Μάκης Παπαδημητρίου: «Υπάρχουν καλύτεροι ηθοποιοί από μένα που δεν τους αναγνωρίζουν στο δρόμο»
Ο Μάκης Παπαδημητρίου δεν μιλάει πολύ ούτε λέει πολλά λόγια. Γεννήθηκε στην Ηλιούπολη, σπούδασε φυσικός, αλλά τελικά (τον) διάλεξε το θέατρο και πολύ καλά έκανε. Εχει έναν γιο από τον γάμο του με την ηθοποιό Κατερίνα Λυπηρίδου –είναι χωρισμένος. Η φετινή του χρονιά είναι γεμάτη -θέατρο, τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες. Είναι 47 χρόνων.
«Μεγάλωσα στην Ηλιούπολη, μια πολύ ωραία γειτονιά, με πολλούς φίλους και από εκείνα τα χρόνια μάλλον κρατάω μια αθωότητα σε σχέση με σήμερα. Εχω ζήσει την εποχή που τα παιδιά έπαιζαν στις γειτονιές. Τώρα μένω στο κέντρο βέβαια, και πιθανότατα να υπάρχει αυτό σε πιο απομακρυσμένες περιοχές ή στην επαρχία, αλλά στο κέντρο δεν υπάρχει πια -η γειτονιά, να βγούμε να παίξουμε, να κάνουμε ποδήλατο. Είχα δημιουργήσει φιλικές σχέσεις τότε που κρατάνε ακόμα και σήμερα. Και νομίζω ότι και σαν έφηβος αυτό δεν άλλαξε, υπήρχε μια αίσθηση στην γειτονιά ότι είμαστε ενωμένοι.
Σπούδασα φυσική, δεν έχω πάρει ακόμα πτυχίο. Πρόσφατα ζήτησα αναλυτική βαθμολογία, είμαι στο 56ο εξάμηνο, δηλαδή 28 χρόνια, πολύ ντρέπομαι που το λέω... Παρ΄όλα αυτά μ΄άρεσε πολύ η φυσική, διάβαζα πολύ, μ΄άρεσε το διάβασμα –συστηματικά, λίγες ώρες αλλά πολύ συγκεντρωμένα. Αυτό είναι και κάτι σε σχέση με το θέατρο, το πώς τα πράγματα μπορούν να έχουν συνάφεια με κάτι που είναι εξ ορισμού ορθολογιστικό.
Εγινα ηθοποιός σχεδόν τυχαία, δεν το κυνήγησα πάρα πολύ. Ημουν στο Πανεπιστήμιο, κι έμπλεξα -με την καλή έννοια- σε μια θεατρική ομάδα, στον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού μετά από προτροπή της φίλης μου της Δήμητρας με την οποία μέναμε μαζί και πηγαίναμε μαζί συχνά στο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και κάπως ο χρόνος που αφιέρωνα στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδα ήταν πολύ περισσότερος από αυτόν που αφιέρωνα γενικά στο Πανεπιστήμιο. Και είπα να δοκιμάσω. Δοκίμασα και πέρασα στο Εθνικό. Μετά κάπως τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα τελειώσω το θέατρο και θα πάρω και το πτυχίο μου απ΄ το Φυσικό, αλλά δεν έγινε.
Μετά τη σχολή έκανε μια οντισιόν στο θέατρο Αμόρε ο Γιάννης ο Χουβαρδάς και πήγα και μίλησε για μένα στον Γιάννη Μόσχο, που τότε έκανε μια παράσταση -“Οι μέρες πριν έρθεις” του Ανδρέα Φλουράκη. Αυτή ήταν στην ουσία η πρώτη μου δουλειά, στις Δοκιμές του Αμόρε. Μετά είχα μια καλοκαιρινή συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα, ύστερα με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στον Νέο Κόσμο, όπου εκεί, αρκετά χρόνια συμμετείχα σε παραστάσεις. Προφανώς γι΄αυτούς τους ανθρώπους και γι΄αυτά τα θέατρα κρατάω μέσα μου το ότι με αγκάλιασαν. Αλλά σ΄αυτού του τύπου τις σχέσεις πάντα πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι αμφίδρομο, δεν το βλέπω μόνο από τη μια μεριά. Και επίσης δεν νομίζω ότι σ΄αυτή τη δουλειά πρέπει να σκέφτεται κανείς ότι ήρθε για να μείνει. Ουδείς αναντικατάστατος κατά τη γνώμη μου. Κι είναι τόσο εφήμερο αυτό που κάνουμε σαν επάγγελμα, κι είναι κι οι συνθήκες της δουλειάς τόσο δύσκολες που δεν πρέπει ποτέ να θεωρείς τον εαυτό σου δεδομένο».
