Λιάν Μασκέλ: Το μοντέλο που διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ, έγραψε τρία βιβλία και έκανε τη ζωή της πιο λειτουργική
Η Λιάν Μασκέλ φαινόταν να τα έχει όλα στη ζωή της. Με σπουδαία καριέρα μοντέλου, η ψηλή, ξανθιά εντυπωσιακή κοπέλα με τα γαλάζια μάτια ξεκίνησε την πορεία της στον χώρο σε ηλικία 13 χρόνων.
Το πλούσιο βιογραφικό της περιλάμβανε εξώφυλλα στην Vogue και στο ID, ενώ το προσωπικό της προφίλ στο Instagram κοσμούσαν φωτογραφίσεις της με μαγιό για μεγάλα brand με τα οποία συνεργαζόταν. Συνήθιζε να ταξιδεύει με ιδιωτικά τζετ και σούπερ γιοτ, καθώς διέθετε μεγάλη οικονομική άνεση.
Ωστόσο η ίδια δεν ήταν ευχαριστημένη με την ζωή της. Η συνεχής πίεση από τα πρακτορεία και οι πελάτες που τη συμβούλευαν να χάσει και άλλο βάρος την οδήγησε σε άγχος και διατροφική διαταραχή.
Μάλιστα σε ηλικία 21 ετών, σε μία φωτογράφηση στην οποία έπρεπε να προσθέσει μία κοιλιά εγκύου, η αδελφή της την «ταρακούνησε» λέγοντάς της: «Τι κάνεις; Οι έγκυες θα δουν αυτές τις φωτογραφίες και δεν πρόκειται να ταυτιστούν, είσαι πολύ αδύνατη για να διαφημίζεις έγκυες φορώντας μαγιό».
Οι συγκεκριμένες λήψεις υποβλήθηκαν σε τόση επεξεργασία όπου η Λιάν δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό της.
«Μέχρι τα 24 μου, είχα πραγματικά εμμονή με τον εαυτό μου», λέει. «Οι διαστάσεις μου έπρεπε να είναι τέλειες. Και έπρεπε να παίρνω τον ίδιο αριθμό like κάθε φορά». Τα άτομα που έκανε tag στις φωτογραφίες της δεν ήταν πραγματικοί φίλοι – έκανε παρέα μαζί τους απλώς για να δημιουργήσει περιεχόμενο και να ανεβάσει το προφίλ της. Και ακόμη και οι ακόλουθοί της ήταν ψεύτικοι: σύμφωνα με τις οδηγίες του πρακτορείου της, η Λιάν πλήρωσε για τους ακολούθους,τα likes αλλά και για τα σχόλια στο Instagram. Όλα τα μοντέλα που γνώριζε έκαναν το ίδιο.
Στο βιβλίο της, «The Reality Manifesto», η 31χρονη πλέον Λιάν, παρουσιάζει έξοχα τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους η «εικονική ζωή» –βυθισμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποκομμένη από την πραγματική ζωή και στενές σχέσεις– επηρεάζει την υγεία του εγκεφάλου, ειδικά των νέων. Αλλά τότε, στα 24 της στην παραλία Bondi της Αυστραλίας, δεν είχε ιδέα γιατί ένιωθε τόσο άσχημα.
«Η ζωή μου φαινόταν τέλεια», λέει. «Είχα καταπληκτικές ευκαιρίες, χρήματα, «ομορφιά» – αν και δεν ένιωθα όμορφη – αλλά ξυπνούσα στη μέση της νύχτας κλαίγοντας και σκεφτόμουν: «Γιατί είμαι ακόμα ζωντανή;» προσθέτει. «Σκέφτηκα ότι πρέπει να έχω κάποιες σοβαρές διαταραχές ψυχικής υγείας και θυμάμαι ότι τις γκούγκλαρα –διπολική, οριακή διαταραχή προσωπικότητας– και σκέφτηκα: «Τα έχω όλα».
«Μεγάλωσα σε έναν κόσμο που τα μοντέλα λατρεύονται. Είναι μια καριέρα που συχνά απεικονίζεται ως παραμύθι και σε μετατρέπει σε μια θεά που το πρόσωπό σου βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα πασίγνωστων περιοδικών».
«Ως κάποια που το έχει βιώσει όμως, σας το λέω. Είναι όλα μια ψευδαίσθηση. Πίσω από την πρόσοψη της ομορφιάς και της πολυτέλειας, βρέθηκα να κάνω μια δουλειά χωρίς δυνατότητα εξέλιξης, να νιώθω μια συνεχής αίσθηση εκμετάλλευσης από κάθε άποψη και να αντιμετωπίζω προβλήματα ψυχικής υγείας».
