Νίκος Γαλανός -«Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το ευχαριστήθηκα»

Ο Νίκος Γαλανός συνδυάζει γοητεία, ευγένεια και αμεσότητα. Ξεκίνησε για τα καράβια, αλλά δρόμος του αποδείχτηκε η οθόνη κι η σκηνή. Ηθοποιός μακράς πορείας, με σημαντικές συνεργασίες, συνεχίζει να κάνει την δουλειά του, ίσως γιατί δεν την θεώρησε ποτέ επάγγελμα. Ζει στου Παπάγου και απολαμβάνει την ζωή.

«Ετοιμαζόμουν να πάω στα καράβια, όταν πέρασε ξαφνικά απ΄το μυαλό μου η ιδέα να γραφτώ σε μια δραματική σχολή. Δεν σκεφτόμουν να γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας μου δεν έδωσε μεγάλη σημασία -ασχολήθηκε με οικοδομικές δουλειές ήταν και η εποχή της ανοικοδόμησης. Η μητέρα μου προβληματίστηκε, ο μεγάλος μου αδελφός δεν το ήθελε με τίποτα. Αλλά ούτε κι εγώ το έβλεπα σαν επάγγελμα. Άλλωστε είχα φύγει από νωρίς απ΄το σπίτι μου, ζούσα μόνος μου και δούλευα ενώ ήμουν στο Γυμνάσιο. Μ΄άρεσε αυτή η ελευθερία.

»Πήγα στην σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, με δασκάλους τον ίδιο, τον Τριβιζά, τον Σεβαστίκογλου, την Αρώνη. Στην τάξη είχα συμμαθητές τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Θόδωρο Τερζόπουλο. Ημασταν ωραία τάξη. Απ΄την σχολή πήραμε καλές βάσεις. Εγώ τότε δούλευα το πρωί και πήγαινα και στην σχολή.

»Η γενιά μου είχε επιθυμίες, όνειρα. Αλλά επειδή ήταν λίγο άπιαστα, δεν μας έτρωγε όλη την ενέργεια η καριέρα. Ετσι κι αλλιώς στον χώρο της τέχνης δεν σκέφτεσαι τα λεφτά, αλλά πως θα κρατήσεις την επαφή σου με την τέχνη. Δεν μετάνοιωσα ποτέ που έγινα ηθοποιός. Ούτε το σκεφτόμουν σαν επάγγελμα. Ζω με 100, με 1000 αλλά ζω και με τίποτα. Αυτό σου δίνει ελεύθερη σκέψη, ελευθερία δράσης και ενέργειας, κάτι που τελικά σε οδηγεί σε καλύτερα και ανθρώπινα αποτελέσματα. Η τέχνη σου ανοίγει το μυαλό, το συναίσθημα, είτε σε κάνει ευτυχισμένο είτε όχι. Ακόμα και τώρα δεν το έχω σκεφτεί σαν επάγγελμα.

»Για δουλειά δεν έψαξα ποτέ. Ήρθαν έτσι τα πράγματα, ήμουν τυχερός, και δεν χρειάστηκε ποτέ ούτε να χτυπήσω πόρτες ούτε να προβληματιστώ. Όταν τέλειωσα την σχολή, μ΄έναν φίλο και συμμαθητή μου πήγαμε να δούμε μια πρόβα της Καρέζη. Μιλήσαμε λίγο στο διάλειμμα και την άλλη μέρα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι θα μπω στον θίασο. Μέχρι να τελειώσει η σεζόν, ο Ανδρέας Μπάρκουλης με παρακίνησε να πάω στον Φίνο. Μια μέρα πήγα στον Φίνο, μ΄αγκάλιασε απ΄την αρχή ο Μάρκος ο Ζέρβας –είχαν ακούσει για μένα. Δύο-τρεις μήνες μετά, έκανε ο Φώσκολος την πρώτη του ταινία, την “Λεωφόρο του μίσους” και μ΄έβαλε να πρωταγωνιστήσω. Άρεσα στον Φίνο οπότε μου΄κανε συμβόλαιο για μια εξαετία, με τρεις ταινίες τον χρόνο –η μια δουλειά έφερνε την άλλη.

