Κόρα Καρβούνη: «Θα βάλω νυφικό του Μπράτη, θα ανέβω στο datsun του "Γιώργη" και θα παντρευτώ στην Ομόνοια»
Έχει καταπιαστεί στο θέατρο με ρόλους δραματικούς, αφήνοντας το δικό της μοναδικό στίγμα. Κάτω από τη σκηνή, η Κόρα Καρβούνη, όσες φορές την έχω συναντήσει, έχει πολύ χιούμορ, είναι άνετη και φιλική. Φέτος, το τηλεοπτικό κοινό τη γνώρισε καλύτερα μέσα από το ρόλο της «Νίτσας» στη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» που προβαλλέται στον Alpha, ενώ παίζει και στο «Έτερος Εγώ».
«Πρώτος σταθμός η γέννηση μου, στη περιοχή της Νέας Σμύρνης. Είμαι μισή Αμερικανίδα, ο μπαμπάς Αμερικανός, η μαμά Ελληνίδα, και πήγα σε γαλλικό σχολείο με απόφαση των γονιών μου. Έχω πέντε αδέρφια -με τη Βικτωρία είμαστε δίδυμες– και είμαι "το παιδί- σάντουιτς", η μεσαία. Ήμουν ζωηρή, αλλά και ήσυχη. Επιμελής στο σχολείο, δεν ήμουν τόσο άτακτη, πιο πολύ με τραβούσε η Βικτωρία, η οποία ήταν πιο αγοροκόριτσο και μπαίναμε σε κάποιες περιπέτειες. Ζούσαμε σε γειτονιά, παίζαμε χωρίς φόβο, δεν υπήρχαν οι σημερινοί κίνδυνοι, και θυμάμαι να έχω ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια.
Μεγάλωσα με γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο. Αρχικά ήθελα να γίνω χορεύτρια, έχω το σωματότυπο της μπαλαρίνας, αλλά ήθελα περισσότερη δουλειά γιατί είμαι ψηλόλιγνη -πήγαινα για prima balarina- δεν ευόδωσε το συγκεκριμένο σχέδιο, παρόλα αυτά αποφάσισα να γίνω ηθοποιός -το έλεγα από έξι ετών. Από μικρή, βίωνα τόσο έντονα τα συναισθήματά μου, που πολλές φορές η παρέα μού έλεγε "κόψε το θέατρο", «σταμάτα πια, Κατίνα Παξινού", και λίγο ασυνείδητα ενεγράφη αυτό μέσα μου. Χωρίς φυσικά τότε να γνωρίζω τι εστί ηθοποιός και τι θυσίες πρέπει να κάνεις...
Οι γονείς μου έλεγαν πως προτεραιότητα έχει το πανεπιστήμιο και αν δεν δώσω πανελλήνιες δεν υπάρχει περίπτωση να πάω σε δραματική σχολή. Σίγουρα, ήθελαν να έχω μια επαγγελματική ασφάλεια, ούτε ήξεραν αν έχω το ταλέντο να επιβιώσω στο θέατρο. Έτσι έδωσα αναγκαστικά πανελλήνιες και πέρασα στη Γαλλική Φιλολογία -ήμουν πολύ καλή στις ξένες γλώσσες κι έγραψα 15 αρχαία σε μια χρονιά που οι περισσότεροι μαθητές είχαν γράψει κάτω από τη βάση με αποτέλεσμα να ανέβω στα μόρια κι να μπω στη συγκεκριμένη σχολή».
Αφού μπήκα στη Γαλλική Φιλολογία είχα το ελεύθερο να πάω και σε δραματική σχολή. Κανονικά, έπρεπε να δώσω πρώτα στο Υπουργείο, όμως έχασα την αίτηση, το αμέλησα κι έτσι μου έμεινε η μία και μοναδική επιλογή: το Εθνικό. Ήξερα πως δίνουν 2.000 άτομα και παίρνουν μόνο 13 συν δύο από την Κύπρο -τουλάχιστον στα δικά μου χρόνια. Τελικά, πέρασα από τους τελευταίους και προφανώς δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω.
