Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Μ΄αρέσει πολύ να μηδενίζω το κοντέρ μου και να ξαναρχίζω»

Λαμπερή και ανανεωμένη, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη διανύει μια εξαιρετικά όμορφη περίοδο στη ζωή και τη δουλειά της και δεν το κρύβει.

Εκλεισε κύκλους και άνοιξε νέους, για καινούργιες περιπέτειες και εμπειρίες, κάτι που όχι μόνον της αρέσει αλλά και το επιδιώκει. Πιο χαλαρή και πιο συνειδητοποιημένη, αφήνει στην χρονιά που φεύγει όσα έπρεπε να μείνουν πίσω. Ανάμεσα σ΄αυτά που κρατά είναι και η «Εκατομμυριούχος» στο Παλλάς. Οσο για τις αποφάσεις, αυτές μπορούν να περιμένουν...

«Δεν είχα ποτέ σχέσεις με το χρήμα τέτοιες όπως αναφέρονται τουλάχιστον στην “Εκατομμυριούχο”. Μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια με τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα όσο μεγάλωνα. Είχα όσα χρειαζόμουν, χωρίς στερήσεις αλλά και χωρίς ασυδοσία. Κι αυτό είναι κάτι που εκτιμώ πολύ στην οικογένειά μου, γιατί μεγάλωσα έχοντας μια βάση για το τι είναι πραγματικά οι ανάγκες ενός ανθρώπου. Κι αυτό συνέχισε στην ζωή μου. Κι οι φίλοι μου ήταν από διάφορες κοινωνικές τάξεις κι αυτό ήταν κάτι πολύ ενισχυτικό. Κανείς δεν μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε απ΄την παρέα μου. Οπότε μπήκε ένα μέτρο ώστε κι εγώ, μετά, στην ζωή μου να΄χω κάποια όρια. Δεν μπορώ να πω ότι το χρήμα μου είναι αδιάφορο αλλά δεν είμαι ένα κορίτσι που έχει φερθεί χωρίς μέτρο απέναντι στο χρήμα. Αποταμιεύω γιατί η δουλειά μας έχει ημερομηνία λήξης –έχω καταφέρει κάποια πράγματα, κάποια ταξίδια, μια ποιότητα ζωής στην καθημερινότητά μου. Εργάζομαι και θέλω να βιοπορίζομαι απ΄αυτό που αγαπώ για να μπορώ να εξυπηρετώ τις ανάγκες μου και να νοιώθω ασφαλής.

»Αν ξεκίναγα την καριέρα μου το ΄90 ή το 2000 θα μπορούσα να είχα κάνει μια αρκετά μεγάλη περιουσία γιατί είχα live, είχα πωλήσεις, είχα συναυλίες με πολύ κόσμο. Δεν έτυχα όμως σ΄αυτή την συγκυρία, όλα είχαν αρχίσει να φθίνουν οικονομικά. Αλλά και πάλι γρήγορα μπόρεσα να ανεξαρτητοποιηθώ. Ηθελα να νοιώσω οικονομικά αυτάρκης –κι αυτό με καθορίζει. Μ΄αρέσει να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά, δεν είμαι σπάταλη. Αλλωστε ούτε τα ακριβά ρούχα μ΄αρέσουν ούτε τ΄ακριβά αυτοκίνητα, δεν είναι του γούστου μου.

»Τελειώνοντας το σχολείο κατάλαβα ότι δεν έχω κατακτήσει κάτι ουσιαστικό, δεν είχα βρει μέσα στο σχολείο κάτι να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το πιο οικείο μου ήταν το θέατρο. Είχα ωραία φωνή αλλά αισθανόμουν ότι το θέατρο θα μπορέσει να μου ανοίξει δρόμους για να κααταφέρω να λειτουργήσω. Κι έτσι κι έγινε. Με το θέατρο άνοιξε η ψυχή και το μυαλό μου και μπόρεσα να εκφραστώ καλύτερα και στην ζωή και στο τραγούδι. Γι΄αυτό και μ΄αρέσει να βρίσκομαι σ΄αυτό. Το θέατρο με κινεί και μ΄αναστατώνει. Είναι αλήθεια ότι δεν το κάνω συχνά, θα ήθελα να γίνεται συχνότερα και ίσως να γίνει. Ηταν και λίγο συγκυριακό. Ερχόντουσαν και οι δουλειές ή οι προτάσεις για το τραγούδι κι ήταν δύσκολο να τα υπηρετήσω και τα δύο.