«Η αναγνωρισιμότητα ήρθε προφανώς όταν συμμετείχα στην τηλεόραση και κυρίως μετά τη δεύτερη δουλειά, τα “Μαύρα μεσάνυχτα” του Κοκκινόπουλου. Δεν ένιωσα ότι απέκτησα ξαφνικά ονοματεπώνυμο επειδή με ξέρει ο κόσμος ούτε ότι μετράω επαγγελματικά επειδή παίζω στην τηλεόραση. Αυτό είναι μια μεγάλη παγίδα κι έχει να κάνει και με το πόσο δεδομένο δεν πρέπει να παίρνεις τον εαυτό σου. Από τη μια, είναι ωραίο να σου κάνουν ένα κοπλιμέντο ή, κάποιες φορές, να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο. Αισθάνεσαι ότι κάνεις κάτι καλά ενδεχομένως. Μεταξύ μας όμως, δεν σημαίνει και τίποτα. Υπάρχουν πολύ καλύτεροι ηθοποιοί από μένα που δεν έχουν κάνει τηλεόραση και δεν τους αναγνωρίζουν στον δρόμο –δεν σημαίνει και τίποτα. Και κατά μία έννοια και τα βραβεία με αυτόν τον τρόπο τα χαρακτηρίζω. Κι αυτά που έχω πάρει εγώ είναι παρελθοντικού χαρακτήρα, κατά μία έννοια –κι ας μου επιτραπεί αυτός ο όρος. Επιβραβεύεσαι δηλαδή για κάτι που έχει τελειώσει. Από εδώ και πέρα είναι κάτι άλλο. Δεν σου εγγυάται κανείς ότι επειδή πήρες ένα βραβείο είναι στρωμένος ο δρόμος ή ότι επειδή έχεις πάρει ένα βραβείο αυτό πρέπει ντε και καλά κάπως να εξαργυρωθεί κάπως... Δηλαδή δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να εξαργυρώσω, όχι ότι το θέλω, αλλά πώς εξαργυρώνεται ένα βραβείο; Να ζητήσω περισσότερα χρήματα; Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό, ειδικά στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Εντάξει πήρες ένα βραβείο, μην το κάνουμε και θέμα... Να είμαστε ταπεινοί.
Δεν σου εγγυάται κανείς ότι, επειδή πήρες ένα βραβείο, είναι στρωμένος ο δρόμος
Μέσα στην πανδημία, το θέατρο στην Ελλάδα πέθανε, αυτό νομίζω. Τώρα, τα τελευταία δύο χρόνια, το καλοκαίρι που πέρασε και το προηγούμενο, αρχίζουν να γίνονται πολλά πράγματα στο σινεμά και την τηλεόραση, πολλά σήριαλ. Αυτό θέλει μεγάλη προσοχή. Να είναι κάτι που θα έχει διάρκεια και στη διάρκεια που θα έχει –μακάρι να είναι μεγάλη- να υπάρχουν συνεργασίες και δουλειές που οι άνθρωποι αμείβονται, για τη δουλειά τους πρωτίστως. Γιατί έχουμε ακούσει παραδείγματα αμοιβών τα οποία είναι τραγικά, από την άποψη ότι δεν σέβονται καθόλου τον εργαζόμενο. Κι επειδή υπάρχει αυτή η ανάγκη κι αυτή η επιθυμία κάποιου να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση, μια κινηματογραφική παραγωγή, συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν. Αυτό θέλει στήριξη από όλους. Να το προστατεύσουμε και κυρίως μέσω του σωματείου να δημιουργήσουμε μια σχέση που να εξασφαλίζει κάποια πράγματα για τους ηθοποιούς που δουλεύουν σ΄αυτές τις παραγωγές και όχι μόνον. Και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους στον κλάδο.
