Ευγενία Χανδρή: «Η γυναίκα ακόμη σηκώνει σαν γονέας το πιο μεγάλο βάρος για τα παιδιά»
Ακούγοντας την Ευγενία Χανδρή να μιλά είναι σαν να παρακολουθείς ταινία ή να διαβάζεις βιβλίο. Ακόμα κι ένα μόνο περιστατικό στη ζωή της να σου διηγηθεί, την ακούς με τέτοια προσοχή, που είναι σαν να «ζωγραφίζεις» τις σκηνές στο μυαλό σου. Ίσως είναι η γλαφυρότητα της περιγραφής ίσως και το γεγονός ότι έχει συναναστραφεί μερικές από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες στον πλανήτη.
Προερχόμενη από μια σπουδαία οικογένεια στην ελληνική φιλοξενία, η Ευγενία Χανδρή ξεκίνησε από πολύ νέα να δραστηριοποιείται στον χώρο των ξενοδοχείων, χωρίς να ξεχνά ποτέ τη μεγάλη της αγάπη, το γράψιμο. Εκτός, όμως από αυτά, έχει μια αδυναμία στη μοναδικότητα της ελληνικής δημιουργικότητας, γεγονός που την οδήγησε να δημιουργήσει το «A Magic Cabinet», μια πλατφόρμα που φιλοξενεί ξεχωριστά εγχώρια brands από κάθε χώρο.
Η ίδια μας καλωσόρισε στο σπίτι της στο Λυκαβηττό και με θέα την Ακρόπολη ξεκίνησε να μας μιλά για τη ζωή της -μια ζωή στην οποία συναντά κανείς τον Λουτσιάνο Παβαρότι, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Φράνκο Τζεφιρέλι.
«Το όνομα «A Magic Cabinet» είναι εμπνευσμένο από ένα έπιπλο, μια ντουλάπα που βρισκόταν στο δωμάτιο των γονιών μου, στο σπίτι μας στη Χίο. Τώρα, βέβαια, βρίσκεται στη Σύρο, στο δωμάτιο στο οποίο πιστεύουμε ότι γεννήθηκε η μαμά μου. Είναι ένα έπιπλο από το 1760 περίπου, βενετσιάνικο.
Όταν ήμουν μικρή, είχε πάρα πολλή ζέστη στη Χίο και δεν είχαμε κλιματισμό, οπότε, κάθε φορά που άνοιγε η μαμά μου τη «μαγική ντουλάπα», όπου τοποθετούσε τα καλλυντικά της -η Ελλάδα δεν παρήγαγε καλλυντικά τότε και ήταν όλα εισαγωγής- αυτά μύριζαν καταπληκτικά, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας!
Εκεί μέσα έβρισκες κάθε λογής πράγματα. Προπαντός τα φανταστικά καλλυντικά και τα αρωματικά σαπουνάκια που έλεγα πριν, αλλά και καρτελάκια από τη Φλωρεντία για να γράφω γράμματα, μολυβάκια, μαζεμένα κοχύλια, μια δαχτυλήθρα, ένα κουτί πρώτων βοηθειών παμπάλαιο, παλιές φωτογραφίες. Μία ντουλάπα, όπως έχουμε όλοι στην εξοχή, με πράγματα που για κάποιο συναισθηματικό λόγο δεν πετάμε ποτέ.
Για μένα, ήταν πραγματικά ένα «μαγικό ντουλάπι», δεν ήξερα τι θα βγει από εκεί κάθε φορά που άνοιγε. Και αυτήν την αίσθηση της μαγείας, του δώρου και της έκπληξης ήθελα να τη μεταφέρω στους άλλους. Έτσι γεννήθηκε το «A Magic Cabinet» και ελπίζω να έχω καταφέρω το στόχο μου… Φανταστείτε κάτι αντίστοιχο με το βιβλίο του C. S. Lewis «Το λιοντάρι, η μάγισσα και η ντουλάπα», αυτό που έγινε και ταινία. Μία ντουλάπα ξεχασμένη, όπου στο βάθος της υπήρχε ένας άλλος κόσμος. Σου χαρίζει όλο αυτό μια μαγική αίσθηση, που όλοι θέλουμε να ζήσουμε.
