Φώτης Σεργουλόπουλος: «Το κόστος της υπερέκθεσης δεν είναι τόσο μεγάλο όσο η ίδια μου η ζωή»

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος επέστρεψε στην τηλεόραση με μια καθημερινή εκπομπή. Για να μας συστήσει θαρραλέους ανθρώπους, ρίχνοντας μια διαφορετική ματιά στα θέματα που μας απασχολούν. Ισως γιατί και ο ίδιος είναι ένας θαρραλέος άνθρωπος που αποφάσισε να πει αλήθειες για τον εαυτό του και να μην μείνει κρυμμένος στο καβούκι του. Κι έτσι, με την δημοσιότητα που κέρδισε με την δουλειά του, ν΄ανοίξει τον δρόμο προς έναν κόσμο χωρίς διαχωρισμούς.

«Πρωΐαν σε είδον, την μεσημβρίαν»: Πώς γεννήθηκε η ιδέα της εκπομπής;

Πράγματι είχε ξεκινήσει σαν μια πρωινή εκπομπή. Εγώ είχα μια πολύ καλή σχέση με την ΕΡΤ από παλιότερα. Πριν απ΄τον covid είχα πάει με μια πρόταση, κάτι σαν αυτό που κάνω τώρα. Αλλά δεν ήταν η στιγμή του ούτε η ώρα να γίνει. Μετά μου πρότειναν να παίξω στο “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο”. Μ΄άρεσε πολύ να κάνω τότε μυθοπλασία. Δούλεψα για έναν χρόνο.

Εν των μεταξύ έκανα μια σειρά podcast για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα κι άλλη μια για τα παιδιά, δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Το δεύτερο ήταν η ιστορία δύο παιδιών που συναντιούνται στο διάλειμμα. Το καλοκαίρι, όταν ήμουν στην Ανδρο, είχα την ιδέα να κάνω αυτά τα podcast παιδική σειρά. Φανταζόμουν ότι ο μόνος φορέας που θα μπορούσα να το κάνω ήταν η ΕΡΤ –λείπουν απ΄την τηλεόραση τα παιδικά προγράμματα.

Εστειλα τότε ένα μήνυμα στον τον Κωνσταντίνο Ζούλα (σ.σ. πρόεδρος της ΕΡΤ) να βρεθούμε. Στην συνάντησή μας πήγα με τα χαρτιά μου κι εκείνοι μου είπαν «εμείς σε θέλουμε για το πρωινό». Ετσι κι έγινε.

Ομολογώ ότι δεν το περιμένα, ήταν εκτός της δικής μου σκέψης εκείνη την περίοδο. Τους πρότεινα ωστόσο να το κάνω μ΄έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος εμπεριείχε πράγματα απ΄την προ covid, προτασή μου. Συμφώνησαν.

Η εμπειρία μου στην τηλεόραση μου λέει ότι, όταν έχεις κάτι να πεις, όταν θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό, και το πιστεύεις, κάποια στιγμή, θα΄ρθει η ώρα του. Οταν έχεις μια ιδέα, μπορεί να χρειάζεται και χρόνο για να ωριμάσει.

Τι καινούργιο, τι διαφορετικό φέρνει;

Δεν είναι ιδιοφυές ή καινοτόμο αυτό που κάνουμε, αλλά είναι λίγο διαφορετικό, χρειάζεται λίγη σκέψη. Ακόμα και το σκηνικό, είναι φτιαγμένο μ΄έναν τρόπο διαφορετικό απ΄τις άλλες καθημερινές εκπομπές.

Θέλουμε να παρουσιάζουμε πράγματα που δεν γνωρίζαμε ή δεν τα έχουμε μάθει. Να συστηθούμε. Θα'θελα πολύ να συστηθούμε. Γι΄αυτόν τον λόγο παρουσιάζουμε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε για να τους συστήσουμε. Αλλά και στις κουβέντες με καλλιτέχνες εκείνοι ανοίγονται διαφορετικά. Θέλω να έχουμε θαρραλέους ανθρώπους –τους ψάχνουμε και τους βρίσκουμε, ή τους έχουμε ακούσει και τους αναζητούμε. Είναι μια ψυχαγωγική εκπομπή που έχει και γέλιο και πλάκα, αλλά συστήνει και ανθρώπους και καταστάσεις. Αυτό ήθελα.