Πήγα, όμως, στις εξετάσεις με μεγάλο τσαμπουκά. Γιατί μου είχαν πιπιλήσει τα αυτιά ότι στο Eθνικό μπαίνει μόνο όποιος έχει μέσο -κάτι που δεν ισχύει, γιατί είμαι κι εγώ πλέον καθηγήτρια υποκριτικής και το ξέρω. Έτσι, πήγα με τσαμπουκά -θέλετε δεν θέλετε εγώ θα περάσω. Όταν μπήκα στη σχολή δεν ήξερα καν ότι πρέπει να κάνω πρόβα με τους συμφοιτητές μου, τόσο αδαής! Ήμουν πραγματικά άγραφο χαρτί, όπου πάνω σε αυτό γαλούχησαν σπουδαίοι άνθρωποι και δάσκαλοι -συνάντησα από ιερά τέρατα, όπως η Ελένη Χατζηαργύρη και η Τιτίκα Νικηφοράκη, μέχρι πιο σύγχρονους όπως ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο οποίος με το που τελείωσα τη σχολή με ανέλαβε, μου έδωσε μεγάλους ρόλους στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Μεγάλη χαρά όταν πέρασα στο Εθνικό. Σταμάτησα από τη Γαλλική Φιλολογία. Η μητέρα μου δεν ήταν σίγουρη αν βγαίνοντας από τη δραματική θα έχω δουλειά και το να συνεχίσω το πανεπιστήμιο ήταν προαπαιτούμενο. Προσπάθησα να συνεχίσω, αλλά ήταν τόσες οι απαιτήσεις του Eθνικού που ήμουν εκεί γύρω στις 15 ώρες την ημέρα -όταν τελείωνε το μάθημα είχαμε πρόβα ή έπρεπε να δούμε θεατρικές παραστάσεις. Οπότε, δεν είχα χρόνο να παρακολουθήσω τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Δεν χρειάστηκε να τελειώσω τη Γαλλική Φιλολογία -τόσο τυχερή υπήρξα. Γατί μόλις βγήκα από το θέατρο είχα αμέσως δουλειά και γρήγορα πήγα πάρα πολύ καλά.
Αν οι ηθοποιοί μπορούμε να ζήσουμε μόνο από το θέατρο; Όχι καλέ! Βλέπετε πως δεν κάνουν μόνο μια δουλειά, κάνουν πολλές παράλληλα κι όχι μόνο στο αντικείμενο τους. Το πρωί μπορεί να δουλεύεις σε καφέ και το βράδυ στο θέατρο, ή μπορεί να έχεις γύρισμα στην τηλεόραση και μετά παράσταση. Οι απολαβές μας στο θέατρο είναι πενιχρές -αυτό είναι πολύ γνωστό. Δεν γίνεται να βιοπορίζεσαι μόνο από το θέατρο, ειδικά η δική μου γενιά, που έζησε οικονομική κρίση και τα τρία χρόνια του κορωνοϊού. Ούτε όλοι οι ηθοποιοί έχουν από πίσω οικογένειες να τους δίνουν χαρτζιλίκι, γνωρίζω συναδέρφους που εργάζονται για να βοηθήσουν τους γονείς τους. Αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιλέξεις να είσαι θεατρικός ηθοποιός. Αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, δεν είναι θέμα ψώνιου -είναι μια βαθιά αγάπη προς την τέχνη και θυσιάζεις πολλά από τη ζωή σου».
«Τι έχω θυσιάσει ε; Προσωπικά, έχω στερηθεί πάρα πολλά πράγματα, από φαγητό -γιατί δεν γίνεται να φάω το μεσημέρι burger και το βράδυ να πάω να παίξω-, μέχρι οικογενειακές συναντήσεις, γάμους, βαφτίσια. Έχω ζήσει πολύ ασκητική ζωή, με γυμναστική για να είμαι πάντα έτοιμη –η ζωή μας είναι ιδιαίτερα πειθαρχημένη. Για να παίξω δύο ώρες στην παράσταση θα πρέπει να έχω κάνει ολόκληρη προετοιμασία από πίσω. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όπου συντονιζόμαστε καθημερινά πόσοι άνθρωποι που κουβαλάμε τα δικά μας προβλήματα, για να μεταφέρουμε στο κοινό "φρέσκια" την παράσταση. Το κοινό αλλάζει κάθε βράδυ και πρέπει να εισπράξει εξ’ αρχής όλο το όραμα κι αυτό απαιτεί συγκέντρωση και πειθαρχία. Όλα αυτά δεν τα γνώριζα όταν ξεστόμισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός... Αλλά εντάξει, η δουλειά μου κρύβει και πολλές ομορφιές... Όταν θα έρθει ένας θεατής να μου πει "ξέρεις αυτά τα λόγια στην τάδε παράσταση με βοήθησαν" είναι μεγάλη επιβράβευση για μένα. Συγκινούμαι βαθύτατα γιατί τότε έκανα καλά τη δουλειά μου, δηλαδή σε μετακίνησα...
