Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι αν είμαι άπληστη και θέλω κάτι επιπλέον»
Τη συναντώ μια ζεστή ημέρα του Ιουλίου σε ένα εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας, έπειτα από 10 χρόνια. Το νεαρό κορίτσι που είχα γνωρίσει όταν έβγαλε το δίσκο «Στην Αττική Οδό» έγινε από τις καλύτερες τραγουδίστριες της γενιάς της και οι συναυλίες της γίνονται sold out. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή στο θέατρο Βεάκειο η Ελεωνόρα Ζουγανέλη ξετυλίγει την ιστορία της με πολλές και ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις.
«Γεννήθηκα στο Μαρούσι, μια ημέρα με πάρα πολύ χιόνι. Τα πρώτα χρόνια με την οικογένεια μου ζούσαμε στον Άγιο Νικόλαο Αττικής –ήταν η γειτονιά που μεγάλωσε ο μπαμπάς μου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν παράξενα, επειδή οι γονείς μου εργάζονταν ήμουν σε μια συνεχόμενη μετακίνηση. Κάποια βράδια τα περνούσα με τη μία μου γιαγιά, κάποια άλλα πήγαινα στην άλλη γιαγιά και υπήρχαν και τα βράδια που ήμουν με τους γονείς μου ή τους ακολουθούσα στις περιοδείες. Προσαρμόστηκα εύκολα σε όλες αυτές τις μετακινήσεις –προφανώς μου άφησαν κάποια συναισθήματα, αλλά ταυτόχρονα απέκτησα πολλές εμπειρίες. Πιστεύω ακράδαντα πως δεν υπάρχει τίποτα κακό και τίποτα κακό, πάνε παράλληλα και αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Όλα λειτουργούν συνδυαστικά. Ένα πράγμα μπορεί να σου φέρει το μεγαλύτερο δώρο και στη συνέχεια να δυσκολευτείς πάρα πολύ. Εγώ το έχω αποδεχτεί, αυτή ήταν η δική μου πραγματικότητα.
Οι γονείς μου ήταν παρόντες στη ζωή μου με παράξενο τρόπο. Ήταν τέλειο το γεγονός ότι άρχισα να πηγαίνω από μικρή ηλικία σε θεάματα. Παρακολουθούσα ένα πολύ γοητευτικό χώρο από μέσα, μπορούσα να κοιμηθώ στα καμαρίνια, να ακολουθώ στις περιοδείες την οικογένεια μου και το έβλεπα σαν κάτι πολύ εύκολο και απλό. Το να είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι και συνεχώς να μετακινείσαι μου είναι απόλυτα οικείο. Έχει παίξει ρόλο στο πώς αντιλαμβάνομαι αυτό το κομμάτι της δουλειάς μου. Γιατί οι εμπειρίες που μου έδωσε το τραγούδι ως επάγγελμα δεν είχαν καμία σχέση με αυτές που έζησα όταν ήμουν πιτσιρίκα και απλά παρατηρούσα. Η ευκολία να μην έχω για ένα διάστημα καθόλου σπίτι έπαιξε σημαντικό ρόλο, καθώς ήταν μέσα στο δικό μου DNA. Έβλεπα άλλους ανθρώπους να ζορίζονται με τις περιοδείες και να θέλουν να ταξιδεύουν με κάποιες προϋποθέσεις. Είναι απόλυτα κατανοητό και το σέβομαι, αλλά για μένα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις: παίρνω τη βαλίτσα μου και φεύγω.
Στην εφηβεία πέρασα δύσκολα. Θεωρώ πως είμαι ένα παιδί, αν και μοναχοπαίδι, που ωρίμασε πολύ γρήγορα. Γενικά, ακούγονται πολλά διφορούμενα πράγματα για τα μοναχοπαίδια. Ωρίμασα γρήγορα, ίσως γιατί οι εμπειρίες ήταν απλόχερες απέναντί μου και κυρίως προερχόμουν από ένα περιβάλλον που με ευνόησε. Η εφηβεία μου είχε σκαμπανεβάσματα, νεύρα, μελαγχολία και πολλά αντιφατικά πράγματα. Αυτή η αντίφαση με ακολούθησε για πολλά χρόνια στη ζωή μου. Έκανα πολύ αγώνα να την απαλύνω, αν όχι να την εξαλείψω εντελώς, και πιάνω τον εαυτό μου να μου λείπει κάποιες στιγμές. Δηλαδή, θα ήθελα να είμαι ξανά τόσο αντιφατική, έστω και για κάποιες ώρες.
