Έφη Μουρίκη- Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Απαιτούνται πολλές εργατοώρες να χτίσεις μια σχέση για να κρατήσει σε βάθος χρόνου»

Η Έφη Μουρίκη και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης σε μια από τις σπάνιες κοινές τους συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις μιλούν στο Bovary.gr για το θέατρο, την σχέση τους και εξηγούν γιατί προτιμούν να ζουν την καθημερινότητα τους από το να χάνουν το χρόνο τους στα social.

Πορεύονται μαζί για 35 χρόνια, από εκείνο το βράδυ της πρώτης γνωριμίας που ασυναίσθητα κατέβηκαν χέρι- χέρι τα σκαλιά του Κρατικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη. Η Έφη και ο Βλαδίμηρος είναι δύο άνθρωποι που λατρεύουν το θέατρο, αγαπούν να καταπιάνονται με μεγάλους συγγραφείς, και πάνω απ όλα να ζουν την καθημερινότητα τους. Είναι εκεί για τους φίλους, τους δικούς τους ανθρώπους έτοιμοι να σε ακούσουν, να σου δώσουν μια μεγάλη αγκαλιά, σαν να ανοίγουν προστατευτικά τις φτερούγες τους και να σε περικλείουν με άπειρη αγάπη. Έχουν πολύ χιούμορ και δεν χορταίνουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή της ζωής.

Φέτος, παίζουν στη παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου» στο Ζίνα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, ενώ ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης συνεχίζει για ενδέκατη σεζόν στη μακροβιότερη κωμική σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» που προβάλλεται στον Alpha.

Για ένα χρονικό διάστημα είχατε κάνει μια παύση στη θεατρική σας συνύπαρξη και τα τελευταία χρόνια σας βλέπουμε πάλι μαζί. Νιώθετε εμπιστοσύνη όταν παίζετε μαζί μιας και γνωρίζει ο ένας τον άλλον τόσο καλά;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Πάντα είμαστε προ εκπλήξεων! Γιατί μην ξεχνάς πως οι ηθοποιοί ζουν δανεικές ζωές -έχουμε αυτή τη πολυτέλεια, δεν γερνάμε ποτέ μέσα μας. Από την άλλη, όταν ανεβαίνουμε στη σκηνή δεν βλέπω την Έφη -φέτος συγκεκριμένα βλέπω τη Λίντα, την οποία υποδύεται στη παράσταση. Τη πρώτη φορά που έβαλε το φόρεμα είπα «Η Λίντα» -άρα λειτουργώ με τον ρόλο της, όχι με την Έφη.

Έφη Μουρίκη: Μετά από τόσα χρόνια γίνεται αυτόματα ο διαχωρισμός.

Β.Κ.: Η Έφη δεν συγκινείται με τον Βλαδίμηρο επί σκηνής, ούτε εγώ με την Έφη, αλλά με τους ρόλους που υποδυόμαστε επί σκηνής.

Ε.Μ.: Τη πρώτη φορά που είχαμε συνεργαστεί σε τηλεοπτική σειρά, θυμάμαι είχαμε μια σκηνή με φιλί στο πρώτο γύρισμα, κάνουμε τη σκηνή και συνειδητοποιήσαμε ότι μιλήσαμε μετά από λίγο ως Έφη και Βλαδίμηρος -είχαμε μπει στην κατάσταση του ρόλου.

Στο σπίτι «κουβαλάτε» τους ρόλους σας; Ή φροντίζετε ότι αφορά το επαγγελματικό κομμάτι να το αφήνετε απ’ έξω;

Ε.Μ.: Βεβαίως τους «κουβαλάμε». Κάποιες φορές το θέλουμε, αλλά υπάρχουν και οι φορές που αφήσουμε τους ρόλους μας στην άκρη. Ζούμε πολύ τη ζωή μας.

Β.Κ.: Στη προετοιμασία των ρόλων μας σίγουρα συζητάμε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα επειδή βοηθάει πολύ ο ένας τον άλλον. Ναι μεν, από μόνος σου έχεις μια εικόνα το πώς θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας σου, αλλά είναι πολύ χρήσιμο το μάτι που σε βλέπει απ΄ έξω να δει αν το αποτέλεσμα είναι άρτιο ή όχι. Αν δει ο ένας κάτι που δεν αρέσει στον άλλον θα το πει για να το βελτιώσει.