»Εγώ δεν έκανα τίποτα για όλα αυτά. Γι΄αυτό και πιστεύω ότι και η θεά Τύχη παίζει ρόλο. Μετά βέβαια, βαραίνει αν κάποιος έχει ταλέντο, προσωπικότητα, αν είναι συνεργάσιμος. Η εμφάνιση; Ναι, γιατί μπορεί να χαρακτηρίσει το είδος που θ΄ακολουθήσεις.

»Ο Φίνος είχε δικούς του ηθοποιούς. Ήμασταν της Φίνος Φιλμ. Κάποιους συμπαθούσε περισσότερο κάποιους λιγότερο. Ποτέ δεν είχα ακούσει κάτι αρνητικό ή άδικο για τον Φίνο.

»Στην πρώτη μου δουλειά με την Αλίκη, το ΄68, ήμουν ήδη γνωστός -είχα κάνει 6-7 ταινίες. Όσο για το θέατρο είχα δώσει το στίγμα μου, κυρίως μέσα απ΄τις παραστάσεις με την Καρέζη και τον Καζάκο. Στο “Αστείο Κορίτσι” η Βουγιουκλάκη ήθελε ν΄αλλάξει παρτενέρ, δεν ήθελε τον Παπαμιχαήλ. Τότε της πρότεινε ο Φίνος εμένα. Πήγα, με είδε, της άρεσα και έτσι προχωρήσαμε. Η Αλίκη είχε ένα μεγαλύτερο κοινό, όλη την Ελλάδα. Τότε δούλευα με την Καρέζη στο θέατρο. Έπειτα συνεργάστηκα και με την Αλίκη.

»Πάντα η Αλίκη όπως και η Τζένη ήταν οι αγαπημένες μου. Μου βγαίνει μια αγάπη αλλά και μια στεναχώρια, που έφυγαν νωρίς. Φίλους έκανα απ΄τη δουλειά αλλά τώρα ζω, όσο περνούν τα χρόνια, πιο μοναχικά –το είχα πάντα μέσα μου.

»Πιστεύω ότι για ό,τι μας συμβαίνει υπάρχει ένας λόγος που συμβαίνει και μας οδηγεί σε κάποιο αποτέλεσμα. Αλλά έχει διαβαθμίσεις –ή να εκδηλωθεί αρνητικά ή να κρατήσει μια ζωή. Με την Αλίκη όπως και με την Τζένη είχα πολύ καλή χημεία, όπως και με άλλους ηθοποιούς. Ίσως αυτό να΄ναι αποτέλεσμα του χαρακτήρα μου. Δεν ήμουν ποτέ ανταγωνιστικός. Τώρα, στα μεγάλα μου, που κάνω την αυτοκριτική μου, λέω ότι ήμουν ένας ήσυχος άνθρωπος, χωρίς κακίες, ζήλειες, ανταγωνισμούς, αντιπαλότητες και χορτασμένος –απ΄τα νιάτα μου. Δεν σκεφτόμουν τι θα κάνω, δεν χάραζα πορεία. Μου πρότεινε ο τάδε ένα έργο, μ΄άρεσε, πήγαινα. Αν δεν μου΄λεγε μέσα μου κάτι, αν το ένστικτό μου μου΄λεγε να μην το κάνω, δεν πήγαινα.

»Ναι, έχασα πράγματα. Αν πίστευα περισσότερο στον εαυτό μου, αν δεν είχα αυτή την δειλία που με χαρακτήριζε και που τώρα πια την λέω γιατί την έχω συνειδητοποιήσει, θα μπορούσα να είχα κάνει πιο ουσιαστικά πράγματα στο θέατρο, γιατί το θέατρο είναι η βάση. Γιατί σε κάποιες περιπτώσεις η δειλία μου γινόταν φοβία. Απ΄την άλλη ξέρω ότι δεν αφοσιώθηκα 100% στο θέατρο. Είχα πάντα μια πτυχή να περνάω καλά, να ζω την ζωή μου. Και δεν έχω μετανιώσει γιατί έχω γευτεί χαρές και λύπες, κυρίως χαρές. Και στα χρόνια τα δύσκολα που είμαι τώρα, μου δίνει χαρά το ότι έζησα.

