Ο Μανώλης Θεοδωράκης είναι η πολύχρωμη και πολυτάλαντη Mary Sunshine (και πολλά ακόμη)
Ο Μανώλης Θεοδωράκης είναι η απόδειξη ότι η καλλιτεχνική φλέβα συχνά εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Ο ίδιος είναι ηθοποιός, χορεύει, χορογραφεί, τραγουδά, γράφει στίχους και κάνει συγκλονιστικές performances ως Mary Sunshine, αποδεικνύοντας ότι η drag σκηνή στην Ελλάδα έχει πολλά να δώσει. Αυτήν την περίοδο παίζει στο «Μπεντ», στο θέατρο Χώρα, όπου υποδύεται την Γκρέτα, έναν ρόλο που πάντα ονειρευόταν να παίξει.
«Μεγάλωσα στην Πάτρα, που δεν είναι μικρή πόλη, αλλά θα την έλεγες και κλειστή κοινωνία. Ειδικά, όταν τη συγκρίνεις με την Αθήνα, καταλαβαίνεις τη διαφορά. Βέβαια, θα μπορούσα να είχα μεγαλώσει σε μία ανοικτή οικογένεια, κάτι που δεν συνέβη. Αυτό δε σημαίνει ότι οι γονείς μου ήταν αυστηροί και απαιτητικοί. Ήξεραν τι σημαίνει ομοφυλοφιλία, αλλά δεν τη δέχονταν. Το δικαιολογώ εν μέρει, γιατί είναι άνθρωποι που δεν έχουν μεγαλώσει με αυτές τις επιρροές, ήταν μεγαλωμένοι αλλιώς. Οπότε, μέσα μου δεν υπάρχει θυμός.
Ήμουν καλλιτέχνης από μικρός. Δε με θυμάμαι να κάνω τίποτα άλλο, από το να ράβω ρούχα, να βάφω τη μάνα μου, να της σχεδιάζω ρούχα, να ζωγραφίζω, να τραγουδάω. Έκανα ό,τι μπορείς να φανταστείς και έχει σχέση με την τέχνη: θέατρο, μάθαινα να παίζω μουσική, έκανα τραγούδι, χορό, ζωγραφική, μακιγιάζ, ρούχα… τα πάντα! Δεν ήμουν τόσο κοινωνικός ως παιδί, γιατί δεν έβρισκα πολλούς για να κάνω παρέα, που να έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα και τις ίδιες ανησυχίες με εμένα. Αυτό βέβαια δεν με έκλεισε σαν άνθρωπο, είχα φίλους, αλλά λίγους και καλούς. Ήξερα ότι θα μεγαλώσω και θα κάνω αυτά που θέλω.
Όταν τελείωσα το Λύκειο, το μόνο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να σπουδάσω η υποκριτική. Οι γονείς μου το είχαν καταλάβει, αλλά δεν μου έφεραν αντίρρηση. Θα μπορούσα να είχα σπουδάσει και χορό, αλλά εκεί υπήρχε άρνηση εκ μέρους τους. Βέβαια, αργότερα έγινα και χορευτής, χωρίς πολλές-πολλές σπουδές. Όταν τελείωσα τη δραματική σχολή, άρχισα να δουλεύω σε μιούζικαλ -έχω δουλέψει σε πάρα πολλά μιούζικαλ, καθαρή πρόζα κάνω πρώτη φορά τώρα, σκέψου, στο "Μπεντ". Άρχισα να ασχολούμαι και με τον χορό και τη χορογραφία, ενώ κέρδισα και υποτροφία για την περίφημη σχολή Jacob Pillow της Βοστόνης, κάτι που δεν περίμενα. Δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση, αλλά φαίνεται ότι στα μάτια τους ήμουν καλός χορευτής».
«Υπάρχουν πολλές στιγμές στη μέχρι τώρα πορεία μου που ξεχωρίζω, όπως "Το κλουβί με τις τρελές" με τον Σταμάτη Φασούλη ή το "Πρισίλα" στο Badminton, αλλά αυτός που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου ως καλλιτέχνη και το πώς βλέπω τα πράγματα είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, με τον οποίο κάναμε τρεις δουλειές μαζί. Δεν είχε καμία σχέση με ό,τι είχα κάνει μέχρι τότε, με γκλίτερ και τακούνια, περούκες και καπέλα. Ήταν κάτι εντελώς σύγχρονο, καθαρά χορός. Επηρεάστηκα πάρα πολύ από το μυαλό του Δημήτρη Παπαϊωάννου και κατάλαβα πώς δουλεύει ένας επαγγελματίας στην Ελλάδα, αλλά και πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μέλλον. Είπα στον εαυτό μου, “έτσι θέλω να δουλεύω, με τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες συνθήκες”».
