Χωρίς glitter και μάσκαρα: 3 ηθοποιοί από το Cartel του Βασίλη Μπισμπίκη μάς συστήνονται

Δίνουμε ραντεβού ένα μεσημέρι στο Cartel όπου όλα είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνο το βράδυ που παρακολούθησα τα «Κόκκινα Φανάρια». Χωρίς glitter, μάσκες και έντονο μακιγιάζ ο Μάνος Καζαμίας, ο Στέλιος Τυριακίδης και ο Δημήτρης Γαλάνης με αφήνουν να τους γνωρίσω λίγο παραπάνω. Γύρω από ένα σιδερένιο τραπέζι, με συνδετικό κρίκο τον Βασίλη Μπισμπίκη, αφηγούνται τη ζωή τους και εξηγούν πώς μεταμορφώνονται σε «τραβεστί», μεταφέροντας τους θεατές σε έναν κόσμο διαφορετικό, με κοινό παρανομαστή τις ιστορίες ζωής που κουβαλούν και καταθέτουν επί σκηνής...

Μάνος Καζαμίας

«Αναγκάστηκα να δουλέψω από μικρή ηλικία. Παρατηρούσα τους ανθρώπους που ήταν σκυθρωποί, είχαν μια δυστυχία στο βλέμμα τους και αναρωτιόμουν αν θα είναι έτσι όλη μου η ζωή. Ήμουν δυστυχισμένος. Κάποια στιγμή μου συνέβη ένα γεγονός που με ταρακούνησε για τα καλά. Βρέθηκα στα κρατητήρια κατηγορούμενος και προφυλακίστηκα, για μερικές ημέρες, μέχρι να γίνει η δίκη και τελικά να αθωωθώ. Όλη αυτή η διαδικασία του αυτοφώρου και της προφυλάκισης με ταρακούνησε πάρα πολύ. Η στέρηση της ελευθερίας ήταν μεγάλο σοκ. Μπήκα στο νοσοκομείο γιατί έπαθα ψυχωτική τρέλα στράβωσαν τα δάχτυλά μου, τα πάντα. Νοσηλεύτηκα με χειροπέδες υπό κράτηση. Μόλις αθωώθηκα μπήκα στο στρατό για να το ξεπεράσω και ξεκίνησα να μελετάω θέατρο όπου χανόμουν σε άλλους κόσμους και μαγεύτηκα».

«Έδωσα εξετάσεις σε σχολή πέρασα και ερωτεύτηκα θανάσιμα το θέατρο. Είμαι ευτυχισμένος και τυχερός που βρέθηκε στο δρόμο μου ο Βασίλης Μπισμίκης και το Cartel, είμαι από την αρχή του. Έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας και μέσα εδώ χωράει όλη μου η τρέλα. Όποιος έρχεται εδώ ανθίζει. Δύσκολα επιβιώνεις από το θέατρο και αναγκάζεσαι να κάνεις κι άλλα πράγματα -αν αντέξεις είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο πολύ το γουστάρεις. Πέρυσι έπαιξα στην σειρά "Παρουσιαστείτε!", μου αρέσει πολύ η κωμωδία. Τα πράγματα στην τηλεόραση γίνονται πιο γρήγορα και εγώ είχα συνηθίσει σε άλλους ρυθμούς. Ο Γιάννης Μπέζος ήταν πολύ προστατευτικός και μου έδωσε απλόχερα χώρο. Πώς αποφορτίζομαι; Δύσκολα, γιατί κουβαλάω τρεις ανθρώπους μαζί μου, τον εαυτό μου, τη "Μαρίνα" από τα "Κόκκινα Φανάρια" και τον "Μάνο" από τα "Ποντίκια". Απολαμβάνω πολύ τα μπάνια στη θάλασσα κάθε εποχή του χρόνου...».

