Η drag βαρύτονος Νίνα Νάη λατρεύει τη Μαρία Κάλλας και τα extravagant φορέματα

Η Νίνα Νάη, aka Γιώργος Ιατρού, είναι drag βαρύτονος και συστήνει κάτι πρωτοποριακό για τα ελληνικά -και όχι μόνο δεδομένα. Τραγουδάει όπερα in drag και το θέαμα είναι απίστευτο. Ο ίδιος μάς μίλησε για την πορεία του στη μουσική, πώς κατέληξε από μοριακός βιολόγος να διαπρέπει στη μουσική και πώς γεννήθηκε η περσόνα του, με αφορμή την παράσταση «Φθινόπωρο» στο Faust.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στην Τούμπα. Έζησα τα τρία πρώτα χρόνια εκεί, κοντά στο σπίτι της γιαγιάς -ένα σπίτι με αυλή, με λεμονιές, παλιό. Όταν ήμουν τριών, πήγαμε στην Καλαμαριά, όπου και μεγάλωσα. Ήμουν κοινωνικό παιδί, αλλά επειδή ήμουν «φυτό», πολύ καλός μαθητής, και ήμουν και χοντρό παιδάκι και ίσως και θηλυπρεπής, άρχισαν να μου φέρονται περίεργα οι γύρω μου, οι συμμαθητές μου -μπορεί και οι γονείς. Οπότε, αν και από τη φύση ήμουν κοινωνικό, οι συμπεριφορές που δεχόμουν με έκαναν να «μαζεύομαι».

Κάπου εκεί στην εφηβεία, άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και έκανα παρέα μόνο με ανθρώπους με τους οποίους ένιωθα εγώ καλά -και ένιωθαν και αυτοί καλά μαζί μου. Έχω βιώσει περιστατικά bulling όπως και τα περισσότερα παιδιά που είναι παχουλά ή θηλυπρεπή.

Δεν ξέρω αν μου άρεσε το σχολείο, αλλά είχα την τάση να θέλω να είμαι ο καλύτερος, να είμαι πολύ καλός σε ό,τι καταπιάνομαι. Κάτι που μου εμφύσησαν οι γονείς μου. Πάντα άκουγα το «μπορείς και καλύτερα» -και καλά να τα πήγαινα- κάτι που πολλές φορές μπορεί να ήταν καλό, γιατί με έσπρωχνε να πάω παρακάτω και με έκανε να θέλω να κάνω παραπάνω πράγματα, άλλες φορές, ωστόσο, ήταν πολύ καταπιεστικό και πολύ αγχωτικό. Γιατί νιώθεις ότι ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι οι κοντινοί σου άνθρωποι με αυτό που κάνεις. Ένιωθα πως, ό,τι και να κάνω, δεν έφτανε, οπότε έπρεπε πάντα να προσπαθώ, να προσπαθώ για το κάτι περισσότερο.

Το καταφύγιο μου ήταν η μουσική, ήταν το θέατρο. Έπαιζα πιάνο από τα πέντε, θεωρία και αρμονίες, και μετά μπήκα σε μία θεατρική ομάδα στο δημοτικό, στην Καλαμαριά. Επίσης ό,τι είχε σχέση με γιορτή στο σχολείο το αναλάμβανα εγώ, συμμετείχα σε όλα τα θεατρικά και διοργάνωνα τα πάντα.

Όταν ήμουν στο σχολείο και τραγουδούσα στις γιορτές όλοι μου έλεγαν “η φωνή σου ξεχωρίζει, έχει κάτι ιδιαίτερο”. Βέβαια, όσο μου το έλεγαν αυτό, εγώ ντρεπόμουν. Έτσι, σταμάτησα να τραγουδάω και έπαιζα μόνο μουσική για ένα διάστημα. Μεγαλώνοντας, ξαναπήρα θάρρος και άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το τραγούδι.

Όταν τελείωσα το λύκειο, πήγα για σπουδές στην Αλεξανδρούπολη, στο Δημοκρίτειο, στο τμήμα Μοριακής Βιολογίας. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά λόγω βαθμού και της κατεύθυνσης που μου έδινε η οικογένεια, βρέθηκα εκεί. Ωστόσο, δε με πείραξε. Ήθελα πάρα πολύ να ζήσω μόνος μου, να φύγω από το σπίτι, να ζήσω την εμπειρία.

