Δώρα Δημάκη «Όταν μου ανακοίνωσαν ότι διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος ήμουν σίγουρη ότι δε μιλούσαν για μένα»
Η Δώρα Δημάκη ζει στη Θεσσαλονίκη και το 2015 διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος. Μόνιμα χαμογελαστή, δεν έχασε ποτέ το σθένος και τη δύναμη ψυχής που διαθέτει. Πέντε χρόνια μετά, η ίδια μου μίλησε για όσα άφησε πίσω της, πώς έχει διαμορφωθεί η φιλοσοφία ζωής της και θυμάται τα πρώτα συναισθήματα φόβου και αγωνίας όταν έμαθε τη διάγνωση. Η σωστή ενημέρωση, ωστόσο, τη θωράκισε για να αντιμετωπίσει την περιπέτειά της με πείσμα και δημιουργικότητα.
«Ονομάζομαι Δώρα Δημάκη είμαι 35 ετών και μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου είναι η διαδικασία θεραπείας μου από τον καρκίνο. Πριν ακριβώς από 5 χρόνια διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού, μία έννοια τελείως άγνωστη για μένα και την οικογένεια μου και μια διαδικασία τελείως ξένη.
Από το ταξίδι αυτό μετά από 5 χρόνια μπορεί να προσπαθείς να επανέλθεις αλλά οι εικόνες που βίωσες θέλουν πολύ δουλειά για να σβήσουν. Πριν από τον καρκίνο δυστυχώς δεν είχα ουσιαστική συναίσθηση και κατανόηση του διπλανού μου... Βλέπεις, αν δεν πληγωθεί το δικό σου σώμα δεν καταλαβαίνεις τι θα πει πόνος. Καθώς τα χρόνια περνούν μπορεί να ξεχνάς τις πολύ άσχημες στιγμές, αλλά κάθε φορά που αφήνεσαι, τα σημάδια σου είναι εκεί να σου θυμίσουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η σχέση σου με τον χρόνο είναι πλέον διαφορετική, η φράση «έλα μωρέ άστο γι’ αύριο», έχει εξαφανιστεί από το σκληρό δίσκο, μία αόρατη δύναμη και μία ενέργεια με έχει κυριολεκτικά κατακλύσει, ένας τυφώνας στιγμών του τώρα.
Αν δεν πληγωθεί το δικό σου σώμα δεν καταλαβαίνεις τι θα πει πόνος
Ένα «δώρο» που μου έδωσε ο καρκίνος είναι οι άνθρωποι που γνώρισα στις θεραπείες μου. Είναι ατελείωτες οι ώρες τις χημειοθεραπείας χωρίς παρέα, ειδικά για ένα άτομο σαν και εμένα… μια πολυλογού, ακόμα και στην ζάλη μου! Μια φορά λοιπόν ένας κύριος μου δίδαξε δύο θεωρίες για τους ανθρώπους που δεν πρόκειται να βγάλω ποτέ από το μυαλό μου. Αξιοπρεπέστατος και επιβλητικός σαν παρουσία, όλοι ήμασταν με τη φαλάκρα μας και αυτός ο άτιμος είχε μια μουστάκα πλούσια και ακλόνητη, που έφτασα στο σημείο να ζηλεύω. Αυτός ο τύπος λοιπόν, μου έμαθε πρώτον πως οφείλεις να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου «Εγώ κούκλα μου ξέρω γιατί είμαι εδώ και δεν κλαίγομαι 40 χρόνια φουγάρο… το ήξερα, το ήθελα» μου έλεγε. Το δεύτερο και πολύ βασικό είναι όταν με έβλεπε να γελάω μου φώναζε «Κορίτσι μου, o άνθρωπος στις δυσκολίες βγάζει τον χαρακτήρα του, αν είσαι γκρινιάρης θα γκρινιάξεις σε όλα σου, αν χαμογελάς στη χαρά, θα βρεις να χαμογελάσεις και στην λύπη σου».
Άρα αποδεδειγμένα οι άνθρωποι δεν αλλάζουν απαραίτητα από τις εμπειρίες τους αλλά αναπτύσσουν τα χαρακτηριστικά που ήδη έχουν στα μέσα τους ή αυτά που επιλέγουν να έχουν γιατί τους εξυπηρετεί.
Όταν μου ανακοίνωσαν πως διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού η αλήθεια είναι πως η σκηνή ήταν λίγο κινηματογραφική σχεδόν κωμικοτραγική. Ήμουν τότε σε άλλη χώρα και πραγματικά κατάλαβα τα μισά. Αφηρημένη όπως πάντα, ήμουν σίγουρη πως δεν μιλούσαν για εμένα. είναι από αυτές τις εκπλήξεις που συμβαίνουν συνήθως στον έρωτα της πρώτης ματιάς, που λες αποκλείεται να κοιτάει εμένα και για καμία εβδομάδα καταλήγεις να μην τρως από την αγωνία. Όταν έγινε η μετάφραση για τις επόμενες ημέρες ήμουν σίγουρη πως θα πεθάνω επιτόπου. Τόσο ανενημέρωτη ήμουν.