Θεωρούσα ανώριμο να είσαι τόσο αντιφατικός, δεν ξέρω αν πράγματι ήταν ή έτσι το είχα μέσα στο μυαλό μου, αλλά δεν ήθελα να προκαλώ. Νομίζω ήταν λίγο παραπάνω προκλητικό και είπα "δεν χρειάζεται". Το πέρασμα του χρόνου σε κατασταλάζει σε πράγματα. Για να καταλάβεις τη μία μέρα ήμουν στα πατώματα και ένιωθα μελαγχολία, την επόμενη ζούσα δίχως αύριο. Ήταν σαν να μην είχε υπάρξει η προηγούμενη. Κι αυτό δεν μου άρεσε.
Ίσως το παράκανα, ίσως όμως, τελικά, και λίγη αντίφαση δεν βλάπτει –σου δίνει ενέργεια. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκα μου έλεγαν μην ξενυχτήσω. Τότε ήταν που θα ξενυχτούσα περισσότερο από κάθε άλλη ημέρα της ζωής μου!
«Έχω καταλάβει τους γονείς μου και τα τελευταία χρόνια τους έχω αγαπήσει περισσότερο. Οι γονείς μου δεν μου φώναζαν όταν ήμουν παιδί, μου περνούσαν τα πράγματα κάπως υπογείως -και αυτό ήταν πιο δύσκολο. Όταν σου φωνάζουν, αντιδράς, ενώ εκείνοι, με τον δικό τους τρόπο, διαμόρφωναν τον χαρακτήρα μου χωρίς να το καταλάβω -και αυτό προκαλεί θυμό. Είχα πάρα πολύ θυμό στην εφηβεία μου, τώρα τον έχω περιορίσει.
Η εφηβεία μου είχε σκαμπανεβάσματα, νεύρα, μελαγχολία και πολλά αντιφατικά πράγματα. Αυτή η αντίφαση με ακολούθησε για πολλά χρόνια στη ζωή μου.
Τα χρόνια στη δραματική σχολή ήταν τα καλύτερα της ζωής μου. Ανοίχτηκε ένας θεόρατος κόσμος μπροστά μου και πήρα σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή και την καριέρα μου. Μου επέτρεψε να αναγνωρίζω πράγματα του χαρακτήρα μου. Εκεί συνειδητοποίησα πως θέλω να μαθαίνω πράγματα. Το σχολείο δεν μου έδωσε αυτά τα ερεθίσματα –μακάρι να είχε υπάρξει ένας τρόπος να γοητευτώ από το σχολείο. Η γοητεία της μάθησης και της επαφής με τη γνώση ήρθε μέσα από τη δραματική σχολή και οφείλω πάρα πολλά στους δασκάλους μου. Τους οφείλω πάρα πολλά για τη ζωή μου. Πήρα σημαντικές αποφάσεις για το πώς θα συνεχίσω, αλλά δεν είχα αποφασίσει ακόμα τι επάγγελμα θα ακολουθήσω. Για αρχή, αποφάσισα να αγαπήσω πρώτα τον εαυτό μου και να αρχίσω να δουλεύω, για να γίνω καλύτερη. Μετά, προέκυψαν όλα. Και πρώτα ήρθε το τραγούδι στη ζωή μου.
Δεν θα έλεγα ότι προέκυψε από μόνο του το τραγούδι. Με γοήτευσε πολύ. Μια καλή φωνή είναι κάτι που έχεις ως χάρισμα, αλλά δεν περίμενα πως πρέπει να δουλέψω τόσο πολύ. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως πρέπει να κοπιάσεις, να μοχθήσεις, να έχεις επιμονή. Όταν διαπίστωσα όλα τα παραπάνω ερωτεύτηκα το τραγούδι και συνεχίζω να το αγαπάω βαθιά μέχρι σήμερα.
