Μελίνα Λεφαντζή: «Από πολύ μικρή είχα την ανάγκη να είμαι το καλό παιδί»

Συναντιόμαστε έξω από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, ένα μεσημέρι Παρασκευής, με την Μελίνα Λεφαντζή, και μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο, όπου και πραγματοποιήθκε η φωτογράφιση, είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή. Η ηθοποιός, που φέτος παίζει στη σειρά «Το προξενιό της Ιουλίας», στον Alpha, αμέσως κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν: όταν σε αυτό το επιβλητικό κτίριο ήταν με τη μουσική κοινότητα του σχολείο του. Και κάπως έτσι ξεκινάει η αφήγηση της.

«Είμαι γέννημα θρέμμα Πειραιώτισσα, με όλες τις παιδικές μου αναμνήσεις να σχετίζονται με τον Πειραιά, κι έχω δύο μικρότερα αδέρφια που πάντα είχαν την τάση να με προσέχουν, δηλαδή, το ανάποδο από αυτό που συνήθως συμβαίνει, ίσως γιατί ήμουν πιο παρορμητική και αυθόρμητη. Οι τρεις μας είμαστε πολύ δεμένοι, μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη, η οικογένεια μου είναι πάντα το στήριγμα μου, και ότι συμβαίνει στη ζωή μου, θέλω να το συζητάω μαζί τους.

Από τις πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις είναι τα καλοκαίρια που πηγαίναμε στην κατασκήνωση -αυτές τις όμορφες εικόνες τις κρατάω μέχρι σήμερα μέσα σαν θησαυρό. Όποιος έχει πάει κατασκήνωση βιώνει ένα μικρόκοσμο, ζει σε μια κοινότητα που λειτουργεί ομαδικά κι αυτό εμένα μου άρεσε πάρα πολύ -ο ένας βοηθούσε τον άλλον, παίζαμε όλη μέρα, ήμασταν στη φύση. Μου αρέσει πολύ το πρόγραμμα, το έχω ανάγκη, και τότε το χαιρόμουν -δεν με πείραζε καθόλου. Ξυπνούσαμε νωρίς το πρωί, κάναμε διάφορες δραστηριότητες, τρώγαμε όλοι μαζί, μετά παίζαμε -ήταν πράγματα που με γέμιζαν. Για τουλάχιστον 6 χρόνια πήγαινα στην κατασκήνωση, πότε ήμουν με την αδερφή μου, πότε με τον αδερφό μου, και ανυπομονούσα να έρθει το επόμενο καλοκαίρι για να ξανά πάω.. Επίσης, θυμάμαι έντονα τα καλοκαίρια στη Μάνη, στο χωριό του μπαμπά, όπως και όταν πηγαίναμε για κάμπινγκ στη Χαλκιδική. Εξακολουθώ μέχρι σήμερα να κάνω camping, τελευταία φορά έκανα στη Σαμοθράκη, έχει μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας, ξυπνάω κι είμαι δίπλα στη θάλασσα, μπορώ να έχω μαζί το σκυλάκι μου, τη Νάιλα -γενικότερα είναι τρόπος ζωής.

Οι οικογενειακές στιγμές που είναι πολύ έντονα χαραγμένες μέσα στο μυαλό μου είναι η παραμονή Πρωτοχρονιάς που φεύγουμε όλοι μαζί, πηγαίνουμε στο λιμάνι και μόλις γίνει η αλλαγή του χρόνου ανοίγουμε σαμπάνια και βλέπουμε το πρώτο πλοίο που έρχεται ή φεύγει, κοιτάζουμε τα πυροτεχνήματα, μυρίζει η θάλασσα και όλα είναι καταπληκτικά. Αυτή είναι η οικογενειακή μάς παράδοση και την κάνουμε κάθε χρόνο -βγάζουμε πάντα και την κλασική φωτογραφία όλοι μαζί, πότε τουρτουρίζουμε από το κρύο, πότε ο καιρός είναι λίγο πιο γλυκός. Για εμάς που ζούμε στον Πειραιά είναι παράδοση, υπάρχουν κι άλλες οικογένειες σε διάφορες αποβάθρες -μεγαλώνοντας έμαθα από φίλους ότι μένουν στο σπίτι τους κι αλλάζουν τον χρόνο. Είναι από τις ωραιότερες αναμνήσεις μου...