Ε.Μ.: Δεν επεμβαίνουμε, λέμε τη γνώμη μας, και ο καθένας μας δουλεύει ξεχωριστά. Κυρίως προτείνουμε με την κεφαλή να είναι ο σκηνοθέτης.

Φέτος παίζεται στη θεατρική παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου» ένα έργο που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει παγκοσμίως. Στην Ελλάδα του 2023 είναι τόσο επίκαιρο όσο ποτέ;

Ε.Μ.: Ο Άρθουρ Μίλερ είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας, έχει γράψει αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο έργο που έχει πάρει πάρα πολλά βραβεία, αλλά το μεγαλύτερο είναι το βραβείο του κοινού. Στο συγκεκριμένο έργο διαπραγματεύεται πάρα πολλά θέματα επίκαιρα όσο ποτέ. Ένα από αυτά που θαυμάζω στο Μίλλερ είναι ότι οι χαρακτήρες που δημιουργεί δεν είναι άσπρο ή μαύρο έχουν όλες τις αποχρώσεις, όπως εξάλλου όλοι οι άνθρωποι.

Β.Κ.: Έχει μια διαχρονικότητα το έργο -ναι, μεν γράφτηκε το 1949 ωστόσο στο πολιτικό γίγνεσθαι και παγκοσμίως δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ήταν σύγχρονο της εποχής του, όταν γράφτηκε ο καπιταλισμός θριάμβευε και ο συγγραφέας έγραψε το ακριβώς ανάποδο: πως ο καπιταλισμός έχει ξεχάσει τον ίδιο τον άνθρωπο και τον έχει πετάξει στη γωνία σαν σκουπίδι γιατί αυτό είναι το συγκεκριμένο σύστημα. Σου μαθαίνει να θέλεις τα μεγάλα, σε χρησιμοποιεί και μετά το ίδιο το σύστημα σε πετάει μένοντας εσύ με τα μεγάλα κούφια όνειρα. Κι εκεί έρχεται η απελπισία στον άνθρωπο γιατί πολύ απλά κάθε πολιτικό σύστημα, από τότε μέχρι σήμερα, δεν ασχολείται με τον άνθρωπο. Το ενδιαφέρει μόνο οι χρηματιστικές αξίες κι είναι λογικό.

Ε.Μ.: Το γνωστό σε όλους μας αμερικάνικο όνειρο. Όταν γράφτηκε το έργο μπορεί ο ελληνικός λαός να μην το καταλάβαινε πολύ, όμως σήμερα που ζούμε σε μια παγκοσμιοποίηση, θα έλεγα αμερικανοποίηση, κατανοούμε πάρα πολύ αυτό το αμερικάνικο όνειρο. Απουσιάζει ο κοινός θνητός άνθρωπος, ο οποίος πιστεύοντας πάντα στο μεγαλείο γίνεται τσεχωφικός ήρωας, δηλαδή αναπολεί το παρελθόν, φαντάζεται το μέλλον και δεν ζει το παρόν.

Το χαρακτηριστικό του Γουίλι, που υποδύεται ο Βλαδίμηρος, είναι πως ζει στο παρελθόν ακόμα και την ύστατη στιγμή φαντάζεται το μέλλον κι είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος επειδή δεν έχει μάθει να ζει στο τώρα, πάντα κάνει μεγάλα όνειρα και δεν έχει κατορθώσει να τα πραγματοποιήσει προσπαθεί να το κάνει με το θάνατο του -αυτό είναι τραγικό για ένα άνθρωπο.

Β.Κ.: Ξεκολλώντας από το κοινωνικό σχόλιο του έργου και περνώντας στο ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, η ιστορία που εξιστορείται είναι για την οικογένεια Λόμαν. Πατέρα, μητέρα και δύο παιδιά που όλο αυτό το περιβάλλον έχει χτιστεί σε μια λάθος βάση και είναι, δυστυχώς, ο πατέρας. Έχει βάλει τους κανόνες του, έχει προωθήσει κι εμφυσήσει ιδέες περί γίγνεσθαι επιτυχίας για τα πάντα στα παιδιά του για να δει ένα γνήσιο αντίγραφο.

Ε.Μ.: Όπως διαπραγματεύεται και το έργο γίνονται λάθη στο πυρήνα της οικογένειας κι αυτά κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή.

