Denise Gough: «Στον έρωτα δεν θέλω ξόδεμα»

Έχει παίξει με σπουδαίους ηθοποιούς. Ο Τζέρεμι Άιρονς είχε πει ότι το παίξιμό της δεν έχει «ραφές», είναι απολαυστική και μιλάει με πάθος για την Ελλάδα και τα πράγματα που της δίνουν χαρά.

Η Ντενίζ Γκόφ είναι μια εξαιρετικά ταλαντούχα Ιρλανδή ηθοποιός και το παίξιμο της έχει μια καταπληκτική φυσικότητα. Η καριέρα της έχει μόνο ανοδική πορεία και έχει συνεργαστεί με πολύ σπουδαίους ηθοποιούς, ενώ έχει βρεθεί στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου.

Τη γνώρισα στα γυρίσματα της ταινίας «Monday» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και με εντυπωσίασε το πόσο προσιτή και ανεπιτήδευτη ήταν. Δεν είχε ίχνος έπαρσης ή σταριλίκι και, όταν τη γνώρισα λίγο καλύτερα, κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο σπάνιας κοπής. Μια γυναίκα με ωραίο μέτρημα, με εσωτερικό σοφία και μια ποιητικότητα σε κάθε τι που την περιέχει. Είναι όλη φως. Δουλεύει ακούραστα με τον εαυτό της και δεν φοβάται να σκάψει όλο και πιο βαθιά μέσα της. Ο χρόνος μαζί της ήταν κερδισμένος και στον ίσκιο της ξεκουράστηκα και πήρα δύναμη.

Παρακάτω, μιλά αποκλειστικά στο Bovary.gr.

Τι σου δίνει χαρά στη ζωή;

Τα ωραία ρούχα, να φροντίζω τον εαυτό σου. Σ' ένα βαθύτερο επίπεδο με κάνει χαρούμενη να βρίσκω ανθρώπους που με εξελίσσουν. Χαρούμενη νιώθω όταν είμαι και με τα ανίψια μου. Όταν ταξιδεύω. Η θάλασσα. Το θέατρο που ναι μεγάλη μου αγάπη.

Ποίος είναι ο ορισμός της ευτυχίας 

Η γαλήνη, η ηρεμία του νου και της ψυχής. Όταν είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου και τους άλλους.

Πώς το πετυχαίνεις αυτό;

Κάνω διαλογισμό, γιόγκα, έχω έναν εξαιρετικό θεραπευτή. Θυμίζω στον εαυτό μου να αναπνέω όλο και πιο συχνά μέσα στη μέρα. Βρίσκω χρόνο για να κάνω πράγματα που θα με «φορτίσουν» ενεργειακά.

Λένε ότι είμαστε αυτό που τρώμε, που πίνουμε, που λέμε. Προσέχεις τη διατροφή σου;

Συμφωνώ απόλυτα και ναι, προσέχω όσο μπορώ. Αλλά μερικές φορές αποτυγχάνω και ξαναρχίζω από την αρχή. Παλιά ήμουν πιο αυστηρή με τον εαυτό μου, τώρα επιτρέπω και τα μικρά διαλείμματα. Υπάρχουν και τροφές καλές για την ψυχή.

Η αποδοχή είναι τελικά το κλειδί;

Έχω αϋπνίες από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα, όταν το αποδέχτηκα και σταμάτησα να το πολεμώ, ηρέμησα. Δεν σημαίνει ότι κοιμάμαι καλύτερα, απλά αποδέχτηκα το γεγονός ότι εμένα έτσι είναι ο ύπνος μου. Σταμάτησε ο ψυχαναγκασμός ότι πρέπει να κοιμηθώ οκτώ ώρες για να είμαι μετά καλά... Παλαιότερα είχα πρόγραμμα στο κινητό μου που μετρούσε πόσες ώρες κοιμόμουν και πότε ήταν βαθύς ο ύπνος και τελικά, συνειδητοποίησα ότι, όλο αυτό με άγχωνε περισσότερο. Η αποδοχή είναι, όπως λέμε, το κλειδί

Και πώς κερδίζουμε την αποδοχή

Η απάντηση σε όλα είναι «αγάπη». Αγάπη, αγάπη, αγάπη... Πώς μιλάμε σ' ένα μικρό παιδί, με κατανόηση, ήσυχα και γλυκά, έτσι πρέπει να μιλάμε και στον εαυτό μας. Με πραότητα και καλοσύνη.