Όλοι μας νομίζω αγαπάμε αυτή την αίσθηση, του να ανακαλύπτουμε κάτι μαγικό…
Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα έμενα σε ένα πολύ αδιάφορο διαμέρισμα κοντά στο Hilton στην οδό Σισίνη. Είχε μια ωραία ταράτσα, αλλά ως εκεί. Θυμάμαι ότι στα όνειρά μου έβλεπα συνέχεια ότι εμφανιζόταν στο σπίτι ένα νέο, μαγικό υπνοδωμάτιο, που δεν υπήρχε στην πραγματικότητα… Ήταν τόσο έντονο το όνειρο που ξυπνούσα και το έψαχνα! Όλοι μας νομίζω αγαπάμε αυτή την αίσθηση, του να ανακαλύπτουμε κάτι μαγικό…».
«Σαν παιδί ήμουν δραστήρια, αλλά σε πνευματικό επίπεδο. Είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας με τα αδέρφια μου, τα αγόρια, οπότε, δεν κάναμε τόση πολλή παρέα. Δεν παίξαμε ποτέ μαζί. Έκανα πολλά πράγματα μόνη μου… Έφτιαχνα ιστορίες, μυθιστορήματα και τα έλεγα φωναχτά στον εαυτό μου, δεν τα έγραφα… Σαν τον Όμηρο!
Για κάθε αντικείμενο μέσα στο σπίτι έφτιαχνα και μια ξεχωριστή ιστορία. Και εδώ, αν δεις, έχω χιλιάδες μικρά αντικείμενα, με τα οποία ασχολούμαι συνεχώς και τους αλλάζω συχνά θέση. Γιατί αυτά για μένα κάνουν ένα σπίτι. Δεν είναι η διακόσμηση, αλλά τα αγαπημένα μικροπράγματα που θα βρεις μέσα σε αυτό.
Ευτυχώς, ο σύζυγός μου είναι ένας άνθρωπο που τρελαίνεται για αυτά. Του αρέσει πολύ το «clutter», έτσι το λέμε στην Αγγλία. Έχει μανία με τα μικροαντικείμενα και ξέρει και την ιστορία τους. Το «A Magic Cabinet» έχει πάρα πολύ να κάνει με αυτού του είδους τα σημαντικά μικρά πράγματα.
Όταν έστηνα το «A Magic Cabinet», διάλεγα τους συνεργάτες και τα προϊόντα μας κάνοντας ταξίδια. Μην ξεχνάς ότι το 2017 και το 2018 (σ.σ. το 2019 λανσαρίστηκε το A Magic Cabinet) δεν ήταν όπως τώρα, τότε ταξιδεύαμε άνετα!
Σε όποιο νησί πήγαινα έβρισκα έναν ξεχωριστό τεχνίτη, όταν περπατούσα ή έκανα jogging. Έτσι βρήκα, για παράδειγμα, το εργαστήριο μαρμαρογλυπτικής του Νίκου Βερύκκοκου -μέσα στο Κάστρο της Νάξου! Τον ανακάλυψα τυχαία, σε ένα ατελιέ κρυμμένο και σκοτεινό, σαν να ήταν στη Διαγώνιο Αλέα του Χάρι Πότερ.
Σκοπός του πρότζεκτ είναι να τονίσω πόσο ωραία πράγματα όλων των ειδών έχουμε στην Ελλάδα. Φυσικά πλούσιο είναι το κομμάτι της γαστρονομίας -με τοπικά λάδια, μαρμελάδες, αλάτια, μπαχαρικά και πολλά άλλα. Έχουμε μοναδικής ποιότητας τοπικά προϊόντα. Στην αρχή, λοιπόν, ανακάλυπτα εγώ τους παραγωγούς. Μετά από έναν χρόνο, όταν άρχισε το «A Magic Cabinet» να ακούγεται πιο έντονα, ξεκίνησαν οι παραγωγοί να μας στέλνουν από μόνοι τους τα προϊόντα τους να τα δοκιμάσουμε. Δεν είναι το ίδιο γοητευτικό αυτό, αλλά με χαροποιεί, γιατί είναι μια μορφή επιβράβευσης.