Φέτος τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Γιώργος Νανούρης -από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του. Να υποθέσω πως πρόκειται για μια μοντέρνα παράσταση;

Β.Λ: Η παράσταση έχει μια νέα ματιά με την σκηνοθετική οδηγία του Γιώργου Νανούρη -πρόκειται για μια μοντέρνα σκηνοθεσία όσο αφορά το εικαστικό κομμάτι, αλλά κλασική ερμηνευτικά. Σίγουρα υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πρόταση σκηνικού, ένα λαβυρινθώδες σχήμα που ουσιαστικά εκφράζει το μυαλό του ήρωα για να δώσουμε όλο αυτό το αδιέξοδο του μυαλού του γιατί δεν μπορεί να φέρει λύση, αλλά από εκεί και πέρα οι ερμηνείες είναι κλασικές.

Ο Γιώργος Νανούρης είναι λιγότερα χρόνια στο χώρο, καθώς ηλικιακά είναι νεότερος. Είναι εύκολο ένα τέτοιο πάντρεμα;

Ε.Μ.:Ο Γιώργος έχει μια απίστευτη ωριμότητα σε σχέση με το θέατρο κι έναν σεβασμό στα κείμενα που δεν γίνεται να μην τον εμπιστευτείς. Από την άλλη, δεν έχει σκοτώσει το παιδί που έχει μέσα του και η περίοδος των προβών ήταν υπέροχη.

Β.Κ.: Εδώ παντρεύονται οι εμπειρίες μας. Την μπαγκέτα έχει ο Γιώργος από εκεί και πέρα τα όργανα μιας συμφωνίας, που είμαστε εμείς οι ηθοποιοί, έχουμε τη δική μας εμπειρία. Σίγουρα υπάρχει συνεργασία, η αισθητική μας συγκλίνει, ταιριάζει κι έτσι φτιάχνεται μια ωραία συμφωνία.

Φεύγοντας το κοινό από τη παράσταση τι μήνυμα θέλετε να πάρει;

Β.Κ.: Καταρχήν να μην ακολουθήσει το παράδειγμα του Γουίλι Λόμαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την καταπίεση και τις καθημερινές ενοχές που δέχεται από την κοινωνία αρχίζει κι έχει σχεδόν παραισθήσεις -προκύπτει από το ψυχολογικό στρίμωγμα. Κανείς δεν καταλαβαίνει πώς μπορεί να στριμωχτεί ψυχολογικά όταν δέχεται κοινωνικές επιθέσεις. Για αυτό έχουν εφευρεθεί όλοι αυτοί οι life coaches, όπως λέγονται, και έχουμε επιτρέψει σε τόσο κόσμο να μπει στη ζωή μας, γιατί εμείς οι ίδιοι δεν καλλιεργούμαι την ψυχή μας, ούτε τη δυναμική μας. Φυσικά να χρησιμοποιηθούν άνθρωποι για να μας βοηθήσουν, αλλά όχι οι life coaches, αυτοί δεν με ενδιαφέρουν -με ενδιαφέρουν οι επιστήμονες.

Οι θεατές φεύγοντας μπορούν να αναλογιστούν τα λάθη στη ζωή τους, με τα παιδιά τους, τον σύντροφο τους και σίγουρα το ίδιο το έργο θα τους βοηθήσει να απαλλαγούν από φοβίες που έχουν μέσα τους.

Ε.Μ.: Τελικά η ευτυχία δεν περνάει μέσα από την επαγγελματική επιτυχία -κάτι που στη σημερινή εποχή είναι ο κανόνας. Πιστεύω πως αν αγαπήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας, αποδεχτούμε πως είμαστε απλοί θνητοί άνθρωποι και προσπαθούμε για το καλύτερο, προσφέρουμε στο διπλανό μας, του απλώνουμε το χέρι μας -στοιχεία που λείπουν σήμερα, θα είναι όλα καλύτερα.

Μέσα από το συγκεκριμένο έργο ο συγγραφέας μας το δείχνει με τον καλύτερο τρόπο, ειδάλλως η απελπισία θα μας χτυπήσει τη πόρτα.

Υπάρχουν πολλοί τομείς από τους οποίους μπορούμε να κρατιόμαστε, υπάρχει η οικογένεια, τα πράγματα που μας δίνουν ευχαρίστηση, οι φίλοι, η φύση -δεν είναι μόνο η επαγγελματική επιτυχία.