«Δεν έκανα coming out στην οικογένειά μου γιατί δεν κρύφτηκα ποτέ, δε με ρώτησε ποτέ κανείς “τι είσαι;”. Αν με ρώταγε, θα έλεγα την αλήθεια. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι τον εκφράζει, προσωπικά, όμως, νιώθω ότι, αν κάνω coming out, είναι σαν να δηλώνω ότι έχω ένα πρόβλημα, το οποίο πρέπει να δεχτεί ο κόσμος. Το coming out είναι πολύ σεβαστό και πολύ αναγκαίο στις ημέρες μας, για να συνηθίσουν οι cis/straight άνθρωποι γύρω μας τη διαφορετικότητα, να υπάρχει ορατότητα. Ωστόσο, εγώ, δεν ξέρω για ποιον λόγο, δεν ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι επίσημα, ούτε καν στους φίλους μου -απλά κάποια στιγμή τους είπα “από εδώ ο φίλος μου.”
Δεν έκανα coming out στην οικογένειά μου γιατί δεν κρύφτηκα ποτέ, δε με ρώτησε ποτέ κανείς «τι είσαι;»
Πάντα μου άρεσε το drag, πάντα το παρακολουθούσα. Με γοήτευε αυτή η μεταμόρφωση. Κάποια στιγμή ανέβασα μια παράσταση δική μου. Έγραψα ένα κείμενο και το ανέβασα στο θέατρο Άβατον, πριν από τέσσερα χρόνια, “Το τροπικό πουλί” λέγεται. Πρωταγωνίστρια ήταν η drag περσόνα Mary Sunshine. Ήταν ένα όνομα που το δανείστηκα, μόνο και μόνο για να γράψω το έργο (είναι χαρακτήρας του Σικάγο), με σκοπό να το αλλάξω μετά, αλλά τελικά έμεινε. Όταν, λοιπόν, με είδε ο Φώτης Σεργουλόπουλος στη σκηνή, μου λέει “Ρε Μανώλη, έρχεσαι το Σάββατο να εμφανιστείς στο Shamonette;”. Εγώ στην αρχή δεν ήθελα, δεν ένιωθα σίγουρος. Αλλά άνοιξα την ντουλάπα και λέω “OK, πάμε, το δοκιμάζουμε και ό,τι γίνει”. Και το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπέστατο. Αυτό ήταν η αρχή. Και κάπως έτσι, τρία χρόνια μετά, εμφανίζομαι στο Shamone και κάνω drag επαγγελματικά πια. Χωρίς να το είχα, όμως, σκοπό. Είχα και την ανασφάλεια της ηλικίας -αλλά κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου, “ποιος σου έχει πει ρε Μανώλη ότι οι drag πρέπει να είναι 20 χρονών; Ξεκίνα να το κάνεις επαγγελματικά, αφού σε θέλει και σε θέλουν και πρόσφερε το καλύτερο που έχεις”. Ξεκίνησα να μαθαίνω να ράβω και να μπαίνω στο YouTube για να μάθω να μακιγιάρομαι ως drag. Και σιγά-σιγά το εξέλιξα -και ακόμη το εξελίσσω δηλαδή. Το να είσαι drag queen θέλει κόπο, χρόνο και υπομονή -αλλά αξίζει.
Η Mary Sunshine είναι το πιο χαρούμενο πλάσμα στη γη. Η Mary Sunshine είναι πολύχρωμη, η Mary Sunshine είναι χαρούμενη και θετική. Τώρα τελευταία της έχει βγει λίγο το ροκ, αλλά το χαρούμενο, το πιο ποπ. Το αγαπημένο της λουλούδι της είναι το λίλιουμ, όπως και του Μανώλη. Γιατί δεν είναι και πολύ διαφορετική Mary Sunshine από τον Μανώλη. Είναι αυτό που θα ήθελε να είναι ο Μανόλης. Είναι η υπερβολή του. Είναι ένα χαρούμενο πλάσμα, με πολύχρωμη ψυχή».
«Η drag σκηνή στην Ελλάδα εξελίσσεται αισιόδοξα καλά. Φυσικά, αιτία είναι το RuPaul Drag Race, μη γελιόμαστε. Μας έχει πάει ένα βήμα μπροστά, βλέπουμε τι συμβαίνει στην παγκόσμια drag σκηνή και παίρνουμε ιδέες. Μας σπρώχνει να κάνουμε το κάτι παραπάνω, για να μη μείνουμε πίσω. Το drag πια δεν είναι μόνο ένα πράγμα και είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν πριν από 10-15 χρόνια. Η καθεμία έχει φτιάξει τη δική της περσόνα και τον δικό της χαρακτήρα.