Αν ήμουν καλή μαθήτρια ε; Από πολύ μικρή είχα την ανάγκη να είμαι το καλό παιδί, καλή μαθήτρια για τους δασκάλους και τους καθηγητές μου, τους οποίους είχα σε μεγάλη εκτίμηση. Φυσικά, είναι κάτι που το έμαθα από τους γονείς μου κι έτσι ήθελα πάντα να είμαι σωστή -δεν το πετύχαινα πάντα, κάπου εκεί στο Λύκειο ξύπνησε κάτι πιο αναρχικό μέσα μου.

Από τα σχολικά χρόνια σίγουρα ξεχωρίζω αυτά που ήμουν στο Μουσικό Σχολείο του Πειραιά όπου ήταν πραγματικά υπέροχο να κάνεις μάθημα και ενδιάμεσα να ακούς πιάνο, βιολί. Πάλι ήμουν σε κοινότητα, στα μουσικά σύνολα που είχαμε δημιουργήσει και παίζαμε μουσική -είχα παίξει και στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά που έγινε η φωτογράφιση.

Δεν είχα έντονη εφηβεία, δεν έκανα καμία επανάσταση, είχα πάντα έναν έμφυτο σεβασμό απέναντι στους γονείς μου κι αντίστοιχα και εκείνοι σέβονταν τις επιθυμίες μου. Ίσως ήρθε μια μικρή σύγκρουση, λίγο πιο μετά, όταν ήθελα ουσιαστικά να ακολουθήσω το μιούζικαλ -ο μπαμπάς μου ήταν κάθετος ότι έπρεπε να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο. Εννοείται πως έπρεπε να περάσω στο πανεπιστήμιο.

Αν έπρεπε να πετάξω το «καλό παιδί» από πάνω μου; Ακόμα προσπαθώ να το «πετάξω». Δεν θέλω, όμως, να το χάσω εντελώς είναι κάτι που το πρεσβεύω -δεν θέλω να σταματήσω να πιστεύω στο καλό. Ξέρεις, μου λένε ότι δεν χρειάζεται να μαζέψω κάτι που θα βρω κάτω, να μην κρατάω την πόρτα περιμένοντας τον πίσω μου, αλλά δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι -θέλω να εμπνεύσω κάποιον να κάνει κάτι αντίστοιχο. Δεν σου κρύβω πως έχω ζοριστεί σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, γιατί υπάρχει η ανάγκη να είσαι αποδεκτός και να ικανοποιείς τον άλλον με τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου, που αυτό ενδεχομένως να έρχεται σε σύγκρουση με το μέσα σου, αλλά σε αυτό με βοήθησε πολύ η ψυχοθεραπεία που κάνω -είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνει στον εαυτό του.

Ξεκίνησα τη ψυχοθεραπεία όταν είχα κάποιες κρίσεις πανικού, δεν ήταν τόσο ανησυχητικές, ούτε έφτασα στο σημείο να πω «τέρμα ως εδώ». Ήθελα να δω πώς μπορώ να εξελίξω τον εαυτό μου, να μπορώ να διαχειρίζομαι καλύτερα κάποιες καταστάσεις στην καθημερινότητα μου. Γνώρισα πράγματα που δεν τα ήξερα, κάποια μονοπάτια με δυσκόλεψαν, ήρθα σε ρήξη με τον ψυχοθεραπευτή μου, ένιωσα ακόμα και την ανάγκη να κάνω ένα διάλειμμα.

Από τα πράγματα που συνειδητοποίησα, μπορεί να ακούγεται απλό, για μένα ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα μου, ήταν ότι ήθελα να τα φτιάξω όλα -ακόμα κι αυτά που δεν φτιάχνονται – από σχέσεις, καταστάσεις, πράγματα που αφορούν τη περιοχή μου, τον κόσμο μέχρι και τη δουλειά. Δεν φοβάμαι την ατομική ευθύνη, θα κοιμηθώ καλύτερα αν έχω κάνει κάτι καλό μέσα στην ημέρα μου. Πριν κάποιους μήνες, ήμουν στο αυτοκίνητο και περνώντας από ένα δρόμο υπήρχε ένα πουλί με σπασμένα φτερά όπου ο κόσμος καθόταν το κοιτούσε και ρώτησα αν θα κάνουν κάτι -τίποτα. Εγώ δεν μπορούσα να το αφήσω: πήγα πήρα κούτα και το έστειλα στην Αίγινα -όταν υπήρχε ακόμα εκεί το ΑΝΙΜΑ.

