Μαρία Πολύζου: «Όταν λέμε ότι κάποιος έχει καρκίνο χαμηλώνουμε τη φωνή συνωμοτικά»
Η Μαρία Πολύζου είναι η πρώτη Ελληνίδα που έτρεξε ποτέ σε μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων, το 1996 στην Ατλάντα. Είναι η μοναδική γυναίκα που έχει ολοκληρώσει τον «Άθλο του Φειδιππίδη», διανύοντας 524 χιλιόμετρα -από την Αθήνα έως τη Σπάρτη και πίσω. Έχει σημειώσει αμέτρητα ρεκόρ, έχει φέρει στον κόσμο μια κόρη και αντλεί δύναμη από την αγάπη του κόσμου. Γι' αυτό, όταν το 2019 της ανακοίνωσαν ότι διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος, αποφάσισε να μην κρύψει τίποτα, να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να στηρίξει όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που τρέχουν τον ίδιο «Μαραθώνιο».
Γεννήθηκα στην Πάτρα. Είμαστε πολυμελής οικογένεια, πέντε παιδιά. Ξεκίνησα να τρέχω στα 12, όταν ο καθηγητής στη γυμναστική μού είχε βάλει στο πρώτο τρίμηνο 13. Οπότε, αποφάσισα να πάω στο στάδιο για να προπονηθώ, ώστε να βελτιώσω τον βαθμό μου.
Στην πορεία, αποδείχτηκε ότι ο βαθμός ήταν απλώς ένα τυπογραφικό λάθος, αλλά είχα ήδη ξεκινήσει να τρέχω στο Εθνικό Στάδιο της Πάτρας και είχα λατρέψει τα συναισθήματα χαράς και ελευθερίας που μου προσφέρει το τρέξιμο. Οπότε, μετά τις πρώτες προπονήσεις, αποφάσισα να συνεχίσω. Έτσι μπήκα σε μία νέα οικογένεια, την ομάδα «Έσπερο Πάτρας», με προπονητή τον Γιώργο Μιχαλόπουλο.
Γρήγορα άρχισε να φαίνεται το ταλέντο μου. Η αλήθεια είναι ότι, ακόμη δεν γνώριζα ούτε καν τι είναι ο πρωταθλητισμός ούτε τους μεγάλους αθλητές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην Ελλάδα ο στίβος δεν ήταν καθόλου διαδεδομένος.
Η πρώτη μου επαφή με τον Μαραθώνιο ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, όταν, εντελώς τυχαία, είδα στην τηλεόραση τον τερματισμό της Τζόαν Μπενόιτ, στον πρώτο Ολυμπιακό Μαραθώνιο γυναικών στην ιστορία της διοργάνωσης.
Τότε, λοιπόν, ρώτησα τον πατέρα μου «Τι τρέχουν;» και μου απαντά «Μαραθώνιο». Μάλιστα, όταν μου είπε ότι αποτελείται από 42 χιλιόμετρα, αυτόματα είπα μέσα μου «αυτό θέλω να κάνω!». Γιατί σκέφτηκα ότι, αφού περνάω τόσο καλά στα 5 και στα 10 χιλιόμετρα, σκέψου τότε πόσο ωραία θα νιώθω. Οπότε, είπα να το δοκιμάσω.
Η αλήθεια είναι πως, δεν ήμουν ανταγωνιστική δρομέας, απλά μου άρεσε να τρέχω.
Την επόμενη μέρα πήγα στο Εθνικό Στάδιο της Πάτρας και δοκίμασα να δω μέχρι πόσο αντέχω. Έφτασα περίπου στα 25 χιλιόμετρα, πολύ κουρασμένη βεβαίως, γιατί ήμουν και 15 χρονών, αλλά και εντελώς απροπόνητη. Τελικά, η επιμονή και το πάθος μου για το τρέξιμο, με οδήγησαν στον πρώτο μου Μαραθώνιο -αφού πίεσα πάρα πολύ τον προπονητή μου- στην τρίτη τάξη του Λυκείου. Έτρεξα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, κάνοντας και τη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στη χώρα μας, με 3:04:16, ενώ βγήκα δεύτερη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών.
