7 εμβληματικές μητέρες που έμειναν στην ιστορία

Το έργο και η προσφορά 7 εμβληματικών μαμάδων που έμειναν στην ιστορία μάς θυμίζουν γιατί έχει σημασία να αναγνωρίζεται η αξία όσων γυναικών μεγαλώνουν παιδιά.

Οι μητέρες: που δίνουν τη ζωή, που κάνουν τα πάντα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να προσφέρουν στον κόσμο νέους ανθρώπους, που στέκονται στο πλάι μας στα εύκολα και τα δύσκολα, που ξέρουν μόνο να δίνουν, χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα. Καθεμία είναι ηρωίδα, γι’ αυτό η λογοτεχνία, η τέχνη, οι θρησκείες σε όλο το πλανήτη και οι θεσμοί τιμούν τη μητρότητα ως ένα ιερό υπέροχο δώρο. Μερικές όμως γυναίκες, που είτε απέκτησαν δικά τους παιδιά, είτε μεγάλωσαν με αγάπη «ξένα», λόγω των συνθηκών έμειναν στην Ιστορία και έτσι σήμερα μπορούμε να τις θεωρούμε «μητέρες όλων μας».

Ιρένα Σέντλερ 

Η κοινωνική λειτουργός από την Πολωνία και μέλος της Αντίστασης κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της χώρας, κατάφερε να βγάλει από το Γκέτο της Βαρσοβίαςκ και να σώσει περίπου δυόμισι χιλιάδες παιδιά εβραϊκής καταγωγής. Εξαιτίας του επαγγέλματός της, η Ιρένα είχε πρόσβαση στο Γκέτο, όπου ερχόταν σε συνεννόηση με τους γονείς των παιδιών, ενώ χάρη στη βοήθεια των συνεργατών της φρόντιζε να τους εξασφαλίσει πλαστά χαρτιά. Τα παιδιά, που φυγαδεύονταν μέσα σε καλάθια και βαλίτσες, πλέον θεωρούνταν χριστιανόπουλα και μεταφέρονταν σε ασφαλή ιδρύματα ή μοναστήρια. Κάποια στιγμή η δράση της έγινε γνωστή, οπότε και συνελήφθη από τις ναζιστικές δυνάμεις. Βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, κατάφερε όμως να δραπετεύσει και να συνεχίσει το έργο της. Το 1965 της απονεμήθηκε από το κράτος του Ισραήλ ο τίτλος του Δικαίου των Εθνών. Το 2007 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Η ίδια, που στη συνέχεια απέκτησε τρία παιδιά, έχει δηλώσει: «Κάθε παιδί που σώθηκε με τη βοήθειά μου αποτελεί δικαίωση της ύπαρξής μου στη γη και όχι έναν τίτλο δόξας».

Χάριετ Τάμπαν

Ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές του κινήματος για την κατάργηση της δουλείας και συμμετείχε στην οργάνωση του «υπόγειου σιδηρόδρομου», του μυστικού δικτύου που βοηθούσε τους σκλάβους να δραπετεύσουν, παρέχοντάς τους καταφύγιο και υλική υποστήριξη. Σκλάβα και η ίδια κατάφερε να το σκάσει από τα αφεντικά της κι έκτοτε  έβαλε σκοπό της ζωής της να σώσει όσους περισσότερους μπορούσε, προπάντων παιδιά. Μάλιστα το 2015, εξακόσιες χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες υπέγραψαν αίτημα με το οποίο ζητούσαν να αντικατασταθεί η εικόνα του προέδρου Τζάκσον στα χαρτονομίσματα των 20 δολαρίων από εκείνην της Τάμπαν, που σήμερα θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές γυναίκες των ΗΠΑ.

Ζοζεφίν Μπέικερ

Το μεγάλο αστέρι του παρισινού Folies Bergère, που κάλυπτε το γυμνό κορμί της με μια αρμαθιά μπανάνες κι ένα μακρύ κολιέ, υπήρξε μια εμβληματική καλλιτέχνης που σε όλη της τη ζωή, αγωνίστηκε κατά του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων. Δεν απέκτησε ποτέ δικά της παιδιά, όμως με τον σύζυγό της, τον Γάλλο μαέστρο Jo Bouillon από το 1950 υιοθέτησαν 12 από διαφορετικές φυλές, τα οποία συνήθιζε να αποκαλεί «rainbow tribe» και «experiment in brotherhood». Μάλιστα, καλούσε συχνά ανθρώπους στο κτήμα της για να τους αποδείξει ότι οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μαζί αρμονικά, ενώ ενθάρρυνε τα παιδιά της να διατηρούν τη γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις της χώρας τους. Η ίδια συνήθιζε να λέει πως αυτά τα παιδιά είναι σύμβολο της δημοκρατίας. Ο Τύπος της εποχής παραδόξως ενδιαφέρθηκε για την προσπάθειά της, υπήρξαν όμως και διάφοροι επικριτές της, που θεωρούσαν πως η Μπέικερ δεν είχε δημιουργήσει μια κανονική οικογένεια, αλλά είχε στήσει ένα δημοφιλές θέαμα.

