Καρκίνος του μαστού: 5+1 γυναίκες μοιράζονται τις συγκλονιστικές ιστορίες τους

Η Μαριέλλα, η Χρυσή, η Ελένη, η Μαρία, η Λέλα και η Κατερίνα είναι 6 γυναίκες που διαγνώστηκαν με καρκίνο του μαστού. Οι ίδιες μοιράζονται την εμπειρία τους, τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Ανοιχτά και με ειλικρίνεια, το μήνυμα που όλες στέλνουν στο τέλος είναι το ίδιο: η πρόληψη και ο τακτικός έλεγχος -αυτοέλεγχος και μαστογραφία-σώζουν ζωές.

Μαριέλλα 61 ετών

«Δεν παραιτήθηκα ποτέ. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω καρκίνο στο στήθος είπα στον εαυτό μου “κράτα την αναπνοή σου, βούτα και κάποια στιγμή θα επιστρέψεις στην επιφάνεια. Ήμουν πολύ ψύχραιμη, ακόμα και στα παιδιά μου το είπα με τέτοια ψυχραιμία που ίσως να ήταν παραπάνω από όση θα έπρεπε -όπως μου είπε και ψυχολόγος.

Ήμουν 49 χρονών όταν το έμαθα. Ήταν εμφανές. Φαινόταν μια δυσμορφία στο δέρμα μου. Το έδειξα στον σύζυγό μου, ο οποίος είναι γιατρός, και μου είπε “τη Δευτέρα θα πάμε να το κοιτάξουμε” -ήταν Σάββατο. Όταν με είδε ο ογκολόγος μου είπε ότι Παρασκευή θα μπω για εγχείρηση.

Όχι, δεν φοβήθηκα. Δεν σκέφτηκα “γιατί σε μένα”. Σκέφτηκα ότι “κάτι θα σου τύχει στη ζωή και ο καρκίνος του μαστού είναι κάτι που μπορεί να τύχει”. Μάλιστα, αισθάνθηκα τυχερή γιατί είναι μια μορφή καρκίνου που έχει υψηλά ποσοστά ίασης.

Ο χειρουργός μου είπε ότι θα αφαιρέσει ό,τι πρέπει να αφαιρέσει, χωρίς να σκεφτεί το στήθος μου ή τις ουλές. "Πρέπει να σου σώσω η ζωή" μου είπε "για το στήθος θα δούμε μετά τι θα κάνουμε". Και συμφώνησα απόλυτα. Είχα τυφλή εμπιστοσύνη στον γιατρό μου. Όταν μετά την εγχείρηση ήρθε να με δει και μου είπε “Τώρα είσαι υγιής” τον πίστεψα, δεν αμφέβαλλα στιγμή.

Ύστερα ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες και τις ραδιογραφίας. Ξεκίνησαν να μου πέφτουν τα μαλλιά, μου έμεναν τούφες στα χέρια. Μιλώντας τον γαμπρό μου, εκείνος μου είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου “αν ήμουν στη θέση σου δε θα έδινα στα μαλλιά την ικανοποίηση να πέσουν από μόνα τους, θα τα ξύριζα πρώτος εγώ!”. Και με έπεισε. Πήγα στον σύζυγό μου και του είπα “Έλα, θα μου ξυρίσεις το κεφάλι”. Και με κούρεψε γουλί. Πρόσφατα, ο ίδιος μου αποκάλυψε ότι εκείνη την ώρα έτρεμε το χέρι του, είχε συγκλονιστεί.

Ήταν απελευθερωτικό, δεν άντεχα άλλο να τα βλέπω να πέφτουν. Αμέσως μετά, φόρεσα την περούκα μου και βγήκαμε βόλτα. Με είδε μια φίλη μου και μου είπε πόσο της άρεσαν τα μαλλιά μου.

Ο σύζυγός μου στάθηκε βράχος στο πλευρό μου, με πίεζε να νιώθω όμορφη και σήμερα τον ευγνωμονώ απίστευτα γι’ αυτό. Όταν ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες δεν είχε μείνει τρίχα στο σώμα μου -είχα μείνει χωρίς βλεφαρίδες. Με έπεισε να κάνω τατουάζ στα φρύδια μου -στην αρχή δεν ήθελα καθόλου, αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ότι με βοηθούσε στην ψυχολογία μου.

