good job nicky: Πιστεύω ότι όντως κάνω «καλή δουλειά»
Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνεις ότι ο good job nicky δεν χωρά στα καλούπια της Ελλάδας. Με ιδιαίτερο μουσικό χρώμα, στιλ που ξεφεύγει από τις πεπατημένες και μια ώριμη φιλοσοφία ζωής, έχει όλα τα απαραίτητα χαρτιά για να αναρριχηθεί στην κορυφή. Ξέρει ότι ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αυτό, όμως, αντί να τον αποθαρρύνει, τον εξιτάρει.
Ο Νικόλας κατάφερε αυτό που λίγοι καταφέρνουν στην καριέρα τους. Έγινε γνωστός κυριολεκτικά εν μια νυκτί. Με καλλιτεχνικό όνομα good job nicky έκανε το ντεμπούτο του με το January 8th, το οποίο κυκλοφόρησε από την Cobalt Music, και όλοι μιλούσαν για αυτό το νέο, ανερχόμενο ταλέντο, που με τον αγγλικό στίχο και το look που παραπέμπει σε γνήσιο star quality, ήρθε να φέρει στο εγχώριο πεντάγραμμο κάτι φρέσκο. Λίγοι ήξεραν τότε ότι άκουγαν τον γιο του Γιάννη Πάριου και της Σοφίας Αλιμπέρτη.
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, ήμουν πάρα πολύ ήρεμος σαν παιδί. Ο αδερφός μου ο Μιχαήλ ήταν ο άτακτος και με ενοχλούσε πάρα πολύ. Πάντα παίζαμε ξύλο! Αλλά όσο μεγάλωνα άρχιζα να γίνομαι κι εγώ πιο δραστήριος, πιο αθλητικός. Γενικά, ό,τι έκανε ο Μιχαήλ, το έκανα κι εγώ. Ό,τι έκανε ο αδερφός μου, το θεωρούσα cool.
Δεν έχω καλύτερο φίλο στη ζωή μου από τον αδερφό μου τον Μιχαήλ. Δεν τον αλλάζω με τίποτα. Δεν έχω κάποιον άλλο αντίστοιχο με τον Μιχαήλ στη ζωή μου. Τον θαυμάζω. Είναι ένα λαμπρό, εκπληκτικό και πολύπλευρο μυαλό, που μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλει. Μπορεί να πουλήσει πάγο σε Εσκιμώο που λένε, κυριολεκτικά.
Έκανε skate ο Μιχαήλ, έκανα κι εγώ. Έπαιξε ποδόσφαιρο, έπαιξα κι εγώ. Σε βαθμό που παίζαμε και οι δύο πάρα πολύ καλά και είχαμε έναν προπονητή, τον κύριο Καλογήρου, που πίστευε πολύ σε εμάς. Μάλιστα, όταν έμαθε ο πατέρας μου ότι ήθελα να παίξω μπάσκετ και να αφήσω το ποδόσφαιρο παραλίγο να με σκοτώσει! Βασικά, έπρεπε να του το φέρουμε πλαγίως και πολύ διακριτικά, γιατί με θεωρούσε έναν πολύ καλό αριστερό half. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά το «τελικό χτύπημα» το έδωσε ο αδερφός μου ο Θανάσης, λέγοντας στον πατέρα μας ότι πρέπει να παίξω μπάσκετ. Εκείνος φώναζε «Το παιδί θα πήγαινε Άρσεναλ!». Εντάξει, μετά έστρωσαν τα πράγματα, γιατί και στο μπάσκετ τα πήγα αρκετά καλά.
Στο σχολείο, με τους καθηγητές μου είχα εκείνη μια σχέση του στιλ «Είσαι μαλακισμένο, αλλά σε σέβομαι. Έχεις μυαλό που δεν χωράει στα στεγανά του σχολείου». Δηλαδή, αναγνώριζαν ότι κάτι θα κάνω στη ζωή μου, αλλά σίγουρα αυτό δεν θα έχει σχέση με διάβασμα και τάξη. Οι περισσότεροι καθηγητές ήταν πολύ υποστηρικτικοί, αλλά υπήρχαν βέβαια και εκείνοι με τους οποίους δεν είχα και την καλύτερη σχέση.