Στέλιος Τυριακίδης

«Ήρθα από τη Θεσσαλονίκη για να γίνω ηθοποιός. Ήμουν από τις κλασσικές περιπτώσεις παιδιών που ήξεραν από νωρίς με τι θέλουν να ασχοληθούν. Μου το καλλιέργησαν οι γονείς μου αν και δεν είχαν καμία σχέση με τον χώρο, αγρότης ο μπαμπάς και οικιακά η μαμά. Πηγαίναμε πάρα πολύ θέατρο, κινηματογράφο και θυμάμαι με τον μπαμπά να κάνουμε πολλές συζητήσεις για την Τέχνη. Όταν μετά από μια παράσταση, που είδα στην έκτη δημοτικού, εξέφρασα την επιθυμία να γίνω ηθοποιός η οικογένεια μου ενθουσιάστηκε και μέχρι σήμερα είναι δίπλα μου. Χαίρονται που με βλέπουν χαρούμενο. Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Τρία χρόνια ήμουν άνεργος και χτυπούσα πόρτες. Δεν ήθελα να πάω οπουδήποτε, ήθελα να πιστεύω αυτό που κάνω. Μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου ο Βασίλης Μπισμπίκης -μόλις είχε ανοίξει το Cartel».

«Είμαι από την αρχή στην ομάδα και για μένα η συνεργασία αυτή είναι ένα τεράστιο δώρο. Πλέον είμαστε οικογένεια. Είχα φύγει μια χρονιά να δουλέψω αλλού και επέστρεψα πίσω. Εδώ στο Cartel τα κάνουμε όλα μόνοι μας και αυτό με βοηθάει να έχω τα πάντα υπό έλεγχο πάνω στη σκηνή. Η ανταμοιβή μου είναι όλο αυτό που χτίζαμε τόσα χρόνια μέχρι να γίνει το μεγάλο μπαμ. Κάνουμε την πιο όμορφη Τέχνη, αλλά είναι το δυσκολότερο επάγγελμα. Με ενδιαφέρει η τηλεόραση και είμαι τηλεορασάκιας. Έχω δει όλες τις ελληνικές σειρές. Απλά, κι εκεί θέλω να κάνω κάτι που το γουστάρω, όπως και στο θέατρο. Δηλαδή δεν με νοιάζει να ικανοποιήσω τους συγγενείς μου στο χωριό που θα με δουν στην τηλεόραση. Μετά την παράσταση κάθομαι με τον κόσμο, θα πιούμε και το ποτό μας και γινόμαστε μια μεγάλη παρέα. Σαν να είμαι με τους φίλους μου...».

Δημήτρης Γαλάνης

«Από τότε που με θυμάμαι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Οι γονείς μου έχουν επιχείρηση στην Πάτρα και ήθελαν να συνεχίσω τη στρωμένη δουλειά, αλλά εγώ είχα στόχο την υποκριτική. Όταν όμως έφυγα για να έρθω στην Αθήνα και να κυνηγήσω το όνειρο μου ήταν στο πλευρό μου. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσω. Απλά πλέον κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Κάποιες δουλειές, όπως τώρα τα "Κόκκινα Φανάρια", είναι δώρο και σου θυμίζουν γιατί έχεις επιλέξει αυτό το επάγγελμα. Δεν είναι εύκολο να βιοποριστείς από το θέατρο. Μπορεί να κάνεις 2-3 μήνες πρόβες για μια παράσταση, να ανέβει για μερικές βδομάδες και να κατέβει. Αυτό που ζούμε εμείς εδώ πραγματικά είναι δώρο, από όπου κι αν το πιάσεις -από τον Βασίλη Μπισμπίκη, την ομάδα του Cartel, είμαστε κάθε βράδυ sold out...».

Δεν έχω κάνει πολύ τηλεόραση, αλλά είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Νομίζω δεν έχει τύχει. Μετά το τέλος της παράστασης αποφορτίζομαι μαζί με τον κόσμο που θα μιλήσουμε, θα μου εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Για μένα αυτή είναι η ανταμοιβή μου. Μέσα από την τέχνη θέλουμε να αφυπνίζουμε τον κόσμο. Τρία χρόνια τώρα είμαι χειμερινός κολυμβητής. Ξεκίνησα στην καραντίνα μαζί με την Ελένη Καρακάση και συνεχίζουμε κανονικά. Απορώ γιατί δεν το έκανα τόσα χρόνια. Η θάλασσα είναι μεγάλη ψυχοθεραπεία. Ας μην ακούμε τα στερεότυπα πως είναι μόνο για το καλοκαίρι, προσωπικά την απολαμβάνω όλο το χρόνο και μου δίνει μεγάλη ευεξία...».

Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν o Βασίλης Μπισμπίκης σας ανακοίνωσε πως θα ανεβάσει τα «Κόκκινα Φανάρια» σε queer εκδοχή;

Στέλιος Τυριακίδης: Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Παίζαμε ήδη στην παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια» όταν ο Βασίλης εξέφρασε την επιθυμία να ανεβάσει ένα έργο που να μιλάει για το περιθώριο μιας και τον απασχολεί πολύ. Ψάχναμε διάφορα έργα και μεταξύ άλλων είχε πέσει στο τραπέζι το μυθιστόρημα του Σκρούμπελου «Μπλε καστόρινα παπούτσια», το οποίο έγινε και θεατρικό -λεγόταν «Χαβάη». Πρόκειται για υπαρκτό μαγαζί τη δεκαετία του 1930. Μάλιστα, ο Δημήτρης Παπάζογλου στα «Κόκκινα Φανάρια» αφηγείται την ιστορία του μαγαζιού.

Μάνος Καζαμίας: Συζητάμε ομαδικά για τα έργα που θα ανέβουν και μέσα από την συζήτηση οδηγηθήκαμε σ΄ αυτή την παράσταση. Η «Χαβάη» ήταν ήδη με τραβεστί οπότε κατά κάποιο τρόπο μας άναψε τα φώτα για τα «Κόκκινα Φανάρια».

Στέλιος Τυριακίδης: Πήραμε τα «Κόκκινα Φανάρια» ως οδηγό και μέσα από τις ιστορίες θέλαμε να δώσουμε τη δική μας εκδοχή. Πριν καν γίνει κινηματογραφική ταινία ήταν θεατρικό και, μάλιστα, όταν ο συγγραφέας έκανε κάποιες αλλαγές, είχε βάλει μέσα και τρανς χαρακτήρα. Η παράσταση είχε ανέβει στο θέατρο το 1978. Βέβαια από την ταινία έγινε γνωστό το έργο και απογειώθηκε, αν και δεν έχει σχέση με το θεατρικό κείμενο. Η ταινία είναι πολύ ωραιοποιημένη με τους χαρακτήρες να είναι πιο γλυκοί, αντίθετα με το θεατρικό που είναι πιο σκληρό. Με το συγκεκριμένο ανέβασμα δίνεις μια άλλη εκδοχή για μια κατηγορία ανθρώπων. Εμείς, θέλουμε να φωτίσουμε το σκοτάδι τους.

Δημήτρης Γαλάνης: Εγώ δεν ήμουν από την αρχή. Τα παιδιά είχαν ήδη ξεκινήσει πρόβες όταν μπήκα στην ομάδα γιατί η παράσταση ήταν να ανέβει πριν την πανδημία. Γνωρίστηκα με το Βασίλη το 2018, όταν δουλεύαμε μαζί στη παράσταση «Cabaret». Μου είχε μιλήσει για την ομάδα του Cartel είχαμε πει να συνεργαστούμε την επόμενη χρονιά, αλλά εγώ είχα κλείσει ήδη δουλειά, οπότε μείναμε εκεί. Πριν ενάμιση χρόνο τον συνάντησα τυχαία, ήξερα πως θα κάνει τα «Κόκκινα Φανάρια» και του εξέφρασα την επιθυμία να είμαι στην ομάδα. Μετά από δύο βδομάδες με πήρε τηλέφωνο γιατί είχε προκύψει μια αντικατάσταση και έτσι μπήκα στην παράσταση. Εγώ το βρήκα έτοιμο στη queer εκδοχή του. Πιστεύω πως δεν θα μπορούσε να ανέβει με διαφορετικό τρόπο το συγκεκριμένο έργο για να μπορεί να πει κάτι στον θεατή.