«Ξεκίνησα να εργάζομαι ως μοντέλο όταν ήμουν 13 ετών και η μητέρα μου έστειλε μια φωτογραφία μου σε ένα τοπικό πρακτορείο. Αυτό που δεν σου λέει κανείς όμως είναι πως, ως μοντέλο, έχεις ελάχιστο έλεγχο στο συμβόλαιο. Δεν διαλέγεις τις δουλειές σου, ούτε το ποσό που θα πληρωθείς. Πολλές φορές, δεν πληρωνόμουν για δουλειές και μια μέρα ανακάλυψα πως χρωστούσα κιόλας χρήματα. Άρχισα να έχω κρίσεις πανικού και όταν προσπάθησα να φύγω, με απείλησαν νομικά», αναφέρει στην Daily Mail.
«Θυμάμαι ότι πήγα μια τρίωρη βόλτα χωρίς το τηλέφωνό μου και ένιωσα εντελώς διαφορετικά μετά. Έκανα και μια φωτογράφιση, και ήταν απίστευτη: για μια φορά, δεν το πολυσκέφτηκα ούτε ανησυχούσα για το αν ήμουν αρκετά καλή. Απλώς το απόλαυσα πραγματικά. Μέχρι το τέλος εκείνης της εβδομάδας, σκεφτόμουν, «Τι στο διάολο κάνω; Δεν έχει νόημα να αυτοκτονήσω».
«Μερικές φορές στα castings, με ταπείνωναν και με αντιμετώπιζαν ως αντικείμενο. Ένας πελάτης μάλιστα, παραπονιόταν για 2 ολόκληρες ώρες για το ύψος των φρυδιών μου».
«Ένα πρακτορείο μου είχε ζητήσει να χάσω 7 εκατοστά από τους γοφούς μου. Όταν αρνήθηκα τα μείωσαν στα 3 εκατοστά. Προσπάθησα για μήνες να τα χάσω και όταν τα κατάφερα μου ζήτησαν να χάσω άλλα δύο. Κατάλαβα ότι ποτέ τίποτα δεν θα ήταν αρκετό. Μου φέρθηκαν ταπεινωτικά και μου εξευτέλισαν λέγοντάς μου πως δεν είμαι αρκετά λεπτή».
«Σε ένα άλλο casting, που έγινε σε δωμάτιο ξενοδοχείου, όπως συχνά συνηθίζεται, ο πελάτης μου ζήτησε να γδυθώ μπροστά του. Όταν αρνήθηκα, μου είπε ότι μπορώ να ταξιδέψω μαζί του στο Ντουμπάι, κερδίζοντας χιλιάδες λίρες για μια ημέρα. Δεν είμαι εργάτρια του σεξ, και το γεγονός ότι με με έβλεπε έτσι με έκανε να αισθανθώ εξαιρετικά ανασφαλής».
Έτσι η Λιάν με τον καιρό, αποφάσισε να διαγράψει τον λογαριασμό της στο Instagram. «Το να απαλλαγώ από όλο αυτό ήταν καταπληκτικό», λέει. Έπειτα ξεκίνησε να χτίζει στενότερες, αληθινές σχέσεις με την οικογένεια και τους φίλους της – προηγουμένως, είχαν μείνει σε επαφή κάνοντας «like» ο ένας στις αναρτήσεις του άλλου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Επισκέφθηκε έναν ψυχίατρο και διαγνώστηκε με ΔΕΠΥ
Αντί να κάνει αυτοδιάγνωση μέσω της Google, η Λιάν ζήτησε ιατρική βοήθεια από έναν ψυχίατρο στο Λονδίνο, ο οποίος της εξήγησε ότι είχε διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ - ADHD) και ξεκίνησε ένα πρόγραμμα θεραπείας. Για πρώτη φορά, μπόρεσε να κατανοήσει το μυαλό της και τη δια βίου πάλη της με την εστίαση και την προσοχή.
Στη συνέχεια έγραψε δύο ακόμη βιβλία: Το πρώτο, «The Model Manifesto», έριξε «φως» στην εκμετάλλευση της βιομηχανίας του μόντελινγκ. Η ανταπόκριση ήταν τεράστια και οδήγησε την κυβέρνηση στη σύσταση ομάδας εργασίας για την αντιμετώπιση των ζητημάτων που τέθηκαν. Το δεύτερο ήταν η ΔΕΠΥ: Μία σε βάθος περιγραφή της ζωής με τη διαταραχή, η οποία οδήγησε εταιρείες όπως η Microsoft και η Adidas να της ζητήσουν να έρθει και να μιλήσει με υπαλλήλους. Άλλοι αναγνώστες επικοινώνησαν απευθείας μαζί της για βοήθεια και κάπως έτσι η Λιάν εκπαιδεύτηκε και ως θεραπεύτρια ΔΕΠΥ.