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πιο σημαντικό να διαδώσεις ένα νέο παρά ν΄ακούσεις τι είναι αυτό που λέει. Γι΄αυτό και υπάρχουν τα fake news, γι΄αυτό και μπορείς να εξαπατήσεις ανθρώπους. Κάτι σαν την ψήφο στους βουλευτές. Εγώ δεν ήθελα να συμμετέχω σ΄όλα αυτά. Για μένα η τηλεόραση έχει μπει σε ένα λούκι. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αντιληφθεί πόσο αναπτύσσονται οι πλατφόρμες. Η τηλεόραση του μέλλοντος δεν είναι αυτό που έχουμε εμείς τώρα. Απλώς αναμασάμε τα ίδια.

Και φέτος βλέπεις ότι οι παρουσιαστές και οι άνθρωποι της τηλεόρασης γίνονται το ίδιο το θέαμα. Ασχολούνται ο ένας με τον άλλον, σαν να γίνεται ένα θεαματικό παιχνίδι με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Παλιότερα έκανες μια εκπομπή μ΄ένα θέμα, τώρα κάνεις μια εκπομπή για να μιλήσεις για τον άλλον.

Και επιλέγετε, πάλι, για την παρουσίαση να είστε ντουέτο...

Είμαι των ντουέτων, των οικογενειών, της αγάπης. Αυτό είμαι. Μ΄αρέσουν πολύ οι συνεργασίες. Την ήξερα την Τζένη Μελιτά. Μέσα στα χρόνια κι εκείνη ωρίμασε, κι εγώ. Και συναντηθήκαμε. Είναι ένας άνθρωπος μορφωμένος που ξέρει να μιλάει, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Εγινε πολλή κουβέντα για τις «Μαμα-δες» στην εκπομπή σας. Τι ακριβώς συνέβη;

Πριν από μερικές μέρες απάντησα σε μία συγκεκριμένη ερώτηση: Γιατί τόσο καιρό δεν έχω αποδεχτεί την πρόσκληση από την εκπομπή «Μαμα-δες» και ήμουν πολύ συγκεκριμένος. Διότι αισθανόμουν λίγο άβολα να συμμετέχω σε μία ομάδα που δεν με συμπεριλαμβανει. Ίσως να μην αισθανόμουν το ίδιο και να μην είχα απαντήσει έτσι, εάν μου είχε γίνει η ερώτηση πριν από τη σωρεία αποκαλύψεων για κακοποιήσεις παιδιών από τους πατεράδες τους, αλλά και όλα τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που βγαίνουν στο φως τον τελευταίο καιρό. Το να βάλουμε στο παιχνίδι και τον πατέρα της οικογένειας στην ανατροφή ενός παιδιού με την έννοια του τροφού, ίσως να μπορέσει να τον εκπαιδεύσει περισσότερο και να δώσει την αγάπη που θα ήθελε και εκείνος.

Σαφώς και μπορεί μία εκπομπή να απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό και να έχει μία συγκεκριμένη θεματολογία. Ας πούμε μία εκπομπή με τίτλο «Για εσάς κυρία μου» καταλαβαίνουμε αμέσως τη θεματολογία της και ένας άντρας μπορεί να την παρακολουθούσε, εάν ήθελε, από περιέργεια. Δε νομίζω όμως να το συζητήσει με τους φίλους του λέγοντας «καλά, είχε ένα εξαιρετικό θέμα το "Για εσάς κυρία μου" πρέπει οπωσδήποτε να το δείτε». Σε μία εκπομπή όμως με θέμα την οικογένεια θα μου άρεσε ευθύς εξαρχής να αισθάνεται άνετα ένας άνδρας να την παρακολουθήσει.