Αν έχω ήρεμη προσωπική ζωή; Όλοι οι άνθρωποι το χρειάζονται αυτό. Η ζωή είναι σχέσεις. Μου αρέσει να συσχετίζομαι, φιλικά και ερωτικά, να έχω ανθρώπους γύρω μου. Έχω περάσει μοναχικές περιόδους, είναι εξίσου σημαντικές και χρειάζονται, όμως έχω καταλήξει πως χρειάζομαι ανθρώπους γύρω μου. Φυσικά το να είσαι τόσο αφιερωμένος στο θέατρο στο στερεί κι αυτό.
Ναι, είμαι επικοινωνιακή και έχω χιούμορ, σε αντίθεση με τους "βαριούς" χαρακτήρες που υποδύομαι στο θέατρο. Ξέρεις τι λένε; Οι λεγόμενοι δραματικοί ηθοποιοί είναι οι πιο κωμικοί και οι κωμικοί οι πιο καταθλιπτικοί. Είμαι εντελώς διαφορετική στη ζωή μου από τους ρόλους που υποδύομαι. Άλλο ο ρόλος, άλλο η Κόρα. Έχω πολύ καλούς φίλους, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί κωμικοί και στη προσωπική τους ζωή αν τους γνωρίσεις είναι "βαριοί". Δεν έχω εντρυφήσει γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά έχω παρατηρήσει πως ισχύει. Μάλλον συμβαίνει για να υπάρχει ισορροπία... Προσωπικά, αισθάνομαι πολύ γελοίο άτομο...
«Πώς είμαι στην προσωπική μου ζωή; Με ένα μπουρνουζάκι, με φόρμες και μαλλιά πιασμένα κότσο, μαγειρεύω, φτιάχνω καταπληκτικό παστίτσιο και από γλυκά η σπεσιαλιτέ μου είναι το cheesecake και το μπανόφι, καθαρίζω, σκουπίζω, σιδερώνω -γενικώς κάνω δουλειές και κάποια στιγμή σταματάω για να μάθω τα λόγια της "Νίτσας". Έχω τρέλα με την καθαριότητα, όταν κοιτάζω και βλέπω λίγη σκόνη δαγκώνομαι, με ενοχλεί και θέλω να είμαι όλα τακτοποιημένα. Ευτυχώς, ο σύντροφος μου είναι κανονικός άνθρωπος, όχι σαν εμένα. Έχω ακριβώς τις ίδιες αγωνίες με όλο τον κόσμο, δεν αλλάζει τίποτα -μόνο που το δικό μου πρόσωπο θα βγει στην τηλεόραση μέχρι εκεί.
Τι γάμο θέλω να κάνω; Θα φορέσω νυφικό Angelos Bratis, θα ανέβω στο Datson του "Γιώργη" και θα πάω στο δημαρχείο της Ομόνοιας να παντρευτώ. Μετά θα κάνουμε ένα πολύ μεγάλο πάρτι με τους φίλους μας. Αισθάνομαι παντρεμένη μέσα μου. Ο γάμος θα γίνει για να επισημοποιηθεί κάτι στα χαρτιά και να κάνουμε το πάρτι, αλλιώς δεν έχω κανένα λόγο για να παντρευτώ. Είναι τελείως για το θέμα του γλεντιού, άσε που βαριόμαστε λίγο τη διαδικασία με τα χαρτιά. Για μένα το ζευγάρι είναι πώς αισθάνεται. Για εμάς δεν θα αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά μας. Έχουμε επιλέξει να είμαστε μονογαμικοί, τελεία. Η επιλογή έχει γίνει, δεν θα επισφραγιστεί με το γάμο.
Πότε κατάλαβα ότι είναι ο σύντροφος της ζωής μου; Νομίζω κανείς δεν το καταλαβαίνει αμέσως. Οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Κύλησαν όλα τόσο αβίαστα όπου εκεί το κατάλαβα κι είπα "αυτός είναι ο άνθρωπος που θέλω να είμαι μαζί του"».