Δεν ήμουν και ο καλύτερος μαθητής και η αλήθεια είναι ότι βαριόμουν υπερβολικά. Είχα άλλες ασχολίες, που με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα. Μου άρεσαν περισσότερο τα πιο δημιουργικά μαθήματα, όπως η φιλοσοφία. Για όσο κράτησε, τη λάτρευα. Από την άλλη, άλλα μαθήματα δεν τα άντεχα. Για παράδειγμα, όταν είχαμε γερμανικά έλεγα στην καθηγήτρια, «εντάξει φεύγω» και κατέβαινα να παίξω μπάσκετ στο προαύλιο. Τη θυμάμαι να με κοιτάζει από την τάξη στο δεύτερο όροφο του σχολείου την ώρα που μου «έσκαγε» την ωριαία. Είχαμε ένα understanding, όμως. Λειτουργούσε.
Στην εφηβεία, μάλλον πρέπει να ήμουν στο top 5 χειρότερων έφηβων όλων των εποχών. Δεν πήγαινε άλλο. Μετακομίσαμε με τη μητέρα μου στη Βάρη και αυτό αποδείχτηκε ένα μικρό λάθος στην ιστορία του Νικόλα. Δεν ξέρω αν έχεις πάει στη Βάρη, αλλά εκεί είναι πιο παράξενα τα πράγματα, αλλά και πιο ωραία αν θέλεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες. Είχα και ένα Aprilia τότε, ήμουν όλη τη μέρα στον δρόμο, δεν ήξερες πότε γυρνούσα σπίτι, δεν απαντούσα στα τηλέφωνα, έκανα μαλακίες, έμπλεκα από εδώ από εκεί. Έζησα εφηβεία που κόστισε πολύ άγχος στη μαμά.
Είχα πολλή ανεξαρτησία μικρός από τη μεριά της μητέρας μου, αλλά υπήρχε σεβασμός και κατανόηση και από τις δύο πλευρές. Δηλαδή, είχαμε θέσει και οι δύο τα όρια μας και τα σεβόμασταν. Η μητέρα μου ήταν πάντα εκεί για μένα, πρόθυμη να ακούσει το οτιδήποτε -και ακόμα είναι. Είναι εξαιρετική ακροάτρια. Με βοήθησε να λύσω ό,τι με απασχολούσε. Κατάφερε να μου εμφυσήσει μαθήματα ζωής με έναν τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε να τα πάρω. Γενικά, ξέρει να με χειρίζεται.
Δεν ξέρω αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω «τυπική Ελληνίδα μάνα», γιατί προφανώς δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται σε κάθε ελληνικό σπίτι, αλλά είναι σίγουρα «Λιονταρίνα». Μια πολύ δυνατή προσωπικότητα. Και μου έχει μάθει πώς να συμπεριφέρομαι σωστά. She’s lovely.
Δεν ξέρω αν οφείλεται στην καλλιτεχνική τους ρίζα, αλλά ακριβώς το ίδιο DNA γονέα έχει και ο πατέρας μου. Σαν να έχουν κάνει συμφωνία μεταξύ τους για το πώς να μας μεγαλώσουν. Με τον μπαμπά είχα πάντα και μια καλλιτεχνική σχέση, η οποία πλέον έχει ανθίσει, λόγω της πορείας μου τώρα στη μουσική. Αλλά ο μπαμπάς είναι και πιο ευαισθητούλης. Για παράδειγμα, τρελαινόταν για τις γιορτές, Με τον Μιχαήλ τις περνούσαμε στα καμαρίνια με τον μπαμπά, γιατί τότε έπρεπε να δουλέψει. Τα καμαρίνια όμως φρόντιζε να είναι πάντα στολισμένα. Μας είχε και ένα X-Box να παίζουμε τον αδερφό μου. Είχε φτιάξει ένα πολύ ωραίο setting. Όταν μετά γυρνούσαμε σπίτι, ειλικρινά σου μιλάω, δεν μπορούσες να καταλάβεις αν το σπίτι το στόλισε ο αληθινός Άγιος Βασίλης ή όχι. Ήταν όλα στην εντέλεια. Ο πατέρας μου ήθελε πάντα να μας βλέπει χαρούμενους.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι προέρχεται από ένα «διαλυμένο σπίτι».