Κάνοντας ψυχανάλυση άλλαξαν οι σχέσεις μου σε βαθμό που στην οικογένεια μου είχα έντονες αντιδράσεις κι αυτό ήταν έκπληξη για τους δικούς μου. Φυσικά, κάποια στιγμή άκουσα «έχεις αλλάξει» και απάντησα θετικά -είναι διαφορετικό όταν βλέπεις την αλλαγή στον άλλον. Πρώτα φάνηκε στην οικογένεια, μετά στις διαπροσωπικές σχέσεις, σε φίλους και σε ανθρώπους από τον επαγγελματικό τομέα. Μπαίνουν άλλα όρια, ακούω κι εγώ τα «θέλω», τις επιθυμίες μου, τα εκφράζω σωστά»

«Στο πανεπιστήμιο πέρασα στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής Προσχολικής Ηλικίας, στο Καποδιστριακό και δεν το μετανιώνω καθόλου. Αποφοιτώντας πήγα σε σχολείο και τελείως αναπάντεχα, αυτή η δουλειά, μου πρόσφερε τόση χαρά και ικανοποίηση, που ενώ ήταν στην αναμονή το όνειρου του ηθοποιού, παράλληλα περνούσα πολύ όμορφα με τα παιδιά. Γράφτηκα και σε δραματική σχολή. Δεν με φοβίζει η δουλειά, ούτε το να προσφέρω -αυτά είναι πολύ δικά μου χαρακτηριστικά – κι έτσι δε δυσκολεύτηκα να συνδυάσω τη δραματική σχολή με τη δουλειά στο σχολείο. Ήταν απλά πολλές οι ώρες, μεγάλη η κούραση και με το που ερχόταν το βράδυ έπεφτα ξερή στο κρεβάτι. Θυμάμαι υπήρχαν καλοκαίρια, ανάμεσα στα χρόνια της δραματικής, που διάβαζα τα θεατρικά έργα για την Ιστορία Θεάτρου ώστε να προλάβω ή έκανα τον προγραμματισμό του σχολείου για να έχω γενικότερο πλάνο...

Πότε πήρα την απόφαση να αφήσω το σχολείο; Κάθε χρόνο ήμουν έτοιμη να φύγω -με το ένα πόδι ήμουν στο σχολείο, το άλλο έτοιμο να φύγει...Ωστόσο, δεν μπορούσα να το αφήσω, καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, για να συμμετέχω σε μια παράσταση. Μέχρι που ήρθε η πρώτη μου βασική δουλειά, στη σειρά «Άγριες Μέλισσες», όπου πήγα στη διεύθυνση και ζήτησαν αν γίνεται να βρούμε μια λύση αλλιώς θα έπρεπε να παραιτηθώ. Ήταν απόλυτα συνεργάσιμοι, αλλά υπήρχαν πολλές δυσκολίες -πήγαινα στο σχολείο και το μυαλό μου ήταν στο γύρισμα και στο γύρισμα σκεφτόμουν τι έχω να κάνω την επόμενη ημέρα στο σχολείο.

Στο τέλος εκείνης της σεζόν, πέρασα από ακρόαση για τη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει», πήρα το ρόλο και αποφάσισα να παραιτηθώ από το σχολείο. Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς, έριξα πολύ κλάμα όταν άφησα το σχολείο -ήμουν εκεί για 10 χρόνια γίναμε οικογένεια, υπήρξε κατανόηση και ξέρω ότι πάντα η πόρτα τους είναι ανοιχτή... Νιώθω πως υπάρχει αυτή η ασφάλεια: ότι και να γίνει μπορώ να επιστρέψω πάλι στο σχολείο..

Όταν προλαβαίνω πηγαίνω και κάνω στα παιδιά θεατρικό παιχνίδι, το οποίο ξεκινήσαμε μαζί με τη Θεώνη και το έχει αναλάβει, για να ανεβάσουμε παράσταση στο τέλος της χρονιάς. Πέρυσι, ήταν η πρώτη χρονιά μακριά τους κι έβαζα τα κλάματα -δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, ένα κομμάτι μου παραμένει εκεί. Τα παιδιά, ακόμα, παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου γιατί κάνω και ιδιαίτερα, όχι μόνο για να βιοπορίζομαι, αλλά και από θέμα ευχαρίστησης -με γεμίζει πάρα πολύ».