Ενώ σπούδαζα, άρχισα να τραγουδάω σε μαγαζιά, να δουλεύω δηλαδή σαν τραγουδιστής. Επίσης, γράφτηκα στο δημοτικό ωδείο της Αλεξανδρούπολης, όπου ξεκίνησα να κάνω τσέλο και τραγούδι. Η δασκάλα μου εκεί ήταν του κλασικού και είχε μία καταπληκτική φωνή και με εντυπωσίασε πολύ. Το όνομα της είναι Νάντια Μαλακόζη, είναι ακόμα στο δημοτικό ωδείο. Πολύ καλή τραγουδίστρια. Και κάπως με έβαλε στη διαδικασία να θέλω να γνωρίσω καλύτερα το κλασικό τραγούδι -κάτι που δεν είχα σκεφτεί έως εκείνη τη στιγμή.

Είχα μία μπάντα στη σχολή και παίζαμε σε μαγαζιά rock, ποπ μουσική, ξένη, ελληνική και είχα δουλέψει και σε ένα ρεμπετάδικο μία περίοδο. Παράλληλα ξεκίνησε και το πάθος για την όπερα. Επειδή δούλευα νύχτα, έβγαζα αρκετά χρήματα και μπορούσα να κάνω ταξίδια. Έτσι, βρέθηκα στις σπουδαιότερες όπερες στην Ευρώπη.

Για μένα, η όπερα έχει κάτι άπιαστο. Δηλαδή, είναι κάτι πολύ δύσκολο να βαρεθείς, σου προκαλεί δέος. Το βλέπω σαν κάτι που προσπαθώ, προσπαθώ και δεν θα καταφέρω ποτέ να φτάσω στην τελειότητα. Αυτό είναι που με εξιτάρει στην όπερα. Συνεχίζω να δουλεύω και γίνομαι όλο και καλύτερος. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους συναδέλφους, αλλά εγώ έτσι το βλέπω -είναι η υπέρτατη τέχνη και δεν πιάνεται, δε φτάνεται ποτέ.

Όταν τελείωσα τη σχολή, γύρισα Θεσσαλονίκη, έδωσα εξετάσεις και μπήκα στο Κρατικό Ωδείο, όπου σπούδασα Μονωδία και Μελοδραματική. Ύστερα, έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις και βρέθηκα στην Κολωνία, στη Γερμανία, για να σπουδάσω μουσική, όπερα. Οι γονείς μου έπαθαν εγκεφαλικό, αλλά με στήριξαν τελικά. Ξέρεις, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί το κυνηγούσα τόσο πολύ. Μόνο όταν άρχισα να τραγουδάω και να κλείνω μεγάλες συνεργασίες, κατάλαβαν ότι εκεί ανήκω και ότι μπορώ να βγάλω χρήματα με αυτό, να συντηρηθώ.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν στην Όπερα Θεσσαλονίκης -που το 2010 έκλεισε λόγω χρεών-, όπου έκανα μικρούς ρόλους, όταν ήμουν ακόμα σπουδαστής στο Κρατικό Ωδείο. Μετά, πήγα στην Κολωνία και την πρώτη μου χρονιά εκεί, προέκυψε η συνεργασία με το θέατρο του Άαχεν. Έκανα κάποιους μικρούς ρόλους και στο τέλος της πρώτης χρονιάς έκανα και έναν πιο μεγάλο -τα πράγματα εξελίσσονταν πολύ γρήγορα.

Όσο ήμουν σπουδαστής κάθε χρόνο θα είχα δύο-τρεις συνεργασίες με γνωστά θέατρα της Γερμανίας -στην Κολωνία, στο Ντόρντμουντ, στο Άαχεν. Όταν τελείωσα και το master στο Ντίσελντορφ, έκλεισα το πρώτο μου συμβόλαιο και ήμουν μόνιμος στην όπερα του Έσσεν.

