Γιατί είναι δύσκολο να κάνουμε σχέσεις καθώς μεγαλώνουμε;
Όταν αναπολούμε στιγμές από τη ζωή μας τείνουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο την ηλικία των 20 μας. Όχι γιατί η ζωή ήταν καλύτερη τότε, αλλά γιατί γνωρίζαμε - ή νομίζαμε - ότι γνωρίζαμε υπέροχους ανθρώπους. Είναι η δεκαετία της ζωής μας που είμαστε πιο κοινωνικοί γιατί βρισκόμασταν σε ομάδες. Πηγαίναμε σχολή και σίγουρα θα γνωρίζαμε κάποιον φίλο - φίλης. Βγαίναμε για ποτό και γνωρίζαμε την απέναντι παρέα, πηγαίναμε σε ένα πάρτι και συναντούσαμε τουλάχιστον πέντε ενδιαφέροντες τύπους. Το συναρπαστικό ήταν ότι μπορούσαμε να συναντήσουμε κάποιον αβίαστα οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Ήμασταν κάθε φορά στο κατώφλι ενός big story, βλέπαμε δυνατότητες και ρομαντισμό.
Η επόμενη δεκαετία έρχεται να μας προσγειώσει. Αρχίζουμε και νιώθουμε πίεση και αυτός είναι ένας παράγοντας που δυσχαιρένει τις σχέσεις μας. Τότε είναι που συνήθως οι γύρω μας αρχίζουν να συζούν, να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά. Αυτή η ηλικία σηματοδοτεί την φάση όπου η κοινωνία μας υπαγορεύει πώς πρέπει να δείχνει ένας «πετυχημένος» άνθρωπος στα 30. Τότε είναι που συγγενείς ρωτούν αδιάκριτα «πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;», «γιατί μένετε μαζί αλλά δεν παντρεύεστε;», «στο ράφι θα μείνεις;». Η πίεση που δεχόμαστε από εξωτερικούς παράγοντες δείχνει να δυσκολεύει την ικανότητά μας να ξεχωρίσουμε αν θέλουμε όντως μία συντροφική σχέση, μία σχέση συμβίωσης, ένα παιδί με τον σύντροφό μας ή αν πρόκειται για κοινωνική κατασκευή. Σε αυτή την ηλικία φαίνεται να ερχόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ.
Γιατί δυσκολευόμαστε να κάνουμε σχέσεις όσο μεγαλώνουμε;
Άλλος ένας παράγοντας ο οποίος μας δυσκολεύει -ενώ ταυτόχρονα είναι και υγιής- είναι οι προσδοκίες που έχουμε από κάθε άνθρωπο όσο μεγαλώνουμε. Καθώς μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, το οποίο σημαίνει ότι γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας σχετικά με το τι μας αρέσει και τι όχι, τι θέλουμε στην ζωή μας και τι χρειαζόμαστε από μία σχέση. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν οι προσδοκίες μας γιγαντώνονται και παύουν να είναι ρεαλιστικές.
Για παράδειγμα, στα 20 μας θα δίναμε ευκαιρίες γιατί είχαμε χρόνο και δεν μας ένοιαζε τόσο πολύ η σχέση μας να έχει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μέτα τα 30 όμως επιδιώκουμε την ουσιαστική σύνδεση, το κοινό μέλλον. Όσο μεγαλώνουμε εκτιμούμε την πραγματική αγάπη που μας εξελίσσει, την φροντίδα και την επικοινωνία και παύουμε να ασχολούμαστε με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν.
Ωστόσο αν και είναι κάτι απόλυτα υγιές και φυσιολογικό το να έχουμε τις προσδοκίες μας πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε την έκβαση μιας σχέσης και ούτε φυσικά να γνωρίζουμε το πώς θα εξελιχθεί και αν θα πετύχει αυτή η σχέση, όσα στάνταρ και να θέσουμε εξαρχής.
