Η απίστευτη ιστορία της κορυφαίας τενίστριας που ήταν κατάσκοπος κατά των Ναζί
Στην αρχή της καριέρας της, η Άλις Μαρμπλ, νόσησε από φυματίωση και της είπαν πως δεν θα παίξει ποτέ ξανά.
Η Άλις Μαρμπλ όχι μόνο διέψευσε τη δυσοίωνη πρόγνωση, αλλά καθιέρωσε το επιθετικό παίξιμο στο γυναικείο τένις, έφτασε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης και λίγα χρόνια αργότερα επέζησε από πυροβολισμό των Ναζί.
Γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1913 σε μια μικρή πόλης της Καλιφόρνια και σε ηλικία πέντε ετών μετακόμισε με τους γονείς της στο Σαν Φρανσίσκο. Ο πατέρας της πέθανε όταν εκείνη ήταν ακόμη παιδί και έκτοτε η οικογένεια της ζούσε στα όρια της φτώχειας. Ως μαθήτρια η Άλις δοκίμασε πολλά αθλήματα με τη μεγάλη της αγάπη να είναι το μπέιζμπολ. Ο αδερφός της όμως την προέτρεψε να δοκιμάσει το τένις, καθώς το θεωρούσε "λιγότερο ανδρικό" άθλημα. Ήδη στα 15 της η Άλις είχε ξεχωρίσει, καθώς κερδίζοντας συνεχόμενα τουρνουά της Καλιφόρνια. Έπαιζε ιδιαίτερα επιθετικά και καθιέρωσε το δικό της στιλ, καθώς αμέσως μετά το σερβίς "ανέβαινε" στο φιλέ και χτυπούσε βολέ -κάρφωνε δηλαδή την μπάλα στο γήπεδο της αντιπάλου της. Οι αθλητικοί ανταποκριτές της εποχής σχολίαζαν περιφρονητικά πως η Άλις παίζει "σαν άντρας", ευτυχώς όμως οι κριτικές τους την άφηναν ανεπηρέαστη. Η προτίμησή της να φοράει σορτς αντί για φούστα μπορεί να συγκλόνιζε τον συντηρητικό κόσμο του τένις, οι αποδόσεις της όμως την οδήγησαν στο να θεωρηθεί ως η κορυφαία τενίστρια της γενιάς της, αλλά και μια από τις καλύτερες όλων των εποχών.
Το δυνατό της σερβίς, η ταχύτητά της και ο εξαιρετικός συντονισμός της την βοήθησαν να κερδίσει όχι μόνο Wimbledon (1939) αλλά και 18 Grand Slam μέσα σε 4 χρόνια, και ως εκ τούτου να αναδειχθεί ως η κορυφαία παίκτρια των ΗΠΑ από το 1936 έως το 1940, ενώ ανακηρύχθηκε και αθλήτρια της χρονιάς του Associated Press για δύο συνεχόμενες χρονιές (1939 και 1940). Έκτοτε η Άλις, ως επαγγελματίας τενίστρια, και αφού είχε κέρδισε περισσότερα από 100.000$, ξεκίνησε να ταξιδεύει παίζοντας σε τουρνουά. Η αθλητική της πορεία θα ήταν από μόνη της άκρως εντυπωσιακή, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα και μόνο ψηφιακό μιας άκρως ενδιαφέρουσας ζωής.
Πηγαίνοντας μερικά χρόνια πίσω, κάποιους μήνες πριν ξεκινήσει η καριέρας της Άλις να απογειώνεται, μεσολαβεί μια πολύ σοβαρή ασθένεια: η νεαρή γυναίκα το 1934 είχε ταξιδέψει στο Παρίσι για να παίξει στο στάδιο Ρολάν Γκαρρός. Ήταν το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια του τουρνουά όμως λιποθύμησε και η διάγνωση, που δεν άργησε να έρθει, ήταν άκρως αποθαρρυντική για το μέλλον της. Η Άλις έπασχε από φυματίωση και χρειάστηκε να περάσει έναν ολόκληρο χρόνο σε σανατόριο, ενώ πέρασαν δύο χρόνια μέχρι να μπορέσει να θεραπευτεί. Εκείνη την περίοδο οι γιατροί της είπαν πως δεν πρόκειται να ξαναπαίξει τένις, όπως είδαμε όμως η Άλις τους διέψευσε. Το 1932 ξεκίνησε να συνεργάζεται με την Έλινορ Τέναντ, τη γυναίκα που κάτι παραπάνω από προπονήτρια της: ήταν η μάνατζερ, η μέντορας, αλλά και η βασικότερη υποστηρίκτρια της. Οι δυο τους δημιούργησαν μια από τις πιο επιτυχημένες σχέσεις προπονητή-μαθητή ατομικών αθλημάτων, και η ιστορία της αντάμειψε.