»Μετά τη συνεργασία μου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, από πέρυσι τον χειμώνα ως το περασμένο καλοκαίρι, η οποία ήταν για μένα συνταρακτική και συναρπαστική, κάπως μέσα μου, συμβολικά, μπήκε μια τελεία σ΄αυτόν τον κύκλο. Κι έτσι όταν ήρθε η πρόταση απ΄το Παλλάς το βρήκα πολύ ωραίο να πάρω λίγο απόσταση και απ΄το τραγούδι για να μπορέσω να βρω την καινούργια μου αφετηρία.

»Ούτως ή άλλως μ΄αρέσει να κλείνουν κύκλοι και ν΄ανοίγουν καινούργιοι και να είμαι εγώ λίγο αλλιώς. Και ευελπιστώ ότι θα μου φέρει τύχη αυτή η παράσταση, όπως μου΄χει φέρει ως τώρα, και να δω την παρακάτω διαδρομή μου.

»Είμαι άνθρωπος των αλλαγών και θα θελα να κάνω και περισσότερες. Μ΄αρέσει πολύ να μηδενίζω το κοντέρ μου και να ξαναρχίζω. Ούτε η εμφάνιση ούτε το ρεπερτόριο είναι η ταυτότητά μου. Δεν μ΄αρέσει να με περιορίζουν οι συνεργασίες, οι άνθρωποι, η εικόνα μου. Θέλω ν΄αφήνω την ζωή να μου φέρνει τα πράγματα ασχέτως αν εγώ θεωρώ ότι έχω φτάσει κάπου. Πιστεύω ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι εκεί έξω και θέλω να μπορώ να το δω, θέλω να δω τι υπάρχει παρακάτω. Και πρέπει να γκρεμίσεις το τειχαλάκι που έχεις φτιάξει. Η ώρα που το ρίχνεις είναι πολύ δυσάρεστη, αλλά συμβάλλουν και γεγονότα, θέματα υγείας, χωρισμοί, φιλίες, σχέσεις, συνεργασίες που τελειώνουν, αλλαγές, μετακομίσεις, αφορμές για να ρίξεις το τειχαλάκι.

»Εμένα μου τα΄φερε έτσι η ζωή ώστε να καταλάβω ότι μετά απ΄αυτό υπάρχει πάντα κάτι συνήθως ομορφότερο και προσπαθώ να το τσιγκλάω. Είναι απόλυτα συνειδητό αυτό που κάνω, θέλω να είμαι στην ροή και ξέρω ότι αυτό δεν είναι εύκολο και για τους γύρω μου. Ξέρω ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου είναι σε μια φάση ρίσκου, ότι μπαίνουν στο παιχνίδι του κινδύνου μαζί μου. Μ΄ακολουθούν αυτοί που μ΄αγαπούν.