Πώς προσεγγίσατε την ψυχοσύνθεση της queer κοινότητας;

Στέλιος Τυριακίδης: Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό από άλλους ρόλους. Πάντα πρέπει να προσεγγίσεις τον ρόλο σου, να βρεις τον χαρακτήρα του. Εδώ δουλεύουμε με τέτοιο τρόπο όπου βάζουμε μέσα τα βιώματα μας. Γράφουμε από την αρχή όλα τα έργα, άρα καταγράφει ο καθένας μας ό,τι θέλει, είτε πρόκειται για αληθινά είτε για φανταστικά γεγονότα. Με αυτόν τον τρόπο είναι και πιο ζωντανό στα μάτια του θεατή, δεν είναι ένας μονοδιάστατος χαρακτήρας που απλά λέει τα λόγια του. Φαίνεται η ιστορία που κουβαλάει. Κάποια γεγονότα αναφέρονται στη σκηνή, κάποια όχι. Γράφουμε ολόκληρα τετράδια για τον χαρακτήρα του/της ήρωα/ηρωίδας που υποδυόμαστε.

Μάνος Καζαμίας: Φτιάχνουμε ένα βιογραφικό του χαρακτήρα από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την ώρα που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Όλο αυτό αποτελεί μυθοπλασία, αλλά συνδεόμαστε, γιατί βάζουμε προσωπικά βιώματα. Τα συνδέουμε με τον χαρακτήρα για να μπορέσουμε να έχουμε μνήμες. Αυτό μας βοηθάει για να μας γίνει οικείο.

Δημήτρης Γαλάνης: Για μένα ήταν η πρώτη φορά που δούλευα με αυτόν τον τρόπο. Ήταν τρελή εμπειρία και με εξίταρε πάρα πολύ. Πραγματικά πρωτόγνωρο. Στην αρχή, κάπως αγχώθηκα. Αναρωτιόμουν «τι να γράψω», νόμιζα πως δεν θα τα καταφέρω. Τελικά, μπήκα σ΄ αυτό το δρόμο και το απόλαυσα πολύ.

Εκτός από την Μπέττυ Βακαλίδου που παίζει στην παράσταση είχατε άλλες αναφορές με queer άτομα;

Μάνος Καζαμίας: Έχω φίλες, φίλους. Όλοι μας έχουμε κάποιες αναφορές που μας βοήθησαν για τους ρόλους. Μια φίλη μου, στα 45 της, αποφάσισε να κάνει φυλομετάβαση και έχω ζήσει από κοντά όλα όσα έχει βιώσει μέχρι να φτάσει στο χειρουργείο. Έχω ζήσει όλη τη διαδικασία, όλα τα σκαμπανεβάσματα της ψυχολογίας της. Έχω φίλους που ντύνονται γυναίκες, δηλαδή είναι crossdressers, όπως η «Μαρίνα», την οποία υποδύομαι στη σκηνή. Η δική μου ηρωίδα είναι αυτό που λέμε λίγο «κακοτράβελο». Έχω δει πώς φτιάχνουν τα βυζιά, την περιφέρεια, πώς βάζουν ψεύτικο κώλο και χρησιμοποίησα αυτές τις αναφορές. Η φίλη μου είδε την παράσταση και μου είπε ότι συνδέθηκε εντελώς με τους χαρακτήρες και πως έτσι είναι αυτός ο κόσμος, με το χιούμορ, τον πόνο του. Υπάρχει μια καρικατούρα σε όλο αυτό, όταν ένας άντρας ντύνεται γυναίκα. Βάζει ψεύτικες βλεφαρίδες, βυζιά και όταν αυτό αποκαθηλώνεται έχει μια κωμική πλευρά. Έχω ζήσει την εικόνα να γυρνάμε από κλαμπ στη Μύκονο και να έχουν φύγει όλα και η φίλη μου να σχολιάζει «βλέπεις τι ταλαιπωρία τραβάω;».