Το 1940 η Άλις ήταν πλέον μια πασίγνωστη και άκρως δημοφιλής επαγγελματίας τενίστρια, όλα όμως γύρω της είχαν αρχίσει να αλλάζουν, καθώς η Αμερική προετοιμαζόταν για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1942 παντρεύτηκε τον Joe Crowley, έναν πιλότο που γνώρισε σε μια από τις περιοδείες της, καθώς ταξίδευε σε στρατιωτικές βάσεις σε όλη τη χώρα. Το 1944, ενώ ήταν έγκυος, ενεπλάκη σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο απέβαλε. Μόλις μια εβδομάδα αργότερα ο σύζυγός της σκοτώνεται στη Γερμανία, κατά τη διάρκεια μιας αεροπορικής επιχείρησης. Η Άλις, απεγνωσμένη και αποδυναμωμένη, κάνει μια ανεπιτυχή απόπειρα αυτοκτονίας. Σύντομα όμως βρίσκει και πάλι το κίνητρο για ζωή, με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.
Στις αρχές του 1945 της γίνεται η πρόταση να γίνει κατάσκοπος των Μυστικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ. Η αποστολή της περιλάμβανε την ανανέωση της επαφής με έναν πρώην εραστής της, έναν Ελβετό τραπεζίτη, με σκοπό να αποκτήσει πρόσβαση σε οικονομικά στοιχεία των ναζί. Η επιχείρηση τελείωσε όταν ένας πράκτορας των Ναζί την πυροβόλησε στην πλάτη, αφού πρώτα την κυνήγησε καθώς η ίδια προσπαθούσε να δραπετεύσει με αυτοκίνητο. Περιττό να αναφέρουμε πως και από αυτήν την περιπέτεια της υγείας της η Άλις βγήκε και πάλι νικήτρια -είχε άλλωστε και μια ακόμα μάχη να δώσει. Το 1950 έγραψε ένα άρθρο στο αμερικανικό περιοδικό Lawn Tennis καταδικάζοντας το αγαπημένο της άθλημά, καθώς η συναθλήτρια της, η Αφροαμερικανίδα Αλθέα Γκίμπσον, παρά την φήμη της ως κορυφαία παίκτρια αποκλείστηκε από το τότε αμερικανικό τουρνουά, το US Nationals (πρόδρομος του US Open). Αν και οι κανονισμοί απαγόρευαν τις φυλετικές ή εθνοτικές διακρίσεις, οι παίκτες προκρινόταν συγκεντρώνοντας πόντους σε εγκεκριμένα τουρνουά, τα περισσότερα από τα οποία διεξάγονταν σε κλαμπ που φιλοξενούσαν αποκλειστικά λευκούς παίκτες. Το άρθρο της Άλις δημιούργησε την απαραίτητη συζήτηση και έτσι το 1951 η Αλθέα έγραψε ιστορία όταν, λίγο πριν τα 23α γενέθλια της έγινε η πρώτη Αφροαμερικανή που προσκλήθηκε ποτέ να παίξει στο Wimbledon.
Η Άλις, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη συνταξιοδότησή της, εργάστηκε ως σύμβουλος της DC Comics, που είχε ήδη δημιουργήσει την Wonder Woman. Καθώς όπως λέγεται έγραφε εξαιρετικά, η Άλις συμμετείχε ως συντάκτρια στο "Wonder Women of History" και αφηγούνταν, σε μορφή κόμικ, ιστορίες σημαντικών γυναικών. Έγραψε επίσης δυο αυτοβιογραφίες, το The Road to Wimbledon (1946) και το Courting Danger (1991), -στο δεύτερο περιέγραφε τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες της ως κατάσκοπος. Αυτή η δεύτερη αυτοβιογραφία της όμως έμελλε να κυκλοφορήσει έναν χρόνο μετά τον θάνατό της. Πέθανε στην Καλιφόρνια, στις 13 Δεκεμβρίου 1990, σε ηλικία 77 ετών.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το γυναικείο τένις μπορεί να χωριστεί σε δύο εποχές: πριν από την Άλις Μαρμπλ και μετά την Άλις Μαρμπλ. Είμαστε τυχερές που ζούμε στο "μετά", όχι μόνο επειδή μπορούμε να χτυπάμε τα σερβίς μας όσο πιο δυνατά μπορούμε, αλλά επειδή μπορούμε να έχουμε για παράδειγμα μας μια Wonder Woman της πραγματικής ζωής.
