ, οι εικόνες της φύσης.
Ο έρωτας με έχει καθορίσει. Σε όλες του τις αποχρώσεις, γιατί είναι πολλές. Σε μία του μορφή είναι σαν “ντόπα”, δηλαδή έχει highs, αλλά και ένα πολύ μεγάλο low. Σε αυτή την ακατέργαστη μορφή του, που ίσως είναι και τοξική πολλές φορές, μπορεί να είναι και κινητήριος δύναμη, αλλά μπορεί και να σε διαλύσει. Έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο και στο γράψιμο.
Ο πρώτος μου έρωτας ήταν ένα κοριτσάκι από την τάξη μου, η Βανέσα. Πρέπει να ήμουν έξι ετών. Από την άλλη, η πρώτη μου σοβαρή σχέση, ήταν και αυτή που με έκανε να καταλάβω τι σημαίνει να ερωτεύεσαι -αλλά ήταν και πολύ άσχημη εμπειρία που κράτησε πολύ λίγο. Με πλήγωσε πολύ.
Τα αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά και θα ήθελα κάποια στιγμή να εξερευνήσω κι αυτό το ενδεχόμενο. Πιθανόν, αλλά και να μην έρθουν, δεν θα ήταν και το τέλος του κόσμου. Δηλαδή, μου αρέσει πάρα πολύ η ζωή μου όπως είναι. Δε νιώθω ότι ένα παιδί θα την ολοκληρώσει. Ούτως ή άλλως το παιδί δεν το κάνεις για να λύσεις τα υπαρξιακά σου. Πρέπει να γίνει, όταν κανείς είναι αρκετά ώριμος, ώστε να προσφέρει στο παιδί ό,τι χρειάζεται για να είναι χαρούμενο».
«Οι συνεργασίες που θεωρώ ορόσημα στην καριέρα μου είναι σίγουρα με τον Γιώργο Λάνθιμο. Ο Λάνθιμος είναι ιδιοφυής και πραγματικά ό,τι έχει καταφέρει το έχει καταφέρει με την αξία του. Κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, με τεράστια επιμονή και έχει κάνει φοβερά έργα. Και η συνεργασία μαζί του ήταν τιμή για μένα και φοβερή εμπειρία. Νομίζω ότι με βοήθησε πολύ στο να ενδιαφερθούν τα μεγάλα μέσα της Αγγλίας για τη δουλειά μου.
Ορόσημο όμως είναι και η τρέχουσα συνεργασία μου με τον David Sneddon. Μαζί γράψαμε και το “Better Love” με το οποίο συμμετείχε η Κατερίνα στη Eurovision, τον “Άνεμο” κι άλλα κομμάτια. Ο ίδιος έχει γράψει και το "National Anthem" για τη Lana del Rey. Είναι φοβερός.
Ο Παύλος Παυλίδης επίσης ήταν δάσκαλος για μένα -όχι όμως ο παραδοσιακός, που θα έρθει να σε πατρονάρει, γιατί από τέτοιους χορτάσαμε. Η τέχνη του από μόνη της σε εμπνέει και οι κουβέντες μαζί του.
Το #metoo το παρακολουθώ και το επικροτώ. Τη μουσική βέβαια δεν την έχουν πιάσει ακόμα, σίγουρα θα έρθει η ώρα της και μακάρι να έρθει νωρίς. Δεν υπάρχει τομέας της κοινωνικής ζωής όπου δεν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, δυστυχώς. Προσωπικά, δεν έχω υπάρξει θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς, όμως, ξέρω ανθρώπους που έχουν υπάρξει -και κυρίως γυναίκες- στον χώρο εργασίας τους».
«Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να μιλάμε ακόμη για ισότητα των φύλων -μακάρι να μπορούσαμε. Ούτε στην κοινωνία, ούτε και σε ποσοστά εκπροσώπησης στην πολιτική, ούτε σε διευθυντικές θέσεις, στις αμοιβές. Και φυσικά, υπάρχει τρομερός σεξισμός ακόμα στην κοινωνία. Κάθε αλλαγή που ταράζει τα κοινωνικά στερεότυπα, κακοφαίνεται σε κάποιους που δεν θέλουν αυτή την αλλαγή . Άλλοι είναι απλώς φοβικοί και άλλοι είναι κακοπροαίρετοι. Η κοινωνία είναι πιο απαιτητική απέναντι στις γυναίκες. Τα περιμένουν όλα από αυτές -και να είναι όμορφες, να είναι σέξι, να είναι μαμάδες, να είναι καλές στη δουλειά τους, να είναι σεμνές.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι τα φίδια -δεν τα σιχαίνομαι απλά, τα φοβάμαι. Και δε μου αρέσει πλέον η ταχύτητα, η πολύ μεγάλη ταχύτητα. Παλιά μου άρεσε, όταν ήμουνα μικρός, αλλά πλέον με όλα αυτά που ακούμε, με τρομάζει.
Οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή μου είναι η μητέρα μου, ο αδερφός μου, οι φίλοι μου, η Κατερίνα και οι ανιψιές μου. Τη μικρή την γνώρισα επιτέλους τώρα που είχα πάει στην Αμερική το καλοκαίρι -ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα από κοντά -λόγω covid. Στην Αμερική μόνιμα ο αδερφός μου. Οι ανιψιές μου είναι Ελληνο-Καναδεζο-Κινέζες. Μιλάνε αγγλικά, λίγο κινέζικα και λίγο ελληνικά».
Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Frater & Soror.