Μετά τις καταγγελίες για το #metoo εύχομαι να έχουν αλλάξει τα πράγματα, μάλλον ο τρόπος που τα κοιτάμε. Και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο κοιτάμε τους ανθρώπους που είναι θύματα αυτής της ιστορίας. Ελπίζω να εκλείψει τουλάχιστον από τον χώρο μας αυτό το πράγμα –είμαι σίγουρος ότι δεν θα εκλείψει. Δεν είναι μόνον στο θέατρο που συμβαίνει αυτό, η άσκηση εξουσίας, η σεξουαλική παρενόχληση, συμβαίνουν σε όλους τους χώρους. Θεωρώ πολύ καλό που βγήκε μπροστά, στον χώρο μας τουλάχιστον, κι έγιναν γνωστές κάποιες υποθέσεις και πήραν τα πράγματα τον δρόμο που πήραν. Ελπίζω να είναι ένα φρένο για να μην συμβούν ξανά στο μέλλον. Υπάρχει όμως μια ολόκληρη κοινωνία γύρω απ΄ αυτό -μαθαίνουμε καθημερινά, έχουμε βομβαρδιστεί από τέτοια περιστατικά και λέμε πότε θα σταματήσει. Εύχομαι να σταματήσει. Δύσκολο πράγμα».
Η αλήθεια είναι ότι γίνονται φέτος πάρα πολλά σήριαλ, γυρίζονται πολλές ταινίες, και εύχομαι να μην είναι πυροτέχνημα και να έχει, αν μη τι άλλο, διάρκεια. Αν και νομίζω ότι έχουμε λίγο ξεπεράσει το μέτρο. Είχαμε φτάσει παλαιότερα σε χρονιές με 30-40 σήριαλ, και μετά ξαφνικά πέφταμε στα οκτώ. Προφανώς από τη στιγμή που πληρώνεται ο κόσμος, ας γίνονται. Τώρα για την ποιότητα...
Φέτος παίζω στα «Οικόπεδα με θέα» του Ντέιβιντ Μάμετ στο Ανεσις, που σκηνοθετεί ο Νικορέστης Χανιωτάκης, είμαι στους “Αόρατους” του CosmoteTV μια σειρά του Χάρη Μαζαράκη, στην “Παραλία” που σκηνοθετεί ο Στέφανος Μπλάτσος και έχουμε ξεκινήσει τα γυρίσματα –θ΄ αρχίσει να προβάλλεται κάπου στις γιορτές στην ΕΡΤ και τέλος είναι η ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα “Εκεί που ζούμε” -και βλέπουμε...
Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο κάνω τις επιλογές μου. Μην θεωρήσουμε ότι είναι μόνο δικό μου, είναι και θέμα προτάσεων. Για μένα προφανώς μετράνε οι άνθρωποι, η αλληλοεκτίμηση, ο σεβασμός, τα κλισέ που μπορεί να φαίνονται λίγο παλιά. Και μετά έρχονται τα οικονομικά ή ο ρόλος. Πολύ δύσκολα θα έλεγα ναι σε κάτι που είναι με έναν άνθρωπο που δεν με εκτιμάει ή δεν τον εκτιμώ και για κάποιο λόγο θα ήθελε να συνεργαστούμε, δεν ξέρω...
Η ταινία του Γκορίτσα βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Κρυθεώτη. Στην ουσία πρόκειται για μια μέρα ενός δικηγόρου που τον παίζει ο εξαιρετικός Προμηθέας Αλειφερόπουλος –είναι η μέρα των γενεθλίων του και προσπαθεί να ισορροπήσει λίγο την ζωή του. Ο δικός μου ο ρόλος είναι ένας φίλος του –έχω ένα θέμα με τη μητέρα μου και τραβιόμαστε στα δικαστήρια. Εχει αυτό το χαρακτηριστικό η ταινία του Γκορίτσα, αν το πεις κωμωδία το αδικείς, αν το πεις δραματική, επίσης. Εχει ένα εξαιρετικό χάρισμα ο Γκορίτσας να αποτυπώνει μια κοινωνική πραγματικότητα η οποία εμπεριέχει όλα τα στοιχεία μιας κοινωνίας. Και τα αστεία και τα δραματικά και τα περίεργα και τα τρελά και τα εξωπραγματικά. Για μένα ήταν άλλη μια συνεργασία με τον Γκορίτσα που έχω συμμετάσχει πολύ λίγο στις ταινίες του, νιώθω ότι τον ξέρω πολύ. Κι αυτό είναι χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του.