»Δεν μ΄αρέσει να ηρεμώ, καθόλου. Αλλά ούτε η ανασφάλεια μ΄αρέσει. Τα πρώτα χρόνια όλο αυτό μου προκαλούσε ανασφάλεια κι αυτό μου έφερνε μεγάλη νευρικότητα. Πολλοί την ερμήνευαν ως δυναμισμό. Θυμό; Ναι, είχα. Είχα πολλή ένταση εσωτερική και καθώς πρόσθετα και την ανασφάλεια, όλο αυτό δεν με βοηθούσε. Τώρα έχω αποδεχτεί αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου και απλά δεν μου προκαλεί ανασφάλεια –λέω μπόρα είναι θα περάσει. Εχω και λίγο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στην δουλειά μου. Εχω αποδεχτεί αυτό το κομμάτι μου. Δεν θα το΄λεγα συγκρουσιακό, ή ότι το κάνω γιατί κάτι μου λείπει. Περισσότρο είναι η αίσθηση ότι υπάρχει ένα τοπίο κι εγώ θέλω να το ανακαλύψω και για μένα αυτό είναι και η ζωή. Δεν έχει τέλος και είναι πολύτιμη, γι΄αυτό και πρέπει να την ζούμε χωρίς πολλά πολλά.

»Ανησυχώ καμιά αφορά μ΄αυτά. Βλέπω τις μεγάλες ανατροπές που φέρνει η ζωή και λέω ας έχω ζήσει ό,τι παραπάνω γίνεται γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως θα τα φέρει η ζωή.

»Είμαι της περιπέτειας, μ΄αρέσει πολύ. Μ΄αρέσει να κάνω ανατροπές, να ρισκάρω. Στα επαγγελματικά μου είμαι πιο φοβισμένη –θα θελα να νοιώθω πιο ελεύθερη, αν και έχω βελτιωθεί. Νομίζω ότι τώρα ξεκινάει για μένα η φάση που θα βρω τον τρόπο αυτό που είμαι στην ζωή μου να το βάλω και στο κομμάτι της δουλειάς μου. Είμαι σε μια αισιόδοξη στιγμή παρ΄ότι μέσα μου γίνονται διεργασίες πολλές. Νοιώθω ότι δεν ξέρω προς τα που να πάω αυτή την περίοδο. Αναγνωρίζω τα καλώς καμωμένα, αναγνωρίζω λάθη που έκανα, αλλά είναι μια στιγμή που δεν έχω καν όνειρο, πέρα απ΄το να ζω... Είμαι σ΄αυτή την αναμπουμπούλα. Και, ναι είμαι καλά. Ολα συνέβαλαν –πιστεύω στην συνύπαρξη, στις σχέσεις. Εχω υπάρξει πάντα σε σχέσεις, σ΄ όλη μου την ζωή. Τώρα πια έχω καταλήξει ότι για να είσαι πραγματικά καλά πρέπει να είσαι καλά με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα. Μόνον έτσι είσαι παρών, παρούσα. Ολες αυτές οι περιπέτειες, οι συνεργασίες μου, η προσωπική μου ζωή, η ηλικία –και το λέω θετικά γι΄αυτή την δεκαετία που ξεκίνησε, όλα μαζί κούμπωσαν και κάπως νοιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου.

»Πάντα θεωρώ ότι όλοι τα έχουμε όλα, ότι όλοι έχουμε μια πηγή συναισθημάτων και εμπειριών ακόμα κι αν δεν είναι καθαρά δικές μας. Ετσι λειτουργώ. Είμαι ένα κορίτσι που ζω έντονα και δεν θα το άλλαζα ποτέ. Και τώρα που είμαι σε μια καλή στιγμή, μ΄αρέσει να ζω τα πράγματα έντονα.

»Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια που ευγνωμονώ –ασχέτως αν αυτό πολλές φορές μου΄χει φέρει και εμπόδια. Και όσο μεγαλώνω το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο. Η οικογένειά μου ήταν βαθειά ελεύθερη και ως γονείς και ως σύντροφοι μεταξύ τους και ως φίλοι, συνεργάτες. Υπήρχε μια εικόνα που δεν είναι η συνήθης. Μια φοβερή ελευθερία στις απόψεις, στις γνώμες... Αλλά όταν ένα τόσο ελεύθερο άτομο πρέπει να προσαρμοστεί κάπου, τσινάει. Κι εκεί ίσως να υπήρχε το στοιχείο του θυμού. Μπορεί ο θυμός να ήταν από εκεί. Τώρα έχω μάθει να εκφράζω πιο καθαρά αυτό που νοιώθω στους ανθρώπους που μ΄αφορούν, κι έχω μάθει να κάνω και πίσω.