Επίσης, με συνόδευσε να διαλέξουμε περούκα. Διαλέξαμε μια πολύ στιλάτη περούκα, που όποιος με έβλεπε με ρωτούσε που κουρεύτηκα! Πήγαινα στις χημειοθεραπείες βαμμένη, ήθελα να κοιτάζομαι στον καθρέπτη και να μου αρέσει αυτό που βλέπω. Δεν ήθελα να φαίνομαι ότι έχω παραιτηθεί. Αυτό με βοήθησε πολύ στην ψυχολογία μου, να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα ξεχωριστά, βήμα-βήμα.

Όχι, δεν φοβήθηκα ποτέ. Δεν σκέφτηκα ποτέ αν θα τα καταφέρω ή όχι. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω καρκίνο -όσο κλισέ και αν ακούγεται- κατάλαβα πόσο ωραία είναι η ζωή. Πόσο λίγο χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Αυτό που λένε για τα μικρά πράγματα της ζωής; Ε, ισχύει.

Σε όσες γυναίκες περνούν τα ίδια που πέρασα εγώ θα συμβούλευα να οργανωθούν. Να κάνετε ακριβώς ό,τι σας λέει ο γιατρός σας και να τον εμπιστεύεστε. Να κάνετε πράγματα που σας κάνουν να ξεχνιέστε -εγώ έβλεπα ταινίες και σειρές, διάβαζα μυθιστορήματα, έκανα ό,τι μπορούσα για να φαίνονται οι μέρες πιο υποφερτές. Να θυμάστε ότι θα περάσει.

Όλες οι γυναίκες δεν πρέπει να ξεχνούν τον αυτοέλεγχο και τη μαστογραφία. Η ζωή είναι πολύτιμη, πρέπει να ζούμε την ημέρα. Κάθε μέρα είμαστε τυχεροί που τη ζούμε. Εγώ δεν το πρόλαβα σε πολύ αρχικό στάδιο, είχε προχωρήσει, αλλά ήμουν τυχερή».

Χρυσή, 35 ετών

«Τον Απρίλιο 2020 είχα μόλις σταματήσει να θηλάζω το τρίτο μου παιδί. Ένιωσα έναν όγκο στο δεξί μου στήθος, το οποίο νόμιζα ότι ήταν απλά λόγω θηλασμού. Όταν έγινε το lockdown στη Νότια Αφρική, όπου μένω, έκανα τεστ Παπ και ζήτησα από τη γυναικολόγο μου να ελέγξει το στήθος μου.

Εκείνη μόλις ένιωσε τον όγκο, μου ζήτησε να κάνω υπέρηχο την ίδια μέρα. Πήγα στο νοσοκομείο και όταν μου έκαναν τον υπέρηχο μου είπαν ότι πρέπει να κάνω αμέσως μαστογραφία -έτσι κι έγινε. Ύστερα, έγινε η βιοψία. Προσπάθησα να μην ανησυχώ, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μου είπαν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει εκείνη τη στιγμή με φόβισε.

Περίμενα μια ώρα. Ήρθε ο γιατρός και έκανε 6 βιοψίες. 3 στο στήθος μου και άλλες 3 στη μασχάλη/λεμφαδένες, όπου είδαν έναν δεύτερο όγκο. Έπρεπε να περιμένω τρεις ολόκληρες μέρες για να μάθω τα αποτελέσματα -φυσικά λόγω lockdown έπρεπε να πάω μόνη μου να τα παραλάβω.

Μου ανακοίνωσαν ότι έχω καρκίνο μαστού. Προς έκπληξή μου ήμουν αρκετά ψύχραιμη. Η γιατρός μου σχεδόν έκλαψε όταν μου το ανακοίνωσε, αλλά εγώ τη στιγμή που το άκουσα αποφάσισα ότι πρέπει να είμαι αισιόδοξη. Έπρεπε να έχω πίστη στον εαυτό μου, ότι μπορώ να το πολεμήσω. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Η θεία μου τον πέρασε 40 χρόνια πριν, η πεθερά της αδερφής μου 20 χρόνια πριν -υπήρχαν τόσες πολλές περιπτώσεις επιτυχίας. Φυσικά, ήξερα και πολλούς νέους ανθρώπους που πέθαναν από καρκίνο, αλλά έπρεπε να επικεντρωθώ στα θετικά.

Έπρεπε να πολεμήσω για τα μωρά μου, την οικογένειά μου, για μένα και τα όνειρά μου.