Επίσης πλούσια κατηγορία είναι και το decor. Η Μαρέβα Μητσοτάκη, για παράδειγμα, μου είχε συστήσει τις On•Entropy, δύο Ελληνίδες σχεδιάστριες που δραστηριοποιούνται και στην Αγγλία. Ή στο «A Magic Cabinet» θα βρείτε και δημιουργίες του Studio Forever από την Κρήτη, που φτιάχνει πολύ ωραία μαρμάρινα σουβέρ.
Το κομμάτι της ομορφιάς επίσης είναι κάτι που θέλουμε να εξελίξουμε, ώστε να προωθήσουμε τα εγχώρια brands. Είναι ένα σχετικά καινούργιο κομμάτι για την Ελλάδα. Να φανταστείς, όταν είχα πρωτοέρθει στην Ελλάδα το 1986-87 για να ζήσω μόνιμα, στη βαλίτσα μου άφηνα πάντα μία γωνιά ελεύθερη, για να φέρω όλες τις κρέμες μου από τη Νέα Υόρκη ή από το Λονδίνο, που ήταν αμερικάνικες ή γαλλικές. Δεν υπήρχαν ελληνικά προϊόντα ομορφιάς τότε, αλλά τώρα ο χώρος έχει αλλάξει πάρα πολύ».
«Όταν γράφω, ηρεμώ. Αυτό ήταν και ένα στοιχείο που από την αρχή ήθελα να συμπεριλάβω στο site του «A Magic Cabinet»: το κείμενο, το editorial, το πλούσιο content. Σίγουρα, από τη μια, τα κείμενα μας έχουν και εμπορική χροιά γιατί γράφεις το product description, αλλά από την άλλη, διηγείσαι και την ιστορία της εταιρίας, τη φιλοσοφία της και βάζεις και μια προσωπική πινελιά σε όλο αυτό.
Αφού γράψω, αισθάνομαι και πολύ καλύτερα ψυχολογικά. Όταν γράφεις είσαι μόνος σου, με τον εαυτό σου. Βέβαια, και το να ασχολούμαι με το ξενοδοχείο με ηρεμεί (σ.σ. το Athens Marriot στην Αθήνα, το Met στη Θεσσαλονίκη και το Chandris στη Χίο), να τσεκάρω πώς είναι στρωμένα τα σεντόνια ή να φτιάχνουμε τις ντουλάπες. Το ίδιο συναίσθημα βρίσκω και όταν οργανώνω το σπίτι. Ξέρω, ακούγεται τρελό, όμως, η οργάνωση του σπιτιού είναι σαν το γράψιμο, σου συμμαζεύει το μυαλό! Έτσι, έχεις την ψευδαίσθηση -ή την αίσθηση- ότι έχεις κάποιον έλεγχο επάνω στη ζωή σου. Καθαρίζεις το σπίτι, τακτοποιείς, ξέρεις τι έχεις.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αγγλία, σπούδασα στην Οξφόρδη και ταξίδευα πάρα πολύ στην Αμερική. Μου άρεσε πολύ εκεί. Ήρθα στην Ελλάδα το ’86-’87. Νωρίτερα, δούλευα στο Λονδίνο, σε μία εταιρία που είχαμε και λεγόταν Chandris Holidays.
Ξεκίνησα να δουλεύω από 20 χρονών. Μου αρέσει πάρα πολύ ο χώρος της φιλοξενίας, η προσοχή στη λεπτομέρεια, οι ιδέες.
Ένα γεγονός που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η Συνάντηση Κορυφής το ’94 επί Ανδρέα Παπανδρέου στην Κέρκυρα, όταν είχε η Ελλάδα την Ευρωπαϊκή Προεδρία. Τον ήξερα τον Παπανδρέου και τον συμπαθούσα πάρα πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορούσες να κάνεις εξαιρετικές συζητήσεις.
Θυμάμαι τότε είχαμε στο νησί δύο εκπληκτικά ξενοδοχεία στην Κέρκυρα. Για ένα επίσημο γεύμα, λοιπόν, με τους ευρωπαίους, η μητέρα μου είχε φέρει κάτι πολύ ωραίες σουπιέρες, ελληνικές, άσπρες με καφέ νησιώτικα σχέδια επάνω, και τις είχα στολίσει κι εγώ με κάτι υπέροχες συνθέσεις με λουλούδια από τον κήπο μας.