»Οικογένεια; Τις αγαπώ τις οικογένειες, αλλά η δική μου ήταν ιδιαίτερη, οπότε μου αρέσει μια τέτοια οικογένεια. Αλλά έχω μια σύγχυση σε σχέση με την οικογένεια και την ευθύνη. Δεν ξέρω πόσο μπορώ να περιορίσω το κομμάτι της συλλογής εμπειριών για να κάνω δική μου οικογένεια. Νομίζω ότι δεν με φτάνει ο χρόνος. Αλλά τώρα ζω. Περνάνε πολλά χρόνια οι άνθρωποι για να καταλάβουν τι είναι η ζωή. Εχεις χάσει αυτά τα νιάτα που λένε όλοι και όλοι τα ζηλεύουμε. Εγώ δεν ζηλεύω τα νιάτα μου. Θάθελα να ζήσω λίγο παραπάνω το τώρα μου.

»Με την δημοσιότητα δεν ξέρω, δεν έχω ακόμα πολύ καλή απάντηση πάνω σ΄αυτό. Η σχέση μου με τον κόσμο, με το κοινό μ΄αρέσει πολύ, μ΄αρέσει που μου μιλάνε, που νοιώθουν οικειότητα μαζί μου, που θα με δουν και θα με πάρουν αγκαλιά. Τώρα στα πιο προσωπικά δεν ξέρω αν η δημοσιότητα μου κάνει καλό. Μπορεί να μην συνάδει το ένα με το άλλο. Εχεις άλλη ελευθερία όταν η προσωπική ζωή μένει προσωπική μ΄έναν τρόπο. Και νομίζω ότι έχω βρει κι εγώ τους τρόπους, υπάρχει ένα μέτρο. Ναι μεν μαθαίνουν αλλά και μετά κάπου τελειώνει...

»Λες ότι νοιάζετε ο κόσμος, για τους έρωτές μου για το αν είμαι καλά; Δεν ξέρω. Στο τέλος της ημέρας δεν έχω να πω κάτι. Δεν ξέρω γιατί με το που κάνεις μια σχέση πρέπει να βγεις να το ανακοινώσεις στο Σύνταγμα. Δεν είναι πάντα τόσο απλό, μπορεί να υπάρχουν παιδιά...

»Πώς τα έχω καταφέρει; Τι να πω; Δουλειά και τύχη, μαζί με την φωνή ή το ταλέντο. Αλλά είναι και το ρίσκο. Ζητάω να μου συμβαίνουν πράγματα. Επίσης είμαι στην δουλειά μου ένας μοναχικός άθρωπος και δεν έχω δεσμεύσεις με μπάντες, οπότε έχω την ελευθερία να κινηθώ. Αλλο να θαυμάζεις –τους θαύμαζα όλους, άλλο να συνεργάζεσαι. Μου έδειξαν έναν τρόπο εργασίας και τους ευγνωμονώ γι΄αυτό. Και παλεύω να δουλεύω μ΄αυτόν τον δημιουργικό τρόπο που μου έμαθαν.

»Οι νεώτεροι είναι τελείως διαφορετικοί, σαν να είμαστε από άλλο πλανήτη. Μ΄αρέσει που κάποιοι απ΄αυτούς βρίσκουν σε μένα ενδιαφέρον και μ΄ακολουθούν. Το παλεύω και κάπως τα΄χω καταφέρει, να μπορώ να συνεχίσω να λέω κάτι στις πιο νέες γενιές.

