Iζαμπέλ Αλιέντε: Η Χιλιανή συγγραφέας που έβαζε το πάθος μπροστά από την λογική της
Η Χιλιανή συγγραφέας, Ιζαμπέλ Αλιέντε, βρίσκεται εδώ και χρόνια ανάμεσα στις πιο πολυδιαβασμένες πένες του πλανήτη.
Ζει στην Καλιφόρνια, είναι συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων, θεατρικών έργων αλλά και παιδικών βιβλίων και έχει γνωρίσει διεθνή αναγνώριση λαμβάνοντας μάλιστα το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Χιλής το 2010. «Στη Χιλή, όπως και σε πολλές χώρες, οι άνθρωποι δεν συγχωρούν την επιτυχία, εκτός εάν κάποιος είναι ποδοσφαιριστής», είχε δηλώσει τότε η Ιζαμπέλ Αλιέντε λαμβάνοντας το βραβείο της.
Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε 42 γλώσσες και πουλούν ως σήμερα περισσότερα από 75 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Βίωσε τον θάνατο της κόρης της, εισέπραξε πολλή αγάπη από εκατομμύρια αναγνώστες και έζησε μια ζωή γεμάτη πάθος. Η ζωή της κυριευόταν κυρίως από το συναίσθημα παρά τη λογική. Παντρεύτηκε τρεις φορές και όπως εξιστορεί η ίδια τη ζωή της στο βρετανικό Elle, επέλεξε τον έρωτα αντί για την μητρότητα και πλήρωσε το τίμημα.
«Προσπαθώ να μην μετανιώνω για πράγματα που έχω κάνει για το πάθος. Μου έδωσε την καριέρα μου, την αγάπη και την κατανόηση του εαυτού μου. Αλλά μερικές φορές με έκανε απερίσκεπτη και υπήρξαν συνέπειες για τις οποίες έχω αγωνιστεί να συγχωρήσω τον εαυτό μου» σημειώνει η ίδια.
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1942 στη Λίμα του Περού, όμως μεγάλωσε στο Σαντιάγκο της Χιλής, όπου μετακόμισε με την οικογένειά της σε ηλικία τριών ετών μετά τον χωρισμό των γονιών της. Ο πατέρας της ήταν αξιωματούχος της Πρεσβείας της Χιλής στο Περού και εξάδελφος του Σαλβαδόρ Αλιέντε, του μαρξιστή προέδρου της Χιλής, ο οποίος βρέθηκε νεκρός το 1973 από το στρατιωτικό πραξικόπημα που έλαβε χώρα. «Ο πατέρας μου εξαφανίστηκε, χωρίς να αφήσει αναμνήσεις» αναφέρει η ίδια.
Όταν η μητέρα της, Φρανσίσκα, παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, η οικογένεια έφυγε πάλι από τη Χιλή. Έτσι, η Ιζαμπέλ πέρασε μέρος της παιδικής της ηλικίας στον Λίβανο και την Βολιβία. Στην εφηβεία της όμως, επέστρεψε στην Χιλή. Στα 16 της χρόνια ερωτεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο, τον μηχανικό Μιγκέλ Φρίας, τον οποίο παντρεύτηκε το 1962. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Νίκο και την Πόλα.
«Οταν κοιτάζω πίσω στο παρελθόν και τον πρώτο μου γάμο μπορώ να καταλάβω γιατί τον ερωτεύτηκα. Ηταν αξιόπιστος και ήξερα ότι αυτός ο άνδρας δεν θα με άφηνε ποτέ όπως ο πατέρας μου. Ηταν το πεπρωμένο μου. Ο λογικός άνθρωπος με τον οποίο είχα χτίσει μια ευτυχισμένη ζωή. Ο άντρας που θα ηρεμούσε τον κόσμο μου και θα μετρίαζε τις απερίσκεπτες τάσεις της συμπεριφοράς μου. Ηταν ο άνθρωπος που με προστάτευε από τον εαυτό μου».