Στελιος Τυριακίδης: Είναι η αποκαθήλωση της εικόνας. Όταν ήρθαμε πιο κοντά με την Μπέττυ μας είπε προσωπικές της ιστορίες, διαβάσαμε και το βιβλίο της. Αυτό που έμεινε σε μένα πιο έντονα είναι το συναίσθημα ενός ανθρώπου που νιώθει εγκλωβισμένο στο σώμα του. Η εικόνα φτιάχνεται, όλα φτιάχνονται πλέον. Το θέμα είναι τα συναισθήματα. Χρειάζεται ενσυναίσθηση για να καταλάβεις. Επιπλέον, σημαντικό ρόλο παίζει και η αποδοχή. Λέμε ότι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα, αλλά βάζουμε όρια. Όταν αποδέχεσαι δεν χωρούν προϋποθέσεις.

Δημήτρης Γαλάνης: Η δική μου προσέγγιση είναι εντελώς διαφορετική. Υποδύομαι έναν κομπέρ, ο οποίος έχει επιλέξει να μην έχει συναισθήματα, να μην τα δείχνει γιατί στο παρελθόν τον έχουν εκμεταλλευτεί. Έχει επιλέξει να ζει πίσω από μία μάσκα. Όταν εμφανίζεται ο έρωτας, αφήνεται, εξωτερικεύει τα συναισθήματά του και στο τέλος πληγώνεται, γιατί αισθάνεται εκμετάλλευση. Έτσι ανοίγει ο λάκκος που έχει θάψει μέσα διάφορες καταστάσεις και συναισθήματα και όλα βγαίνουν στην επιφάνεια. Όλα αυτά πρέπει να τα διαχειριστεί. Ο ρόλος μου έχει άλλη ματιά από των παιδιών. Οι ζωές τους συνδέονται γιατί δουλεύουν στο ίδιο μαγαζί και ο δικός μου χαρακτήρας παίρνει χαρά, ξεγνοιασιά, αγάπη και αποδοχή.

Πιστεύετε η κοινωνία πλέον έχει αποδεχτεί την διαφορετικότητα;

Μάνος Καζαμίας: Όχι! Δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους εμάς, ούτε μπορούν να εργαστούν σε κανονική δουλειά, ούτε να ασφαλίσουν τον σύντροφο τους, ούτε φυσικά να υιοθετήσουν παιδί. Υπάρχει μόνο ο αντιρατσιστικός νόμος. Προσωπικά, μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια με τον αδερφό μου και θα προτιμούσα να είχα δύο μαμάδες. Θα έπαιρνα περισσότερη αγάπη, προσοχή και φροντίδα. Στερήθηκα την αγάπη και την αγκαλιά γιατί η μαμά μου ήταν αναγκασμένη να εργάζεται πολλές ώρες για να καταφέρει να μας μεγαλώσει. Θα ήμουν πιο χαρούμενος με δύο μαμάδες. Τα χρόνια εκείνα ούτε σύντροφο θα μπορούσε να έχει η μαμά μου. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα το στερεότυπο πως η γυναίκα είναι πουτάνα αν φέρει άντρα μέσα στο σπίτι με δύο παιδιά. Φυσικά για τον άντρα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Έχω φίλη μου χήρα που επειδή είναι όμορφη δεν την καλούν σε παιδικά πάρτι γιατί φοβούνται μην ξελογιάσει τους άντρες τους. Η ίδια της η μητέρα της απαγορεύει να φτιάξει τη ζωή της κι εκείνη καταστρέφεται γιατί υπάρχουν ακόμα αυτά τα στερεότυπα, αντί να αντιδράσει.

Φοβηθήκατε μήπως οι ρόλοι βγουν σαν καρικατούρες;

Δημήτρης Γαλάνης: Ο Βασίλης δεν θα άφηνε ποτέ να βγει κάτι τέτοιο. Μέσα από τη δουλειά που έχουμε κάνει με το βιογραφικό των ηρώων μας δεν υπήρχε η περίπτωση να βγουν καρικατούρες. Όταν κάτι είναι πολύ καλά δουλεμένο δεν μπορεί το αποτέλεσμα να βγει ούτε γελοίο, ούτε καν ψεύτικο. Ο θεατής παίρνει τις απαντήσεις γιατί ο καθένας μας καταλήγει όπως καταλήγει.