Ωστόσο πολύ σύντομα, άρχισε να αμφιβάλλει ότι τα προβλήματα για τα οποία άκουγε από τους γονείς και τα παιδιά τους θα μπορούσαν να οφείλονται στη ΔΕΠΥ. Ο έφηβος που δεν έβγαινε από το δωμάτιό του, ο 15χρονος που ήταν μέλος μιας «ομάδας αυτοτραυματισμού» στο σχολείο, τους αμέτρητους νέους που είχαν διαγνωστεί με ΔΕΠ-Υ επειδή το είχαν δει στο TikTok, οι οποίοι δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν ένα μάθημα μαθηματικών διάρκειας 45 λεπτών ή ακόμα και να φτάσουν στο τέλος ενός βίντεο στο YouTube, επειδή είχαν συνηθίσει να βομβαρδίζονται με κλιπ 15 δευτερολέπτων σε γρήγορο ρυθμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Οι γονείς με καλούσαν για τα παιδιά τους που αυτοτραυματίζονταν ή αυτοκτονούσαν ή ήταν απομονωμένα ή ανίκανα να συγκεντρωθούν, και το μόνο πράγμα που φαινόταν να συνδέει όλες τις ιστορίες ήταν ένας σοβαρός εθισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», λέει η Λιάν. Υποψιαζόταν ότι πολλοί από αυτούς δεν είχαν ΔΕΠΥ, αλλά αντίθετα είχαν μεταβλητό χαρακτηριστικό ερέθισμα προσοχής (VAST), ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τι συμβαίνει όταν συμπτώματα που μοιάζουν με ΔΕΠΥ (μειωμένο εύρος προσοχής, αδυναμία συγκέντρωσης) προκαλούνται από την τεχνολογία, τον εθισμό στα social media και γενικότερα στην οθόνη.
Η Λιάν Μασκέλ έπειτα από την διάγνωσή της, αποφάσισε να ιδρύσει τον οργανισμό ADHD Works, μέσω του οποίου θέλει να συντρίψει το στίγμα της ΔΕΠΥ και να προωθήσει την αυτοαποδοχή.
Μετά από μήνες μάλιστα άνοιξε νέο προφίλ στα social media το οποίο απέχει κατά πολύ από την προβολή ενός λαμπερού lifestyle.
Δημοσιεύει κυρίως άρθρα και περιεχόμενο σχετικό με την ΔΕΠΥ, προωθεί τα βιβλία της και προσθέτει στιγμιότυπα από την καθημερινότητά της.
«Έφαγα ένα ροδάκινο χθες και ο φίλος μου σχολίασε πώς είχε δει μια φωτογραφία μόντελινγκ με ένα ροδάκινο. Αυτόματα είπα, "Ναι, είναι ένα "δροσερό φρούτο". Τα λεμόνια, η παπάγια, τα πορτοκάλια, οι ανανάδες και τα καρπούζια είναι επίσης δροσερά φρούτα ».
«Τότε συνειδητοποίησα πώς το μόντελινγκ παραμόρφωσε κάθε κομμάτι της ζωής μου στο φαγητό που τρώω για να το δω ως 'αισθητικό', απ' έξω αντί να σκεφτώ αν μου άρεσε καν στον εαυτό μου. Δεν μπορείς να επιλέξεις τι θα κάνεις στα γυρίσματα, είτε γελάς υστερικά με μια φράουλα είτε αναγκάζεσαι να ξαπλώσεις σε ένα τραπέζι πινγκ πονγκ σε άβολες πόζες. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα τη φωτογραφία που με τράβηξε ήταν ότι είχα κοιλιακούς - δηλαδή ένα ανθρώπινο σώμα που κινείται κάνοντας διάφορα αθλήματα».
«Είναι απογοητευτικό το ότι το μυαλό μου έχει αυτόματα εκπαιδευτεί να βλέπει πράγματα της εξωτερικής εμφάνισης - αλλά το σπουδαίο είναι ότι πλέον μπορώ να το παρατηρήσω και να αντικαταστήσω αυτές τις σκέψεις με άλλες, και τελικά να απολαύσω το ροδάκινο. Αυτό το post είναι μια μικρή υπενθύμιση ότι είσαι άνθρωπος με τη δική σου οπτική γωνία, όχι αντικείμενο», γράφει χαρακτηριστικά σε μία από τις αναρτήσεις της.