»Και το “Voice” μπορεί να με βοήθησε κι η παράσταση τώρα, γι΄αυτή την επικοινωνία με τους νεώτερους. Οχι δεν θεωρώ άχρηστους αυτούς τους μουσικούς διαγωνισμούς, άλλωστε δύο σίγουρα έκαναν μεγάλη επιτυχία, ο Οικονομόπουλος και ο Αργυρος. Και νομίζω ότι μέσα απ΄αυτά τα παιχνίδια παίρνουν μια εμπειρία του τι σημαίνει αυτή η δουλειά, ταχύρυθμα. Τα παιδιά ξέρουν που πάνε πια νομίζω. Εμένα αυτός ο κόσμος μου ήταν οικείος.

»Οι λέξεις που γίνονται της μόδας και σημαίνουν κάτι συγκεκριμένο, όπως η λέξη μπούλινγκ, προσπαθώ να μην τις χρησιμοποιώ, να μην συμμετέχω σ΄όλο αυτό. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι, σ΄όλες τις γενιές έχουμε υποστεί μια κριτική αυστηρή ως και βίαιη. Οταν δεν έχεις την λέξη, την τόσο χαρακτηριστική, αφήνεις τον εαυτό σου να βιώσει διαφορετικά την κατάσταση. Οπότε τα τραύματα γίνονται μικρότερα... Θεωρώ ότι όλα τα παιδιά έχουμε υποστεί μια κοροϊδία –αλλά μιλάω για τα απλά, πρώτα επίπεδα, όχι για το βίαιο και το έντονο που βλέπουμε σήμερα. Κι εμένα με κορόιδεψαν τότε. Το΄ζησα, έβρισα, το΄πα στους φίλους και τους γονείς μου και τέλος. Παλιά παίρναμε και πιο εύκολα θέση...

»Θεωρώ ότι οι γυναίκες χρειάζεται όντως να αποδείξουμε σε πιο πολλούς τομείς ότι τα καταφέρνουμε, ή επειδή έχουμε έτσι μεγαλώσει, ή επειδή κουβαλάμε αυτόν το φόβο. Ομως υπάρχουν τρόποι να βρεις ισορροπία. Εμένα η δουλειά μου είναι ανδροκρατούμενη με την έννοια ότι γύρω μου, μουσικοί, τεχνικοί, οι περισσότεροι είναι άνδρες. Οπότε χρειάζεται να ηγηθώ. Ημουν σκληρή, κακότροπη, αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι υπάρχουν τρόποι να γίνει αυτό. Κι έτσι έγινα πιο μαλακή, έμαθα να ζητάω με πιο ωραίο τρόπο αυτό που θέλω. Εμαθα να εκτίθεμαι. Παλιά δεν ήθελα να δουν ψεγάδια ή αδυναμίες μου.

»Αισθάνομαι γαλήνη απ΄την μια πλευρά και απ΄την άλλη έχω μια τρομερή υπερένταση. Σαν να νοιώθω ότι από πάνω μου είναι κάτι που έρχεται και θα μου φέρει νέα πράγματα αλλά δεν ξέρω τι... Σαν να περιμένω ν΄ανοίξω το δώρο του Αγιου Βασίλη. Αλλά είμαι ήρεμη. Εχω πολλά δώρα ν΄ανοίξω. Και παράλληλα είναι αυτή η γαλήνη, η ησυχία, που είχα χρόνια να νοιώσω. Είναι αυτοί οι κύκλοι που έκλεισαν και ανοίγουν...

»Ξέρεις, μπορεί να είμαι πολύ κουρασμένη αλλά να θέλω να καθαρίσω το σπίτι μόνον και μόνον για να γυρίσω το βράδυ, ν΄ανοίξω την πόρτα και να το δω σούπερ. Ετσι είμαι και στην ζωή. Σαν να΄χω δώσει πολλή ενέργεια για να τα κάνω όλα και τώρα το βράδυ θ΄ανοίξω την πόρτα και θα τα δω όλα τέλεια.

»Τι θα κάνω την καινούργια χρονιά; Θα το σκεφτώ την καινούργια χρονιά...».

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη πρωταγωνιστεί στην «Εκατομμυριούχο» του Μπέρναρντ Σω. Σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Με τον Νίκος Κουρή κ.ά. Στο Παλλάς