Είχα καρκίνο του μαστού σε δεύτερο στάδιο, οπότε έπρεπε να κάνω 5 μήνες εντατικής χημειοθεραπείας, διπλή μαστεκτομή και αφαίρεση λεμφαδένων και ύστερα 5 εβδομάδες ραδιοθεραπείας.

Η χημειοθεραπεία ήταν δύσκολη, όπως και η διπλή μαστεκτομή -η ραδιοθεραπεία έμοιαζε με βόλτα σε πάρκο ύστερα από τα πρώτα δύο, αλλά ήταν βραχνάς, το λιγότερο.

Παίρνουμε τόσο πολύ δεδομένη την υγεία μας και την ικανότητα να κινούμαστε και να περπατάμε στην καθημερινότητά μας, που δεν καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι αυτά, μέχρι που δεν μπορούμε να τα κάνουμε πια.

Η χημειοθεραπεία επηρεάζει τόσα πολλά πράγματα -ακόμα και την όρασή σου-, το να χάνεις το στήθος σου μοιάζει σαν ακρωτηριασμός, δεν είναι εύκολο, αλλά οι πιθανότητες να επιβιώσεις είναι αρκετές. Και να ζήσεις με όνειρα και χαρές.

Όλα αυτά διήρκησαν έναν χρόνο. Ήμουν άρρωστη, χωρίς μαλλιά, αδύναμη. Ένιωθα πρησμένη, δεν είχα στήθος. Αλλά δεν άφησα ποτέ την αρνητική διάθεση να κυριαρχήσει.

Αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι με πίστη. Φυσικά και φοβήθηκα, αλλά δεν άφησα τον εαυτό μου να βυθιστεί στον φόβο. Δεν έπαιρνα καμία απόφαση με βάση τον φόβο, αλλά τη λογική.

Μάλιστα, έκανα κι ένα τατουάζ για να μου θυμίζει τι μου έδινε δύναμη εκείνη την περίοδο. Μια φράση που λέει “faith over fear”, δηλαδή “η λογική πάνω από τον φόβο”.

Ευτυχώς η χημειοθεραπεία και η μαστεκτομή είχαν επιτυχία. Πρέπει να βρίσκομαι σε ορμονική θεραπεία για 10 χρόνια και πηγαίνω κάθε μήνα για ενέσεις, την αποκατάσταση στήθους θα την τελειώσω το 2022. Αλλά είμαι cancer free.

Δεν έχω πάρει ούτε μια μέρα σαν δεδομένη από τότε και νιώθω ότι έχω αλλάξει πολύ σαν άνθρωπος. Είμαι ευγνώμων για κάθε δευτερόλεπτο που ζω».

Κατερίνα, 67 ετών

«Διαγνώστηκα το 2005. Το κατάλαβα μόνη μου, γιατί με ενοχλούσε ο στηθόδεσμος και όπως έκανα το χέρι μου για να διορθώσω την τιράντα, ένιωσα κάτι που με ηλέκτριζε. Ήταν κάτι πολύ μικρό, σαν το κεφαλάκι της καρφίτσας και επειδή ήταν και η περίοδος που έκανα τον ετήσιο έλεγχο, πήγα την επόμενη μέρα στο κέντρο για να κάνω μια ψηφιακή μαστογραφία και με εξέτασε μια πολύ καλή επιστήμων. Μου λέει "σας ορκίζομαι δεν δείχνει τίποτα, θα κάνουμε όμως κι έναν υπέρηχο". Έκανα και τον υπέρηχο, ο οποίος επίσης δε μου έδειξε τίποτα. Μου λέει "ακούστε, έχω δει πολλά, τη Δευτέρα θέλω να έχετε πάει και να το έχετε βγάλει, δεν μπορώ να σας αφήσω έναν μήνα να περιμένετε". Και πραγματικά την επόμενη εβδομάδα, αφού είδα ακόμα 2-3 επιστήμονες, κατέληξα σε κάποιον, ο οποίος μου πήρε υγρό. Δυσκολευόταν στην αρχή, γιατί δεν έμπαινε η βελόνα και έχει μείνει πολύ έντονα στη μνήμη μου η εικόνα του γιατρού να αλλάζει συνεχώς βελόνες μέχρι που έφτασε σε μια πολύ χοντρή. Παρόλο που ο όγκος ήταν σαν να το κεφαλάκι της καρφίτσας, εσωτερικά ήταν μεγάλος και δεν το έπιανε τίποτα.