Το 1985 ήμουν ήδη πρωταθλήτρια. Συμμετείχα με την Εθνική Ομάδα στους αγώνες των 5 και 10 χιλιομέτρων, στα οποία ως νεάνιδα είχα κάνει πανελλήνια ρεκόρ. Οι νίκες διαδεχόντουσαν η μια την άλλη. Η αλήθεια είναι πως, δεν ήμουν ανταγωνιστική δρομέας, απλά μου άρεσε να τρέχω.
Στον δεύτερο μαραθώνιο που έτρεξα διέλυσα το Πανελλήνιο ρεκόρ με 2 ώρες και 44 λεπτά και κέρδισα και στο Αγρίνιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Από εκεί και πέρα, ήρθαν πολλοί ακόμα Μαραθώνιοι. Στον τρίτο Μαραθώνιο, τον οποίο έτρεξα στο Λονδίνο στα 20 μου, είχα κάνει 2 ώρες και 37 λεπτά.
Φαινόταν λοιπόν ότι είχα ένα μεγάλο ταλέντο. Νομίζω ότι γεννήθηκα για να τρέχω μαραθώνιο. Από ένα σημείο και μετά, έκανα το ένα πανελλήνιο ρεκόρ μετά το άλλο. Έσπαγα τα δικά μου. Συνολικά έχω κάνει 14 Πανελλήνια ρεκόρ.
Το 1990 ήταν μία μεγάλη στιγμή διότι μέσα στην Κωνσταντινούπολη κατάφερα να κερδίσω τους Βαλκανικούς Αγώνες και να σηκωθεί η ελληνική σημαία μέσα στην Πόλη και να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος. Ακόμη και σήμερα δεν έχω ξεχάσει αυτήν την εικόνα. Είναι για μένα μεγάλη τιμή που μου δίνεται η ευκαιρία, μέσα από τον αθλητισμό, να σηκώνω την ελληνική σημαία. Η σημαία, το εθνόσημο αποτελούσε για μένα κινητήριο δύναμη. Ήξερα ότι, όταν τρέχω με το εθνόσημο δεν είμαι η Μαρία Πολύζου, είμαι η Ελλάδα.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο highlight στην καριέρα μου, διότι τώρα, έχοντας τελειώσει τον πρωταθλητισμό εδώ και αρκετά χρόνια, θεωρώ ότι όλα στη ζωή είναι μονοπάτια και σταθμοί. Δεν μπορεί να υπάρξει ο επόμενος αγώνας αν δεν έχει προηγηθεί ο προηγούμενος. Βεβαίως, υπάρχουν στιγμές που αναπολώ πιο συχνά, όπως είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1997, όταν βγήκα 12η στον κόσμο, με Πανελλήνιο ρεκόρ που ισχύει μέχρι και σήμερα, το 2:39:10 της αυθεντικής διαδρομής -όταν τρέχεις στον Μαραθώνα στην Αθήνα, τρέχεις την αυθεντική διαδρομή. Έφτασα στην υψηλότερη κατάταξη που έχει έρθει ποτέ Ελληνίδα δρομέας μεγάλων αποστάσεων.
Ήξερα ότι, όταν τρέχω με το εθνόσημο δεν είμαι η Μαρία Πολύζου, είμαι η Ελλάδα.
Άλλος σημαντικός σταθμός στην πορεία μου είναι βεβαίως η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, διότι ήταν η πρώτη φορά που έτρεξε Ελληνίδα σε Μαραθώνιο.
Από το 1984 γυμνάστηκα πολύ σκληρά, προσηλωμένη στον στόχο μου. Ο δρόμος του πρωταθλητισμού δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ούτε είναι κόκκινο χαλί, απεναντίας έχεις πολλές δυσκολίες σε πολλαπλά επίπεδα.