Μάνος Καζαμίας: Κάποια πράγματα στην ίδια μας τη ζωή είναι κωμικοτραγικά. Εκεί που κλαίμε γελάμε και το αντίστροφο. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι για την ίδια την κοινωνία είναι υπερβολή. Μπορεί μια μερίδα θεατών να νομίζει ότι υπερβάλλουμε, αλλά όλο αυτό έχει μια υπερβολή από μόνο του. Θα σου πω το πιο απλό, εδώ βλέπουμε έναν άνθρωπο χειμώνα με σορτσάκι και τον κοιτάζουμε παράξενα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν άντρα που ντύνεται γυναίκα.

Στέλιος Τυριακίδης: Δεν το φοβήθηκα καθόλου. Ο Βασίλης είναι ένας σκηνοθέτης που δεν αφήνει ποτέ τον ηθοποιό του να εκτεθεί πάνω στη σκηνή. Ό,τι έβλεπε πως δεν κάθεται καλά και είναι υπερβολικό το μάζευε και εμείς αφεθήκαμε στην εμπιστοσύνη του. Λίγο θηλυπρεπής να είσαι και θεωρείσαι υπερβολικός. Κάθε Παρασκευή βάφω τα νύχια μου μαύρα για το ρόλο και όταν πηγαίνω στο φούρνο και κάνω την κίνηση να δώσω τα χρήματα με κοιτάζουν με μισό μάτι. Φαντάζεσαι να τα έβαφα κόκκινα τι θα γινόταν; Κι όμως το 2022 ακόμα τους ξενίζει.

Πώς αντιδράει το κοινό μετά το τέλος της παράστασης;

Δημήτρης Γαλάνης: Ένα βράδυ μετά το τέλος της παράστασης με έπιασε ένα παιδί και μου εξομολογήθηκε πως αισθανόταν πολύ άσχημα γιατί σε πολλά σημεία του έργου είδε τον εαυτό του μέσα από πράξεις που είχε κάνει σε άλλους ανθρώπους. Είχε δακρύσει και μου σχολίασε πως ποτέ δεν είχε φανταστεί την επιρροή που μπορεί να είχαν τα λόγια του σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Φεύγει κόσμος από την παράσταση γιατί κάτι τον ενοχλεί. Θέλουμε να ταρακουνήσουμε τον θεατή, να τον βάλουμε σε μια άλλη σκέψη.

Μάνος Καζαμίας: Αυτός είναι ο στόχος μας να ενοχλήσουμε...

Σε πολλά σημεία το έργο θίγει πράγματα που μας απασχολούν πολύ τα τελευταία χρόνια όπως η ενδοοικογενειακή βία.

Μάνος Καζαμίας: Η επικαιρότητα είναι πολύ δύσκολη, χωρίς να σημαίνει πως παλαιότερα δεν γίνονταν εγκλήματα. Πιστεύω πως σήμερα είμαστε πιο βίαιοι. Ούτε όλα είναι μπούλινγκ. Για παράδειγμα, οι συμμαθητές μου με έλεγαν κοντό, δεν σήμαινε πως δεν με αγαπούσαν, δεν ένιωθα κάτι τέτοιο. Τη δεκαετία των 80s που πήγαινα σχολείο πιο πολύ αισθανόμουν μπούλινγκ από τους καθηγητές, οι οποίοι έλεγαν πως θα γίνω αλήτης, επειδή προερχόμουν από διαζευγμένη οικογένεια. Έναν άνθρωπο τον περιγράφεις με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του και τώρα φοβόμαστε να περιγράψουμε τον διπλανό μας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Δυστυχώς, στις ημέρες μας υπάρχει πολύ θυμός και ξεσπάμε στο διπλανό χρησιμοποιώντας βία.