Το αποτέλεσμα το έμαθα την επόμενη μέρα: επιθετικός καρκίνος. Ήμουν πολύ ψύχραιμη -παρόλο που δεν είμαι συνήθως ψύχραιμη στην καθημερινότητά μου. Ένιωσα να πατάω στα πόδια μου και είπα μέσα μου: "όχι, δεν θα του περάσει". Προσπάθησα να συνεφέρω την οικογένεια, η οποία το πήρε πολύ βαριά, και αμέσως μπήκα χειρουργείο.

Ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Ευτυχώς ήταν πολύ νωρίς και δε μου είχε κάνει καμία μετάσταση. Και μετά από 17 χρόνια δεν έχω κανένα πρόβλημα. Έκανα μαστεκτομή και αφαίρεση 26 λεμφαδένων. Δεν προχώρησα σε ανάπλαση, γιατί είμαι αλλεργική και δε συνιστάται.

Δεν έμεινε τρίχα στο σώμα μου. Ήταν πολύ δυνατή η χημειοθεραπεία που έκανα.

Ναι, φοβήθηκα. Όσο, όμως, έβλεπα την οικογένειά μου να έχει πέσει στα μαύρα πανιά έπαιρνα δύναμη και τους έλεγα "μη στεναχωριέστε, θα γίνω καλά". Αυτό με κρατούσε ζωντανή, δεν ήθελα να πονέσουν.

Εμείς ξέρουμε καλύτερα το σώμα μας και πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε αυτοέλεγχο. Κανένας δεν το ξέρει όπως εμείς -και αυτό είναι κάτι που πρέπει όλες οι γυναίκες να έχουν στο νου τους. Να μην το αμελούν. Σε όσες γυναίκες περνούν τώρα την ίδια περιπέτεια θέλω να πω να κάνουν υπομονή και να είναι αισιόδοξες».

Ελένη, 64 ετών

«Διαγνώστηκα 7 χρόνια πριν. Πήγα να κάνω ένα γενικό check-up, όπως συνηθίζω κάθε χρόνο. Ήταν μια εβδομάδα πριν το Πάσχα. Στη μαστογραφία μου, η γιατρός είπε ότι παρατήρησε κάτι. Της είπα ότι θα επέστρεφα την επόμενη μέρα, για να το δούμε. Ωστόσο, εκείνη αρνήθηκε και επέμεινε να μου πάρει δείγμα εκείνη τη στιγμή -δεν ήθελε να περιμένει στιγμή παραπάνω.

Καθώς δουλεύω σε μια ιδιωτική κλινική, το πήγα σε ένα από τα εργαστήριά μας, να το ελέγξει ένας από τους γιατρούς που έχουμε. Την επόμενη μέρα ανακοίνωσε τα νέα “Είναι κακοήθεια”. “Τώρα τι κάνουμε;” τον ρωτάω. Εκείνος μου σύστησε έναν ογκολόγο, στον οποίο πήγα την επόμενη μέρα, που μου είπε ότι πρέπει να εγχειριστώ άμεσα.

Όχι, δεν σοκαρίστηκα. Είπα "αφού έγινε, έγινε, τι να κάνουμε, θα το αντιμετωπίσουμε όπως μπορούμε". Δεν το είπα καν σε πολλούς -ούτε καν σε όλους στην οικογένειά μου, για παράδειγμα σε έναν από τους αδερφούς μου δεν το είπα, γιατί ξέρω ότι είναι πολύ ευαίσθητος και δε θα μπορούσε να διαχειριστεί το άγχος.

Προχώρησα, λοιπόν, σε μισή μαστεκτομή και ύστερα έκανα ραδιοθεραπείες. Δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή. Έχασα τη μητέρα μου και τον αδερφό μου από καρκίνο και το μόνο που ήθελα στη ζωή μου είναι να μην πάθω τίποτα πριν πεθάνει η μητέρα μου. Για μένα, και μόνο που για τόσα χρόνια στη ζωή μου δεν είχα αντιμετωπίσει κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ήταν ευλογία -θα ένιωθα αχάριστη αν σκεφτόμουν “γιατί να το πάθω εγώ;”.

Όταν έκανα τις θεραπείες το προσωπικό του νοσοκομείου μου έλεγε ότι έχω τόση θετική ενέργεια, που τη μετέδιδα και στους υπόλοιπους ασθενείς. Αν κατέρρεα, τι θα είχα καταφέρει; Τίποτα. Πιστεύω πολύ στην πνευματική υγεία και το πώς η ψυχολογία μπορεί να επηρεάσει και τη σωματική μας υγεία.