Το να ζητάει κάποιος να συμπεριληφθεί σε μία ομάδα δεν σημαίνει ότι αντιτίθεσαι με τα μέλη του. Είναι σαν να πηγαίνεις κάπου να λες «με κάνετε παρέα γιατί είμαι μόνος μου» και να γυρίζουν όλοι να σε βρίζουν και να σε κατηγορούν ότι ο απώτερος σκοπός σου είναι να τους καταστρέψεις τη σύστασή της. Ο σεβασμός μου στις μαμάδες, αλλά και στους μπαμπάδες είναι απεριόριστος γιατί η γονεϊκότητα είναι ένας πολύ υπεύθυνος ρόλος και λυπάμαι εάν κάποιες ή κάποιοι δεν κατάλαβαν τα λεγόμενα μου. Ελπίζω αυτή τη φορά να ήμουν πιο σαφής.

25 χρόνια στη μικρή οθόνη: Τι άλλαξε, πόσο αλλάξατε εσείς;

Ξεκίνησα το ΄97 στον Αντέννα με μια life style βραδινή εκπομπή και το 1999-2000 ήρθε το πρωινό στο Mega. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι έχω ωριμάσει -δεν έχω αλλάξει ιδιαίτερα. Γελάω με τα ίδια. Τότε κάναμε και πιο αστεία πράγματα, απ΄την άποψη του σαρκαστικού. Πάντοτε υπάρχει αυτό στη ζωή μου, δεν έχει αλλάξει. Εχω όμως ωριμάσει. Συνέβησαν πολλά και θα ήταν πολύ περίεργο να μην έχουν αλλάξει την νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης μου.

Τα τελευταία χρόνια απείχα απ΄την τηλεόραση και για προσωπικούς λόγους –δεν είναι ότι την σνόμπαρα. Είχα να κάνω άλλα πράγματα, να ανακατευτώ με διάφορα. Ολο αυτό το χρονικό διάστημα έμαθα. Και με τα podcasts που έκανα και με τις ομιλίες. Μου ζήτησαν να μιλήσω στο θερινό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωάννινων για το γλωσσικό κομμάτι, συμμετείχα στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, πέρυσι, ήμουν curator σε διάφορες ομιλίες και ημερίδες. Εβλεπα να μου ζητούν και να μπορώ να ανταπεξέλθω, να εμβαθύνω δηλαδή σε μερικά πράγματα που είχαν περισσότερο μια θεματική του ανθρωπιστικού τομέα και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι αυτό με χαρακτήρισε όλο αυτόν τον καιρό και λογικά όλη αυτή η ενασχόληση με ωρίμασε.

Σαν να κάνατε ένα πέρασμα από το ελαφρύ στο πιο βαρύ...

Εγώ πάντα αγαπούσα πολύ το ελαφρύ. Τώρα, το ότι η δική μου η ζωή είναι εκτεθειμένη, μια που βρίσκομαι στην τηλεόραση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήμουν ένας άνθρωπος που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα τα δικά μου τα προσωπικά, μ΄έκανε ν΄αποφασίσω ότι όλο αυτό πρέπει να φαίνεται.

Η τόλμη του να φαίνεται ένας άνθρωπος και να μιλάει ανοιχτά για πράγματα που μπορεί να ήταν ταμπού μέχρι κάποια στιγμή, δημιούργησε ένα ενδιαφέρον. Κι αυτό το ενδιαφέρον εγώ το δέχτηκα δεν το απέρριψα. Θα μπορούσα κάλλιστα να πω όχι, θέλω να μπω πάλι στο καβούκι μου, αφήστε με ήσυχο με την οικογένειά μου. Θα μπορούσα και θα ήταν και δικαίωμά μου. Όμως, απ΄την άλλη, οποιοσδήποτε ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι πολύ σημαντικό, γι΄αυτόν τον ίδιο. Αλλάζει η οπτική του.