Το drag ήρθε στη ζωή μου σε μία περίοδο που δεν ένιωθα καλά. Ένιωθα ότι βρίσκω έναν τοίχο και δεν εξελίσσομαι. Και η προσωπική μου ζωή δεν πήγαινε καλά και τα επαγγελματικά μου τα έκανα χωρίς πολύ μεράκι, πολλή διάθεση. Επειδή, λοιπόν, ήμουν εγώ πολύ μεγάλος fan του RuPaul’s Drag Race, άρχισα να το ψάχνω περισσότερο -χρειαζόμουν μία καλλιτεχνική εκτόνωση, διαφορετική. Ξέρεις, η όπερα μπορεί να γίνει αρκετά συντηρητική, καθωσπρέπει. Οπότε, ίσως να χρειαζόμουν κάτι κόντρα σε αυτό. Κάτι αντιδιαμετρικά αντίθετο -τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ σε εκείνη τη φάση. Επίσης, και οι ρόλοι που έκανα στην όπερα ήταν πολύ αρχετυπικά masculine, πολύ αρσενικοί, με τη στερεοτυπική σημασία. Το drag ήτανε αυτό, ήταν το αντίθετο.

Το drag είναι μία τέχνη που έχει πολλές διαστάσεις. Αυτό που βλέπεις στη σκηνή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Από πίσω υπάρχει το μέικαπ, τα κουστούμια, το σώμα που φτιάχνεις για τη drag queen ή τον drag performer -όλα αυτά είναι ώρες δουλειάς. Πολλή δουλειά. Και εγώ είμαι από τους ανθρώπους που, αν καταπιαστώ με κάτι, θέλω να το μάθω τέλεια, σαν μετιέ. Μόνο να ράβω δεν ξέρω, μόνο μεταποιήσεις έχω κάνει, μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Όπως και η όπερα, το drag είναι πολλές τέχνες μαζί και αυτό με εξιτάρει.

Ξεκίνησα μόνος μου να πειραματίζομαι με κάποι@ς φίλ@ς από τη Θεσσαλονίκη. Όποτε είχα κενό από τη Γερμανία ερχόμουν στη Θεσσαλονίκη για να δω την παρέα και την οικογένειά μου. Κάποια στιγμή ιδρύσαμε ένα house, το House of Karma. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Πήγα σε ένα μαγαζί και τους λέω “είμαστε αυτοί κι αυτοί και θέλουμε να έρθουμε να κάνουμε ένα σόου”. Και όταν έχεις να κάνεις σόου, σταματάει ο πειραματισμός και πρέπει να το δεις πιο σοβαρά, πιο ολοκληρωμένα, να ετοιμάσεις ένα νούμερο. Κάπως έτσι γεννήθηκε και η Νίνα Νάη.

Η αρχική έμπνευση για την περσόνα μου ήταν μία σκυλού με μεγάλα όνειρα. Μια πολύ τρας φιγούρα που θέλει και τα μεγάλα και τα ωραία και τα ακριβά. Φυσικά, η Νίνα έχει πάρει άλλες διαστάσεις, με τον καιρό εξελίσσεται. Τώρα, φαίνεται σαν να αρχίζει να πραγματοποιεί τα όνειρά της.

Για τα looks της Νίνας μ' αρέσουν τα πλουμιστά, τα φωτεινά, τα γκλίτερ και όλα αυτά. Μου αρέσουν τα gowns, τα εντυπωσιακά φορέματα. Δεν είμαι του bodysuit του και του μίνιμαλ. Με ενδιαφέρει το πιο high fashion. Θέλω να είμαι γκράντε και το ρούχο να είναι statement.

Το drag στην αρχή το έβλεπα σαν ψυχοθεραπεία -όταν ένιωθα ότι η δουλειά στην όπερα με πίεζε ψυχολογικά. Όταν βρήκα ξανά τον εαυτό μου, έπαψα να το αντιμετωπίζω έτσι και πλέον είμαι εξίσου χαρούμενος και με τα δύο. Με εξιτάρει πάρα πολύ αυτό το contrast του drag, το οποίο έχει στη φύση του κάτι επαναστατικό και κόντρα στο κατεστημένο, και της όπερας που οι καταβολές της σε ένα μεγάλο βαθμό είναι πολύ συντηρητικές. Και με εξιτάρει πάρα πολύ και σαν θέαμα το contrast της φωνής του βαρύτονού με μία θηλυκή ή μία πολύ extravagant φιγούρα. Έτσι άρχισα να βλέπω αυτά τα δύο κομμάτια του εαυτού μου να συνομιλούν.