Φυσικά και οι γονείς μου ξέρουν ότι κάνω drag. Σκέψου ότι η μάνα μου μού δίνει υφάσματα για να φτιάχνω τα ρούχα μου. Δεν τους άφησα και περιθώριο να μην το δεχτούν. Μπορεί να μην τους άρεσε στην αρχή, αλλά επειδή εγώ πάντα παρουσίαζα τα πράγματα πολύ επαγγελματικά και ότι κάνω κάτι ολοκληρωμένο και σωστά, χωρίς να το κάνω τσάτρα πάτρα, βλέπανε ότι η προσπάθεια αποδίδει. Έβλεπαν ότι κάτι κάνω καλά. Τελικά, καταλήξαμε ο πατέρας μου να μου λέει “Μανώλη πρέπει να έρθω σπίτι σου να σου φτιάξω ωραίες κρεμάστρες για να κρεμάσεις αυτά που φοράς, δεν μπορείς να τα έχεις σε κούτες.” Εκεί συγκινήθηκα, δε στο κρύβω».
«Ναι, βίωσα στο σχολείο bulling, έχω ακούσει τη λέξη “αδερφή”. Έχω στεναχωρηθεί εννοείται, αλλά για έλεγα μέσα μου “μωρέ θα φύγεις, άστους. Άστους να ζουν στο μικρόκοσμό τους”. Ήμουν 12-13, αλλά στο παιδικό μυαλό μου, το έλυνα έτσι και αυτό με βοηθούσε.
Πώς βλέπω να αντιμετωπίζεται πλέον η διαφορετικότητα στην Ελλάδα; Έχουν γίνει πολύ μεγάλα βήματα, αλλά όχι αρκετά για να μιλάμε για πρόοδο. Χρειάζονται πολλά χρόνια ακόμα για να μην υπάρχει καν σαν λέξη η "διαφορετικότητα" -και όχι μόνο στην Ελλάδα, στον κόσμο. Για εμένα, αυτός είναι ο σκοπός, να μην υπάρχει η λέξη διαφορετικότητα, γιατί σε βάζει σε μια ξεχωριστή κατηγορία. Βέβαια, θα αργήσει να γίνει, δηλαδή δεν θα υπάρχουμε σε αυτή τη ζωή, αλλά δεν πειράζει, ας γίνει τουλάχιστον. Οι κοινότητες ΛΟΑΤΚΙ+ έχουν κάνει σπουδαίο έργο. Και χαίρομαι που υπάρχει το political correctness σχετικά με την queer ορολογία, την ταυτότητα φύλου, να χρησιμοποιούμε τη σωστή αντωνυμία κ.λπ. Πρέπει να είμαστε πολύ ακριβείς, ώστε να υπάρχει ορατότητα.
Αν αναλογιστεί κανείς τα mass shootings που έχουν συμβεί σε gay clubs, είμαστε τυχεροί που γυρνάμε σπίτι μας το βράδυ σώοι και αβλαβείς. Πολλές φορές, όμως, νιώθουμε ανησυχία. Έχει χρειαστεί να κυκλοφορήσω στο δρόμο με μέικ-άπ, λόγω της δουλειάς, και ενώ μέσα μου έλεγα “Μανώλη. είσαι θαρραλέος, συμπεριφέρσου σαν να μην τρέχει τίποτα”, μέσα μου υπάρχει φόβος. Σκέφτομαι “ας πάω από αυτόν τον δρόμο, ας πάρω ταξί”, που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, το ξέρω. Αλλά μου συμβαίνει, γιατί δε μεγάλωσα σε μία κοινωνία που να μου πει “κανε ό,τι θες παιδί μου και μη σε νοιάζει τίποτα”, ούτε σε τέτοια οικογένεια.