»Έζησα με τα λεφτά που έβγαλα απ΄τη δουλειά μου, αλλά τρελά λεφτά δεν έβγαλα. Δεν έχω αποταμιεύσει τίποτα ούτε συζητούσα ιδιαίτερα για τα λεφτά. Ήμουν λίγο βολικός μ΄αυτό το θέμα. Δεν διεκδικούσα, έτσι ήταν ο χαρακτήρας μου. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τα αποτελέσματα που έφερναν τα χρήματα. Δεν είμαι πλούσιος, δεν έχω περιουσία, δεν έχω παρά ένα μικρό σπίτι στ΄όνομά μου.

»Τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ οικογένεια και παιδιά. Ο πρώτος μου γάμος έγινε όταν ήμουν στην σχολή ακόμα -δεν ήταν ηθοποιός Μου είπε να παντρευτούμε και είπα “και δεν παντρευόμαστε! Ο δεύτερος γάμος μου ήταν με την Κατερίνα Μαραγκού. Με χαρακτήριζε πάντα αυτό: Κάποιος μου πρότεινε κάτι κι εγώ έλεγα “γιατί όχι”, ό,τι κάτσει, ό,τι έρθει. Νομίζω ότι η οικογένεια ήταν κάτι ανεξάρτητο απ΄τους γάμους και τους έρωτες. Ο γάμος δεν πήγαινε μαζί με την προοπτική της οικογένειας. Αργότερα έλεγα “άσε τώρα τα παιδιά”. Είναι ένα μπλοκάρισμα συναισθηματικό, ένα μπλοκάρισμα οικονομικό, είναι πολλά. Περνώντας τα χρόνια αν και θα μπορούσα και προ δεκαετίας να΄χα κάνει παιδί, δεν το συζητώ πια. Εκεί που έχει φτάσει η κοινωνία μας, ούτε καν θα 'θελα και λέω “καλώς δεν έκανα”…

»Βαθύτερα όμως, αν και δεν θέλω να το σκαλίσω, μπορεί να ήταν και άλλοι λόγοι. Γι΄αυτό και δεν με νοιάζει ούτε που δεν έκανα παιδιά ούτε που δεν έμεινα μ΄έναν άνθρωπο μαζί. Καμιά φορά όμως, τώρα στα μεγάλα μου, σκέφτομαι μήπως έκανα βλακεία και δεν έχω έναν άνθρωπο κοντά μου, να μιλάς, να νοιώθεις ασφάλεια. Ίσως είμαι κάπως σκληρός για τον εαυτό μου. Είναι στιγμές που έχεις ανάγκη έναν άνθρωπο. Μέσα σε μια πορεία ζωής υπήρχαν μεγάλοι έρωτες και άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσα να΄χω συμβιώσει. Δεν ξεπέρασα ποτέ κάποιες σκέψεις περί καταπίεσης και ελευθερίας Τώρα, στην ηλικία μου, που εμφανίζονται κι άλλα πράγματα, λέω ότι θα μπορούσε να είχε διατηρηθεί μια σχέση μου. Απ΄την άλλη, αν είχα παιδιά μπορεί αυτό να ήταν τώρα μια πηγή δύναμης. Οταν βλέπω όμως οικογένειες που δεν έχουν σχέση οι γονείς με τα παιδιά τους, το βρίσκω ακόμα χειρότερο…

»Η διαφορά ηλικίας δεν μ΄απασχόλησε ποτέ. Τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια της ζωής μου είμαι με πολύ νεότερες γυναίκες, με μεγάλες διαφορές ηλικίας.