«Πλέον, οι σχέσεις είναι δύσκολες γιατί ο κόσμος είναι πολύ φοβισμένος, δεν εκφράζεται, δεν φλερτάρει, μπορεί να θεωρηθεί παρενόχληση, και προτιμούν να στείλουν γραπτό μήνυμα γιατί ντρέπονται να μιλήσουν. Τελικά, η ευκολία που έχουν δώσει τα social είναι δεκανίκι. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θέλουν να βιώνουν τα συναισθήματα της τελειότητας. Η επίφαση "όλα είναι καλά, βγήκαμε για καφέ, να βγάλω στόρι να δείξω πόσο τέλεια περνάμε και πόσο καλά είμαι". Ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι και μπορεί να οδηγηθώ σε μεγάλη διαταραχή. Ζω μια ψεύτικη ζωή που έχω πιστέψει πως είναι αληθινή. Δεν πρέπει να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα σου, αλλά τα social media. Δυστυχώς, τα χρησιμοποιώ επειδή είμαι δημόσιο πρόσωπο. Δυσκολεύομαι, δεν μπορώ το κυνήγι των followers που αγοράζουν ψεύτικους φίλους και νομίζουν πως είναι σπουδαίοι και έχουν "ρεύμα". Μόλις συνειδητοποίησα πώς κάποιος έχει την ψευδαίσθηση πως είναι αγαπητός, επειδή ο ίδιος έχει αγοράσει κοινό, τρελάθηκα δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Για να καταλάβεις, φέτος άνοιξα κι έκλεισα 3–4 φορές το Instagram. Δεν θέλω να μπω σ' αυτό το παιχνίδι, ούτε είναι ο καθρέφτης της δουλειάς μου. Δεν είμαι εκτός εποχής, αλλά διαχειρίζομαι τα social με το δικό μου τρόπο.
Άρχισα να καταλαβαίνω πως το όνομα μου "ακούγεται" μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο όταν έπαιξα στη παράσταση "Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας" -σταθμός στην επαγγελματική μου διαδρομή. Ήμουν πολύ νέα τότε, στα 25, με φίλους και γνωστούς να μου λένε, πάρε την τάδε εφημερίδα γράφουν για σένα. Μια μέρα έβλεπα τηλεόραση με τη μαμά μου, μια εκπομπή του Νίκου Μουρατίδη που είχε καλεσμένο τον Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος μιλούσε για μένα. Έπαθα σοκ, λέω "μαμά ακούς;". Από τέτοια πράγματα άρχισα να το συνειδητοποιώ και φυσικά από το γεγονός ότι με εμπιστεύτηκε κόσμος του θεάτρου για επόμενες δουλειές χωρίς να χρειαστεί να περάσω από οντισιόν. Είχα συνέχεια προτάσεις και το βάρος αυτής της μεγάλης επιτυχίας -έτσι το είδα, ως βάρος, πέρασε πολύς χρόνος να απολαύσω την επιτυχία.
Όταν σου πρωτοσυμβαίνει η επιτυχία, συνήθως περιμένεις ότι θα αποτύχεις, όταν όντως πετυχαίνεις, θες χρόνο να τη χωρέσεις -δεν είναι εύκολο, να το αντέξεις, να το χωρέσεις, και φτάνεις να λες "ποια είμαι εγώ που πέτυχα αυτό το πράγμα"; Είναι πολύ πιο δύσκολη η επιτυχία από την αποτυχία γιατί πολύ απλά την αποτυχία την περιμένουμε όλοι και τη διαχειριζόμαστε πιο εύκολα. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι δεν γίνεται εξάλλου να κάνουμε μόνο επιτυχίες, κάποια στιγμή αποτυγχάνουμε κιόλας. Τότε κατεβαίνεις στη γη και επαναπροσδιορίζεσαι ως καλλιτέχνης και πειραματίζεσαι βλέποντας και άλλες πλευρές σου».