Δεν πρέπει να έχεις εμμονή με έναν μόνο τομέα γιατί αν θα σου λείψει κάτι θα μπορείς να πιαστείς από κάτι άλλο. Όταν ένας μαθητής μου, μια φορά, μου είχε πει «μόνο το θέατρο με κάνει ευτυχισμένο» του απάντησα «θα δυστυχήσεις στη ζωή σου». Είναι πολύ ωραίο να δεις ένα ηλιοβασίλεμα που θα σου αλλάξει τη ζωή, να πάρεις δύναμη από αυτό. Βλέπετε τους ανθρώπους που με τόσες καταστροφές, πλημμύρες έχασαν τα σπίτια, την περιουσία τους κι έχουν τη δύναμη να συνεχίζουν; Δυστυχώς πλέον τα σχολιάζουμε όλα πίσω από ένα πληκτρολόγιο, ξέρουμε τα πάντα -είμαστε σε μια υπέρ πληροφόρηση και δεν μας μένει τίποτα στο τέλος. Δεν κάνεις επανάσταση από ένα πληκτρολόγιο.

Β.Λ.: Σήμερα βλέπουμε έντονα ότι καταξίωση είναι να είσαι πετυχημένος στη δουλειά σου.

Ε.Φ.: Οι Ευρωπαίοι παλαιότερα, πλέον έχουν αλλάξει, όταν σε πρωτοσυναντούσαν ρωτούσαν «πώς είναι η οικογένεια σου», «έχεις παντρευτεί» έκαναν ερωτήσεις σε σχέση με τη προσωπική σου ευτυχία. Αντίθετα, οι Αμερικανοί ρωτάνε «τι δουλειά κάνεις» - δεν είναι τυχαίο. Επίσης, υπάρχει η λατρεία της εικόνας -πάντα να είμαστε εγκλωβισμένοι στο πώς μας βλέπουν οι άλλοι έχοντας καταφέρει τελικά να γίνουμε σκλάβοι της εικόνας..Θα πρέπει κάποια στιγμή να ακολουθήσουμε τα θέλω μας..

Β.Κ.: Ένας άνθρωπος είναι σημαντικός όταν έχει λεφτά και αυτό είναι τεράστιο λάθος.

Εσείς ζείτε το σήμερα, την κάθε στιγμή; Κάνετε αυτοκριτική στη σχέση σας λόγω και των μεγάλων έργων που καταπιάνεστε;

Β.Κ.: Σίγουρα μαθαίνουμε μέσα από ένα κείμενο, αλλά δεν είναι η μόνη στιγμή που κάνουμε αυτοκριτική. Υπάρχουν πάρα πολλά ερεθίσματα και γύρω μας, όπως κοινωνικά θέματα που αυτομάτως μπαίνουμε σε θέση να κάνουμε αυτοκριτική.. Για το πόσο είμαστε ενεργοί πολίτες, πόσο πιστεύουμε στη συλλογικότητα ή έχουμε ταμπουρωθεί σπίτι μας.

Ε.Μ.: Είναι πολύ σημαντικό ο σεβασμός στον άνθρωπο δίπλα σου, να μην επιβάλλεις όλα σου τα απωθημένα, να μη φερόμαστε εγωιστικά, κλεισμένοι στο καβούκι μας, να μη φοβόμαστε τις συζητήσεις. Γενικότερα να παλεύουμε την καθημερινότητα. Δεν υπάρχει συνταγή ούτε για τη ζωή, ούτε για το θέατρο, ούτε για τη σχέση. Η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο- καλύτερα να είμαστε πιο γενναιόδωροι.

Είστε πολλά χρόνια μαζί, αλήθεια, τι είναι αυτό που λειτουργεί στη δική σας σχέση;

Β.Κ.: Όπως δουλεύουμε στο επάγγελμα μας, πάνω στο αντικείμενο μας, έτσι δουλεύουμε και στη ζωή μας. Απαιτούνται πολλές εργατοώρες να χτίσεις μια σχέση για να κρατήσει σε βάθος χρόνου- δε γίνεται έτσι απλά.

Ε.Μ.: Όταν ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο, είναι ένα συναίσθημα πάρα πολύ έντονο, αλλά το μυστικό δεν βρίσκεται εκεί γιατί ο έρωτας κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει. Είναι η καθημερινότητα, η καθημερινή τριβή με τον άλλον. Εκεί πρέπει να τον αγαπήσεις, να τον ερωτευτείς και να τον θαυμάζεις -έτσι δοκιμάζεται μια σχέση κι εκεί φυσικά είναι που χαλάει.