Σπούδασα ΤΕΦΑΑ στην Αθήνα. Τα χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα οικονομικά, οπότε έπρεπε να τα συνδυάζω όλα, να δουλεύω, να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο και να κάνω πρωταθλητισμό. Ήμουν ένα κορίτσι 18-19 χρονών, που ήρθε στην Αθήνα με ένα όνειρο. Σταθερά και με σκληρή προπόνηση, κατάφερα τελικά να το κάνω πραγματικότητα.
Πήγα σε όλους τους μεγάλους αγώνες. Στους πανευρωπαϊκούς αγώνες βγήκα 11η, με Πανελλήνιο ρεκόρ που ισχύει μέχρι και σήμερα. Έκανα τη μία επίδοση μετά την άλλη, αλλά βελτιωνόμουν συνεχώς, δεν στεκόμουν ποτέ στα ρεκόρ μου, ήθελα να γίνομαι ολοένα και καλύτερη. Ποτέ δεν είχα έπαρση, γιατί είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου. Αντίθετα, σκεφτόμουν πώς θα βελτιωθώ κι άλλο. Έλεγα στον εαυτό μου «στο κάτω-κάτω δεν κάνεις κάτι το σπουδαίο, μην το "ανεβάζεις" πάρα πολύ γιατί δεν θα προχωρήσεις». Ήμουν πολύ ταπεινή, όσον αφορά στο κομμάτι των επιδόσεων, γιατί εισέπραττα περισσότερα ως άνθρωπος από τις μαραθώνιες προσπάθειές μου, παρά από τα ρεκόρ. Είχα τεράστια πειθαρχία.
Όταν ξεκίνησα το '81 προς '82 στην Πάτρα, οι γυναίκες δεν έτρεχαν. Στον δρόμο, θυμάμαι, όταν έτρεχα με τη φόρμα, ήθελα να είμαι εντελώς καλυμμένη, γιατί με κοιτούσαν περίεργα, με πείραζαν, ωστόσο εγώ παρέμενα προσηλωμένη στον στόχο μου.
Τώρα πια τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα. Ωστόσο, θυμάμαι κάποια στιγμή, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, όταν ήταν να τρέξω τα 10 χλμ., ο αφέτης στην αφετηρία δεν έδινε την εκκίνηση, επειδή φορούσα κορμάκι. Μου είπε «Πολύζου πήγαινε να ντυθείς». Αφού κατέβηκε και ο Στράτος Μολυβάς από τις κερκίδες και του είπε «Τι γίνεται; Θα δώσεις την εκκίνηση;», αλλά ο αφέτης ήταν ανένδοτος. Οι υπόλοιπες αθλήτριες φυσικά με υποστήριξαν. Σιγά-σιγά, άρχισε να αλλάζει η εικόνα των γυναικών στον στίβο, ξεκινώντας από τα ρούχα και καταλήγοντας σε μια νέα εποχή και έναν πιο σύγχρονο κόσμο.
Οι γονείς μου είχαν πολύ μεγάλη ανησυχία. Για να φεύγω από το σπίτι, έπρεπε να κάνω τάματα. Ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ αυστηρός -όπως και πολλοί γονείς τότε- οπότε, ήταν δύσκολο για μένα να φεύγω από το σπίτι και να πηγαίνω μόνη μου στο Εθνικό Στάδιο. Δεν θα κρύψω ότι είχα πολλές απουσίες στο σχολείο, γιατί έκανα πολλές «κοπάνες», προκειμένου να πηγαίνω στο στάδιο για να προπονηθώ.