Γι΄αυτό και εγώ, που έχω δημόσιο βήμα, και η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ και όλοι οι άνθρωποι που εγώ συναναστρέφομαι, είχαν ανάγκη αυτό να ακουστεί. Οχι μόνο το προσωπικό μου, αλλά ότι γίνεται ουσιαστικά μια δουλειά.

Να φέρω ένα παράδειγμα: Λέμε ότι μπορεί να υπάρχει στον κόσμο μια οικογένεια που δεν είναι σαν τις υπόλοιπες και δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με τις άλλες οικογένειες. Αν όμως πω, εγώ, «εδώ είμαι, κοιτάξτε με», σαφώς θα δούνε το παράδειγμα. Αν αυτό το παράδειγμα δεν υπάρχει, κρύβεται ή δεν έχει βήμα να μιλήσει θα μείνει όλο αυτό στο θεωρητικό κομμάτι.

Εσείς θέλετε να το αλλάξετε αυτό...

Ακριβώς. Απ΄τη στιγμή που εγώ και άλλοι άνθρωποι και άλλες οικογένειες μπόρεσαν να δημιουργήσουν μια ορατότητα και να φανούν στον κόσμο, όλο αυτό έγινε πιο πραγματικό. Εγιναν τόσα ντοκιμαντέρ με οικογένειες διαφορετικές, μονογονεϊκές, ΛΟΑΤΚΙ+. Βλέπω ότι τα πράγματα θ΄αλλάξουν τον επόμενο χρόνο. Κι αν δεν ήμασταν εμείς να φαινόμαστε, με τόλμη, με το «δεν με νοιάζει τι θα πεις», και να ζητάμε ίσα δικαιώματα, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.

Πόσο βαρύ είναι το κόστος;

Η αλήθεια δεν έχει κόστος, ό,τι και να γίνει. Δεν είναι λογικό να κρύβεσαι για να μην σηκώσεις το κόστος της έκθεσής σου. Το παιδί μου γνωρίζει πολύ καλά –κι αυτό βοηθάει ώστε να΄χει μια πραγματική εικόνα για το ποιος είναι.

Το κόστος της υπερέκθεσης δεν είναι τόσο μεγάλο όσο η ίδια μου η ζωή. Καλώς ή κακώς ήμουν και είμαι ένα δημόσιο πρόσωπο γιατί κάνω αυτή τη δουλειά. Θα ήταν πολύ μεγαλύτερο το κόστος αν ήθελα να έχω ήσυχο το κεφάλι μου. Δεν θέλω να έχω ήσυχο το κεφάλι μου. Αρα το κόστος είναι μηδαμινό μπροστά στο κόστος της ζωής.

Ο κόσμος ο άγριος, ο κόσμος ο κακοποιητκός έχει αρχίσει να εκτίθεται κι από την στιγμή που είναι ορατός, θα πάει στη θέση του, στην τρύπα του. Εμείς θελήσαμε να είμαστε ορατοί, να έχουμε δικαιώματα. Οι γυναίκες βγήκαν και μίλησαν για την κακοποίηση και την ενδοοικογενειακή βία, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να πουν, με κόστος, σημαντικά πράγματα για τον εαυτό τους. Δεν ήταν υπέρογκο το κόστος των ανθρώπων που πήγαν μάρτυρες σε δίκες κακοποίησης; Δεν το έκαναν αναίμακτα. Ομως έκαναν την κοινωνία να πάει ένα βήμα μπροστά, να το δει, να το καταλάβει, να το σταματήσει, εκθέτοντας τους ίδιους τους κακοποιητές.

Η έκθεση των κακοποιητών αυτή την στιγμή είναι τόσο μεγάλη που ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει το καλό. Εάν μια γυναίκα δεν μιλούσε, αυτός ο μάγκας θα φαινόταν μάγκας πάντα. Είναι μια αλυσίδα πραγμάτων, ορατή, η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, οι γυναίκες του #metoo, η κακοποίηση των ανηλίκων. Αλλά είναι πια ορατοί και οι κακοποιοί.