Η ζωή μας είναι η καθημερινότητα μας και μάλιστα ο covid μας το απέδειξε αυτό..όταν χάνουμε την καθημερινότητα μας , πόση σημαντική είναι μια αγκαλιά, το βλέμμα ενός ανθρώπου -η ανθρώπινη επαφή μας έλειψε -αλλά δυστυχώς αν και μας έλειψε η επαφή συνεχίζουμε ακάθεκτα με την τεχνολογία..

Πολλές σχέσεις δοκιμάστηκαν τη περίοδο του covid γιατί αναγκάστηκαν τα ζευγάρια να περάσουν πολύ χρόνο μαζί. Εσείς πώς το είχατε βιώσει;

Β.Κ.: Για ένα χρονικό διάστημα ήμουν στα γυρίσματα, όταν όμως για 2-3 μήνες διακόπηκαν και δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι μου, ήταν δημιουργικό. Είχα ώρα να μελετήσω, να διαβάσω περισσότερο που στην καθημερινότητα μου με γυρίσματα και θέατρο δεν μπορούσα να το κάνω.

Ε.Μ.: Σαφέστατα μάς έλειψε η επαφή με τους φίλους μας – είμαστε άνθρωποι που θέλουμε να έχουμε σχέσεις με ανθρώπους, να τους κοιτάζουμε στα μάτια. Η ανθρώπινη επαφή είναι πολύ σημαντική. Θυμάμαι, ήμασταν μια Πρωτοχρονιά στο εξωτερικό και όλοι κατέγραφαν τα βεγγαλικά κι ουσιαστικά δεν το ζούσαν -το κατέγραφαν στη κάμερα απλά για να το δείξουν μετά. Αφού τους είπα «σας παρακαλώ ας το δούμε όλοι μαζί».. Έχουμε ξεχάσει να βλέπουμε ένα ηλιοβασίλεμα χωρίς να το καταγράφουμε...

Δεν θέλετε να έχετε social;

Ε.Μ.:Εμείς δεν έχουμε social -καλά κάνουν όσοι ασχολούνται – είναι η στάση μας αυτή και προσπαθούμε όσο μπορούμε να γευόμαστε την καθημερινότητα μας. Παρατηρώ τους ανθρώπους, είναι μέρος της δουλειάς μου, και όλοι είναι μονίμως με ένα κινητό.

Β.Κ.: Κάποιες φορές μου έχουν πει γιατί δεν έχω social, πως θα βοηθούσε πολύ και θα βελτίωνε τη δουλειά μου. Μπορεί να μην έχω social, αλλά το προηγούμενο έργο μας «Η Παγίδα» παιζόταν για τρία χρόνια. Άρα ποια είναι η χρησιμότητα των social στη δουλειά μου; Όποιος θέλει να με δει κόβει ένα εισιτήριο κι έρχεται. Υπάρχει επαγγελματίας που θα διαχειριστεί τα social -η επιχείρηση έχει υπεύθυνο για αυτό το κομμάτι. Εγώ έχω τη δουλειά μου, τη προσωπική μου ζωή δεν θα φάω 4 ώρες για τα ασχοληθώ με τα social.

Ε.Μ: Πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο- ακόμα και στο πόσες ώρες ασχολούνται τα παιδιά με τα social. Ας μην πιστεύουμε πως οι followers που έχουμε είναι οι φίλοι μας - η φιλία δοκιμάζεται καθημερινά. Το πιο σημαντικό στη ζωή μας είναι οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας, αυτούς χρειαζόμαστε σε χαρά και λύπη. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο σήμερα πόσοι άνθρωποι έχουν κατάθλιψη. Ούτε είναι τυχαίο που συζητάμε για την αγάπη, την ευτυχία – όταν συζητάς για κάτι πάρα πολύ σημαίνει πως δεν το ζεις. Πολλές φορές βλέπεις τον άνθρωπο σου με τα μάτια και καταλαβαίνεις τι συμβαίνει.

Β.Κ.: Έχουμε χάσει την επαφή με τη ζωή μας. Αντί να γράψεις στον άλλον ή απλά να σηκώσεις το χέρι σου να του τηλεφωνήσεις στέλνεις εικονίδια – μια φατσούλα, ένα τριαντάφυλλο. Μου φαίνεται ανόητο στην ηλικία μου να απαντώ με εικονίδια.