Ήρθαν, λοιπόν, κάποια στιγμή, τα σκυλιά της αστυνομίας για τον έλεγχο και έβαλαν τη μουσούδα τους σε όλες τις συνθέσεις που είχα κάνει, κάνοντας τες άνω-κάτω. Είχα μόνο 10 λεπτά να τις ξανακάνω, πριν έρθει ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ευτυχώς όλα πήγαν κατ’ ευχήν!
Την Αριάννα Χάφινγκτον τη γνώρισα όταν ήμουν 16 και εκείνη ήταν 23. Δεν θυμάται καμιά μας πώς γνωριστήκαμε! Ήταν η μέντοράς μου για πάρα πολλά χρόνια, τρομερό μυαλό. Γνωριστήκαμε, λοιπόν, και κάναμε παρέα στην Αγγλία. Μάλιστα δούλεψα στο πλευρό της για τη βιογραφία της Μαρία Κάλλας.
Πάντοτε νοίκιαζε πολύ ωραία ακίνητα. Κάποια στιγμή έμενε σε ένα υπέροχο, ψηλοτάβανο σπίτι στο Cadogan Gardens, ένα μέρος κοντά στο Harrods. Εκεί γνώρισα την Iris Murdoch, την Edna O'Brien… Προσωπικότητες που, όταν τις συναντούσα, δεν μπορούσα καν να αρθρώσω λέξη! Ήμουν, αυτό που λέμε, starstruck!».
«Κάποια στιγμή έμεινα στο ονειρεμένο σπίτι του Γκόρντον Γκέτι στο Σαν Φρανσίσκο, με τη σύζυγό του την Αν, η οποία πέθανε τον περασμένο χρόνο. Ήταν μία ψηλή Αμερικανίδα, πολύ εντυπωσιακή, με μακριά κόκκινα μαλλιά, που είχε μανία για τις αντίκες και τα έργα τέχνης. Ο Γκόρντον είναι ένας από τους γιους του Πολ Γκέτι, της γνωστής οικογένειας. Ζει ακόμη, είναι μαθηματικός και συνθέτης.
Αυτό το σπίτι είχε μια αυλή εσωτερική, με κολώνες, πολύ εντυπωσιακή. Και όπως καταλαβαίνεις, είχαν απεριόριστο προϋπολογισμό για αγορές. Στο σπίτι συναντούσες έργα τέχνης, ρωμαϊκά αγάλματα, ένα περίτεχνο συντριβάνι, Φαμπερζέ αυγά στο σαλόνι… Ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Ήμουν 20 χρονών τότε και θυμάμαι ότι, ένα βράδυ με άφησαν να κοιμηθώ μόνη στο σπίτι. Και παρόλο που είχαν security απ’ έξω, ήμουν ολομόναχη μέσα γιατί είχαν δώσει στον μπάτλερ και στον άνδρα του day off. Φοβόμουν τόσο πολύ ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπουν κλέφτες και θα τα σηκώσουν όλα! Είχα κλειδωθεί μέσα στο υπνοδωμάτιο και φοβόμουν να πάω ακόμη και στο μπάνιο!
Και μιας και σου ανέφερα τον μπάτλερ αξίζει να σου πω ότι τον έλεγαν Φράνσις Μπούλιμορ και ήταν Άγγλος. Δούλευε στο Sutton Place, το σπίτι του Πολ Γκέτι στην εξοχή της Αγγλίας. Και δεν τον είδα πρώτη φορά στους Γκέτι, αλλά τον είχα συναντήσει πέντε ετών, στον γάμο της κόρης της καλύτερης φίλης της μαμάς μου, η οποία παντρεύτηκε τον γιο του Δούκα του Σάδερλαντ. Ήμουν εκεί παράνυμφος.