Οι μέρες περνούσαν και ακόμα ήμουν ζωντανή, τότε άρχισε η αναζήτηση. Μεγάλη υπόθεση η σωστή ενημέρωση. Αν και αυτό προτείνω πως θα έπρεπε να ενσωματωθεί στα σχολεία. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι σύλλογοι στην Ελλάδα που μπορούν να σε καθοδηγήσουν σε αξιόλογες πηγές, μπορείς να ταυτιστείς με γυναίκες και αυτό θα σε κάνει να μη αισθάνεσαι μόνη.
Μετά από πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και άρνηση βρέθηκε στα χέρια μου ένα κείμενο που μου άλλαξε όλη την ζωή.
Το στήθος μιας γυναίκας κουβαλάει μια ιστορία τρυφερότητας, αγάπης και θαύματος οπότε η έλλειψη του είναι ένα τραύμα ανεπανόρθωτο
Όταν έπεσε μπροστά μου το κείμενο της Ρέας Βιτάλη «Βυζάκια σας φιλώ» ένιωσα κάτι πρωτοφανές. Για εμένα τότε οι συγκεκριμένες λέξεις λειτούργησαν σαν κάθαρση. Σπουδαία η δουλειά του γραφιά… Κάθε πρόταση που διάβαζα ήταν μία ζωή, μία στιγμή μου. Όλο το βράδυ ένα κείμενο, μαζί με μία θάλασσα από δάκρυα. Δάκρυα λύπης, χαράς και αποχαιρετισμού. Η ευαισθησία αυτού του συγκεκριμένου είδους καρκίνου είναι πως δεν αποχωρίζεσαι ένα οποιοδήποτε όργανο αλλά ένα σύμβολο. Το στήθος μιας γυναίκας κουβαλάει μια ιστορία τρυφερότητας, αγάπης και θαύματος οπότε η έλλειψη του είναι ένα τραύμα ανεπανόρθωτο, που μόνο ένα κείμενο όπως το «Βυζάκια σας φιλώ» μπορεί να απαλύνει τον πόνο. Γιατί η Βιτάλη, ήταν η μόνη που τα τίμησε και τους φόρεσε παράσημα γενναιότητας. Να τα τιμάς τα παράσημα της ζωής σου μικρά, μεγάλα κόπιασες για να τα κερδίσεις οφείλεις να τα φροντίζεις.
Κατά τη διάρκεια των θεραπειών μου είχα αποφασίσει συνειδητά να μην ασχολούμαι με τον καρκίνο αλλά με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους μου. Δεν είχα χρόνο γι' αυτόν και ποτέ δεν θα έχω. Γι’ αυτόν έχει χρόνο μόνο ο γιατρός μου. Το motto μου ήταν πάντα «αφήστε τον καρκίνο στους γιατρούς και εσείς δημιουργήστε!». Ο καθένας έχει τον δικό του κώδικα και τη δική του άμυνα στα εμπόδια της ζωής. Έτσι ο καθένας έχει το δικαίωμα να βαφτίζει τις εμπειρίες του όπως ο ίδιος νιώθει καλύτερα. Το σίγουρο είναι πως ο καρκίνος έχει ταυτιστεί με τον θάνατο και ο καρκινοπαθής με ετοιμοθάνατο -κάτι που στις μέρες μας δεν ισχύει. Οπότε, με τη σωστή ενημέρωση είναι αναγκαίο να αλλάξουν οι έννοιες και οι πεποιθήσεις γύρω από αυτήν την υποτιθέμενη κακή αρρώστια. Οι καιροί και τα δεδομένα έχουν αλλάξει και είναι απαραίτητο να συμβαδίσουμε και να μην στιγματίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις αλλά να παραδειγματιζόμαστε και να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες τους.
Μετά από την συγκεκριμένη εμπειρία μου συνειδητοποίησα πως πραγματικά δεν χρειάζεται να δίνουμε εμείς οι παντογνώστες τις συμβουλές μας. Ούτε στον εαυτό μου θα έδινα, ούτε σε κανένα, γιατί μόνο με τις πράξεις και τα λάθη μας μαθαίνουμε ουσιαστικά. Τις συμβουλές δεν τις ακούμε αν δεν είμαστε στην σωστή ψυχοσύνθεση, δεν δεχόμαστε να τις δεχτούμε ή να τις αναλύσουμε σωστά. Ό,τι συμβουλή και να έδινα τώρα στη Δώρα πριν από πέντε χρόνια, με την ίδια δύναμη θα έκλαιγα ή θα γελούσα.
Μία πρόταση θα έκανα μόνον σε όλους μας ειδικά στη συγκεκριμένη περίοδο που διανύουμε, να μη μας κυριεύει ο φόβος… είμαστε όλοι μοναδικοί και δυνατότεροι από αυτόν, ο φόβος μόνο πίσω σε πηγαίνει.