Η πρώτη μου δουλειά ως Νίνα Νάη ήταν το Drauma, ένα βίντεο το οποίο το φτιάξαμε για ένα διεθνή διαγωνισμό interdisciplinary art -συνδυασμού της μουσικής με μία άλλη τέχνη- με την Ολυμπία Λαζαρίδου, makeup artist και special effect artist. Εκείνη επιμελήθηκε να δώσει σχήμα στο σώμα μου και το μακιγιάζ. Όλα πέρασαν από τα χέρια μας, τα γυρίσματα, το μοντάζ, όλα. Μας πήρε δύο-τρεις μήνες αυτή ιστορία. Το στείλαμε και τελικά κερδίσαμε. Πήραμε το τρίτο βραβείο και ήταν πολύ μεγάλη αναγνώριση -ήταν σαν κάποιος να μου είπε "go for it, κάντο, κάτι γίνεται εδώ". Μετά έκανα και άλλα πράγματα in drag, για παράδειγμα μία ολόκληρη συναυλία ζωντανά στο Μπαϊρόιτ στη Γερμανία.

Kυκλοφορώ in drag όταν χρειάζεται να πάω κάπου in drag και έχω ετοιμαστεί στο σπίτι. Δεν το προτιμώ να σου πω την αλήθεια, όχι ότι βιώσει ποτέ την απειλή, αλλά θεωρώ ότι είναι γενικά επικίνδυνο στην Ελλάδα, οπότε το αποφεύγω. Γενικά θεωρώ επικίνδυνη την Ελλάδα για τα LGBT+ άτομα, όπως είδαμε και με το Ζακ.

Εγώ έλειπα 11 χρόνια από την Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι σίγουρα είμαστε καλύτερα τώρα από ό,τι όταν έφυγα. Γίνονται βήματα μπροστά, αλλά και βήματα πίσω. Αυτό είναι το πρόβλημα με την πρόοδο. Όταν κερδίζονται κάποια δικαιώματα η αντίδραση από τη συντηρητική κοινωνία είναι τεράστια και αυτόματα γίνονται βήματα πίσω.

Δεν έχω συζητήσει με τους γονείς μου ότι κάνω drag, ούτε έχουν έρθει να με δουν. Δεν ξέρω τι γνώμη έχουν γι’ αυτό.

Την drag σκηνή στην Ελλάδα την παρακολουθώ. Είναι πάρα πολύ καλές οι "κουίνες" στην Ελλάδα και γίνονται όλο και καλύτερες. Είναι πάρα πολλές και δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποια, γιατί η καθεμία και το κάθε ένα performer, γιατί έχουμε και drag kings, φέρνει κάτι διαφορετικό και κάτι ξεχωριστό και τα standards έχουν ανέβει πάρα πολύ. Εγώ εντυπωσιάζομαι πάρα πολύ με τα shows εδώ και περνάω τέλεια.

Στη Γερμανία είναι η βάση μου, απλώς τώρα δουλεύω κι εδώ αρκετά. Όταν δεν είμαι στη σκηνή βλέπω σειρές, μαγειρεύω, πάω στο θέατρο, παίζω πιάνο -κάτι που πραγματικά με αποφορτίζει. Η Μαρία Κάλλας είναι το είδωλο μου, έχω αδυναμία στην Καμπαγιέ φυσικά, την Αγνή Μπάλτσα, τον Απόλλο Γκρανφόρτε -μιλάμε τώρα για το 1910-1920 πρώτες ηχογραφήσεις. Αγαπώ πολύ τους παλιούς τραγουδιστές. Δηλαδή, από το 1910 και τις ηχογραφήσεις μέχρι και τον Παβαρότι και την Καμπαγιέ.

Το Φθινόπωρο

"Το Φθινόπωρο" βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Είναι η ιστορία τριών ανθρώπων, ενός ζευγαριού -άντρας, γυναίκα- και της αδερφής του άνδρα, που έχει πεθάνει και εμφανίζεται σαν φάντασμα.

Δεν θα σας πω όλη την ιστορία, θα σας πω ότι μιλάει για τον έρωτα και για την καταπιεσμένη επιθυμία. Και εγώ εμφανίζομαι εκεί in drag προσωποποίηση όλων αυτών που υπονοούνται, των συναισθημάτων που μπορεί οι χαρακτήρες να έχουν καταπιέσει, να έχουν βιώσει.

Info:

Faust, Καλαμιώτου 11, Αθήνα

Έως 5 Ιουνίου, Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20:30, Κάθε Κυριακή στις 20:00.