Ύστερα, ο Μπούλιμορ μεταφέρθηκε στο σπίτι των Γκέτι στην Αμερική, μαζί με τον σύντροφό του, τον Παρξ. Θυμάμαι ότι, μας έφερνε το πρωινό, σε μένα και στη Σοφία, την ξαδέρφη μου, σε ασημένιο δίσκο, με κάτι ωραία Meissen πιάτα και μια Meissen καφετιέρα… Φοβούσουν να τα αγγίξεις! Έλεγε «Μπορώ να σας πω κάτι δεσποινίς;» και του απαντούσα «Ναι, φυσικά Μπούλιμορ, πες μου», «Είναι τόσο ωραίο να ακούω ξανά τα αγγλικά της βασίλισσας!». Κι αυτό μου το έλεγε, επειδή εγώ μιλάω με αγγλική προφορά, ενώ όλοι οι άλλοι εκεί ήταν Αμερικάνοι.
Κάποια στιγμή, ο Παβαρότι με φιλάει στον ώμο με ιταλικό πάθος και του λέω «Κύριε Παβαρότι, δεν θα ξαναπλύνω τον ώμο μου ποτέ» και εκείνος μου απαντά «Λες ψέματα, αλλά μου αρέσει!»
Όσο ήμασταν στο Σαν Φρανσίσκο, βρέθηκα σε ένα dinner party για τον Λουτσιάνο Παβαρότι, επειδή οι Γκέτι ήταν χορηγοί της Όπερας. Ήρθε, λοιπόν, ο Παβαρότι, πολύ θορυβώδης, αλλά και πολύ γοητευτικός. Και κάποια στιγμή χορεύαμε, δεν θυμάμαι αν είχαμε ζωντανή ορχήστρα ή μουσική… Φορούσα ένα φόρεμα της Zandra Rhodes, μπλε και πράσινο, με μανίκια από μαύρη δαντέλα. Κάποια στιγμή, ο Παβαρότι με φιλάει στον ώμο με ιταλικό πάθος και του λέω «Κύριε Παβαρότι, δεν θα ξαναπλύνω τον ώμο μου ποτέ» και εκείνος μου απαντά «Λες ψέματα, αλλά μου αρέσει!».
Δεν τα έχω πει σε κανέναν άλλον αυτά, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραίες στιγμές…
Και κάτι άλλο που θυμάμαι από την παραμονή μου στο Σαν Φρανσίσκο ήταν, όταν η Αν μου κανόνισε να πάω να πάρω συνέντευξη από τον Φράνκο Τζεφιρέλι σχετικά με τη Μαρία Κάλλας. «Μα πώς θα πάω τώρα να τον δω, δεν με ξέρει ο άνθρωπος, θα με διώξει» της απάντησα. Μου είπε να μην ανησυχώ και ότι θα το φρόντιζε η ίδια. Με πάει ο οδηγός, λοιπόν, στο αεροδρόμιο, παίρνω το αεροπλάνο και πάω στο Λος Άντζελες. Φτάνω στο μέρος όπου έπρεπε να συναντήσω τον Φράνκο Τζεφιρέλι και μόλις με βλέπει μου λέει «Είσαι πολύ μικρή». Λέω «Ναι, είμαι πολύ μικρή αλλά έχω μια μεγάλη λίστα με ερωτήσεις, οπότε πρέπει να με ακούσετε και να μου απαντήσετε».
«Ήμουν με την πένα στο χέρι, γιατί δεν εμπιστευόμουν το μαγνητόφωνο, μήπως δεν δουλέψει. Οπότε, αρχίζουμε και μιλάμε και μου λέει «Έχεις ελέγξει αν δουλεύει το μαγνητόφωνο;». «Όχι» του λέω «δεν ξέρω πώς να το κάνω». Και το ήλεγξε εκείνος! Πόσο ευγενικός!