Στέλιος Τυρακίδης: Υπάρχει πάντα η πρόθεση πίσω από κάθε πράξη. Όταν είναι θετική ο κόσμος πάει μπροστά. Όσο ανοίγουν στόματα, μιλάνε και διεκδικούν, τόσο καλύτερα θα πηγαίνουμε. Τώρα είμαστε πάνω στην αλλαγή. Πρέπει γραφτούν νέοι νόμοι γιατί έτσι αλλάζουν οι πεποιθήσεις του κόσμου. Παλαιότερα στην Αμερική οι έγχρωμοι δεν μπορούσαν να βρίσκονται μαζί με τους λευκούς, αλλάξαν οι νόμοι και κατάφερε να εκλεγεί Πλανητάρχης ο Μπαράκ Ομπάμα. Είμαστε μεγαλωμένοι με ένα σωρό πεποιθήσεις που, στην τελική, οι περισσότερες είναι λανθασμένες. Δεν υπάρχουν πρέπει, το πρέπει του καθενός είναι ξεχωριστό. Υπάρχει μόνο ένα πρέπει: να μην ενοχλούμε τον διπλανό μας.

Δημήτρης Γαλάνης: Σε κάποιο σημείο του ρόλου αναφέρω πως η γειτονιά άκουγε, ήξερε και κανείς δεν έκανε τίποτα. Πιστεύω πως κάποιος που θα δει την παράσταση θα ξέρει πως χρειάζεται να επέμβει σε κάποιες καταστάσεις. Πρέπει να μιλάμε. Ο κομπέρ είναι ένας άνθρωπος γεμάτος γκλίτερ εξωτερικά και εσωτερικά, μια πολύ πονεμένη ψυχή.

Βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα στη σκηνή, υποθέτω ότι παίρνει αρκετή ώρα η προετοιμασία για τον ρόλο, σωστά;

Δημήτρης Γαλάνης: Έχω τόσο πολύ γκλίτερ και στρας πάνω μου που όσο και να ξεβάφομαι βρίσκω συνέχεια πάνω, ακόμα και στο σπίτι. Χρειάζομαι τουλάχιστον δύο ώρες για την προετοιμασία του ρόλου. Μας βοήθησε πολύ ο Γιάννης Παμούκης, ο οποίος μας έκανε δύο σεμινάρια πάνω στο μακιγιάζ για να μάθουμε να το κάνουμε μόνοι μας. Δεν είχε χρειαστεί μέχρι σήμερα να κολλήσω βλεφαρίδες, να σβήνω φρύδια. Όλο αυτό σε βάζει σε μια διαδικασία να χτίσεις το ρόλο σου και την απολαμβάνω πάρα πολύ.

Μάνος Καζαμίας: Στην αρχή τρόμαξα και αγχώθηκα. Αναρωτιόμουν πώς θα σβήνω τα φρύδια, πώς θα βάζω eyeliner και ψεύτικες βλεφαρίδες. Το πρώτο στάδιο της μεταμόρφωσης είναι να σβήνουμε εντελώς τα χαρακτηριστικά του προσώπου, δεν καταλαβαίνεις αν είμαστε άντρες ή γυναίκες, και μετά χτίζουμε εκεί πάνω. Στις αρχές δεν ήξερα αν προλαβαίνω χρονικά, είχα αμφιβολίες αν βάφτηκα σωστά γιατί έκανα λάθη, αλλά μετά ο Γιάννης Παμούκης μου έδειξε πώς μπορώ να κάνω διορθώσεις. Πλέον όλη η διαδικασία είναι τόσο χαλαρωτική. Εκτός από το μακιγιάζ, μάθαμε να ισορροπούμε πάνω σε τακούνια. Μέχρι να καταφέρω να περπατήσω σε 12ποντα, έσπασα πάρα πολλά τακούνια.

Στέλιος Τυρακίδης: Το μακιγιάζ, τα ρούχα και τα τακούνια σε βάζουν σε μια άλλη διαδικασία. Είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι και στα καμαρίνια γίνεται ένα πανικός από τις προετοιμασίες. Δεν θα σου πω πως γίνομαι κάποιος άλλος, ξέρω πως συνειδητά μπαίνω σε μια άλλη συνθήκη. Όλο το εξωτερικό κομμάτι με βοηθάει να στέκομαι, να μιλάω και να κινούμαι διαφορετικά. Όσο για τα τακούνια, το πρώτο διάστημα δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά όταν οι πρόβες έχουν κρατήσει δύο χρόνια παίρνεις πτυχίο στο περπάτημα με ψηλοτάκουνα.