Ε.Μ.: Η τεχνολογία ήρθε για να μας δώσει χρόνο να ασχοληθούμε περισσότερο με τη ζωή μας κι αυτό που βλέπω είναι πως μας έχει σκλαβώσει. Δεν μας αφήνει χρόνο για τον εαυτό μας..

Τι θαυμάζετε ο ένας στον άλλον;

Ε.Μ.: Τον Βλαδίμηρο!

Β.Κ.: Το μυαλό της!

Ε.Μ.: Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Παλαιότερα, μπορεί να έλεγα κάποια χαρακτηριστικά του, αλλά πλέον τον θαυμάζω για όλα αυτά που είναι ο Βλαδίμηρος. Τον κοιτάζω και λέω «τον Βλαδίμηρο θαυμάζω σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του».

Β.Κ: Καλό αυτό, μπράβο μου!

Ε.Μ.: Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια αγαπάς κάποιες λεπτομέρειες, θαυμάζεις κάποιες άλλες που ειδικά τα πρώτα χρόνια μπορεί να μην τις καταλάβαινες κι πολύ ..

Β.Κ: Πάντα ανακαλύπτεις τον άλλον όσα χρόνια κι αν περάσουν! Αν μπεις στη διαδικασία να θεωρήσεις τον άλλον δεδομένο ή να μπουν στεγανά στη σχέση δεν έχεις νόημα να συνεχίσεις. Πρέπει να φροντίζουμε να κρατάμε προ εκπλήξεων τον σύντροφο μας.

Ε.Μ.: Ούτε να φοβόμαστε τις διαφωνίες σε μια σχέση. Το χειρότερο είναι να αφήνεις πράγματα κάτω από το χαλάκι, πρέπει να έρθει και η ρήξη. Εδώ πολλές φορές δεν τα βρίσκουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Β.Κ.: Και να μένουμε πάντα ερωτευμένοι με τον σύντροφο μας...Να τον θαυμάζουμε και να τον σεβόμαστε είναι πολύ σημαντικά στοιχεία για μια σχέση.

Οι προσωπικές ή οι επαγγελματικές σχέσεις χρειάζονται περισσότερη δουλειά;

Β.Κ,: Πιο πολύ δουλειά χρειάζεται ο ίδιος μας ο εαυτός για να μην παιδεύει και κουράζει τους γύρω του. Αν δεν υπάρχει μέσα μου ισορροπία θα κουράσω πολλούς ανθρώπους γύρω μου, είτε έχω μαζί τους επαγγελματικές, είτε προσωπικές σχέσεις. Κι από τα αρνητικά μας μαθαίνουμε πολλά πράγματα κι αφού τα βλέπουμε μπορούμε να τα διορθώσουμε.

Ε.Μ.: Τον χαρακτήρα μας κουβαλάμε παντού, στη ζωή και τη δουλειά μας, κι αυτός έρχεται πάντα στην επιφάνεια. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος τον χαρακτήρα του αν βρίσκεται με τους φίλους του ή αν είναι εν ώρα εργασίας.

Επειδή σας γνωρίζω προσωπικά, Έφη βγαίνει πλέον ο Βλαδίμηρος χωρίς εσένα;

Ε.Μ.: Δεν είναι ότι δεν με αφήνει να βγω, απλώς ο Βλαδίμηρος δεν βγαίνει πολύ εύκολα αν δεν είμαι. Εγώ πιο εύκολα θα πάω μόνη μου διακοπές, θα βγω έξω. Έχουμε κι ανεξαρτησία στη σχέση μας - είναι απαραίτητο, όπως και το να μην καταπιέζεις τον άλλον. Σε μια σχέση απαιτείτε σεβασμός, θαυμασμός - αυτά είναι τα ώριμα στοιχεία γιατί η αγάπη πολλές φορές μπορεί να είναι κι ανώριμη…

Βλαδίμηρε φέτος στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» σε βλέπουμε με νέα παρτενέρ. Πώς σου φαίνονται οι νέες αλλαγές;