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τριών. This is my reality και δεν ξέρω πώς θα ήταν αν είχαν πάει αλλιώς τα πράγματα. Ωστόσο, δουλεύει τέλεια. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι προέρχεται από ένα «διαλυμένο σπίτι». Ούτε καν. Υπήρχαν διαφορές, αλλά ανθρώπινες, τις οποίες όσο μεγαλώνω, ευτυχώς μπορώ να καταλάβω ακόμα καλύτερα. Βέβαια, είμαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβω ότι η μεταξύ μας σχέση είναι διαφορετική από την τυπική «μητέρα, πατέρας και παιδιά». Αλλά εξίσου υγιής και φυσιολογική. Σίγουρα, δεν θα την ήθελα διαφορετική.
Είχα πάντοτε μια έμφυτη περιέργεια για τη μουσική. Ένας πολύ καλός μου φίλος, πάντα με φώναζε «πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη», γιατί ήμουν πολύ active σαν άνθρωπος. Και ακόμα είμαι. Ό,τι προσπαθώ να κάνω, όμως, θέλω να το κάνω καλά, σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Όπως το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο και τώρα η μουσική. Τα πάντα.
Δεν ήξερα ποιο θα είναι το focus μου, μεγαλώνοντας, αλλά ήξερα ότι ήμουν, ας πούμε, χαρισματικός. Η μουσική ωστόσο ήταν το μόνο πράγμα που αφύπνισε και άλλα στοιχεία του χαρακτήρα μου. Το δημιουργικό πρόσημο της παρθενογένεσης είναι the closest thing to God. Είναι μεγάλο συναίσθημα και τεράστια ευλογία να μπορείς να βρεις στη ζωή σου αυτό που θα σου δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν. Και αυτό το προσφέρει η μουσική.
Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με τη μουσική, μέχρι το επίσημο ντεμπούτο μου με το January 8th, που κυκλοφόρησαν από την Cobalt Music, μεσολάβησαν πάρα πολλά. Υπερβολική προετοιμασία, πειθαρχία και υπομονή, μέχρι να νιώσω καλλιτεχνικά έτοιμος, ώστε να παρουσιάσω κάτι που με αντιπροσωπεύει πλήρως.
Ο πρώτος μου μέντορας ήταν ο Ταυτισμένος Λάθος, ο οποίος με πήρε από τα 16-17 στο Bashment Records, στο studio που έχει στην Ηλιούπολη, και μου έλεγε «καλός είσαι, αλλά δεν έχεις βρει ακόμα τον χαρακτήρα σου». Με βοήθησε να πλάσω αυτό που ακριβώς θέλω να πω μουσικά. Μετά από αυτό, γνώρισα τον Alex Zoltan του Thessaloniki Hip-Hop Festival και κάναμε δύο βίντεο κλιπ μαζί, τα οποία in retrospective καταλαβαίνω τώρα ότι δεν έπρεπε να τα κάνω. Δεν ήμουν έτοιμος και «ώριμος» καλλιτεχνικά.