Καλώς ή κακώς, η γυναίκα έχει πάρα πολλές υποχρεώσεις, το λέω σαν σύζυγος και μητέρα. Το να φτάσουμε να κάνουμε καριέρα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όταν, ενώ έκανα πρωταθλητισμό, έγινα μητέρα, έπρεπε να διαχειρίζομαι τα πάντα. Το σπίτι, το παιδί, την ανατροφή του, τον σύζυγο... Έχουμε πολλά εμπόδια μπροστά μας, πολλές υποχρεώσεις, σίγουρα πολύ μεγαλύτερες από έναν άνδρα. Επίσης όταν γίνεσαι μητέρα, η μητρότητα, ενστικτωδώς, αρχίζει να σκεπάζει τα υπόλοιπα πράγματα. Οπότε, πολλά μένουν πίσω.
Όσον αφορά στην ικανότητα -και θα μιλήσω στο κομμάτι του αθλητισμού- θεωρώ ότι οι γυναίκες έχουμε τεράστια ψυχή -εξίσου και οι άνδρες δεν είμαι υπέρ του ενός μόνο φύλου- θεωρώ, όμως, πως η πειθαρχία που έχει μία γυναίκα για να πετύχει τον στόχο της, ξεπερνάει τα όρια του αδύνατου, για να γίνει δυνατό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι γεννάμε. Είμαστε πολύ δυνατές και, όταν θέλουμε να πετύχουμε κάτι, δεν το βάζουμε εύκολα κάτω.
Ο αθλητισμός σε πλάθει, σε βοηθά να γίνεις πιο πειθαρχημένος, να βάζεις στόχους, να μπεις σε έναν δρόμο και να τον ακολουθείς σταθερά. Να έχεις υπομονή και επιμονή. Αυτά τα δύο είναι στοιχεία που χρειαζόμαστε για να πετύχουμε. Πρέπει να επιμείνεις σε έναν στόχο, πρέπει να υπομένεις οτιδήποτε έρθει στον δρόμο σου, γιατί πρέπει να περάσεις πάρα πολλά για να φτάσεις στον προορισμό σου. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα που οφείλω τα όσα έχω μάθει. Περιέργως, στην αποτυχία. Στην αποτυχία κάθεσαι και σκέφτεσαι, την επιτυχία απλώς την εισπράττεις. Στην αποτυχία βλέπεις τον εαυτό σου, τους φόβους, πού έχεις ανάγκη να βελτιωθείς και να γίνεις καλύτερος.
Όταν το σώμα σου κουράζεται από τα αμέτρητα χιλιόμετρα, μέσα σου αναδύονται οι αξίες της ζωής.
Μεγαλώνοντας και έχοντας διανύσει πολλά χιλιόμετρα, συνειδητοποιώ ότι είμαι τυχερή που βρέθηκε ο Μαραθώνιος στη ζωή μου. Όταν το σώμα σου κουράζεται από τα αμέτρητα χιλιόμετρα, μέσα σου αναδύονται οι αξίες της ζωής. Αξίες που αφορούν στο ευ αγωνίζεσθαι, την αγάπη στον συνάνθρωπο, την προσφορά.
Έχω διανύσει παραπάνω από 280.000 χλμ. στη ζωή μου. Μόνο το 2010, πήγα έως στη Σπάρτη και γύρισα, ολοκληρώνοντας τον θρυλικό «Άθλο του Φειδιππίδη» -συνολικά 524 χλμ. Θυμάμαι τον εαυτό μου σχεδόν πάντα να προσφέρω τη βοήθειά μου σε όποιον τη χρειάζεται. Γιατί, εν τέλει, τι είναι ο πρωταθλητισμός; Να προσπαθήσεις να βελτιώσεις την ψυχή σου. Να προσπαθείς να βελτιώνεις το «είναι» σου, όχι να συσσωρεύεις μετάλλια και κύπελλα. Έχω χιλιάδες μετάλλια και εκατοντάδες κύπελλα όμως, σήμερα, αυτό που θυμάμαι πιο έντονα σήμερα είναι οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια.