Είχα φίλες που πέθαναν από καρκίνο και ήταν μαχήτριες μέχρι το τέλος. Εκείνες με ενέπνευσαν να μείνω δυνατή, να μην παραιτηθώ και να μη χάσω την όρεξη για ζωή.

Ήμουν τυχερή γιατί το έπιασα νωρίς -γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντική η πρόληψη και τα συχνά check-ups. Δεν πρέπει να παίρνουμε τη ζωή δεδομένη, δεν πρέπει να αγνοούμε τα σημάδια που μας δίνει το σώμα σας, πρέπει να παρατηρούμε το στήθος μας, να κάνουμε συχνούς αυτοέλεγχους.

Φυσικά και έχω άγχος κάθε φορά που επισκέπτομαι τον ογκολόγο μου. Ακόμα και σήμερα, πάντα περιμένω με αγωνία να ακούσω τι έχει να μου πει, τι αποτέλεσμα έδειξε μια εξέταση. Αυτό που συμβουλεύω τις γυναίκες που το περνούν είναι να έχουν δίπλα τους κάποιον που να έχει περάσει κάτι αντίστοιχο, ώστε να μπορεί να νιώσει ακριβώς τι περνούν. Να μη χάνουν την ελπίδα τους και να κρατούν μια θετική στάση ζωής.

Αυτό που έμαθα εγώ είναι να χαμηλώσω ρυθμούς και να εκτιμώ την κάθε εικόνα της καθημερινότητάς μου. Πλέον, εκτιμώ την κάθε μου ημέρα και την κάθε μου στιγμή».

Μαρία, 48 ετών

«Αρρώστησα με καρκίνο του μαστού το 2005 σε ηλικία 32 ετών. Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς είχα κερδίσει για πρώτη φορά το φλουρί στη βασιλόπιτα και ενώ δεν είμαι προληπτική θυμάμαι ότι χαιρόμουν γιατί πίστευα ότι εκείνη η χρονιά θα ήταν η καλύτερη. Τον καρκίνο τον βρήκα μόνη μου.

Αρκετό καιρό πριν ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά με το σώμα μου, καθώς περνούσα δύσκολα εργασιακά και προσωπικά. Ένα βράδυ λοιπόν, κι ενώ χαζολογούσα μπροστά στην τηλεόραση, σήκωσα το χέρι μου χωρίς να το πολυσκεφτώ και το ακούμπησα στο αριστερό μου στήθος. Έπιασα ένα μικρό εξόγκωμα και πολύ ψύχραιμα σκέφτηκα ότι ήταν καρκίνος. Η διάγνωση άργησε να έρθει μερικούς μήνες. Ο γιατρός μου δεν μπορούσε να ψηλαφίσει τον όγκο και τον έπιασε με τη βοήθειά μου. Λόγω του νεαρού της ηλικίας αποφάσισε να το παρακολουθήσει για λίγο. Η διάγνωση έγινε στις 3 Ιουνίου, μόλις ξεκινούσε το καλοκαίρι. Με βρήκε ενώ προγραμμάτιζα τις καλοκαιρινές μου διακοπές κι ενώ σχεδίαζα τα επόμενα βήματα στη ζωή μου.

Με τον καρκίνο «μεταβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου». Ξανασυστήθηκα στον εαυτό μου. Θυμάμαι πόσο δυνατή ένιωσα όταν ξύρισα τα μαλλιά μου και αναλογίστηκα για πόσα χρόνια μου έλειπε η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση. Χωρίς μαλλιά ήμουν αγνώριστη. Για αρκετό καιρό έπλενα το πρωί το πρόσωπό μου χωρίς να κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Σιγά σιγά το συνήθισα. Περούκα δεν φόρεσα ποτέ. Ένιωθα στεναχώρια να την αγοράσω και άβολα να φορέσω στο σώμα μου κάτι ξένο. Θέλησα να μοιραστώ την ασθένειά μου με όλους γύρω μου. Ήταν ένας τρόπος να ζητήσω φροντίδα. Υπήρχαν πολλοί φίλοι και γνωστοί που μου την προσέφεραν περίσσια. Υπήρξαν δυο φίλοι που χάθηκαν γιατί όπως μου είπαν αργότερα δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν. Αγαπιόμαστε ακόμα. Ίσως και περισσότερο.