Ύστερα, μαζί με δύο ακόμα άτομα, τον Δημήτρη και τον Άλεξ, φτιάξαμε ένα collective στη Βάρη, που λεγόταν Slackzone. Εκεί «μεγάλωσα» αρκετά και ωρίμασα, αλλά συνέβη απότομα, σε αρνητικό κλίμα. Πέρα από τις πολλές και καλές εμπειρίες οι οποίες με βοήθησαν να μάθω και να καταλάβω πολλά, το collective αυτό δυστυχώς δεν βγήκε ακριβώς σε καλό. Είχαμε μπερδέψει τι σημαίνει ακριβώς «δημιουργία». Είχαμε πείσει τους εαυτούς μας ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσουμε και είχαμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο. Ξεφύγαμε όμως από αυτό και δώσαμε ένα τέλος στη συνεργασία μας -πάντα όμως με αγάπη και αλληλοσεβασμό ο ένας για τον άλλον.
Το good job nicky προέκυψε επειδή πιστεύω ότι, όντως κάνω «καλή δουλειά»
Μέχρι που, ευτυχώς ήρθε ο Ερμής Γεραγίδης «ουρανοκατέβατος» και ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας, που οδήγησε τελικά και στο επίσημο ντεμπούτο μου με το «January 8th» και την Cobalt Music.
Το good job nicky προέκυψε επειδή πιστεύω ότι, όντως κάνω «καλή δουλειά» και το λέω αυτό με σεβασμό και χωρίς να σημαίνει ότι έχω καβαλήσει το καλάμι. Αλήθεια, έχω περάσει πάρα πολλά. Κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει ήδη διαμορφώσει μια αντίληψη για μένα επειδή είμαι αυτός που είμαι, με βάση το οικογενειακό μου background. Αλλά, πραγματικά σου μιλάω, έχω ξεπεράσει πολλές δυσκολίες για να φτάσω εδώ που είμαι. Και δεν πρόκειται για κάποια υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μου, απλά συνειδητοποιώ ότι I am doing a good job.
Στα τραγούδια μου γράφω για όλους. Πιστεύω ότι, η απόλυτη ευθύνη ενός καλλιτέχνη είναι να παρουσιάσει κάθε πτυχή μιας πληροφορίας και ενός συναισθήματος που μπορεί να συναντήσει εκεί έξω. Άρα, απευθύνομαι σε όλους. Γιατί όλοι απευθύνονται σε εμένα. Όλοι αποτελούν πηγή έμπνευσης. Αυτό που γράφω δεν είναι αυτό που «μου κάνει» και αυτό που ταιριάζει στις δικές μου εμπειρίες.
Είμαι δίγλωσσος. Από μικρός μιλάω αγγλικά, έχουν γίνει πια κτήμα μου. Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω. Είναι μια γλώσσα που πάντα υπήρχε στην καθημερινότητά μου. Με βοηθούν να εκφράζομαι καλύτερα. Όλες οι επιρροές μου και τα ερεθίσματά μου έχουν να κάνουν με την αγγλική γλώσσα. Από τα παιχνίδια που έπαιζα, από τα shows που παρακολουθούσα, τα πάντα. Μέχρι και οι φίλοι είναι μισοί Έλληνες και μισοί κάτι άλλο. Δεν νομίζω ότι έχω ούτε έναν fully Έλληνα φίλο ή που να μην είναι δίγλωσσος ή τρίγλωσσος. Ίσως, η σχέση ζωής που έχω με τα αγγλικά να με προετοίμαζε για τη δουλειά μου τώρα.
Στον πατέρα μου δεν είπα ποτέ ότι ετοιμάζω το επίσημο ντεμπούτο μου στη μουσική. Το έμαθε όταν βγήκε το τραγούδι. Ήταν πολύ χαρούμενος και περήφανος για μένα. Τώρα έχει ανεβεί το επίπεδο συζήτησής μας, όσον αφορά τα καλλιτεχνικά. Κοιτιόμαστε eye-to-eye. Με αναγνωρίζει σαν καλλιτέχνη, σαν σύμμαχο.
Δεν με ενοχλεί να ασχολούνται με την προσωπική μου ζωή.
Μεγαλώνοντας άκουγα κυριολεκτικά τα πάντα. Πραγματικά, δεν μπορώ να σου δώσω συγκεκριμένη απάντηση. Από hip hop μέχρι death metal. Με τη μητέρα μου ακούγαμε πολύ Lauryn Hill. Για ελληνικό ρεπερτόριο είχα στο σπίτι το «ιερό τέρας», τον πατέρα μου, οπότε ήμουν καλυμμένος!