«Όταν μου πρότειναν τη σειρά "Αυτή η νύχτα μένει" δεν είχα να σκεφτώ πολλά, γιατί το σενάριο το γράφουν δύο πολύ καλοί μου φίλοι που εμπιστεύομαι, με τη σκηνοθέτιδα είμαστε επίσης φίλες και έχουμε συνεργαστεί και ο ρόλος της "Νίτσας" είναι πολύ γοητευτικός -δεν νομίζω καμία ηθοποιός να έλεγε "όχι" σε έναν τόσο καλογραμμένο και πολύπλευρο χαρακτήρα. Ήθελα πολύ να κάνω τηλεόραση με αυτούς τους ρυθμούς και τους εξαιρετικούς συντελεστές. Πρέπει όλοι μας να προσπαθούμε να ανεβάζουμε το επίπεδο της τηλεοπτικής υποκριτικής. Ευτυχώς, έχει αλλάξει. Πλέον, έχουν σταματήσει αυτοί οι χαζοί διαχωρισμοί μεταξύ τηλεοπτικών, θεατρικών, εμπορικών όλες αυτές οι ταμπέλες που υπήρχαν μέχρι οι θεατρικοί ηθοποιοί να παίξουν στις "Άγριες μέλισσες". Είμαστε όλοι ηθοποιοί του θεάτρου -αυτό έχουμε σπουδάσει. Πίστευαν πως οι φερόμενοι ποιοτικοί θεατρικοί ηθοποιοί θα αρνιόνταν να δουλέψουν στην τηλεόραση, υπήρχε μια γενική παρεξήγηση, η οποία έχει αρχίσει να διορθώνεται οπότε μπορούμε να δουλεύουμε με όλους τους συναδέρφους.
Η σειρά μάς μεταφέρει στα μπουζούκια στα 80s και μου δημιουργεί μια νοσταλγία. Θα ήθελα πολύ να είχα ζήσει τότε -η γενιά μου έζησε τα χρόνια μετά το ΠΑΣΟΚ, με όλες τις επιπτώσεις. Έχω την αίσθηση πως οι άνθρωποι στα 80s ήταν πιο ευτυχείς παρά τις δυσκολίες της ζωής. Ήταν πιο καθαροί, βίωναν τα συναισθήματα τους -είχαν στεναχώριες πήγαιναν στα μπουζούκια έσπαγαν πιάτα, όμως τα εξέφραζαν, ευχάριστα και δυσάρεστα. Πλέον, δεν εκφράζεται τίποτα, γι' αυτό έχει αυξηθεί η βία... Η δική μας γενιά έπαιξε στη γειτονιά, φλέρταρε, τώρα είναι όλα διαφορετικά -η εποχή μας είναι βαθιά περίπλοκη.
Δεν μπορώ να πω τις εξελίξεις που θα γίνουν στη σειρά, αλλά θα γίνουν μεγάλες ανατροπές. Μέχρι τώρα γνωρίζατε τους χαρακτήρες και αυτόν τον κόσμο, πλέον η πλοκή φουντώνει και έρχονται πολλές ανακαλύψεις κι ανατροπές.. Η είσοδος του Γιώργου Αρμένη φέρνει τα πάνω-κάτω στη σειρά».
«Αν με αναγνωρίζει ο κόσμος; Είμαστε δύο ώρες στο κέντρο της Αθήνας, έχουμε πάει πόσες φορές πάνω-κάτω στου Ψυρρή, μου έχει μιλήσει κανείς; Έχω την τύχη ή την ατυχία να μεταμορφώνομαι πάρα πολύ στη σειρά, βάζω πρόσθετα μαλλιά, το μακιγιάζ είναι βαρύ, τα ρούχα μέσα στο στρας και δεν με καταλαβαίνουν αν δεν ακούσουν τη φωνή μου. Επειδή ντύνομαι πολύ απλά, δεν με ταιριάζουν σε εικόνα με τη "Νίτσα", μόνο αν έχω βαφτεί λίγο παραπάνω. Τις προάλλες, πήγα σε έναν φούρνο και η ταμίας με κοιτούσε έντονα, σαν κάτι να της θυμίζω -μόλις άκουσε τη φωνή μου, με ρώτησε αν είμαι η "Νίτσα"».
«Όσο για το "Έτερος εγώ" είναι πιο κοντά στην εικόνα μου. Πρόκειται για μια σειρά που βασίζεται σε ελληνικό σενάριο και αφορά έναν Έλληνα serial killer, μια ευφυής ιδέα του Σωτήρη Τσαφούλια, με εξαιρετικό cast και προσεγμένη παραγωγή, την οποία αγκάλιασε ο κόσμος. Φυσικά και έχω μεγάλη χαρά για όλα αυτά...».