Αγαπημένο χρώμα;

Το πράσινο, αλλά σήμερα που φοράς κόκκινο, το βρίσκω τόσο έντονο και τόσο δυνατό, που θα έλεγα κόκκινο!

Αγαπημένο φαγητό;

Η χωριάτικη σαλάτα, με τη φέτα, τις ωραίες ντομάτες. Έτρωγα και στα γυρίσματα αυτή τη σαλάτα και ένιωθα ότι μου κάνει τόσο καλό. Μου αρέσουν τα καθαρά και υγιεινά φαγητά. Αγαπάω και τα ψάρια.

Αγαπημένος προορισμός;

Η Ελλάδα και το εννοώ.

Αγαπημένο νησί;

Έχω πάει μόνο στην Πάρο και την Αντίπαρο. θέλω να επισκεφτώ και άλλα ελληνικά νησιά. Είναι τόσο ωραία καλοκαιρινή περιπέτεια, να γυρνάς από νησί σε νησί..

Αγαπημένα ρούχο;

Τα φορέματα, τα ονειρικά σαν μπαλαρίνας, τα τόσο θηλυκά. Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία «Monday», όπου φοράω ένα ωραίο t-shirt και μια βερμούδα. Το βρίσκω πολύ cool αυτό το ντύσιμο και άνετο. Αλλά πάντα, ένα ωραίο φόρεμα, με κάνει να νιώθω ξεχωριστή.

Αγαπημένες ταινίες;

«Η ζωή των άλλων» του Χένκελ, «Ο Νονός» (τα πρώτα δυο της τριλογίας), και το «Lenny Blue», όπου λατρεύω και τη μουσική και την έχω στο κινητό μου.

Αγαπημένο τραγούδι;

Πολλά. Θα πω έτσι αυθόρμητα το «The Koln» του Keith Jarret, με το υπέροχο πιάνο του, και του Nick Cave το «The Ship».

Αγαπημένος συγγραφέας;

Ευγένιος Ο Νηλ και Τονι Κούσνερ.

Αγαπημένο βιβλίο;

Λίγη ζωή της Hanya Yanagihara. Είναι ένα βιβλίο που κάτι άλλαξε μέσα μου.

Ποίο είναι το μότο σου στη ζωή; 

Γνωρίζεις το βιβλίο τέσσερις συμφωνίες του Don Miguel Ruiz;

Αυτές τις τέσσερις συμφωνίες, τις έχω συνέχεια στο μυαλό μου.

Η πρώτη συμφωνία: Να είστε άμεμπτοι στη χρήση του λόγου, να λέτε μόνο αυτό που εννοείται, να είστε ειλικρινείς.

Η δεύτερη συμφωνία:Μην παίρνετε τίποτα προσωπικά.

Η τρίτη συμφωνία: Μην κάνετε υποθέσεις. Βρείτε το κουράγιο να ρωτάτε όπου έχετε απορίες και να έχετε το θάρρος να λέτε αυτό που σκέφτεστε.

Η τέταρτη συμφωνία: Δίνετε πάντα τον καλύτερό σας εαυτό. Σε όλα. Κάντε ό,τι καλύτερο κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες.

Αυτές τις συμφωνίες τις έχω κάνει καδράκια και τις έχω στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι μου για για να τα βλέπω ξανά και ξανά.

Θα ήθελες να ζήσεις έναν έρωτα σαν αυτό της Κλόι και του Μίκυ στην ταινία «Monday»;

Προσπαθεί τόσο πολύ η Κλόι για αυτό τον έρωτα, που ναι σωστό ξόδεμα. Νομίζω ότι δεν είναι υγιείς τέτοιου είδους έρωτες. Οι γυναίκες το κάνουν αυτό συνέχεια. Χάνουν τον εαυτό τους μέσα στις σχέσεις, χαλαρώνουν τα όριά τους και στο τέλος εξαφανίζονται. Δεν μπορώ τους απελπισμένους έρωτες. Δεν επιθυμώ δυο μισά που κάνουν ένα, αλλά δυο ολόκληρα. Θέλω μια ήσυχη αγάπη. Βέβαια, λατρεύω να βλέπω αυτούς τους έρωτες σε ταινίες. Αλλά μέχρι εκεί.

Οι άντρες αντέχουν περισσότερο το ξόδεμα;

Οι άντρες είναι αλλιώς. Έχουμε πολλούς ναρκίσσους άντρες που έμειναν παιδιά και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτούς.

Κάθε φορά που σε βλέπω να παίζεις σε μια ταινία είναι σαν να μην υποδύεσαι. Πως το κάνεις αυτό;

Το πιο κολακευτικό πράγματα που έχω ακούσει ήταν από τον Τζέρεμι Άιρονς, ο οποίος ήρθε και μου είπε «δεν βλέπω τις ραφές στο παίξιμο σου». Αυτό είναι το κλειδί. Να μην μπορείς να διακρίνεις τις ραφές.

Με τον Σεμπάστιαν Σταν φαίνεται να αγαπηθήκατε...

Αναπτύξαμε μια όμορφη και δυνατή σχέση στα γυρίσματα. Τον νιώθω σαν μικρό αδερφό. 

Που ζεις τον περισσότερο καιρό;

Μένω στο Λονδίνο. Μετακόμισα στο Notting Hill. Νιώθω μεγάλη χαρά, γιατί λατρεύω αυτή τη γειτονία.

Πες μου μια σπουδαία στιγμή που είπες «τα κατάφερα»;

Σπουδαία στιγμή -και μην γελάσεις- ήταν όταν πήρα μόνη μου, με τα δικά μου λεφτά, την πρώτη μου Chanel τσάντα. Μπορεί να ακούγεται κάπως επιφανειακό, αλλά ήταν μεγάλη στιγμή αυτονομίας. Δεν προέρχομαι από εύπορη οικογένεια, δεν είχα λεφτά, οπότε πάντα θα θυμάμαι αυτό το συναίσθημα, με την τσάντα στα χέρια, αγορασμένη αποκλειστικά με δικά μου λεφτά.

Πώς νιώθεις που η καριέρα σου έχει μεγάλη ανοδική πορεία;

Είναι σπουδαίο που μου έτυχε τώρα και όχι όσο ήμουν νεότερη, γιατί τώρα μπορώ να διαχειριστώ την επιτυχία. Ο θεραπευτής μου λέει «δούλεψες τόσο σκληρά, άνοιξε τα χέρια και πάρε τα δώρα που σου έρχονται με ευγνωμοσύνη, αλλά χωρίς ενοχή». Είναι δύσκολο να διαχειριστείς την ευτυχία, το χρήμα, την επιτυχία, γιατί υπάρχουν μέσα μας καταγραφές και πεποιθήσεις περιορισμού. Δούλεψα και άλλαξα τις εσωτερικές μου πεποιθήσεις και νομίζω τώρα απολαμβάνω καθετί που έρχεται και νιώθω ότι πράγματι το αξίζω.

Σε βλέπω πιο ανάλαφρη από ό,τι δυο χρόνια πριν...

Έχω ξεφορτωθεί μπαγκάζια και τοξικότητες. Επιλέγω δίπλα μου αισιόδοξους και θετικούς ανθρώπους.

Τι εύχεσαι στον εαυτό σου;

Να κατακτώ όλο και πιο βαθιά και ουσιαστική γαλήνη.