Δεν με ενοχλεί να ασχολούνται με την προσωπική μου ζωή. Κάποιοι άνθρωποι αποτελούν αντικείμενο συζήτησης. Αν ένας από αυτούς είμαι εγώ, fine by me. Δεν με ενοχλεί. Ούτε όταν ασχολούνταν με την προσωπική ζωή των γονιών μου, με ενοχλούσε. Αντίθετα το έβρισκα αστείο. Κάποια πράγματα που διαβάζαμε ή που βλέπαμε στην τηλεόραση ήταν πραγματικά αστεία. Δεν οφείλω να νευριάσω εγώ με το πώς βγάζει ο καθένας το ψωμί του. It’s OK. Σκοπός σου είναι να ψυχαγωγείς το κοινό, οπότε γιατί να μην το διασκεδάσω κι εγώ και να γελάσω λίγο με όσα ακούω; Που ξέρω την αλήθεια και τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Αυτήν την περίοδο την ημέρα μου την περνάω στο studio. Όταν δε με βρεις εδώ, ίσως θα παίζω μπάσκετ. Το βράδυ που θα πάω σπίτι, απλά θα ηρεμήσω. Ίσως θα κάτσω στον υπολογιστή, να παίξω κανένα παιχνίδι με τον Μιχαήλ. Θα αποφορτιστώ.
Πριν πέσω για ύπνο θα ξαναδώ λίγο όσα κάναμε με τον Ερμή μέσα στη μέρα. Μπορεί να του στείλω κάποια comments και μετά κοιμάμαι. Και μετά πάλι από την αρχή. Είμαι λίγο βαρετός, όταν είμαι σε δημιουργική φάση, δεν κάνω πολλά πράγματα, ασχολούμαι μόνο με τη μουσική μου.
Το στιλ μου στο ντύσιμο έχει να κάνει με τον τρόπο που εκφράζομαι μέσω τη μουσικής. Γενικά πιστεύω πολύ στην ολοκληρωμένη εικόνα. Κάτι που δεν μπορώ να εκφράσω με το ακουστικό κομμάτι το εκφράζω μέσα από την εικόνα μου. Το στιλ μου θα το χαρακτήριζα extravagantly elegant. Ξεχωρίζει. Όπως και η μουσική μου. Και όταν ξεχωρίζει η μουσική, αυτόματα ξεχωρίζει και ο άνθρωπος.
Στιλιστικά θαυμάζω πολύ τον Κάνιε Γουεστ -η μονοχρωμία του είναι ακραία. Ο Τίμοθι Σαλαμέ και ο Ράσελ Γουέστμπρουκ έχουν επίσης φοβερό στιλ, όπως και ο Χάρι Στάιλς.
Πιστεύω απόλυτα ότι υπάρχει μια Ανώτερη Δύναμη που θέλει να κάνουμε το καλό στη ζωή μας. Νιώθω ότι ο σκοπός στη ζωή μου είναι να προσπαθώ να κάνω ακριβώς αυτό το καλό. Οπότε, στη ζωή μου κινούμαι πάντα, ανάλογα με το τι είναι καλό και τι είναι σωστό.
Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος για να συμβιώσει κανείς, ρώτα όποιον θες
Κανείς δεν πιστεύει πια με τη θρησκόληπτη έννοια της θρησκείας. Για παράδειγμα, στον χριστιανισμό είναι αμαρτία ακόμα και να φοράς διαφορετικά υφάσματα και μπορείς να σκοτώσεις τον γείτονά σου, αν δουλεύει Κυριακή. Πιστεύει πια κανείς σε όλα αυτά; Όχι. Ο καθένας έχει τη δική του φιλοσοφία και είναι σεβαστό, απλώς η ηθική πυξίδα μας ας είναι στραμμένη στο καλό.