«Το έχω πει ξανά σε συνέντευξή μου πως ο Γιώργος Νταλάρας με βοήθησε πάρα πολύ. Με επέλεξε να είμαι μαζί του σε ένα τεράστιο μαγαζί, χωρίς να έχω κάτι παραπάνω, πέρα από μια ωραία φωνή. Μια ωραία φωνή δεν σημαίνει τίποτα –δεν ήξερα τι να την κάνω. Έτσι βούτηξα στα βαθιά και ήταν η αφορμή για να αρχίσω να δουλεύω. Η όλη δουλειά που κάνω είναι εκτός του live. Η εργασία μου είναι καθημερινή και το live είναι το δώρο μου. Είναι σαν να λέω "δούλεψες πολύ σκληρά, οπότε τώρα πάρε το δώρο σου". Η δουλειά μου δεν τελειώνει ποτέ, αλλά την αγαπώ. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να καταπιαστώ επαγγελματικά με κάτι άλλο. Όλη τη διαδικασία την ευχαριστιέμαι πολύ!
Υποδύθηκα την Έντιθ Πιάφ στο Εθνικό και αυτός ο ρόλος ήταν ένα μεγάλο δώρο. Θυμάμαι εκείνη την εποχή είχα βγάλει ένα τραγούδι, το οποίο παιζόταν παντού, είχα κάνει μια τεράστια περιοδεία και ήταν αυτονόητο πως θα βρω δουλειά το χειμώνα σε νυχτερινό μαγαζί. Και εγώ πήγα κι έκανα το πιο κουλό: να παίξω στο θέατρο. Να κάνω κάτι που δεν ήξερα, να δοκιμαστώ σε κάτι καινούργιο που θα μπορούσε να μου είχε χαλάσει τα πάντα.
Για να μη μου συμβεί, λοιπόν, αυτή η καταστροφή αναγκάστηκα να δουλέψω πολύ. Ήταν μια ιστορία ανεξίτηλη για μένα, πέρασα πάρα πολύ καλά και δύσκολα ταυτόχρονα. Όμως, δεν θα άλλαζα τίποτα. Ήταν ό,τι πιο σοφό θα μπορούσα να κάνω και με άλλαξε πολύ. Ήταν μια επώδυνη διαδικασία, πόνεσα πάρα πολύ και είδα μέσα από τον ρόλο πράγματα του δικού μου χαρακτήρα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε κοινά και συντονιζόμαστε. Είναι ωραίο να παρουσιάζεις πράγματα που κουβαλάς μέσα σου, γιατί έτσι φεύγουν κι εσύ ανακουφίζεσαι. Μέχρι όμως να έρθει αυτή η ανακούφιση, έχεις περάσει μια πολύ δύσκολη εσωτερική διαδρομή. Στην Πιαφ με συγκλόνισε η συνύπαρξη του φωτός με το σκοτάδι. Σαφώς, είδα δικούς μου φόβους, αλλά αισθάνομαι μόνο ευγνωμοσύνη. Νιώθω πως έχω γνωριστεί μαζί της. Μακάρι να μη βάλω ποτέ τελεία στο κομμάτι του θεάτρου.
«Πάντα αγχώνομαι για το επόμενο βήμα μου. Αυτό κάποιες φορές με στενοχωρεί, γιατί είναι δεν πολύ ωραίο να σου συμβαίνουν καλά πράγματα στη διαδρομή κι εσύ να μην μπορείς να τα απολαύσεις. Στην ερώτηση σου αν έχω απολαύσει την επιτυχία η απάντηση είναι "όχι" και με στενοχωρεί πολύ. Είμαι σκληρή με τον εαυτό μου, ορισμένες φορές αναρωτιέμαι αν είμαι άπληστη και θέλω κάτι επιπλέον. Δεν μου αρέσει καθόλου η απληστία και είναι μέσα στα 5 χαρακτηριστικά που δεν τα θέλω καθόλου στη ζωή μου. Νομίζω πως στη δική μου περίπτωση προέρχεται από το άγχος και την ανασφάλεια. Έχω αγωνία γιατί είναι σκληρές οι εποχές. Αυτός είναι ένας λόγος που σέβομαι πολύ τα νέα παιδιά που ξεκινάνε τώρα τα πρώτα τους βήματα.