Η Ιζαμπέλ εκείνη την εποχή άρχισε να εργάζεται στον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών στο Σαντιάγο, όπου υπήρξε γραμματέας για πολλά χρόνια. Αργότερα ωστόσο, έγινε δημοσιογράφος, συντάκτης και σύμβουλος για το περιοδικό Paula, ενώ εργάστηκε και στην τηλεόραση ως ρεπόρτερ και παρουσιάστρια ειδήσεων. Γρήγορα κατάλαβε ότι η παραμονή της ίδιας και την οικογένειάς της στην Χιλή λόγω του στρατιωτικού πραξικοπήματος ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη και μετακόμισε στη Βενεζουέλα, όπου δυσκολεύτηκε πολύ να βρει δουλειά.
Κατά τη διάρκεια της εξορίας της στη Βενεζουέλα, η Αλίεντε εμπνεύστηκε για να γράψει και το πρώτο της μυθιστόρημα το 1982, The House of the Spirits, το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και έγινε best seller στην Ισπανία και την Δυτική Γερμανία, ενώ έχει μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε περισσότερες από 20 γλώσσες.
Στο Καράκας γνώρισε ξαφνικά τον μουσικό Ρομπέρτο από την Αργεντινή, ο οποίος ήταν τότε σε διάσταση με την σύζυγό του. Τον ερωτεύτηκε αμέσως και η σχέση τους ξεκίνησε τρεις εβδομάδες μετά την γνωριμία τους. «Προσπάθησα να πω στον άντρα μου ότι είχα ερωτευτεί κάποιον άλλο. Αρνήθηκε να ακούσει, αλλά δεν μπορούσα να σβήσω την φωτιά μέσα μου. Οταν ο Ρομπέρτο μου ζήτησε να πάω στην Ισπανία μαζί του για περισσότερες ευκαιρίες καριέρας, είπα το ναι αμέσως. Δεν είπα αντίο στα παιδιά μου. Ισως επειδή αν το έκανα, ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να τους αφήσω και να φύγω. Ειπα στον εαυτό μου ότι η Πόλα ήταν 15 ετών και ο Νίκο 12. Δεν είναι ότι άφηνα πίσω μου μωρά παιδιά. Θα τους έπαιρνα μαζί μου στην Ισπανία όταν θα είχα εγκατασταθεί».
Οι πρώτες μέρες στην Ισπανία ήταν σαν μήνας του μέλιτος για την Ιζαμπέλ. Νοίκιασαν ένα τραγικό διαμέρισμα στη Μαδρίτη και γρήγορα τελείωσαν τα χρήματά τους. Δεν έβρισκαν δουλειά, αλλά ζούσαν έναν μεγάλο έρωτα. «Το πάθος μπορεί να σε καταστρέψει όπως μπορεί και να σε καθορίσει» σημειώνει η συγγραφέας στην αφήγηση της ζωής της. Μετά ήρθε η σύζυγος του Ρομπέρτο μαζί με τα παιδιά τους για να τον συναντήσουν. Δεν ήταν καλός μαζί τους και αυτό τρόμαξε την Ιζαμπέλ. Αμέσως το ροζ συννεφάκι διαλύθηκε και άρχισε να βλέπει τα πράγματα με άλλη ματιά. Σκεφτόταν τα παιδιά της πώς θα ζούσαν μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και αποφάσισε να επιστρέψει στη Βενεζουέλα.
Ο άντρας της την περίμενε στο αεροδρόμιο με τον σκύλο τους. «Ολα έγιναν από δικό μου λάθος» της είπε και θεώρησε ότι ο λόγος που έγινε όλο αυτό ήταν επειδή δεν της έδινε την απαραίτητη σημασία. Ηθελε να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στον γάμο τους και να φτιάξουν τα πράγματα. Η καλοσύνη του την λύγισε και έπεισε τον εαυτό της πως έπρεπε να μείνει στην οικογένειά της.
Η κόρη της, Πόλα, δεν την κοιτούσε ποτέ στα μάτια και ο Νίκο είχε χάσει πολλά κιλά επειδή δεν έτρωγε. Προσπάθησε η Ιζαμπέλ να τους εξηγήσει τι είχε συμβεί, αλλά κανείς τους δεν ήθελε να ακούσει. «Τι να τους έλεγα; Οτι αγάπησα κάποιον περισσότερο;» σημειώνει η ίδια.