Εννοείται ότι θυμάμαι τον παιδικό μου έρωτα. Η μάνα μου για να με νανουρίσει όταν ήμουν πολύ μωρό, μου έβαζε τη «Μικρή Νεφέλη» και η πρώτη κοπέλα που είχα crush λεγόταν Νεφέλη και ήμασταν μαζί στο νηπιαγωγείο. Όταν πήγαμε και στο ίδιο σχολείο δεν το πίστευα! Νομίζω κάτι της είχα πει, γιατί δεν ήμουν ποτέ ντροπαλός, ήμουν πάντα γενναίος σε τέτοια ζητήματα. Αν νιώθω κάτι, θα το εκφράσω. Και ήμουν από τότε έτσι. Μάλιστα, νομίζω την «κέρδισα», αλλά δεν είμαι σίγουρος. Νεφέλη, αν το διαβάσεις ποτέ, πες μου!
Για μένα δεν υπάρχει ήττα.
Ο πρώτος μου πραγματικός προέκυψε ξαφνικά, αλλά όχι και τόσο. Γνωριζόμασταν από μικροί, ήμασταν οικογενειακοί φίλοι και είναι ο πρώτος άνθρωπος -και μέχρι στιγμή και ο τελευταίος- έξω από τον οικογενειακό μου κύκλο που μου δείχνει την αληθινή έννοια της ανιδιοτελούς αγάπης. Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε μαζί και ακόμα με αγαπάει πάρα πολύ. Ανεξάρτητα από το τι κάνω. Κατανοεί ακριβώς ποιος και τι είμαι και μ’ αγαπάει ακριβώς έτσι. Το ίδιο νιώθω κι εγώ για εκείνη.
Έχουμε ένα εκπληκτικό mutual understanding και πιστεύω ότι γι’ αυτό θα παραμείνει για πάντα το πιο ψηλό standard σε ό,τι ψάχνω σε έναν άνθρωπο, όχι μόνο σε μια ερωτική σχέση, αλλά και σε φιλικό επίπεδο. Δηλαδή, αφοσίωση, υπομονή, κατανόηση, συντροφικότητα, γενναιότητα και φιλοδοξίες. Δεν μπορούμε να έχουμε την οποιαδήποτε σχέση αν δεν σκεφτόμαστε το ίδιο. Πρέπει να σε θεωρούν λίγο τρελό για να είσαι δίπλα μου. Θα κουραστείς δίπλα μου και ελπίζω να με κουράσεις και εσύ με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου.
Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος για να συμβιώσει κανείς, ρώτα όποιον θες. Είμαι πολύ pushy. Απαιτητικός, αλλά με την καλή έννοια και ελπίζω να το καταλαβαίνει αυτό ο κόσμος γύρω μου. Θα σε πιέσω να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και θα βάλω τα δυνατά μου για να τα καταφέρεις. Πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη ενός φίλου. Πραγματικά, δε με νοιάζει αν θα συνεχίζεις να με συμπαθείς στο τέλος της ημέρας, αλλά πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και εγώ θα σε σπρώξω να τα καταφέρεις.
Ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μου είναι ο αδερφός μου ο Μιχαήλ. Έχω τεράστια αδυναμία στη μητέρα μου, αλλά και όλη η οικογένειά μου είναι σημαντική για μένα. Εκτός από τον άμεσο οικογενειακό κύκλο, σημαντικός άνθρωπος για μένα είναι και η κοπέλα που σου είπα. She means the world to me.
Για μένα δεν υπάρχει ήττα. Τι είναι ήττα; Πιστεύεις ότι πίσω από το «January 8th» ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι που θα κυκλοφορήσει από δω και πέρα, δεν υπάρχουν 15-20 αποτυχημένες προσπάθειες; Αλλά αυτό δεν είναι ήττα για μένα, είναι εξέλιξη.