Ξεκινάω μια καινούργια σχέση με την Παρθένα Χορσονίδου, που έχει μπει στη σειρά και έχουμε γίνει πολύ καλό team. Φέτος είναι μια νέα μουρμούρα, έχουμε πολλές αλλαγές και πιστεύω προς το καλύτερο. Το κέφι είναι αστείρευτο και τα αστεία μας μοναδικά γιατί έχουμε πολλοί καλούς συγγραφείς που πιάνουν την επικαιρότητα, τις σχέσεις. Η μουρμούρα έχει μπει στα σπίτια των θεατών εδώ και πολλά χρόνια, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει δει. Σκέψου ένα παιδί που ήταν τότε 15 ετών τώρα είναι 25 και οι 40αρηδες είναι πια 50αδες -είμαστε η μακροβιότερη κωμική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης. Νιώθω σαν να ανήκουμε στις οικογένειες, δε γίνεται να μην δεις έστω και λίγο μουρμούρα κι υπάρχει το προσόν της αυτονομίας -κάθε φορά είναι μια διαφορετική ιστορία.

Γιατί πια δεν βλέπουμε κωμικές σειρές;

Ε.Μ.: Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν γιατί το tik -tok τις έχει αντικαταστήσει στην καθημερινότητα.

Β.Κ.: Ναι συμβαίνει κι όλοι θέλουν να γίνουν αστείοι κωμικοί. Κι εκεί πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει αστείο και τι γελοίο. Άλλο είναι το αστείο, κι άλλη είναι η ευθύνη του κωμικού σε μια κοινωνία μέσα για να δώσει ένα στίγμα και να καυτηριάσει ή να αφορίσει πράγματα. Το τρολάρισμα κατευθείαν απευθύνεται στο να κοροϊδέψω τον συνάνθρωπο μου κι αυτό είναι λάθος στόχος. Γιατί την ώρα που εγώ θα σχολιάσω τα αρνητικά και θα τρολάρω τον συνάνθρωπο μου, εκείνη τη στιγμή αυτόματα το κάνουν άλλοι 15 για μένα. Ή θα μάθουμε, λοιπόν, να διαχειριζόμαστε το αστείο σωστά και δεν είναι όλοι κωμικοί, ούτε μπορούν να πουν έστω ένα ανέκδοτο -τα λέω όλα αυτά γιατί όταν συμβαίνει βλέπω παρατηρώ τεράστιες αμηχανίες. Ακόμα και στα ειδησιογραφικά όλοι είναι είναι τεράστιοι χιουμορίστες.

Ε.Μ.: Η κωμωδία στην Ελλάδα έχει τεράστια ιστορία και ξαφνικά δεν υπάρχει. Το πώς επιβιώνει τόσα χρόνια η μουρμούρα είναι απίστευτο.

Έφη σε ενδιαφέρει η τηλεόραση ή απέχεις συνειδητά;

Δεν είναι μόνο συνειδητό, δεν μου έχει γίνει κάποια πρόταση που να με ενδιαφέρει. Όπως γνωρίζεις πολύ καλά λατρεύω τους μεγάλους συγγραφείς και είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι στη συγκεκριμένη παράσταση.

Έχω συνδέσει όλη μου την επαγγελματική πορεία με το θέατρο -το θέατρο αν μου λείψει θα στεναχωρηθώ, όχι η τηλεόραση, την οποία δεν την κατηγορώ καθόλου και μάλιστα γίνονται πολύ ωραίες δουλειές. Με ότι καταπιάνομαι αφοσιώνομαι και χρειάζεται μελέτη μια σειρά, να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις γιατί πλέον δεν μπορώ να έχω 12ωρα γυρίσματα και κατευθείαν να πηγαίνω στο θέατρο. Δεν έχω τις ίδιες αντοχές -παλαιότερα το έκανα, αλλά το ίδιο το σώμα δεν στο επιτρέπει πια. Ο Βλαδίμηρος έχει γκρουπαριστά γυρίσματα κι έτσι μπορεί να τα συνδυάσει.

Info: Ο Θάνατος του εμποράκου, στο θέατρο Ζίνα

Παίζουν: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Έφη Μουρίκη, Κωνσταντίνος Γώγουλας, Ρένος Ρώτας, Δημήτρης Γεροδήμος, Κατερίνα Μάντζιου, Γιάννης Βαρβαρέσος, Θεοδόσης Τανής.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 19:30 | Πέμπτη 20:00 | Παρασκευή 21:00 Σάββατο 18:00 και 21:00 / Κυριακή 19:30