Αλλά αυτό δεν με έχει σταματήσει πουθενά. Γιατί είμαι και πεισματάρης. Σκεφτόμουν, “ωραία, τι θα κάνω; θα μείνω σπίτι μου;”. Είναι σαν να λες, φοβάμαι τα αεροπλάνα, δεν θα ταξιδέψω ποτέ. Όχι. Όταν με κάλεσαν πρώτη φορά από το Pride να είμαι στο stage, πήρα το μετρό φουλ βαμμένος -ωραία βαμμένος, ευτυχώς! Στην αρχή έλεγα “που πας τώρα έτσι;”, αλλά αποφάσισα να το αντιμετωπίσω σαν να μη φοράω τίποτα, χωρίς να δείχνω στα μάτια μου ότι ντρέπομαι, με αυτοπεποίθηση. Και κανένας δε μου μίλησε, όλοι με κοιτούσαν, αλλά με θαυμασμό, με περιέργεια. Φυσικά και θα υπήρχαν εκείνοι που θα είπαν πολλά άσχημα πράγματα από μέσα τους, αλλά δε με ενδιαφέρει. Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με αρνητικά πράγματα στη ζωή μου, γιατί η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή για να κάτσω να σκάσω! Και αυτό δεν το καταλαβαίνουμε. Εγώ έφτασα τα 40 για να το καταλάβω. Οπότε, κάνε αυτό που έχεις να κάνεις και μη σκέφτεσαι ότι σε κάποιον άλλον μπορεί να μην αρέσει. Αν δεν πειράζεις κανέναν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε σταματάει από το κυνηγήσεις τα όνειρά σου.
Η Γκρέτα και το «Μπεντ»
«Το Μπέντ είναι ένα έργο τοποθετημένο τη δεκαετία του ‘30. Βρισκόμαστε στο Βερολίνο, επί Χίτλερ, όπου κυριαρχούσε η απαγόρευση της όποιας έκφρασης των ομοφυλοφίλων και κάθε είδους διαφορετικότητας. Το έργο διηγείται την ιστορία δύο ανδρών που γνωρίζονται και ερωτεύονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου. Εγώ υποδύομαι την Γκρέτα, μία διάσημη drag queen, ιδιοκτήτρια ενός περίφημου καμπαρέ, queer club της εποχής, όπου έκανε τα show της και σύχναζαν τα άτομα του περιθωρίου, τα gay άτομα της εποχής.
Ήθελα να αποδώσω τον ρόλο της Γκρέτα σωστά, δεν ήθελα να βγει κωμικός ή καρικατούρα, γιατί αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της υπόθεσης του έργου. Οπότε, περισσότερο θα έλεγα ότι ήθελα να είμαι προσεκτικός, παρά ότι με δυσκόλεψε. Ήξερα ότι θα τα καταφέρω, γιατί είχα όραμα. Πάντα ήθελα να ενσαρκώσω την Γκρέτα και όταν μου το πρότεινε ο Πέτρος Ζούλιας ένιωσα ένα αίσθημα ευθύνης, ώστε να την αποδώσω όσο γίνεται πιο πιστά, να μην ξεφύγω και γίνει καρικατούρα. Αυτό με ενδιέφερε πιο πολύ. Φυσικά, δεν αγγίξαμε καν το όριο της καρικατούρας, γιατί ήμουν στα χέρια του Πέτρου Ζούλια, ο οποίος δεν θα επέτρεπε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Όσον αφορά στο κομμάτι του drag, σίγουρα η εμπειρία μου με βοήθησε».
«Ναι, είναι ένα εντελώς επίκαιρο έργο. Προσωπικά, πιστεύω ότι, όταν θέλουμε να πάμε μπροστά και να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι, πάμε ένα βήμα πίσω για να πάρουμε μπρος, να πάρουμε φόρα. Έτσι νιώθω και για τον "Μπεντ", ότι το έργο αυτό γράφτηκε για να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να δούμε από πού ξεκινήσαμε, την ιστορία μας, να εξετάσουμε το θέμα της περιθωριοποίησης, να το αντιληφθούμε και να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, να αφήσουμε πίσω μας τα ταμπού και τις προκαταλήψεις.
Στην παράσταση, τη μουσική επιμελείται ο Θοδωρής Οικονόμου, ο οποίος μου ζήτησε να γράψω εγώ στίχους για το τραγούδι που ερμηνεύω. Του άρεσαν πολύ και έγραψε τη μουσική. Για μένα, ήταν τεράστια χαρά, γιατί από τη μία ένιωσα ότι αναγνωρίστηκε η δουλειά μου και σε αυτό το κομμάτι και από την άλλη ήταν σπουδαίο συναίσθημα να συμμετέχω σε αυτό το εμβληματικό έργο, να υποδύομαι έναν ρόλο που πάντα ήθελα να υποδυθώ, την Γκρέτα, και να ερμηνεύσω ένα τραγούδι που έχω γράψει εγώ! Ήταν ωραία στιγμή στη ζωή μου, πολύ ωραία στιγμή. Επίσης, να σου πω ότι έχω επιμεληθεί και την κινησιολογία στην παράσταση, κάτι που ολοκλήρωσε την εξαιρετική εμπειρία μου στο "Μπεντ". Πραγματικά, δίνω τον καλύτερό μου εαυτό!
«Μπεντ», στο Θέατρο Χώρα, Πεμ-Σαβ: 21:00, Κυρ: 19:00, Τετ: 20:00