Αγανακτώ με την προδοσία, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Πρέπει να είσαι πολύ «μικρός» σαν άνθρωπος για να προδώσεις κάποιον που αγαπάς. Για να νιώθω προδομένος από σένα, σημαίνει ότι έχεις κερδίσει ένα κομμάτι του εαυτού μου, που μάλλον δεν σου αξίζει. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα για μένα. Πέρα από την προδοσία, αγανακτώ με τους ανθρώπους που δεν προσπαθούν και δεν θέλουν να εξελιχθούν, που επιλέγουν τη στασιμότητα και προσβάλλουν τον εαυτό τους με την αδράνεια.
Μισώ τα ασανσέρ. Δεν τα μπορώ. Έχω Cleithrophobia, δηλαδή μισώ να βρίσκομαι σε ένα μέρος από όπου δεν μπορώ να ξεφύγω. Πάω παντού με τις σκάλες, εκτός και αν είναι εξαιρετικά απαραίτητο. Να φανταστείς πέρυσι βρέθηκα για ένα διάστημα στο Μιλάνο και έμενα στον 8ο όροφο. Λοιπόν, πήγαινα πάντα με τις σκάλες. Cardio!
Όνειρό μου είναι να μπορώ να κάνω τους ανθρώπους καλύτερους. Τον κόσμο πιο έξυπνο. Νιώθω ότι το χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Δεν μπορούμε να κατεβάζουμε αμάσητη κάθε είδους πληροφορίας που μας δίνεται, επειδή απλά μας τη σερβίρουν. Πρέπει να έχουμε υψηλότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μας. Έτσι θα λυθούν πάρα πολλά προβλήματα.
Όταν μια γυναίκα υπόκειται σε σεξουαλική κακοποίηση πρέπει να το καταγγέλλει άμεσα, αλλά φυσικά κατανοώ απόλυτα γιατί μπορεί να μην το κάνει
Σίγουρα όταν μια γυναίκα υπόκειται σε σεξουαλική κακοποίηση πρέπει να το καταγγέλλει άμεσα, αλλά φυσικά κατανοώ απόλυτα γιατί μπορεί να μην το κάνει. Είναι κάτι που σε στιγματίζει και μπορεί να σε στιγματίσει ακόμα περισσότερο όταν μιλάς ανοιχτά για αυτό. Είναι κάτι που αφορά την ίδια τη γυναίκα και δεν μπορεί κανείς να το κατανοήσει, αν δεν το βιώσει.
Για παράδειγμα, η Σοφία Μπεκατώρου έχει πίσω της μια σπουδαία αθλητική κληρονομία, που γενναία τη θυσιάζει αποκαλύπτοντας μια πληροφορία για την προσωπική της ζωή, η οποία έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και σημασία από την πορεία της σαν αθλήτρια.
Φυσικά και την καταλαβαίνω γιατί άργησε να το αποκαλύψει, αλλά είμαι περήφανος και για την ίδια αλλά και για την οποιανδήποτε άλλη γυναίκα που βρίσκει το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για κάτι τέτοιο. Με αυτόν τον τρόπο γίνονται εκπρόσωποι για ένα κοινό που χρειάζεται έναν τέτοιο άνθρωπο, ένα τόσο δυνατό πρόσωπο που θα το βοηθήσει να βγει προς τα έξω και να πει τη δική του αλήθεια.
Όσες περισσότερες μαρτυρίες ακούγονται, τόσο το καλύτερο, ώστε να βγει επιτέλους η αλήθεια προς τα έξω. Δεν χρειαζόμαστε «μισούς» άντρες. Δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν σωστό άντρα αυτοί οι άνθρωποι. Πρέπει να φύγουν από τη μέση.
Επειδή με τον Ερμή έχουμε ευαισθητοποιηθεί αρκετά με όλο αυτό που συμβαίνει, ρωτάμε τις γυναίκες στο κοντινό μας περιβάλλον για τη δική τους άποψη και τις δικές τους εμπειρίες. Σαν άντρας υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αντιλαμβάνομαι. Εμπειρίες που, θετικές ή αρνητικές, δεν έχω ζήσει. Οπότε ήθελα να μάθω το δικό τους point-of-view.