Μαρί Κιουρί

Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Νόμπελ στη Φυσική (1903) και τη Χημεία (1911). Η συμβολή της στην επιστήμη είναι αδιαμφισβήτητη, όμως αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι πως η Κιουρί κατάφερε να συνδυάσει τη μητρότητα με την καριέρα της σε πολύ δύσκολες εποχές για τις γυναίκες. Οι κόρες της, η Ιρέν, η οποία επίσης βραβεύτηκε με Νόμπελ, και η Εύα, που έγινε δημοσιογράφος κι έγραψε τη βιογραφία της μητέρας της, έμαθαν κοντά της από μικρές πως αν και γεννήθηκαν γυναίκες, μπορούσαν να κατακτήσουν τον κόσμο.

Μαίρη Γουόλστονκραφτ

Αγγλίδα συγγραφέας και φεμινίστρια, που έμεινε στην Ιστορία για το πρωτοποριακό έργο της «A Vindication of the Righs of Woman» (1792), που θεωρείται το πρώτο συστηματικό επιχείρημα για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών. Αντιπαρατέθηκε ευθέως στην πολιτική του φύλου και αντέκρουσε τον διαχωρισμό δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, τονίζοντας ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι ορθολογικοί παίκτες στο πρόγραμμα του διαφωτισμού για την ελευθερία και τον ατομικισμό. Ήταν η μητέρα της μετέπειτα διάσημης Μαίρης Σέλλεϋ, της συγγραφέα του «Φρανκεστάιν», αλλά δυστυχώς πέθανε αρκετά νέα.

Έριν Μπρόκοβιτς

Έγινε παγκοσμίως γνωστή μέσα από την ομώνυμη ταινία, που χάρισε ένα Όσκαρ Ερμηνείας στην Τζούλια Ρόμπερτς. Η ίδια μάλιστα κάνει και μια cameo εμφάνιση ως σερβιτόρα με το όνομα Τζούλια! Η Μπρόκοβιτς,που είναι μητέρα τριών παιδιών κι ακτιβίστρια, αγωνίστηκε σθεναρά εναντίον της αμερικανικής εταιρίας Pacific Gas and Electric Company (PG&E), όταν συνειδητοποίησε τη μόλυνση, που προκαλούσε στον υδροφόρο ορίζοντα της πόλης Χίνκλεϊ. Μετά από έρευνα που διεξήγαγε, ανακάλυψε ότι η PG&E ήταν υπεύθυνη για τα μακροχρόνια και συχνά ανίατα προβλήματα υγείας, όπως λευχαιμίες και επιθετικοί καρκίνοι, που παρουσιάζουν οι κάτοικοι της περιοχής, οπότε και αποφάσισε να φέρει την υπόθεση στα δικαστήρια. Ο δικαστικός της αγώνας κατέληξε σε συμβιβασμό της εταιρίας, που αναγκάστηκε να πληρώσει στους κατοίκους της πόλης 333 εκ. δολάρια ως αποζημίωση- το μεγαλύτερο ποσό συμβιβασμού που είχε δοθεί ποτέ στην ιστορία των ΗΠΑ. Η Μπρόκοβιτς, αν και αγωνιζόταν με δυσκολία να τα βγάλει πέρα και να συντηρήσει τα παιδιά της, δεν λογάριασε το κόστος μπροστά στο κοινό καλό, κι έτσι πλέον θεωρείται μια σημαντική μορφή του ακτιβισμού.

Γουόρις Ντίρι

Γνωστή και ως «Λουλούδι της Ερήμου» εξαιτίας του βιβλίου που έγραψε, περιγράφοντας τις τραγικές εμπειρίες, η Ντίρι μέχρι σήμερα αγωνίζεται κατά της κλειτοριδεκτομής. Γεννημένη στη Σομαλία, στα πέντε της χρόνια, υπέστη ακρωτηριασμό των γεννητικών της οργάνων, σύμφωνα με ένα βάναυσο έθιμο. Στα 13 της χρόνια, ο πατέρας της θέλησε να την ανταλλάξει για πέντε καμήλες και να την παντρέψει με έναν 78χρονο βοσκό. Εκείνη το έσκασε και κατάφερε να φτάσει στο Μογκαντίσου. Ακολούθησε κάποιους συγγενείς της στην Αγγλία και δούλεψε εκεί ως υπηρέτρια, μέχρι που εκείνοι γύρισαν πίσω στη Σομαλία. Για καλή τύχη της την ανακάλυψε ένας φωτογράφος, ο Τέρενς Ντόνοβαν, κι έκτοτε ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο. Το 1997, για πρώτη φορά, μίλησε στο περιοδικό Marie Claire για τα οδυνηρά βιώματά της. Τον ίδιο χρόνο έγινε Ειδική Πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα πια είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών και δηλώνει πως η «εκπαίδευση ξεκινάει από τη μητέρα», συμβουλεύοντας  όλες τις γυναίκες να προσέχουν τι μαθαίνουν στους γιους τους.