Ναι, είμαι πιο δοτική στις live εμφανίσεις μου και είναι κάτι που με έχει βασανίσει στη ζωή μου. Η αλήθεια είναι πως νιώθω πιο ολοκληρωμένη πάνω στην σκηνή. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που εκεί πάνω φαίνομαι πιο κοινωνική, ανοιχτή, δυναμική και δεν ντρέπομαι. Νιώθω καλύτερα στη σκηνή και αυτό με κάνει να μοιράζομαι προσωπικά μου πράγματα, να εκθέσω κάτι πολύ δικό μου, ακόμα και την αδυναμία για το σώμα μου. Για να καταλάβεις, μου είναι πιο εύκολο να βγω στη σκηνή με μαγιό παρά στην παραλία. Εκεί πάνω νιώθω ασφαλής και παίρνω μεγάλο δώρο από τον κόσμο που έρχεται να με δει, οπότε, αξίζει τον κόπο να εκτεθώ. Στη ζωή μου είμαι πάρα πολύ συνεσταλμένη και απόμακρη από συστολή. Δεν είμαι το άτομο που θα βρεθώ σε μια παρέα και θα τους κάνω όλους να γελάσουν. Όταν όμως συναντήσω τον άνθρωπο που θέλω να έχω επαφή, θα ανοιχτώ αμέσως.
Χαίρομαι που μου λες ότι είμαι πολύ διαφορετική. Θα χαρώ να τα πούμε σε πέντε χρόνια από τώρα και να έχω αλλάξει πάλι. Η αλλαγή οφείλεται στο γεγονός ότι, ξεπέρασα κάποιους φόβους. Για μένα, δεν ισχύει αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει, αντίθετα με στεναχωρεί. Εμένα ο φόβος με κρατάει από το να μην αλλάζω. Ευτυχώς, η ζωή με έχει αναγκάσει να αλλάζω όταν βαλτώνω –ακόμα και κάτι σκληρό να γίνει, θα μετακινηθώ και το προτιμώ.
«Βίωσα διαφορετικά την πρώτη καραντίνα από τη δεύτερη για πολλούς λόγους. Στην πρώτη καραντίνα ζούσα μόνη μου και δεν μπορούσα να πιστέψω όλο αυτό που είχε συμβεί, το γεγονός πως θα κλειστούμε στο σπίτι μού είχε φανεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμοστώ. Δεν πέρασα την φάση της ξεκούρασης, ούτε βρήκα ευκαιρία να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Δεν μου άρεσε καθόλου. Απελπίστηκα γρήγορα και νευρίασα που οι άνθρωποι παρουσίαζαν στα social media το πόσο ευτυχισμένοι ήταν που βρήκαν χρόνο να καθαρίσουν τα σπίτια τους -δηλαδή απορώ σε τι σπίτια ζούσαν! Από την άλλη, στεναχωρήθηκα που οι άνθρωποι χρειάστηκαν να περάσουν κάτι τόσο οδυνηρό για να ασχοληθούν με το μέσα τους και να δουν την πραγματικότητα. Εύχομαι αυτό να ήταν ένα μάθημα για όλους και να μην χρειάζονται τόσο παραβιαστικές συνθήκες, ώστε για να ασχοληθεί κανείς με τη ζωή του, τη φροντίδα του εαυτού του, των παιδιών και των σπιτιών του.
Η δεύτερη καραντίνα με βρήκε σε εντελώς άλλη φάση της ζωή μου. Ήμουν παντρεμένη και σίγουρα ήταν καλύτερα. Είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου, τον οποίο, μάλιστα, γνώριζα καλύτερα. Ήταν μια ευκαιρία να για μας, να γνωριστούμε άμεσα. Είδαμε ότι έχουμε πράγματα να μοιραστούμε, δεν βαριόμασταν. Στη συνέχεια, με έπιασαν άλλα άγχη, όπως με το τι θα γίνει με τη δουλειά μου.