Ο Ρομπέρτο έστελνε γράμματα και έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο. Αλλαξε τον αριθμό του τηλεφώνου της και έσκισε τα γράμματα. Δεν του ξαναμίλησε ποτέ. Για τα επόμενα εννιά χρόνια προσπάθησε να σώσε τον γάμο της, αλλά δεν τα κατάφερε. Βρήκε δουλειά σε ένα σχολείο και προσπάθησε να γίνει μια καλή μητέρα και σύζυγος. Για πολλά χρόνια αισθανόταν τύψεις που άφησε την οικογένειά της για έναν άντρα. «Ο άντρας μπορεί να αφήσει την οικογένειά του για μια άλλη γυναίκα, ενώ για μια γυναίκα να το κάνει αυτό είναι πολύ διαφορετικό» εξηγεί. Προσπαθούσε να βρει μια ισορροπία στις προσωπικές της ανάγκες και στα καθήκοντά της ως μητέρα. «Οι άντρες έχουν μια ελευθερία, ενώ οι γυναίκες όχι» σημειώνει.
«Νομίζω ότι δεν θα ελευθερωθώ ποτέ από την ντροπή που νιώθω για αυτό που έκανα. Αλλά δεν μπορώ να μετανιώσω εντελώς, γιατί μέσα από αυτό έμαθα πράγματα για τον εαυτό μου που με καθόρισαν στην υπόλοιπη ζωή μου» εξηγεί. Μετά από 29 χρόνια γάμου, η Ιζαμπέλ πήρε διαζύγιο από τον πρώτο της σύζυγο. Τότε γνώρισε τον δικηγόρο Γουίλιαμ Γκόρντον, τον οποίο γνώρισε ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στο San Jose της Καλιφόρνιας για την προώθηση του βιβλίου της στις ΗΠΑ.Άφησε την Βενεζουέλα και τα ώριμα πλέον παιδιά της και έμεινε μαζί του στην Καλιφόρνια. Ηταν παντρεμένοι για 28 χρόνια και πήραν διαζύγιο το 2015 όταν η Ιζαμπέλ ήταν 73 ετών.
Σήμερα, στα 78 της χρόνια, έχει βρει τον τελευταίο έρωτα στο πρόσωπο του τρίτου συζύγου της, Ρότζερ. Της έκανε πρόταση γάμου τρεις ημέρες μετά τη γνωριμία τους, αλλά εκείνη του ζήτησε να το δουν το θέμα του γάμου όταν κλείσουν ένα χρόνο σχέσης. «Είναι ένας πολύ αξιοπρεπής και ευγενικός άνθρωπος από αυτούς που δεν βρίσκεις τόσο συχνά» σημειώνει. Παντρεύτηκαν το 2019 και είναι μαζί μέχρι σήμερα.
«Οσα κι αν έκανα στο παρελθόν, τα παιδιά μου μεγάλωσαν και έγιναν καλοί άνθρωποι. Η Πόλα έγινε ψυχολόγος και με κατάλαβε περισσότερο απ όσο κατάλαβα η ίδια τον εαυτό μου. Πέθανε το 1992 από πρόβλημα υγείας στο ήπαρ και μου λείπει κάθε μέρα. Ο γιος μου δεν θέλει να μιλάμε για το παρελθόν και έχει δεχτεί τη συγγνώμη μου που τον πλήγωσα.
Οπότε ναι, έχω κάνει λάθη λόγω του πάθους μου. Κάποιοι θα με θεωρήσουν εγωίστρια, που κοίταξα τον εαυτό μου και όχι τα παιδιά μου. Μπορούσα να θυσιάσω τα θέλω μου, για να είμαι μια καλή μητέρα που απαιτεί η κοινωνία. Αλλά βλέπετε μέσα μου έχω πολύ πάθος» καταλήγει.
Το πρόσφατο βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε με τίτλο «Οι γυναίκες της ψυχής μου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