Οι κριτικές μπορεί να μην είναι διθυραμβικές, ωστόσο είστε sold out μέχρι το Πάσχα. Τις λαμβάνετε υπόψιν σας;

Μάνος Καζαμίας: Υπάρχουν και οι διθυραμβικές κριτικές. Αυτό που διχάζεται ο κόσμος είναι τέλειο! Εγώ τις διαβάζω, αλλά δεν με επηρεάζουν. Με νοιάζει να εξελίσσομαι πάνω στη σκηνή και σε κάθε ρόλο να είμαι διαφορετικός. Εμείς θεατρικά κάναμε αυτή την πρόταση και έχουμε μια καλή βάση για να μην επηρεαζόμαστε. Το γεγονός πως κάποιοι φεύγουν στα μισά της παράστασης είναι το αποτύπωμα της κοινωνίας μας.

Δημήτρης Γαλάνης: Διαβάζω τις κριτικές, ό,τι γράφεται για την παράσταση, αλλά μέχρι εκεί. Όπως σου είπα ξανά, με βοήθησε πολύ το «χτίσιμο» του ήρωα μου μέσα από τις ιστορίες που έγραψα στο τετράδιο που τον ξέρω πολύ καλά. Εγώ είμαι καινούργιος στην ομάδα του Cartel και από την αρχή ένιωσα εμπιστοσύνη και ξέρω ακριβώς τον κοινό μας στόχο.

Στέλιος Τυρακίδης: Η κριτική είναι το χειροκρότημα στο τέλος που είναι πολύ ζεστό. Προσωπικά, δεν τις διαβάζω ποτέ. Ούτε καν στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» που είναι όλες διθυραμβικές γιατί πρόκειται για τη γνώμη ενός ανθρώπου σε μία μόνο παράσταση. Μπορεί εκείνη την ημέρα όντως να είμαι κακός και να επηρεαστώ αρνητικά από την κριτική. Προτιμώ να εμπιστεύομαι τον Βασίλη και τη δουλειά που έχουμε κάνει με τους συναδέρφους μου. Εμείς ξέρουμε τον στόχο μας. Διάβασα κριτικές που έγραφαν πως ήταν απαράδεκτο που η παράσταση δεν είχε καμία σχέση με την ταινία και πως στον τάδε ρόλο θα ήταν προτιμότερο να τον κάνει ο τάδε ηθοποιός. Ο στόχος μας δεν ήταν να αναβιώσουμε την ταινία. Από την άλλη, όταν ο Χ κριτικός ανεβάσει τη δική του παράσταση να βάλει τον ηθοποιό που πιστεύει για τον συγκεκριμένο ρόλο.

Πιάνεται τον κόσμο να έρχεται κάπως μαγκωμένος και στη συνέχεια οι ιστορίες να τους συνεπαίρνουν;

Μάνος Καζαμίας: Μια φίλη μου ήταν πολύ συγκρατημένη και δεν έβρισκε το λόγο να γίνει η παράσταση με τραβεστί, οπότε, ήρθε μόνο και μόνο να δει εμένα. Στο τέλος μου σχολίασε πως παρόλο που είναι ομοφοβική, συνδέθηκε με τις ιστορίες και ταρακουνήθηκε. Αν δεν της άρεσε, θα μου το έλεγε, είναι πολύ αυστηρή στην κριτική της. Για μένα, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη γιατί στοχεύουμε στον άνθρωπο.

Στέλιος Τυριακίδης: Αυτό συνέβη γιατί πολύ απλά προσπέρασε την εικόνα και συνδέθηκε με τις ανθρώπινες ιστορίες. Όλα στον άνθρωπο καταλήγουν.

Δημήτρης Γαλάνης: Οι προσωπικές τους ιστορίες μας αφορούν όλους και ο καθένας θα βρει ένα σημείο με το οποίο θα συνδεθεί, θα του ξυπνήσει συναισθήματα, θα τον ταρακουνήσει, ίσως, και ενοχλήσει.

Info: Κόκκινα Φανάρια, Τεχνοχώρος Cartel Λεγάκη 7, Αγ. Ιωάννου Ρέντη / Σάββατο & Κυριακή στις 21.00 και Δευτέρα στις 20.00