Νιώθω καλύτερα στη σκηνή και αυτό με κάνει να μοιράζομαι προσωπικά μου πράγματα
Είμαι ένας άνθρωπος της οργάνωσης, μου αρέσει το πρόγραμμα, να κάνω πράγματα μέσα στην ημέρα. Δεν είμαι από αυτούς που, όταν έχω ελεύθερο χρόνο, λέω "τι ωραία. πάω τώρα για περπάτημα". Μπορεί μια μέρα που είμαι πολύ πιεσμένη να βρω πιο εύκολα τη διάθεση να πάω να περπατήσω. Η πολύμηνη καραντίνα μου έχει αφήσει ελαφρώς μια μικρή παραίτηση την οποία προσπαθώ να την αποβάλλω και να μπω πάλι σε εγρήγορση. Ελπίζω πως θα τα καταφέρω. Στους καλλιτέχνες δεν μπορείς ξαφνικά να πατήσεις ένα κουμπί και να τους πεις να λειτουργήσουν όπως πριν. Μια αυστηρότητα στο πρόγραμμα και στα ωράρια σε βοηθάνε να ενταχθείς πιο εύκολα στην κανονικότητα. Στο δικό μας περιβάλλον δεν υπάρχει αυτή η συνθήκη, οπότε πρέπει να τη δημιουργήσεις μόνη σου -θέλει πιο μεγάλο πείσμα και περισσότερη προσήλωση.
«Η ημέρα του γάμου μου ήταν από τις λίγες φορές που ένιωσα πάρα πολύ καλά. Δεν το περίμενα να είμαι τόσο εκδηλωτική με τη χαρά μου, αλλά ήταν όλα όμορφα και το χάρηκα πάρα πολύ. Γενικά, πιστεύω στην τελετή όπως πιστεύω στη συνύπαρξη και στις σχέσεις των ανθρώπων. Διασκέδασα στο γάμο μου και ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη. Έκανα κανονικά πρόβα νυφικού, μόνο που, επειδή ήταν τέτοιες οι συνθήκες, λόγω των περιορισμών για τον Covid, προετοιμάσουμε 4 διαφορετικούς γάμους μέχρι να καταλήξουμε στον δικό μας. Με πολλά άτομα, με λιγότερα άτομα, με καθόλου άτομα... Αλλά τελικά, είχε πολλή πλάκα. Ήταν αστείο γιατί, μόλις βρίσκαμε έναν χώρο, κοιτούσαμε το μενού και όλα τα υπόλοιπα, έβγαιναν νέες ανακοινώσεις. Έτσι, τα αφήσαμε λίγο τα πράγματα όπως έρθουν. Και τελικά, όλα στον γάμο έγιναν εύκολα και μαγικά. Μου έλειπαν κάποιοι άνθρωποι από τους πολύ κοντινούς μου, αλλά ήταν ωραία.
Διασκέδασα στο γάμο μου και ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη.
Ο άντρας μου προέρχεται από διαφορετικό επαγγελματικό χώρο, είναι δικηγόρος, και μόνο θετικά το βλέπω αυτό. Νομίζω είναι πιο δύσκολο να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο που έχετε κοινό επάγγελμα -εκεί θέλει άλλη δυναμική και φροντίδα. Εγώ και ο σύντροφος μου είμαστε δυναμικοί χαρακτήρες αν θα ήμασταν στον ίδιο χώρο πιστεύω δεν θα ήταν εύκολα τα πράγματα. Το ευχάριστο είναι ότι υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα. Επιπλέον, με άλλη διάθεση θα πω στον σύζυγο μου τώρα πως τα πήγα στη δουλειά κι αλλιώς αν ήταν στον ίδιο χώρο με εμένα -και να σκεφτόμουν ότι ίσως με κρίνει ή ότι υπάρχει ανταγωνισμός. Το ίδιο πιστεύω και για εκείνον. Τώρα συζητάμε τα πάντα. Ακόμα και όταν πρόκειται για πράγματα που μας προβληματίζουν και μας αγχώνουν μοιάζει σχεδόν ευχάριστο. Ο χώρος του είναι κάτι καινούργιο για μένα και το ίδιο και ο δικό μου για εκείνον.