Προλαβαίνω να ζω είναι η αλήθεια –οι “Αόρατοι” γυρίστηκαν πέρυσι, η ταινία έχει τελειώσει, τα γυρίσματα για την ΕΡΤ έχουν ξεκινήσει ενώ έχει ανέβει η παράσταση, οπότε κάπως τα πράγματα μπήκαν σε έναν ρυθμό».
«Αν έχει παίξει ο έρωτας ρόλο στη ζωή μου; Προφανώς ναι, αλλά δεν ξέρω σε ποιον βαθμό και γιατί. Είναι απ'αυτά τα θέματα που με φέρνουν σε αμηχανία και δεν ξέρω πώς ν'απαντήσω. Δεν ξέρω πώς να βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί σε σχέση με το τι είναι αυτό που έχω κερδίσει ή έχω χάσει, δεν ξέρω γιατί θα πρέπει να το ζυγίσω, αν είναι ή δεν είναι σημαντικό. Και μάλλον δεν το βρίσκω γοητευτικό να βρω απάντηση. Μ΄ αρέσει να μένει αναπάντητο.
Ως πατέρας προσπαθώ να είμαι όσο λιγότερο ενοχλητικός γίνεται. Κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί σήμερα αλλά δεν ξέρω πόσο πιο δύσκολο ήταν πριν από δέκα, είκοσι χρόνια ή εκατό... Ισως τότε ήταν πιο εύκολο γιατί απλά τ'αφήναν να μεγαλώνουν. Αν έχω μια αγωνία για το μέλλον είναι ο κόσμος στον οποίο θα ζήσει, που αλλάζει τόσο γρήγορα και τόσο δραματικά. Δεν πάει το μυαλό μου, δεν είμαι καλός στις προβλέψεις. Γενικά είμαι αισιόδοξος αλλά τα πράγματα έχουν πάρει μια τροπή η οποία δείχνει λίγο ζοφερή. Μακάρι να διαψευστώ.
Δεν θέλω να κάνω προβλέψεις, ζω μέρα με τη μέρα, και μ'αρέσει πολύ αυτό. Ούτε μακροπρόθεσμους στόχους έχω ούτε ότι θέλω να πετύχω κάτι σε συγκεκριμένο χρόνο. Αν έλεγα κάτι, θα ήθελα στο μέλλον να έχω κατακτήσει πράγματα που δεν έχω κάνει και δεν αφορά στα επαγγελματικά μου. Να τρέξω σ΄ έναν μαραθώνιο...».
Θέατρο Ανεσις: «Οικόπεδα με θέα» του Ντέιβιντ Μάμετ. Παίζουν: Γιάννης Μπέζος, Αρης Λεμπεσόπουλος, Μάκης Παπαδημητρίου, Θανασης Κουρλαμπάς, Γιάννης Δρακόπουλος, Γεράσιμος Σκαφίδας, Μάριος Μαριόλας. Παραστάεις: Τετάρτη & Κυριακή (19.00), Πέμπτη (20.00), Παρασκευή (21.00), Σάββατο (18.00 & 21.00).
«Εκεί που ζούμε», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Σωτήρη Γκορίτσα, βασισμένη στο βιβλίο του Χρίστου Κυθρεώτη. Παίζουν: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Στέλιος Μάινας, Μάκης Παπαδημητρίου, Χριστίνα Τσάφου, Μαρία Καλλιμάνη κ.ά. Προβάλλεται στους κινηματογράφους
«Οι Αόρατοι» του Χάρη Μαζαράκη. Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Νίκος Πουρσανίδης, Γιώργος Χρανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Γιούλικα Σκαφιδά (CosmoteTV, κάθε Σάββατο στις 22.00).