«Πώς είναι η καθημερινότητα μου; Πάω βόλτες τη Νάιλα, τη σκυλίτσα μου, αυτή τη περίοδο φιλοξενώ ένα κουταβάκι που του ψάχνουμε σπίτι -γενικότερα έχω συνεργασία με Φιλοζωική και Το Χαμόγελο του Παιδιού, βρίσκω πάντα χρόνο να προσφέρω βοήθεια, μου δίνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση – κάνω pilates. Από μικρή ηλικία πέρασα από πολλά αθλήματα, όπως και τα αδέρφια μου, γιατί ήταν σημαντικό για τους γονείς μου να είμαστε υγιείς στο σώμα και το μυαλό. Έχω ασχοληθεί με το μπαλέτο, εξακολουθώ να κάνω κάποιες φορές, και τα τελευταία 7 χρόνια έκανα σουίνγκ -τώρα δεν έχω τόσο ελεύθερο χρόνο -ο χορός με εκφράζει πάρα πολύ, όπως και η παραδοσιακή μουσική -όπου πανηγύρι εγώ σέρνω το χορό. Για μένα ο χορός είναι η απόλυτη έκφραση χαράς και η στιγμή που νιώθω τόσο γειωμένη και ταυτόχρονα σαν να πετώ...

Όσο για το φλερτ που με ρωτάς, θεωρώ ότι έχει περιοριστεί μετά τον covid- προσωπικά δεν με φλερτάρουν τόσο στα social όσο από κοντά κι ίσως έχει να κάνει με τον χώρο που κινούμαι γιατί οι ηθοποιοί είναι πιο ελεύθερα πνεύματα κι εκπέμπουν πιο απενοχοποιημένα..»

Το προξενιό της Ιουλίας

«Στη σειρά υποδύομαι την «Αλεξάνδρα», η οποία είναι δημοσιογράφος σε αθηναϊκή εφημερίδα -έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον το να αναζητάς την αλήθεια, την πηγή του προβλήματος κάνοντας έρευνα. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου σε ιντριγγάρει, δεν επαναπαύεσαι ποτέ στα στοιχεία που προκύπτουν, ψάχνεις να βρεις κι άλλα μέχρι να νιώσεις καλυμμένος με τα στοιχεία που έχεις συγκεντρώσει για την έρευνα σου.

Η «Αλεξάνδρα», όπως τη «χτίσαμε», είναι πολύ συνειδητοποιημένη κι έχει κάνει πολύ προσωπική δουλειά με τον εαυτό της, έτσι ώστε να αποδεχτεί την κατάσταση που επικρατεί, χωρίς να ρίχνει ευθύνες -ξέρει από πού πηγάζει το πρόβλημα και δεν επιθυμεί να είναι μέρος του. Έχει αποδεχτεί τον εαυτό της, φροντίζει να πορεύεται με ότι την κάνει να αισθάνεται καλά και με όλη την αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει τη προσωπικότητα της.

Αν θα συνεχιστεί το ειδύλλιο με τον Ατζαλίνα; Η κατάσταση είναι ιδιαίτερη γιατί δεν μπορούσε κανείς από τους δύο να το ελέγξει -ούτε εκείνος δεν θα έπρεπε να αφεθεί είναι αυτό το μοιραίο μεταξύ δύο ανθρώπων που βρίσκονται σε σχέσεις που κάτι που δεν τους ικανοποιούν απολύτα και για αυτό προκύπτει ο έρωτας μεταξύ τους.. Με τον Ατζαλίνα δεν ξέρω αν καταφέρει η ίδια να παραβλέψει το γεγονός ότι είναι παντρεμένος με παιδί -θα δούμε στη συνέχεια -, καθώς ως χαρακτήρας εμφανίζεται ακέραιος, σέβεται τον εαυτό της και τους γύρω της.

Βλέποντας τα fast forward γίνεται φόνος με τον «Γεωργίκη» να είναι νεκρός, την «Ιουλία» στο νοσοκομείο και το παιδί εξαφανισμένο κι έτσι η «Αλεξάνδρα» αρχίζει να το ψάχνει δημοσιογραφικά, ωστόσο επειδή είναι μπλεγμένος ο αδερφός της, ο «Γρηγόρης» προσπαθεί να τον προστατεύσει. Όπως είδαμε και με τον πατέρα της, δεν θέλει να τον συγκαλύψει -πάνω απ΄όλα είναι με το δίκιο και δεν ξέρουμε πόση εμπλοκή έχει ο αδερφός της.

Με δυσκόλεψε πάρα πολύ η σκηνή με το χαστούκι που μου έριξε ο πρώην σύντροφος μου-έγιναν πολλές λήψεις γιατί δυσκολευόμουν να συνεχίσω το γύρισμα. Ενώ είχαμε δουλέψει πολύ τη σκηνή με επηρέαζε και κάτι μέσα μου με δυσκόλευε- πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό».

Η σειρά «Το προξενιό της Ιουλίας» προβάλλεται Τετάρτη με Παρασκευή, στις 22.40, στον Alpha.

Η φωτογράφιση της ηθοποιού έγινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά