Γιώργος Καπουτζίδης: «Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τα βλέμματα και τη γνώμη των άλλων»

Ο Γιώργος Καπουτζίδης θέλει να λέει ιστορίες και τώρα πια θέλει να λέει τις δικές του, αυτές που τον αφορούν. Χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος, χωρίς να αγωνιά για το τι θα πει ο άλλος, ο διπλανός, ο (τηλε)θεατής. Γι' αυτό και γράφει, σκηνοθετεί, παίζει στο θέατρο και την τηλεόραση: Για να φτιάχνει τους κόσμους του.

Πιο συνειδητοποιημένος πλέον, μιλάει με ειλικρίνεια για τον εαυτό του και συνεχίζει να προβληματίζεται για τον τρόπο που η κοινωνία, η πολιτική και οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότητα, είτε αυτή αφορά στην σεξουαλική ταυτότητα είτε σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Άλλωστε, όπως επισημαίνει, αυτή ήταν πάντα η θεματολογία του. Μόνο που τώρα έχει ξεκάθαρους στόχους.

Επιστροφή στο θέατρο

«Δεν είμαι πλεονέκτης ούτε αχόρταγος. Νιώθω ότι έζησα κάτι πολύ όμορφο τη σεζόν 2019-2020 που ξεκίνησε η παράσταση "Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του", μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Από την τρίτη εβδομάδα ήταν sold out συνέχεια. Μια παράσταση που δεν είχε τα πολύ μεγάλα ονόματα, ενός ανθρώπου που έγραφε για πρώτη φορά για το θέατρο, χωρίς διαφήμιση τηλεοπτική. Αυτό που ζήσαμε ήταν υπέροχο, οπότε, ακόμα και αν μου έλεγαν ότι θα σταματήσει, θα ήμουν ευτυχής που το έζησα. Ακόμα και οι δέκα παραστάσεις που κάναμε πέρυσι ήταν δώρο κι ας ήταν με λιγότερο κόσμο και λιγότερα γέλια. Ήταν μια ευκαιρία να επιστρέψουμε την αγάπη που πήραμε, σ' αυτούς που ήρθαν να μας δουν και δεν φοβήθηκαν.

Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε το θέατρο, αλλά χαίρομαι που αρχίσαμε, γιατί μου έλειψε η παρέα, η συναναστροφή με τα παιδιά, οι πρόβες, τα γέλια μας, το ποτό μας μετά την παράσταση. Ερχόμουν και θα έρχομαι στις παραστάσεις. Νομίζω ότι θέλω να είμαι κοντά. Άλλωστε το κλίμα που έχει δημιουργηθεί με τα παιδιά και την Κατιάνα, είναι φοβερό… Επίσης έχω και τη χαρά να βλέπω τι καλό έχω κάνει, έτσι όπως κάθομαι πίσω, στο ηλεκτρολογείο και ακούω τα γέλια των θεατών. Αυτό ονειρευόμουν να κάνω πάντα. Δεν είναι το ίδιο με την τηλεόραση, που λες ένα αστείο και μαθαίνεις την άλλη μέρα αν είχε επιτυχία -τώρα βέβαια με το twitter καταλαβαίνεις εκείνη την στιγμή, αν θες να το παρακολουθήσεις. Ενώ στο θέατρο τους ακούς να γελάνε και αισθάνεσαι υπέροχα.

Ναι μου άρεσε το θέατρο κι αυτό είναι μια καλή αρχή –θα' θελα να μείνω σ' αυτόν τον χώρο… Πιο πολύ θα' θελα να λέω ιστορίες. Αυτό με εκφράζει περισσότερο».

Τηλεοπτικές «Σέρρες» για πατέρα και γιο

«Αυτοβιογραφικό δεν είναι. Αυτά που θα δει ο κόσμος δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή μου. Είναι όμως στην πόλη μου και χαίρομαι πολύ που γράφω μια ιστορία για την πόλη μου και χαίρομαι που τη γυρίσαμε εκεί. Είναι μια ιστορία αστεία, βαθιά ανθρώπινη, πολύ πραγματική και, νομίζω, εμπνευστική για πολύ κόσμο. Βλέπουμε τη σχέση ενός πατέρα με τον γιο του, έναν γκέι γιο. Βλέπουμε έναν γκέι ήρωα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ωραίο και χαρούμενο, σε μια κωμωδία. Δεν είναι ούτε θύμα ξυλοδαρμού, όπως βλέπουμε συχνά, ούτε χλευασμού, ούτε β΄ ρόλος ή ο κολλητός της πρωταγωνίστριας που ακούει όλα της τα προβλήματα. Είναι εστιασμένο στους δύο αυτούς ανθρώπους. Νομίζω ότι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για τις γενιές που έρχονται να δουν κάτι που θ' αγαπήσουν και θα πουν πως θα' θελα να είχα κι εγώ μια τέτοια σχέση με τον μπαμπά μου.

Εγώ μεγαλώνοντας ως γκέι έφηβος και αργότερα ως γκέι άνδρας, το μόνο που μπορούσα να δω στην ελληνική τηλεόραση, ήταν κάποιους ανθρώπους που μιλούσαν πλάτη ή με μωσαϊκό πάνω στο πρόσωπό τους κι είχαν μπλεχτεί σε κάτι πολύ άσχημο, μια στενάχωρη περιπέτεια, σε ξυλοδαρμούς, απόρριψη, πράγματα του περιθωρίου…

Γι' αυτό και θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι δεν τον βάζω στο περιθώριο αλλά πρωταγωνιστή, και γύρω είναι ο κόσμος του, αστείος, χαρούμενος, ωραίος, αγαπησιάρης -ο κόσμος μας. Είναι ο κόσμος μας στην πόλη μου, είναι ο κόσμος μου στην πόλη μου. Γιατί και στην δικιά μου την ζωή πρωταγωνιστής είμαι εγώ».

Αλλαγή πορείας και κοινωνικός ρόλος

«Δεν θα πω ότι άλλαξα, θα πω ότι εκδηλώθηκα, ότι έκανα πολύ φανερές τις προθέσεις μου. Ακόμα και η πρώτη μου σειρά οι "Σαββατογεννημένες" μιλούσαν για τη γυναικεία ενδυνάμωση, τη γυναικεία αλληλεγγύη, μιλούσαν για κάτι που συζητάμε τώρα το 2021, με όση γνώση και εμπειρία είχα τότε, με άγουρο τρόπο, αλλά η θεματολογία ήταν αυτή. Επί "Παρά πέντε" η παρέα που έφτιαξα δεν ήταν μια πατριαρχική παρέα, άφυλη ίσως θα την πω, ένα πάντρεμα διαφορετικών ανθρώπων σε μια ισότητα. Απλώς τότε γινόταν με έναν πιο υπαινεκτικό τρόπο ή ίσως λίγο πιο φοβισμένα.

Δύο είναι τα χρονικά σημεία στα οποία αξίζει να εστιάσουμε: Το ένα είναι όταν είδα την άνοδο της Χρυσής Αυγής και είδα από την τηλεόραση, που ήταν το σπίτι μου και η δουλειά μου, μηδενική αντίδραση και ίσως και μια προώθηση αυτού του μορφώματος, σαν μια τάση να τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, σαν να ήταν lifestyle. Κι αυτό με σόκαρε. Το δεύτερο που με σόκαρε και μ' έκανε να θέλω να μιλήσω ήταν η αυτοκτονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ότι υπήρχε ένα παιδί –και γνωρίζω ό,τι γνωρίζουμε όλοι μας-, μέσα σε μια κοινωνία, μικρή που βασανίστηκε και κατέληξε όπως κατέληξε. Κι αυτή η μικρή κοινωνία δεν μπόρεσε να το σώσει. Κι είναι μια μικρογραφία του τι συμβαίνει πολλές φορές σε μια μεγαλύτερη, σε μια χώρα. Αυτά, λοιπόν, τα δύο πράγματα με σόκαραν πάρα πολύ.

Δεν ξέρω αν γνώριζα τι ρόλο θέλω να παίξω στην κοινωνία. Ξέρω απλώς ότι έσκαγα, έβλεπα την αδικία στην οποία δεν αντιδρούσε κανένας, φαινόμενα τόσο άσχημα, και υπέφερα. Κάπως έτσι γεννήθηκε τότε και η "Εθνική Ελλάδος". Μια σειρά που τα είχε όλα μέσα, όπως συμβαίνει στη ζωή. Το λάθος (το λάθος;) ίσως να ήταν ότι ήμουν πιο άγουρος και βγήκε ένας μεγαλύτερος θυμός, αλλά δεν πειράζει. Ήμουν ειλικρινής. Αυτός ήμουν τότε.

Έβλεπα πρόσφατα ένα ρεπορτάζ για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Το ποσοστό τους αγγίζει το 15% κι είναι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Κι όμως δεν έχει καμία εκπροσώπηση πουθενά και χαίρομαι που σε μια σειρά του Mega υπάρχει ΑΜΕΑ ηθοποιός ("Κομάντα και Δράκοι"). Είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια αλλαγή που έρχεται και πρέπει να πολεμήσουμε γι' αυτή την αλλαγή.

Δεν αισθανόμουν δυνατός, απλώς είχα σκάσει. Δεν θεωρώ ότι ήμουν ποτέ δυνατός. Δεν ήμουν ποτέ σε ισχυρά λόμπι και παρέες, ούτε σε γραφεία διευθυντών στα κανάλια, ούτε είχα δικό μου θέατρο ή ισχυρά συμβόλαια… Ούτε στο Μega είχα συμβόλαιο όλα αυτά τα χρόνια. Πήγαινα έκανα τη δουλειά μου, τα επεισόδια που είχα, και έφευγα. Δεν μπορούσα να βλέπω πράγματα ντροπιαστικά, ειδικά στο κανάλι που βρισκόμουν και να μη λέω τίποτα. Ό,τι έλεγα τότε αντιμετωπιζόταν με το "έλα τώρα είναι υπερβολικός, μυγιάγγιχτος", κι έχω φάει πολλή λάσπη από ανθρώπους επειδή αντέδρασα σε κάτι που ήταν καταφανώς λάθος. Τώρα δεν υπάρχει πια αυτό, υπάρχει το Twitter και μόλις πει κάποιος κάτι στην τηλεόραση, τρώει πολύ ξύλο. Είναι στενάχωρο αλλά είναι και πιο ξεκούραστο για μένα γιατί δεν χρειάζεται να πω τίποτα πια εγώ…

Πρώτη φορά για τη σεξουαλικότητά μου μίλησα σ' αυτήν εδώ την παράσταση, κι αν πάρει κάποιος το πρόγραμμα θα το δει, γιατί την αφιέρωσα στον τότε σύντροφό μου. Ήταν ένας από τους τρεις στους οποίους την αφιέρωσα, που με βοήθησαν τότε: ήταν η βοηθός μου η Μαρία Οικονομίδη, η Κατιάνα (σ.σ. Μπαλανίκα) και ο τότε σύντροφός μου. Μετά μίλησα για τη σεξουαλικότητά μου σε ανυποψίαστη στιγμή, στο "Φλερτ" της Νάντιας Κοντογεώργη, τον Σεπτέμβριο. Η παρέμβαση-συνέντευξη στην ΕΡΤ ήρθε μετά».

Καραντίνας συνέπειες...

«Αυτό που μ' έκανε να είμαι άνετος είναι όλο αυτό που ζήσαμε με την καραντίνα. Εμένα με βρήκε στην Αίγινα. Εκεί έκανα μια ζωή που είναι αυτή που θέλω να κάνω. Περπάτησα πολύ, κολύμπησα, εξερεύνησα την φύση, τον εαυτό μου, βρέθηκα να περπατάω χιλιόμετρα χωρίς να με κοιτάει κάποιος, χωρίς να με κρίνει, να βλέπει πως είμαι. Έναν ομοφυλόφιλο νομίζω -τουλάχιστον εγώ έτσι μεγάλωσα- ότι κάποιος τον κοιτάει περιμένοντας να δει πόσο ψιλή είναι η φωνή μου, αν θα μου ξεφύγει το χέρι, αν θα τινάξω το μαλλί... Ψάχνοντας κινήσεις ή συμπεριφορές για να με κατατάξουν κάπου. Και πέρασα πολλούς μήνες μέσα σε αυτή την ησυχία και αισθάνθηκα πολύ-πολύ ελεύθερος. Κατάλαβα ότι η ζωή είναι ωραία όταν δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τα βλέμματα και την γνώμη των άλλων. Ήταν απελευθερωτικό κι έτσι, πολύ απλά, μίλησα και μιλάω. Δεν περιμένω αν θ' αρέσω ή όχι σε κάποιον, αν θα με χειροκροτήσει ή θα με αποδοκιμάσει. Μιλάω κι έχω την ίδια άνεση που είχα όταν περπατούσα στην Αίγινα, δίπλα στην θάλασσα και δεν με έβλεπε κανείς.

Γι' αυτό επέλεξα και να μείνω σ' αυτή τη ζωή, κάνοντας την Αίγινα μόνιμη κατοικία μου. Η κόλασή μου είναι οι άλλοι, έλεγε ο Σαρτρ.

Πρώτα εσύ απελευθερώνεσαι, νιώθεις πιο δυνατός και χαρούμενος κι αν δεν είσαι παρτάκιας, που δεν είμαι, μπορείς μετά να πεις ότι θέλω να κάνω και κάτι για να βοηθήσω τους άλλους. Και να το κάνεις πιο στοχευμένα, πιο ήρεμα και χαλαρά, χωρίς φωνές και χωρίς θυμό. Και μένει μόνο η χαρά, η ικανοποίηση και η δύναμη.  

Αυτή, λοιπόν, η σειρά οι "Σέρρες" είναι ό,τι πιο απελευθερωτικό και ό,τι ωραιότερο έχω γράψει. Το διασκέδασα πολύ. Και είμαι εξαιρετικά χαρούμενος γιατί κατάλαβα πως θέλω να είμαι και σαν συγγραφέας και σαν άνθρωπος».

Πρότυπα και παραδείγματα

«Καλό παράδειγμα, ναι -το πρότυπο μου κάνει πιο βαρύ. Και η σειρά μπορεί να σταθεί ως ένα καλό παράδειγμα. Και η παράσταση είναι σε αυτή τη λογική. Θέλω αυτό που λέω να τον προβληματίσει τον άλλον, να τον πάει ένα βήμα παραπέρα, να του ανοίξει ένα παράθυρο.

Δεν απευθύνομαι στους αμετακίνητους, αλλά σ' αυτούς που ψάχνουν ένα παράθυρο και δεν βρίσκουν. Εγώ μεγάλωσα έτσι, μεγάλωσα κλεισμένος σε ένα σπίτι όπου δεν έβρισκα κάτι να ακουμπήσω, να δω. Δεν είχα να δω κάτι. Έβλεπα άσχημες ιστορίες στην τηλεόραση, στις εφημερίδες ήταν στα εγκλήματα, στο θέατρο ή το σινεμά ήταν κοροϊδευτικό. Κι έλεγα δηλαδή αυτό θα γίνω όταν μεγαλώσω, ή περίγελος ή πτώμα, δεν έχω επιλογές; Τώρα με την παράσταση και την σειρά δίνω μια διαφορετική εικόνα».

Διαφορετικότητα και «αλλά»

«Δεν είναι δική μου δουλειά να σβήσω το "αλλά" από το μυαλό κάποιου, ας το σβήσει μόνος του. Ας διαβάσει, ας πάει σε έναν ψυχολόγο, δεν θα πάω πόρτα-πόρτα να του εξηγήσω. Τι έχει αλλάξει; Το "αλλά" του άλλου δεν πρόκειται εμένα να με καταπιέσει ή να με κάνει να πω "ας μην το γράψω αυτό" γιατί μπορεί να ενοχλήσει, να μην έρθει κάποιος στο θέατρο, να με σχολιάσουν… Πάρε εσύ το "αλλά" σου κι εγώ θα γράψω αυτό που θέλω κι ο καθένας ας τα βρει με τον εαυτό του. Όταν ακούς πολλά "αλλά", κάτι είναι προβληματικό. Όποιος λέει αλήθεια, δεν λέει πολλά "αλλά".

Αν έχει μετακινηθεί ο κόσμος απέναντι στην ομοφυλοφιλία; Νομίζω ότι γενικά έχουν γίνει αλλαγές. Και η νέα γενιά που έρχεται σε επαφή με το εξωτερικό και τάσεις του εξωτερικού, γιατί εκεί πολλά πράγματα έχουν λυθεί, είναι η μεγάλη ελπίδα. Εγώ δεν ανήκω στη γενιά που μπορεί να φέρει την αλλαγή. Είμαι όμως αρκετά πιο κοντά στους νεότερους από ό,τι στους συνομήλικούς μου. Από εκεί θα' ρθει η αλλαγή. Όμως όλες αυτές οι αντιλήψεις θα μπορούσαν πολύ πιο οργανωμένα και σωστά να εκφραστούν απ' την ίδια την πολιτεία. Δεν το κάνει όμως. Καταρχάς, αυτήν τη στιγμή, οι προηγμένες χώρες της Ευρώπης, ψηφίζουν η μία μετά την άλλη, πολιτικό γάμο και τεκνοθεσία για ομόφυλα ζευγάρια κι εμείς δεν έχουμε κάνει ούτε μια συζήτηση στην τηλεόραση γι' αυτό. Έχει δολοφονηθεί ένας άνθρωπος επειδή ήταν διαφορετικός κι έχει κολλήσει μια υπόθεση γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να την αγγίξουν -για τον Ζακ μιλάω. Ακόμα κι αυτό που έγινε στην Ελλάδα και στο θέατρο με το metoo είναι απόρροια μιας πατριαρχικής αντίληψης ότι ο άνδρας συγκεντρώνει όλα τα δικαιώματα και η γυναίκα έχει έναν πιο περιορισμένο αριθμό δικαιωμάτων.

Ακούστηκαν μόνον άνδρες -το φύλο σου δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Μεγαλώσαμε με την αντίληψη ότι η γυναίκα είναι υπό -να μείνει σπίτι. Κι ότι ο άντρας μπορεί να ξενοκοιτάξει, να ξεκοπηδήξει, να ρίξει καμιά σφαλιάρα. Σ' όλες τις ελληνικές ταινίες αφού ο άντρας χαστουκίσει τη γυναίκα μετά παντρεύονται... Μεγαλώσαμε μ' αυτά και πρέπει κάποιος να μας τα ξεριζώσει ή να καθίσουμε να ασχοληθούμε, να δούμε τι γίνεται έξω, κι έτσι να τα ξεριζώσουμε.

Ακόμα κι αυτή η κουβέντα για το ποιος ήξερε και δεν ήξερε στο θέατρο. Ξέραμε όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται με έναν τρόπο πατριαρχικό, εξουσιαστικό, δικτατορικό στον χώρο. Άρα δεν έχουμε ισότητα».

Ισότητα και ομοφυλοφιλία

«Όσο η ίδια η κοινωνία δεν αναγνωρίζει στα ομόφυλα ζευγάρια ότι είναι ίσοι πολίτες και βάζει ένα "αλλά", τόσο δεν υπάρχει ισότητα. Κι όσο εγώ θα μιλάω, κάποιοι θα λένε "πολύ μιλάει". Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Κι αν με βαρεθήκατε εσείς να μιλάω κι εγώ βαρέθηκα τα "αλλά".

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται μπορούν να φτιάξουν όμορφες οικογένειες. Είναι πολλά τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνον με την μαμά ή τον μπαμπά, οπότε δεν έχουν αυτό το διπλό πρότυπο. Άρα το παιδί δεν χρειάζεται γονείς συγκεκριμένου φύλου, αλλά αγάπη και ανθρώπους που θα του δώσουν σωστές βάσεις, θα το φροντίσουν, θα το μορφώσουν, θα του δώσουν στοργή. Αυτό χρειάζεται ένα παιδί.

Οφείλουμε να ζούμε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι μέσα στην κοινωνία μας. Για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να πούμε ποιος έχει μεγαλύτερο ποσοστό δικαιωμάτων και ποιος μικρότερο. Χρειάζεται μια προσπάθεια εξισορρόπησης. Όλες αυτές τις ανισότητες να' ρθουμε τώρα να τις λειάνουμε. Και η πολιτική ορθότητα αυτές τις ανισότητες προσπαθεί να μειώσει, να αμβλύνει.

Υπάρχει πρόοδος αλλά είμαστε πολύ πιο πίσω από τις προηγμένες χώρες -το λέω για να μην επαναπαυόμαστε. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μεγαλώνει η διαφορά, γιατί ενώ εμείς προχωράμε, οι άλλες χώρες τρέχουν με μεγαλύτερη ταχύτητα».

Πολιτική και πολιτικοί

«Νομίζω ότι έναν ρόλο στην κοινωνία μπορώ να έχω μέσα από τη δουλειά μου και νομίζω ότι αυτό κάνω. Αυτές θέλω να είναι οι ιστορίες που θα γράφω από εδώ και πέρα. Είμαι προσανατολισμένος προς αυτό. Ο λόγος που δεν θα έκανα κάτι παραπάνω -με την πολιτική έτσι κι αλλιώς δεν θα ήθελα να αναμειχθώ- είναι ότι στην πραγματικότητα είμαι ένας βαθιά μοναχικός άνθρωπος. Μου αρέσει πολύ η ησυχία μου, η ησυχία του νησιού. Οπότε, δράσεις που θα με φέρνουν σε επαφή με πολύ κόσμο, θα με δυσκολέψουν λίγο. Αν μπορώ μέσα από τα γραπτά μου να το καταφέρω αυτό και να ανοίξω την κουβέντα, είμαι ευχαριστημένος.

Πιστεύω ότι ένας νέος σε ηλικία πρωθυπουργός είναι ελπιδοφόρο. Από εκεί και πέρα όμως, όλοι οι πρωθυπουργοί που είχαμε, από όποια παράταξη κι αν προέρχονταν, εξαρτώνταν πολύ από διάφορα βαρίδια που είχε ο καθένας στο κόμμα του. Εγώ θα παραδεχόμουν απόλυτα έναν πρωθυπουργό που δεν θα δίσταζε να αποκοπεί απ' αυτά τα βαρίδια.

Γιατί εγώ στην δουλειά μου θα κάνω αυτό που μπορώ. Δεν θα σκεφτώ αν ο θεατής μου θα παρεξηγηθεί ή θα ξαφνιαστεί απ' αυτό που έγραψα. Έχω αποκοπεί πια από τα βαρίδια.

Είναι ένα πολύ καλό βήμα το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση έχει σε θέσεις εξουσίας (σύμβουλος, υπουργός) ανθρώπους ομοφυλόφιλους και το αξιολογώ. Ωστόσο αυτοί που αξίζουν το χειροκρότημα είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι -τολμούν και είναι ανοιχτά υποστηρικτικοί, παρόντες. Απλώς δεν είμαι υπέρ του μέσου όρου, να βάλουμε κάποιους προοδευτικούς και να βάλουμε και κάποιους υπερσυντηρητικούς. Ο υπερσυντηρητικός δεν υπάρχει πιθανότητα να σου κάνει καλό. Πρέπει να κινηθούμε με το βλέμμα στο 2022 και όχι να κοιτάμε τις αρχές και τις αξίες που πήραμε από τους προπαππούδες μας. Αυτές ήταν για τότε.

Κάνω προσπάθεια να είμαι με την εποχή και όχι με την εποχή μου -γιατί τότε δεν θα έγραφα αυτά που γράφω».

Θύτες και θύματα

«Προσπαθώ να δω τη μεγαλύτερη εικόνα –να ξεφύγω από τα πρόσωπα. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε και θεωρώ ότι αυτό το πετύχαμε, είναι ότι η νέα γενιά ηθοποιών γνωρίζει τα δικαιώματά της, ξέρει πως μπορεί να προστατευθεί. Αν αντιμετωπίσει μια κακοποιητική συμπεριφορά ξέρει τι πρέπει να κάνει -να κάνει μια καταγγελία στο ΣΕΗ ή αν είναι ποινικό να πάει παραπέρα. Αυτό έχει κατακτηθεί. Γιατί η δική μου η γενιά, δεν θεωρούσε ότι μπορούσε να το κάνει. Έχω υπάρξει μάρτυρας τέτοιου περιστατικού όπου εμείς, η παρέα, δεν γνωρίζαμε πως να βοηθήσουμε. ΄Ήταν τα χέρια μας δεμένα. Τώρα, λοιπόν, τα χέρια λύθηκαν. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Κάτι σαν ο φόβος ο δικός μας να μεταφέρθηκε στους θύτες. Τώρα πια ο φόβος υπάρχει στους θύτες –κι είναι ένα βήμα αυτό, αλλά όχι ο στόχος. Φαντάζομαι ότι το απόλυτο θα είναι να υπάρξει συνειδητοποίηση στον θύτη ή στον εν δυνάμει θύτη, στον άνθρωπο που έχει εξουσία, ότι οφείλει να τη χρησιμοποιεί με σωστό τρόπο. Μακάρι να φτάσουμε σ' αυτό το σημείο».

«Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» του Γιώργου Καπουτζίδη στο θέατρο Ηβη

«Florence, η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε από τη γη» με την Κατερίνα Βρανά και τον Γιώργο Καπουτζίδη στο θέατρο Ηβη

«Σέρρες», τηλεοπτική σειρά στην ΕΡΤ