Εάν εγώ δω στο διαδίκτυο έναν άνθρωπο, άγνωστο σε μένα, να κρίνει με βρισιές τη ζωή μου και την οικογένειά μου, τον αφήνω εκεί να εκτίθεται, τον αφήνω εκεί να τον βλέπουν. Δεν θα πω σβήστο για να μην το δει το παιδί μου...

Εγώ το έχω κατακτήσει: Δεν με ενδιαφέρει ότι αυτός που έχει κακοποιητικό λόγο, φαίνεται. Αυτό εγώ μπορώ να το αντέξω. Ωστε οι άνθρωποι που δεν το αντέχουν να καταλάβουν ότι δεν είναι τίποτα. Οταν δύο άνθρωποι αυτοκτονούν επειδή είναι ομοφυλόφιλοι και υπάρχουν σχόλια “καλά κάνατε και φύγατε”, αυτούς που τα λένε αυτά, πρέπει να τους βλέπουμε. Να τους βλέπουμε και να τους καταγγέλλουμε.

Πριν από δέκα χρόνια δεν θα μπορούσε να βγαίνει μια μητέρα με την κόρη της που είναι λεσβία και να λέει «πόσο την αγαπώ, πάντα την αγαπούσα». Ή ένας πατέρας να λέει ότι το παιδί του είναι ένα τρανς άτομο που «αγαπώ και υποστηρίζω»...

«Οταν βγήκα εγώ, πριν δέκα χρόνια, το 2011, και είπα ότι είμαι γκέι ήταν κάτι που δεν μπρούσε να φανταστεί κανείς. Ομως έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε και είμαι χαρούμενος γι΄αυτό.

Υπάρχει όριο στην ελευθερία;

Μπορεί μετά από ένα κίνημα ή κάποιες κινήσεις γυναικών, να πουν ορισμένοι, φτάνει πια μ΄αυτές τις γυναίκες. Ελεος όμως... Υπάρχει μέτρο ελευθερίας; Είναι σαν να λέμε ότι αποδέχομαι τους μαύρους, αλλά πόσο μαύροι να είναι ή πόσοι να είναι; Οχι... Αυτό δεν είναι λογικό. Και το θεωρώ επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνοι οι άνθρωποι που το λένε αυτό. Η ελευθερία δεν έχει όρια –είναι μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Η ελευθερία του να ζει ένας άνθρωπος με την αγάπη, την οικογένειά του, να είναι ελεύθερος, ίσος, με ίσα δικαιώματα, να μην τον διώχνουν, να μην ζει σε άθλιες συνθήκες... Αλήθεια, πώς μπορεί να έχει ένας άνθρωπος γνώμη για την ζωή ενός άλλου;

Εχουμε όμως πολύ δρόμο μπροστά μας...

Ναι, υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά κι αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα δεν έχουν λυθεί. Εγώ πιστεύω ότι ο κόσμος είναι περισσότερο ενημερωμένος και ότι αυτοί που αντιδρούν είναι αυτοί που φωνάζουν, γι΄αυτό και ακούγονται. Από εκεί και πέρα ας κάνουν κι εκείνοι τη ζωή τους, ας κάνουν τη μίζερη ζωή τους, μη θέλοντας να δουν μπροστά τους τίποτα περισσότερο απ΄αυτό που τους κάνει να νοιώθουν ασφαλείς.

Πιστεύω ότι η πολιτεία αφουγκράζεται τα αιτήματα των πολιτών, ότι βλέπει πως υπάρχουν ανάγκες που πρέπει να λυθούν και πιστεύω ότι θα υπάρξουν νομοθετικές ρυθμίσεις -σε βασικά πράγματα όπου υπάρχουν τρύπες στους νόμους. Και οργανώσεις και νομικοί τα καταθέτουν, τα συζητούν και προσπαθούν να βρουν λύσεις ώστε ν΄αλλάξουν και να ζήσουν καλύτερα κάποιοι άνθρωποι. Αυτή την αίσθηση έχω.