«Ανυπομονώ να βρεθώ ξανά με τον κόσμο στις 21 Ιουλίου στο Βεάκειο όπως ανυπομονώ για την περιοδεία μου, η οποία μου δίνει χαρά και μου έχει λείψει πολύ. Έχω ξεκινήσει να κάνω τις πρώτες συναυλίες και μου έχει φύγει λίγο το άγχος. Αγχώθηκα, γιατί ανακοινώθηκε πως ξεκινάμε και έπρεπε να ξεκινήσω μαθήματα φωνητικής. Όλοι οι καλλιτέχνες πάθαμε πανικό και τρέχαμε να κάνουμε μαθήματα, λίγο γυμναστική. Πάντως, όταν ανέβηκα στη σκηνή δεν είχα καθόλου άγχος, γιατί για πρώτη φορά η χαρά μου ξεπέρασε την αγωνία μου. Σκεφτόμουν πως, και καλή να μην είμαι, θέλω να το ζήσω, να το χαρώ. Βγήκα στη μάχη και το απόλαυσα.
Κάθε φορά που τελειώνει μια συναυλία έχω μια μικρή μελαγχολία γιατί νομίζω πως δεν θα γίνει άλλη ποτέ -και με πιάνει υπερένταση. Για αυτό δεν θα πάω κατευθείαν για ύπνο. Είναι από τις στιγμές που θέλω να κοινωνικοποιηθώ. Αν με συναντήσεις τότε, είμαι λίγο πιο ανάλαφρη. Δεν είμαι, όμως, έτσι πριν βγω στη σκηνή. Εκεί θέλω να είμαι μόνη μου.
«Το ψηφιακό album με τίτλο "Πάρτο αλλιώς" δεν τον περίμενα. Θυμάμαι, εκείνη την περίοδο ήμουν "στα κόκκινα" και είπαμε με τους συνεργάτες μου να μπούμε λίγο στο στούντιο να ξεμουδιάσουμε. Γράφαμε όλοι μαζί, είχαμε κάποια έτοιμα τραγούδια που τα παίζαμε στις ζωντανές εμφανίσεις μας και έτσι γεννήθηκε η συγκεκριμένη δουλειά. Μου αρέσει που οργάνωσα τα τραγούδια μου και υπάρχουν κάπου μαζεμένα. Άλλοι βάλανε σε τάξη τις ντουλάπες, εγώ τα τραγούδια μου. Τώρα είμαι έτοιμη για το επόμενο βήμα μου, είμαι ανοιχτή σε νέες εμπειρίες.
Η επόμενη δισκογραφική μου δουλειά θα έχει την υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη. Είναι μια δουλειά που αγαπώ και απολαμβάνω όλη τη διαδικασία. Εμπιστεύομαι πολύ τον Σταμάτη και ήθελα πολύ να έρθει στη ζωή μου. Τον εκτιμώ, λέω χρόνια τραγούδια του και είναι μεγάλος δάσκαλος. Αυτή τη φορά θέλω να χαρώ όλη τη διαδικασία, γιατί όπως σου είπα, δεν έχω χαρεί πράγματα.
«Μου λες ότι δεν έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις και πως απέχω από το lifestyle. Δεν ξέρω τι ονομάζουμε lifestyle. Η αλήθεια είναι πως, όταν αναζητάς την αποδοχή δεν γίνεται να μην έχεις το τίμημα. Οπότε, αναγκαστικά έχουν βγει πράγματα προς τα έξω. Δεν θέλω να τα κρύβω, απλά προσπαθώ να κάνω τον κόσμο να καταλάβει ότι δεν θέλω να το παρακάνει και αυτό το έχει αποδεχτεί. Δεν μου αρέσει να είμαι στα περιοδικά με το μαγιό, γιατί δεν βρίσκω το λόγο. Με ξενερώνει. Ούτε μπορώ να το απαγορεύσω, ούτε όμως να μην πάω στη θάλασσα. Αναρωτιέμαι, αφού θα με δουν το βράδυ, γιατί να με δουν και στην παραλία; Εντάξει, όμως, καταλαβαίνω πως κάνουν τη δουλειά τους. Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ με έχουν σεβαστεί με έχει κάνει να μαλακώσω -βρήκαμε τις ισορροπίες μας.