Αξέχαστες στιγμές. Ίσως επειδή ήμουν μικρή, ίσως επειδή ήμουν γεμάτη φιλοδοξία για όλα αυτά που θα κάνω στο μέλλον, μου έμειναν όλα χαραγμένα τόσο έντονα στη μνήμη μου. Πιο πολύ απ’ όσα έζησα αργότερα…
Ναι, είμαι και μαμά. Έχω τρίδυμα, έχουν 1 λεπτό διαφορά! Νομίζω το πιο δύσκολο "job", αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι, είναι να είσαι μαμά. Και δεν μπορείς να είσαι μαμά στο 100% αν δουλεύεις, το πιστεύω αυτό. Δηλαδή, παίρνω παράδειγμα εμένα που είμαι συνέχεια με ένα χαρτί στο χέρι, ακόμη και τώρα, με υποχρεώσεις, με λίστες…
Δεν μπορείς να είσαι μαμά στο 100%, αν δουλεύεις, το πιστεύω αυτό
Πιστεύω, όμως, ότι τα παιδιά μου μεγάλωσαν σωστά, εκτίμησαν πλάι μου τον ξενοδοχειακό χώρο και τον έμαθαν καλά. Όταν ήταν μικρά, τα έπαιρνα συχνά μαζί μου στη δουλειά. Αγαπούν επίσης τη γυμναστική, είναι όλοι πολύ καλοί αθλητές. Κι αυτό, θεωρώ, γιατί όταν γυμναζόμουν τα έβαζα κι εκείνα στο στρώμα της γυμναστικής και παίζαμε.
Σκέφτομαι απλά ότι, αν μπορούσα να τα ξανακάνω όλα από την αρχή, θα τους έδινα πιο πολύ χρόνο.
Νομίζω πως, το σημαντικότερο μάθημα που ήλπιζα να μάθουν τα παιδιά μου, το έχουν μάθει ήδη: να κάνουν αυτό που τους αρέσει και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Τα άφησα εντελώς ελεύθερα να αποφασίσουν μόνα τους τι θέλουν να κάνουν».
«Ναι, πιστεύω ότι ακόμη η κοινωνία είναι πιο απαιτητική απέναντι στις μητέρες. Νομίζουμε ότι έχει αλλάξει αυτό, όμως δεν έχει αλλάξει. Γιατί η γυναίκα ακόμη σηκώνει σαν γονέας το πιο μεγάλο βάρος για τα παιδιά. Στο 95% των περιπτώσεων. Είναι δύσκολο να συνδυάσεις τη δουλειά και τη μητρότητα και να μην αισθάνεσαι ένοχη. Εντάξει, όλα αυτά τώρα έχουν λιγάκι αλλάξει. Όμως πιστεύω πως θέλουμε δουλειά ακόμα.
Επίσης, δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει και πολύ η νοοτροπία σχετικά με το θέμα του γυναικείου σώματος. Πιστεύω για να είμαι ειλικρινής, ότι το αδύνατο συνεχίζει ακόμη να είναι το πιο ποθητό.
Στο βιβλίο μου «Το σύνδρομο της Αφροδίτης» μιλάω ακριβώς γι’ αυτό -για το body positivity. Δεν έχουμε προχωρήσει και πολύ σε αυτό το θέμα. Ακόμη ισχύει το «thin wins» και η μανία για τη δίαιτα καλά κρατεί. Όπως και οι πλαστικές προσώπου. Ακόμα οι ρυτίδες δεν έχουν αποενοχοποιηθεί.
Σήμερα τράβηξα λίγο τον λαιμό μου πίσω με τα χέρια μου, να δω πώς θα ήμουν αν έκανα κάτι με αυτό. Νομίζω, όμως, ότι προτιμώ να έχω ρυτίδες και να είναι όλα λίγο πεσμένα και να είμαι εγώ με το πρόσωπο που έχω, παρά να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Επίσης, έχω αποδεχτεί ότι ποτέ δεν θα είμαι αδύνατη. Πιστεύω απλά ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για τον εαυτό μας.
Ευτυχία είναι να είμαι δίπλα στη θάλασσα με λαμπερό ήλιο, με τα χαρτιά μου, ένα περιοδικό και ένα καλό βιβλίο… Να γράφω και μετά να διαβάζω. Είναι μαγεία για μένα αυτό το σκηνικό. Και να περπατάω στα νησιά, να τρέχω... Μου αρέσει πολύ αυτή η ζωή στα νησιά και στη θάλασσα, η ανεμελιά. Για μένα αυτό είναι Ελλάδα, αυτό είναι ευτυχία…».
Info: amagiccabinet.com