Πιστεύω ότι παίζει ρόλο το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις πολιτικές μέσα σε μια κυβέρνηση που έχουν μιλήσει ανοιχτά για την σεξουαλικότητά τους. Οπως είναι πολύ σημαντικό να φαίνονται, να μιλάνε για το ποιοι είναι, σ΄όλους τους τομείς, όχι μόνον στην πολιτική, αλλά και στον επιστημονικό χώρο, στον πολιτιστικό. Αυτό δείχνει μια καθαρότητα. Και δεν αναφέρομαι μόνον στην Βουλή. Αλλωστε γνωρίζουμε άτομα που ανήκαν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και δεν έχουν αποφασίσει να μιλήσουν για τον εαυτό τους και καλά κάνουν. Ο καθένας με τον εαυτό του είναι ελεύθερος να κινηθεί όπως θέλει. Αλλά όταν ένας πολιτικός σταματήσει να έχει αυτές τις φοβίες, είναι πολύ θετικό.

Βλέπουμε στο εξωτερικό κυρίως ποδοσφαιριστές, επιχερηματίες, που λένε ότι εγώ αποφασίζω να σας πω ότι είμαι αυτός που είμαι, άσχετα αν φοβάμαι ότι μπορεί να αποκλειστώ. Γιατί τα περισσότερα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε πάρα πολλές δουλειές δέχονται αποκλεισμό –δεν υπάρχει συμπερίληψη. Αυτό ίσως δεν το γνωρίζει ο απλός πολίτης ούτε τον αφορά. Κι όμως είναι αλήθεια κι εγώ τολμώ να σου πω ότι «εγώ δεν ζω με τον ίδιο τρόπο όπως εσύ». Κι αυτό είναι κάτι πολύ θαρραλέο.

Μέχρι τώρα ο πολιτικός είχε την αισθητική του ζεϊμπέκικου και του παντελονάτου. Ο πολιτικός που ζητάει την επιβεβαίωση του πολίτη, την ψήφο του, πάντα φοβόταν να εκτεθεί και να πει πράγματα για τον ίδιο του τον εαυτό -πολλές φορές έλεγε ψέματα για ν΄αποκτήσει ψηφοφόρους. Δεν είναι θαρραλέο ένας άνθρωπος να πει την αλήθεια για τον εαυτό του πρώτα-πρώτα; Θα κερδίσει έτσι κι αλλιώς γιατί οι άνθρωποι που θα τον ψηφίσουν θα ξέρουν ότι είναι ξεκάθαρος.

Μια κοπέλα που βρίσκεται γραμματέας σε ένα πολιτικό γραφείο, δεν έχει δεχτεί σεξισμό; Αυτή η γυναίκα δεν φοβάται ότι θα χάσει την δουλειά της; Οταν λοιπόν βγαίνει ένας βουλευτής και λέει «ναι εγώ είμαι ομοφυλόφιλος», σπάει το κατεστημένο, σπάει αυτό που έχουμε συνηθίσει. Σπάει τα ταμπού.

Βλέπουμε τις εγκληματικές περιπτώσεις αυτόν τον καιρό –είναι τραγικό αυτό που μας συμβαίνει. Η ορατότητα είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Να φαινόμαστε και να μη φοβόμαστε να πούμε πράγματα που πιστεύουμε γιατί ο άλλος θα μας κρίνει».

Του χρόνου γίνεστε 60: Λέτε στον εαυτό σας «καλά τα κατάφερα»;

Ναι, αλλά δεν τελειώνει η ζωή στα 60. Η ωριμότητα των ετών είναι κάτι που ούτως ή άλλως έρχεται σαν παράσημο. Οτι έχεις έρθει στην ζωή κι έχεις φτάσει ως εδώ και κάνεις αυτό που θες να κάνεις, ναι, όντως μπορεί να το πάρεις έτσι και να πεις “καλά τα κατάφερα”».

«Πρωΐαν σε είδον, την μεσημβρίαν», με τον Φώτη Σεργουλόπουλο και την Τζένη Μελιτά. Δευτέρα-Παρασκευή 13.00-15.00 (ΕΡΤ 1)