Διαγνώστηκα με καρκίνο το καλοκαίρι του 2019. Ξαφνικά. Για μένα ήταν ένα σοκ. Εκεί όπου όλη μου η ζωή ήταν γύρω από τον στίβο, ξαφνικά άκουσα τη λέξη «καρκίνος». Μια λέξη ταμπού, που σχεδόν την ψιθυρίζεις. Όταν λέμε ότι κάποιος έχει καρκίνο χαμηλώνουμε τη φωνή συνωμοτικά.
Δεν είχα διανοηθεί ποτέ ότι θα ζούσα κάτι τέτοιο. Ήμουν μια ζωή μέσα στον αθλητισμό, δεν έπινα, δεν κάπνιζα, ακολουθούσα αθλητική ζωή, κοιμόμουν νωρίς... Επίσης, δεν είχαμε οικογενειακό ιστορικό. Ωστόσο, μετά από δύο εβδομάδες περίπου, όπου πλέον άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, το είπα με το όνομά του «έχω καρκίνο».
Σαν άνθρωπος δεν κρύβομαι ποτέ, όπως ήμουν στον πρωταθλητισμό καθαρή και ξάστερη, έτσι είμαι και στην καθημερινότητά μου. Τα λέω όλα με το όνομά τους. Όταν χειρουργήθηκα στις 19 Ιουλίου του 2019, την επόμενη μέρα ευχαρίστησα το νοσοκομείο και τους γιατρούς μου. Είπα ότι, αυτόν τον μαραθώνιο θα τον ζήσω και θα τον ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα τερματίσω με μία νίκη. Δεν πέρασε καθόλου μα καθόλου από το μυαλό μου ότι δεν θα τα καταφέρω, παρά το γεγονός ότι ο αγώνας ήταν σκληρός.
Ο καρκίνος δεν ήταν εύκολη υπόθεση και συνεχίζει να μην είναι. Ήταν ένας καρκίνος δευτέρου βαθμού, ο γιατρός αναγκάστηκε να αφαιρέσει 27 λεμφαδένες. Έκανα 16 σκληρές χημειοθεραπείες, 32 ακτινοβολίες… Όλα συνεχόμενα. Ωστόσο, δεν έχασα λεπτό από τη ζωή μου, συνέχιζα να τρέχω, να προπονώ τους δρομείς μου από την ομάδα «Marathon Team Greece». Πριν το νοσοκομείο, πήγαινα για προπόνηση στις 6 το πρωί. Συνέχιζα να κάνω ομιλίες, να γράφω τα άρθρα. Δεν ήθελα να χάσω στιγμή.
Η αλήθεια είναι ότι οι χημειοθεραπείες είναι πάρα πολύ σκληρές για το σώμα. Έχασα σχεδόν το 50% από τα μαλλιά μου. Είναι σκληρές, αλλά είναι διαχειρίσιμες. Αυτό θέλω να μοιραστώ με τις γυναίκες που νοσούν ή πρόκειται να κάνουν χημειοθεραπείες. Ότι όλη η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Εξαρτάται από το πώς την αντιμετωπίζεις. Εγώ γυρνούσα στο σπίτι μου και ξεχνούσα τα νοσοκομεία και ασχολούμουν με τη δουλειά. Πολλές φορές -αν δείτε και τις φωτογραφίες που έχω αναρτήσει στα προσωπικά μου social media- έπαιρνα στο δωμάτιο του νοσοκομείου το laptop μου, την ατζέντα μου... Είχα μετατρέψει το δωμάτιό μου σε γραφείο, στο ένα χέρι έκανα χημειοθεραπεία και με το άλλο έγραφα, δεν σταματούσα καθόλου.
Όλα είναι διαχειρίσιμα. Έτρεχα την ημέρα, την επομένη έκανα εμετό. Είχα όλες αυτές τις δυνατές παρενέργειες που έχουν οι χημειοθεραπείες, εγώ όμως συνέχιζα. Είδα στην πορεία ότι, μετά από την πρώτη, δεύτερη, τρίτη χημειοθεραπεία, το τρέξιμο και η άσκηση ήταν το καλύτερο παυσίπονο που θα μπορούσα να έχω. Γιατί οι ενδορφίνες που παράγονται σε κάνουν να νιώθεις πολύ καλά, αποβάλλονται οι τοξίνες μέσω του ιδρώτα, καθαρίζει το έντερο, νιώθεις εσύ καλά, διατηρείς τα κιλά σου.