Ο καρκίνος του μαστού είναι ιάσιμος, αρκεί να τον προλάβεις. Τρία χρόνια αργότερα υπήρξα από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου «Άλμα Ζωής Ν. Θεσσαλονίκης». Από τότε μέχρι σήμερα γνώρισα πολλές γυναίκες σε διαφορετικές ηλικίες με τις ίδιες εμπειρίες με τις δικές μου. Όμορφες μέσα και έξω. Γυναίκες δυνατές και δοτικές. Που βοηθούν και βοηθιούνται μέσω του συλλόγου. Νιώθω ευγνωμοσύνη που τις γνώρισα.

Αποκατάσταση στήθους δεν θα κάνω. Το στήθος μου, πληγωμένο και μισό είναι στην πλευρά της καρδιάς μου. Είναι εκεί για να μου θυμίζει όλα όσα έζησα, όλα όσα έχω και κυρίως όλα όσα έχασα. Εξάλλου, εκείνο που τελικά έχει σημασία μετά από μια τέτοια εμπειρία είναι να την αξιολογήσεις και να προχωρήσεις παρακάτω με μεγαλύτερη σοφία και προσωπική δύναμη».

Λέλα, 67 ετών

«Όταν μαθαίνεις πως έχεις καρκίνο, περνά όλη σου η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Ανατέλλει ο ήλιος και σκέφτεσαι αν εσύ θα είσαι ακόμη εδώ για να το βλέπεις. Σκέφτεσαι τον άντρα σου, τα παιδιά σου. Σίγουρα μετά τη διάγνωση αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία σου, δίνεις βάση σε αυτά που άλλοτε προσπερνούσες και δίνεις σε όλους μια δεύτερη ευκαιρία.

Ξεχωρίζω την στιγμή της διάγνωσης -και την πρώτη, αλλά και την δεύτερη φορά, μιας και εμφάνισα καρκίνο του μαστού ξανά μετά από 12 χρόνια. Θέλει δύναμη ψυχής να παλέψεις με τον καρκίνο, αλλά σε όσες γυναίκες νοσούν θα έλεγα να πολεμήσουν. Να βρουν έναν καλό γιατρό που να του έχουν εμπιστοσύνη και να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη ψυχολογία. Εγώ έβγαλα όλη την περίοδο της θεραπείας μου στην καφετέρια του νοσοκομείου. Δεν φόρεσα ποτέ πυτζάμες. Έβαζα τις φόρμες μου και κατέβαινα στο κυλικείο, για να δω τον άντρα και τα παιδιά μου. Οι γιατροί με φώναζαν από τα μεγάφωνα!

Πριν την Πρωτομαγιά είπα στον γιατρό μου ότι θέλω να βγω από το νοσοκομείο και με ρώτησε «Ελένη τι θα γίνει με τα υδραυλικά σου;», αφού μόλις είχα κάνει την εγχείρηση της μαστεκτομής. «Θα έρθω, όταν έρθει η ώρα να μου τα βγάλετε», του είπα και έτσι ακριβώς έγινε. Σκεφτόμουν πως δεν ήθελα τα παιδιά μου να έρθουν εκεί μέσα πρωτομαγιάτικα, να περάσουν την Πρωτομαγιά σε ένα νοσοκομείο.

Προσωπικά, επέλεξα να μην κάνω πλαστική επέμβαση και να μην αντικαταστήσω το μέλος. Αφού δεν πείραζε τον σύζυγο μου, δεν βρήκα κανένα λόγο να το κάνω. Είχα προλάβει να βάλω και τα ντεκολτέ μου και τα μπικίνι μου και όλα, μιας και νόσησα σε σχετικά μεγάλη ηλικία.

Νιώθω τυχερή μέσα στην ατυχία μου, γιατί είδα πόσοι άνθρωποι με αγαπάνε. Η οικογένεια μου ήταν η δύναμη μου, ήταν όλοι δίπλα μου, από εκεί άντλησα όλη αυτό το κουράγιο που με έκανε να το ξεπεράσω και να επιστρέψω και πάλι στη ζωή μου, χωρίς φόβο».

Κεντρική φωτογραφία: Το Bayarri, ένα παγωτατζίδικο στη Βαλένθια της Ισπανίας αποφάσισε να λανσάρει ένα διαφορετικό παγωτό. Ο λόγος για τη Μικρή Αφροδιτούλα ή στα ισπανικά τη La Venuseta, ένα παγωτό εμπνευσμένο από την Αφροδίτη της Μήλου, το οποίο κυκλοφορεί για να συγκεντρωθούν χρήματα για την έρευνα για την καταπολέμηση του καρκίνου του μαστού.