Ρε, είναι απίστευτο τι περνάνε. Από cat-calling, μέχρι κανονικότατο harassment. Οι περισσότερες ίσως να ζουν ένα τέτοιο σκηνικό την ημέρα και πραγματικά θαυμάζω το θάρρος και το κουράγιο τους. Ρωτώ τις γυναίκες στον κύκλο μου πώς αισθάνονται. Πραγματικά, μέχρι στιγμή δεν έχω συναντήσει ούτε μία γυναίκα που να μην έχει να μου πει μια τέτοια ιστορία, η οποία την έχει στιγματίσει. Είναι πολύ μαλάκες μερικοί εκεί έξω.
Η μητέρα μου επίσης μου δίδαξε τι σημαίνει να σέβεσαι τη γυναίκα. Μην ξεχνάς ότι, επειδή ήταν χωρισμένοι οι γονείς μου, εγώ έζησα κατά κύριο λόγο με τη μητέρα μου. Μου έχει μάθει τι σημαίνει να είσαι δυναμική γυναίκα σήμερα, αλλά και τι πρέπει να γίνει ώστε όλες οι γυναίκες να νιώθουν ασφάλεια, προκειμένου να εξελιχθούν στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού της.
Είναι εξίσου σημαντικό όσο δίνουμε συγχαρητήρια σε αυτές τις γυναίκες που μιλάνε για τη σεξουαλική τους παρενόχληση, να καταδικάζουμε τους άντρες που κάνουν κάτι τέτοιο για τη δειλία τους. Να τους σιωπούμε.
Πόσο μηδενικό πρέπει να είσαι για να κάνεις άνω-κάτω μια γυναίκα λόγω της τεστοστερόνης σου; Είναι απάνθρωπο και παράλογο.
Blue: Το νέο τραγούδι του good job nicky
Υπάρχει μια φωτογραφία στο studio, πάνω στην οποία γράφει «23:59 8/5 Rush Hour». 9/5 ήταν η επέτειος με αυτή τη γυναίκα που σου έλεγα πριν και στην κυριολεξία τελειώσαμε το τραγούδι ένα λεπτό πριν. Τότε, την είχα χωρίσει από πανικό, γιατί ένιωθα ότι θα κρατήσει πάρα πολύ η σχέση μας και δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοια. Ένιωθα ότι βρισκόμουν σε ένα μεταβατικό στάδιο.
Αμέσως μετά, πήγα σπίτι της, γιατί κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος, και της άφησα ένα τεράστιο καλάθι με τα αγαπημένα της σνακ και πολλά λουλούδια και της έστειλα μήνυμα. Tης είπα «When you see this, call me», γιατί είναι μισή Αμερικάνα. Φαντάσου, τότε δεν είχαμε καμία επαφή. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «Είσαι τρελός;».
Τότε της έστειλα το «Blue» και κατάφερα ουσιαστικά να την ξανακερδίσω μετά τη μαλακία που έκανα. Όχι, ούτε τώρα είμαστε μαζί. Αλλά είναι καρμική η σχέση μας. Τη λατρεύω και με λατρεύει.
Ουσιαστικά το «Blue» μιλάει γι’ αυτήν την ιστορία. Είναι ένα ταξίδι. Ο στίχος αποπνέει νοσταλγία, αλλά σε ένα θετικό μοτίβο. Αν δώσεις προσοχή σε αυτό που λέει το τραγούδι, ίσως κλάψεις και λίγο.
Ο έρωτας είναι το πιο ολοκληρωμένο συναίσθημα στον κόσμο. Έχει τα πάντα. Από αγάπη μέχρι μίσος, από ζήλια μέχρι επιβεβαίωση. Πιάνει όλο το εύρος των συναισθημάτων και μπορεί να σου παρέχει τα πάντα. Σκοτώνεις και ζεις για τον έρωτα, στην κυριολεξία. Είναι ο λόγος να υπάρχεις. Αναπαράγεις μέσα από αυτόν, ζεις μέσα από αυτόν.