Ναι, νιώθω τυχερή και θέλω να ευχαριστήσω και όλους αυτούς τους ανθρώπους, γνωστούς μου και αγνώστους, οι οποίοι μέσα από τα μηνύματά τους με στήριζαν καθημερινά. Τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου στο νοσοκομείο, τους κολλητούς μου, την οικογένειά μου και την κόρη μου, τους γιατρούς μου. Σε κάθε γυναίκα που νοσεί από καρκίνο, πρέπει να δίνουμε μια μεγάλη αγκαλιά, πρέπει να έχει της δίνουμε την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Να την κάνουμε να καταλάβει ότι είναι σημαντική και ότι η θέση της θα είναι πάντα γεμάτη.
Έχω ήδη ετοιμάσει ασκήσεις και πρόγραμμα άθλησης για γυναίκες με καρκίνο και αποκατάσταση μετά τις χημειοθεραπείες και την επέμβαση του μαστού. Οι περισσότερες γυναίκες δεν γνωρίζουν τι να κάνουν και φοβούνται να γυμναστούν. Έτσι έχοντας βιώσει η ίδια την εμπειρία του καρκίνου, αλλά και ως γυμνάστρια και προπονήτρια, είμαι έτοιμη να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου. Σύντομα θα ανέβουν και βίντεο με τις ασκήσεις στο κανάλι μου στο ΥouΤube, Maria Polyzou.
Όχι δεν φοβήθηκα ποτέ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τερματίσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, απλώς ήθελα να το πετύχω με τις λιγότερες απώλειες. Συνεχίζω και θα συνεχίζω να παίρνω χάπια για τα επόμενα δέκα χρόνια, κάνω τις εξετάσεις μου ανά τρεις μήνες. Η πρόληψη είναι πολύ σημαντική -να προλαβαίνουμε και όχι να θεραπεύουμε. Θέλει υπομονή. Εννοείται το σώμα μου έχασε ένα μεγάλο μέρος της δύναμης και της ευλυγισίας μου, έχω πολλούς ακόμη πόνους στα οστά, γιατί, όπως και να το κάνουμε, έχουν παρενέργειες τα φάρμακα.
Όταν, πολλές φορές, τα δάχτυλά μου και τα πόδια μου «μαγκώνουν» από τις παρενέργειες του φαρμάκου που παίρνω, λέω στον εαυτό μου «έλα σιγά-σιγά πάτα γκάζι. Πάτα γκάζι στη ζωή!». Ο μαραθώνιος μου έμαθε μόνο καλά πράγματα. Είδα από τι είμαστε πλασμένοι, είδα ότι μπορούσα να περάσω πολλά και σημαντικά μηνύματα. Ακόμη και τώρα, οι γυναίκες με νιώθουν πολύ κοντά τους.
Γυναίκες που δεν γνωρίζω και διαγνώστηκαν με καρκίνο με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε ότι με θεωρούν «κοντινό τους άνθρωπο». Εγώ φυσικά απαντώ σε όλες, θα τις ενθαρρύνω. «Όπως το πέρασα εγώ, θα το περάσετε και εσείς» τους λέω.