»Ναι, μου λένε ότι δείχνω νεότερος και σαν όψη και σαν διάθεση. Αλλά δεν μ΄απασχολεί. Εδώ και χρόνια είμαι της νοοτροπίας ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να μην σκέφτεται ούτε το πριν ούτε το μετά. Άλλοι μιλάνε πολύ για το παρελθόν, άλλοι για το μέλλον. Εγώ προσωπικά ζω την ηλικία μου, με τα ανάλογα πράγματα που μπορώ να κάνω, και τα ευχαριστιέμαι. Δεν μ΄απασχολεί το πριν, το μετά.

»Στον πλανήτη υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία, φανερή και κρυφή, που τον απλό άνθρωπο τον βάζει μέσα σ΄ένα λούκι. Σ΄αυτό το λούκι όχι μόνο διαμορφώνει την προσωπικότητά του αλλά επεμβαίνει και βαθύτερα. Δεν υπάρχει πιο γελοίο απ΄το να είσαι 100 να προσπαθείς να δείχνεις 60, με τους γιατρούς κι όλα αυτά. Εγώ λέω ζήσε τα 100, έχει κι αυτό να σου δώσει πράγματα. Πιστεύω στην ευθανασία, απόλυτα. Δεν την αποδέχονται τα κράτη, γιατί πίσω είναι οι βιομηχανίες των φαρμάκων κι οι εκκλησίες. Το ερώτημα είναι αν ένας άνθρωπος είναι φυτό, ποιο το νόημα να παραμένει στην ζωή…

»Απ΄αυτές τις βιομηχανίες ο άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει μόνο απ΄το μυαλό και το συναίσθημά του. Δεν πρέπει να σ΄ενδιαφέρει το έξω σου, αυτό που βλέπει ο άλλος, αλλά το μέσα σου. Γιατί αυτό θα εκδηλωθεί στο έξω σου. Μέχρι ενός σημείου είναι κατανοητό να θέλεις να κρύψεις τις ρυτίδες σου, αρκεί να μην γίνεται αυτοσκοπός.

»Δεν είμαι των καταχρήσεων. Τότε που έπαιζα στο θέατρο ήταν συνήθεια να πηγαίνουμε μετά σε μια ταβέρνα παρέα, ή να παίξουμε κανένα χαρτάκι –κάποιοι πήγαιναν και μπουζούκια. Δίναμε την ψυχή μας στο θέατρο. Δεν ξέρω αν σήμερα συμβαίνει το ίδιο. Κάναμε πολλές παραστάσεις, θέλαμε μια εκτόνωση. Δεν θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι μας.

»Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το ευχαριστήθηκα. Είμαι γεμάτος, σχεδόν πλήρης. Ένα κομμάτι, ένα ντεπόζιτο που δεν γέμισε, δεν με πειράζει, μπορώ και το δουλεύω. Έχω τη δύναμη και την ενέργεια να μην με μπλοκάρει εκείνο, να το μπλοκάρω εγώ.

»Πράγματι η επιτυχία ήρθε αμέσως. Είναι μια χαρά, μια ικανοποίηση αλλά και μια αμηχανία. Το ντροπαλός πάντα υπάρχει, δεν έφυγε.

»Γαλανό με βάφτισε ο Φίνος. Θεώρησε δύσκολο το επώνυμό μου (σ.σ. Σουπιωνάς). Εγώ ανέφερα το Γαληνός, που ήταν της οικογένειάς μου. Μετά με τον Φώσκολο και κυρίως, τον Φίνο, επικράτησε το Γαλανός. Έτσι γράφτηκε απ΄την αρχή.

»Με την πολιτική δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα. Κάποια στιγμή ήμουν στον Πειραιά, στα καλλιτεχνικά, επί δημαρχίας Αγραπίδη. Αλλά επειδή είδα ότι μπερδεύονται τα πράγματα, παραιτήθηκα. Όσες φορές μου πρότειναν μετά ν΄ασχοληθώ με την πολιτική, και ήταν αρκετές, δεν το΄κανα.

»Και ο Στέφανος Κασσελάκης; Μου δίνει την αίσθηση ενός αποτελέσματος της σημερινής κοινωνίας, των νέων. Απ΄τα στοιχεία που βλέπω, είναι πολύ συμπαθής, αγαπησιάρικος, εκπροσωπεί πολλές τάσεις της κοινωνίας που θ΄αλλάξουν στα χρόνια που έρχονται. Ίσως όμως να χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά πάνω στο αντικείμενό του. Αν ήταν ηθοποιός, θα΄λεγα ότι πρέπει να πάει σε μια δραματική σχολή, να κάτσει 3-4 χρόνια, να δουλέψει. Εν δυνάμει έχει πολλά πράγματα. Νομίζω ότι αν μπει στην δραματική σχολή μπορεί να΄χουμε εκπλήξεις. Ασκεί μια γοητεία, είναι ένα σύγχρονο άτομο που αρέσει, αλλά πρέπει να μπει στην δραματική, να μάθει την δουλειά».

Ο Ισίδωρος στην «Γη της Ελιάς»

«Είμαι αρκετά κοντά στον συντηρητικό άνθρωπο που ερμηνεύω στην σειρά. Μια μεγάλη πλευρά του χαρακτήρα μου είναι συντηρητική, όπως ήταν και η νοοτροπία της οικογένειάς μου.

»Στην μυθοπλασία όμως, όπως τώρα στην “Γη της Ελιάς”, γίνεται ένα πάντρεμα, γιατί το σενάριο δεν βασίζεται σε βιβλίο. Τι εννοώ; Ότι η σεναριογράφος, η Βάνα Δημητρίου, έχει την δυνατότητα και τις ικανότητες να προσαρμόζει εκτός απ΄τον ηθοποιό στον ρόλο και τον ρόλο στον ηθοποιό κι αυτό είναι καλό. Όταν μου΄κανε την πρόταση, επειδή εμένα με κούραζε το καθημερινό, πίστευα ότι θα έκανα έναν άλλον ρόλο, που έπαιζε λιγότερο (τον αδελφό μου, που πεθαίνει νωρίς). Όμως εκείνη με ήθελε για τον Ισίδωρο Βρεττάκο.

»Είναι αλήθεια ότι ο χαρακτήρας του ήρωά μου μαλάκωσε μέσα στον χρόνο –ήταν ένας σκληρός άνθρωπος που έβαζε πρώτα το συμφέρον του, λίγο απατεωνίσκος. Μ΄άρεσε η ιδέα του κακού, του σκληρού. Κάποια στιγμή κουράστηκα να βρίζω όλο τον κόσμο και η Βάνα συμφώνησε σιγά-σιγά να τον αλλάξουμε, να δείξουμε κι άλλες πλευρές του. Εγινε πιο ανθρώπινος.

»Τώρα προστέθηκε κι η περίπτωση μιας σχέσης. Κι αυτό γιατί ο Ισίδωρος είναι συντηρητικός και κυριαρχεί το τι θα πει η κοινωνία -δεν μπορεί να ξεφύγει απ΄αυτό. Ούτε στην συμπάθεια και την σχέση που έχει με την γραμματέα του, δεν μπορεί να ξεφύγει απ΄αυτό.

»Συμβαίνει όμως ένα γεγονός που τον οδηγεί σε αποφάσεις που τον κάνουν να το ξεπεράσει. Στον γάμο του Πότη και της Άννας του την έχουν στήσει για να τον σκοτώσουν –αιτία είναι κάποιες κόντρες που έχει σαν δήμαρχος. Τότε εκείνη, η γραμματέας του, πέφτει μπροστά για να τον σώσει -τρώει την σφαίρα και κινδυνεύει η ζωή της. Οπότε από εκεί και πέρα αρχίζει και αναθεωρεί. Κι έτσι φτάνουμε στην νομιμοποίηση της σχέσης αυτής με γάμο –τον οποίο γάμο δεν δείχνουμε, απλώς κάποια στιγμή γυρνάμε παντρεμένοι».

Ο Νίκος Γαλανός πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά «Η Γη της Ελιάς» (Mega)