Όλοι θέλουμε να ζήσουμε γιατί η ζωή είναι ωραία, αλλά θέλει αγώνα. Θέλει επίσης και ανθρώπους δίπλα σου, που θα σε υποστηρίξουν. Εγώ ήμουν τυχερή. Οι φίλες μου με βοηθούσαν στη μεταφορά μου από και προς το νοσοκομείο -μία γυναίκα μετά τη χημειοθεραπεία δεν είναι καλό να οδηγεί μόνη της- κάποιες μου ετοίμαζαν και φαγητό για να μη χρειαστεί να το κάνω εγώ. Είναι σημαντικά αυτά που σου λέω γιατί υπάρχουν στιγμές που δεν έχεις κουράγιο να κάνεις κάποια πράγματα. Όλες οι ενέργειές σου πρέπει να επικεντρώνονται προς μία κατεύθυνση, να θεραπευτείς, να αντέξεις αυτό που περνάς.
Η απώλεια των μαλλιών μου με πείραξε, ναι. Έβαλα κάσκα και αυτό με βοήθησε να κρατήσω ένα μεγάλο ποσοστό των μαλλιών μου. Με πείραξε, το έβλεπα όμως θετικά. Θυμάμαι ότι, ήταν φθινόπωρο και, όπως είχα βγει στο μπαλκόνι και φύσηξε άνεμος, μαζί με κάποια φύλλα, πήρε και μερικά από τα μαλλιά μου. Όλα μαζί στον αέρα! Τότε σκέφτηκα «όπως θα ξαναφουντώσει το δέντρο την άνοιξη, έτσι θα “ανθίσω” και εγώ ξανά. Όλα θα τα ξαναβρώ, φτάνει να έχω την υγεία μου».
Στο στήθος, ευτυχώς, δεν έκανα μαστεκτομή και αυτή η μικρή τομή που έκανα έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Είμαι πάρα πολύ τυχερή διότι ο γιατρός μου, ο Βασίλης Βενιζέλος, τον οποίο ευχαριστώ πολύ και όλο το επιτελείο του, έκανε εξαιρετική δουλειά σε ό,τι αφορά το αισθητικό κομμάτι. Γιατί και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι σημαντικό να τελειώσει όλη αυτή η ιστορία και, βλέποντας την εικόνα σου στον καθρέφτη, να δεις τον εαυτό σου και να πεις «Δεν έχω τίποτα. Είμαι μια χαρά». Όλα τα ξαναχτίζουμε, φτάνει να θέλουμε, φτάνει να μη μείνουμε πίσω. Θέλει όμως αγώνα.
Εγώ προσέχω πολύ τη διατροφή μου, γυμνάζομαι, κάνω ασκήσεις ενδυνάμωσης, πηγαίνω στη θάλασσα, πηγαίνω στο βουνό... Είμαι πάρα πολύ δραστήρια και ασταμάτητη και αυτό μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά.
Η κόρη μου, Αγάπη, θα γίνει τον Μάιο 20 χρονών. Είμαι προστατευτική μητέρα, αλλά όχι υπερπροστατευτική. Στα πρώτα της χρόνια ήμουν πολύ από πάνω της. Είμαι πολύ ευτυχισμένη, γιατί έζησα όλες τις στιγμές της κόρης μου. Το πιο σημαντικό είναι ότι κατάφερα να την κάνω να πατάει στα πόδια της. Δεν μπορεί ένας τόσο δυνατός χαρακτήρας όπως εγώ να μην έκανα την κόρη μου δυνατή, να παίρνει τη ζωή στα χέρια της και να βαδίσει στον δικό της δρόμο. Εγώ της έδωσα τα καλύτερα εφόδια. Να τελειώσει ένα καλό σχολείο, τη σχολή της, να την υποστηρίζω και να συνεχίζω να την υποστηρίζω.
Νομίζω ότι αφήνουμε πολλά πράγματα για αύριο. Αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο, καθώς το αύριο μπορεί να μην υπάρξει.
Η κόρη μου είναι ελεύθερη. Ως μητέρα έχω ανοιχτό μυαλό, έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Ακόμα τη συμβουλεύω, αλλά ο χαρακτήρας της έχει ήδη διαμορφωθεί. Την εμπιστεύομαι και η αλήθεια είναι ότι, πλέον, κι εγώ παίρνω πολλά μηνύματα από εκείνη. Άλλωστε, πολλά μαθήματα που παίρνουμε από τη ζωή μάς τα δίνουν τα παιδιά.
Η Αγάπη βεβαίως στην αρχή ήταν αγχωμένη με τον καρκίνο, φοβισμένη. Αλλά το γεγονός ότι με έβλεπε πολύ δυνατή, ότι έκανα χημειοθεραπείες και χόρευα μες στο σπίτι, ότι πήγαινα για τρέξιμο, βοήθησε στο να φύγουν γρήγορα όλες οι ανησυχίες της. Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο, η Αγάπη τελείωνε την Γ’ Λυκείου, έδινε Πανελλήνιες, οπότε δεν μπορούσα να την αποσυντονίσω. Τα βίωνα όλα διακριτικά, γιατί είχε χτίσει τη δική της ζωή, είχε στόχο. Πέρασε μάλιστα αριστούχα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στην ΑΣΟΕΕ. Στο τέλος μου είπε «Μαμά δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι δεν θα τα καταφέρεις».
Πάντα μου άρεσε να ξυπνώ το πρωί, να βλέπω τον ήλιο, να απολαμβάνω τα πράγματα, να δίνω αγάπη, να είμαι γενικά εκδηλωτική με τους ανθρώπους, να τους αγκαλιάζω. Απλώς τώρα δίνω παραπάνω σημασία και στις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής.
Πιστεύω ότι, καθόμαστε πάρα πολύ. Και το λέω εγώ, ένα άτομο συνέχεια εν κινήσει. Νομίζω ότι αφήνουμε πολλά πράγματα για αύριο. Αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο, καθώς το αύριο μπορεί να μην υπάρξει. Και δεν το λέω με απαισιοδοξία, απλώς αυτό μου δίδαξε η εμπειρία μου. Πια είμαι περισσότερη κινητική, περισσότερο δοτική, θέλω πιο πολύ σήμερα να κάνω πράγματα, δεν τα αφήνω ούτε καν για την επόμενη ώρα. Το «αύριο» και το «μετά από μία ώρα» δεν τα ξέρει κανένας μας. Όποια «συγγνώμη» και «σ' αγαπώ» έχεις να πεις, πες το τώρα! Δεν ξέρεις ποτέ τι θα γίνει το επόμενο λεπτό.
Έμαθα να είμαι περισσότερο γενναιόδωρη με τους ανθρώπους. Να στηρίζω περισσότερο. Και με την ομάδα μου, τη Marathon Team Greece, κάνουμε δράσεις και προσφέρουμε σε όσους έχουν ανάγκη.
Υπάρχουν πολλές σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου, όταν τρέχω. Όταν έκανα πρωταθλητισμό, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, τραγουδούσα από μέσα μου. Όχι κάτι συγκεκριμένο, όποιο μου είχε «κολλήσει» εκείνο το πρωί. Γενικά, μου αρέσει η μουσική. Υπάρχουν πάρα πολλές σκέψεις που περνούν από το μυαλό ενός μαραθωνοδρόμου, γιατί προφανώς το μυαλό δεν μπορεί να μείνει ακούνητο 2,5-3 ώρες. Μπορεί να περάσει η ζωή σου ολόκληρη από το μυαλό σου όταν τρέχεις. Απλώς προσπαθείς να κρατάς πάντα τα θετικά και όταν σου έρχεται μία σκέψη αρνητική πρέπει αμέσως να τη σβήσεις, γιατί το αρνητικό σε «κατεβάζει».
Τις περισσότερες φορές σκεφτόμουν τον τερματισμό. Με έβλεπα να μπαίνω στο Παναθηναϊκό στάδιο ή να τερματίζω τον Μαραθώνιο. Έβλεπα την ελληνική σημαία να σηκώνεται.
Έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα. Πίσω από καθετί βρίσκεται το ωραίο, φτάνει να μπορείς να το δεις!
