Απόστολος Μητρόπουλος: Aντίο στη μόδα και στα τέλη κυκλοφορίας

Ο σχεδιαστής μόδας Απόστολος Μητρόπουλος δεν θέλει πλέον να είναι σχεδιαστής και δηλώνει ότι τελείωσε με τη μόδα. Στο... μνημόσυνο της μόδας του, αντί για κόλλυβα, φάγαμε αθηναϊκή σαλάτα με μπόλικη μαγιονέζα!

Τον σχεδιαστή Απόστολο Μητρόπουλο τον ξέρω πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Έχω φορέσει ρούχα του, έχω θαυμάσει τα ρούχα του στις κρεμάστρες στο θρυλικό κατάστημα της Patricia Field στη Νέα Υόρκη.

Έχει δημιουργήσει ειδικές σειρές για το Black Block του Palais de Tokyo στο Παρίσι και για το μουσείο Nakamura στην Ιαπωνία. Καταπληκτική ήταν και η σειρά του για το μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα με τα μοναδικά σταμπαριστά υφάσματά του. Ρούχα του έχουν φορέσει οι Miley Cyrus, Paris Hilton, Debi Mazar και σχεδόν όλες οι επώνυμες Ελληνίδες.

Ο Απόστολος ήταν πάντα το δικό μας τρομερό παιδί της μόδας. Ένα συνονθύλευμα avant garde και ποπ αισθητικής -κάτι εντελώς δικό του, που δεν μπορούσε να υπάρξει δεύτερο.

Αν ήσουν στην παρέα του Απόστολου και είχες τα μάτια ανοιχτά, ήταν σαν να περνούσες ταχύρρυθμο σεμινάριο αισθητικής αναβάθμισης. Ανήσυχος, ταξίδευε, έβλεπε αναδρομικές εκθέσεις, πήγαινε σε επιδείξεις μόδας στο εξωτερικό και έφερνε πίσω ένα σωρό πρωτοποριακά περιοδικά μόδας και ό,τι καινούργιο κυκλοφορούσε.

Ταλαντούχος, οξυδερκής και με χιούμορ, τόσο χιούμορ που η ζωή μαζί του είναι σαν να έχεις ανέβει σε καρουζέλ. Είναι η χαρά της ζωής, όμως το κοφτερό του μυαλό, του επιτρέπει να ξέρει ποιες γέφυρες να κρατάει και ποιες να γκρεμίζει.

Ο ίδιος δηλώνει ότι η μόδα τον κούρασε μετά από είκοσι χρόνια επιτυχημένης πορείας. Χωρίς φανφάρες και περιττούς συναισθηματισμούς την αφήνει πίσω, για να πάρουν τη σκυτάλη οι νέοι.

«Ό,τι ήταν να κάνω το έκανα, όσους ήθελα να ντύσω τους έντυσα. Ο κύκλος ολοκληρώθηκε» λέει και ετοιμάζεται για νέα πρότζεκτ, πιο κοντά στην τέχνη και στις δημιουργικές του ανησυχίες.

Τώρα αναλαμβάνει μόνο μεγάλα πρότζεκτ, να φτιάχνει παιδικές μάσκες και παζλ για το «The Wonder Room», και δουλειές «μια και έξω». «Σαν τη χαλάουα ένα πράγμα» του λέω και γελάμε. «Μεγαλώνοντας, θέλω να πετάω τα περιττά και να κάνω τη ζωή μου ευκολότερη» λέει με ειλικρίνεια.

Τον συναντώ στο κέντρο και καθόμαστε στο αγαπημένο μας εστιατόριο. Με περιμένει και κρατάει μια μεγάλη τσάντα πλαστική, όπου αναγράφεται η μάρκα ενός πασίγνωστου βούτυρου. Φοράει όλα τα ετερόκλητα κομμάτια επάνω του, με τρόπο ταιριαστό που μόνο εκείνος μπορεί να τα παντρέψει -πάνω σε οποιονδήποτε άλλον θα έδειχναν παράταιρα.

Κοιτάμε το μενού και ομόφωνα αποφασίζουμε να φάμε αθηναϊκή σαλάτα, με μπόλικη μαγιονέζα, ένα πιάτο που, ναι μεν θυμίζει παλιά Αθήνα, αλλά το ψάρι παραπέμπει και σε μνημόσυνο. «Αυτό ήταν, τελείωσα με τη μόδα, την κήδεψα και πάει» μου λέει και καθαρίζει με τα χέρια του το τραπέζι, σαν να ήταν ψίχουλα η μόδα και τα πετάει στο δάπεδο. «Η μόδα με γέμισε με καλές, πολύ καλές, αλλά και κακές στιγμές» λέει.

Του ζητάω να ονοματίσει πρώτα τις καλές. Ξεχωρίζει τη συνεργασία με το Mad και τα Μadwalk. «Είχα απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία, ήταν ωραία και άρτια οργανωμένα τα shows, δεν υπήρχε λογοκρισία, έδειξα τη δουλειά μου, τα είδε πολύ κόσμος. Από το 2011, μέχρι τώρα, ένας δυνατός κύκλος».

Ευτυχή χαρακτηρίζει και τη συνάντηση με την Patricia Field, την οποία γνώρισε μέσω του Φώτη Σεργουλόπουλου. Η Patricia ξεχώρισε αμέσως τη δουλειά του και σε λίγο καιρό τα ρούχα του πωλούνταν στο εμβληματικό της κατάστημα, στη Νέα Υόρκη.

«Και οι κακές στιγμές;» ρωτάω και κάπως βαραίνει το πρόσωπο του. «Βίωσα δυο συνεργασίες που έκρυβαν πελώρια εξαπάτηση και με μπλέξανε άσχημα. O πατέρας μου μού έλεγε πάντα, σαν συμβουλή, τις δουλειές μου να τις κάνω μόνος μου και να ορίζω ο ίδιος τα πράγματα. Εμπιστεύτηκα και την πάτησα με συνεργάτες από την κόλαση. Δυστυχώς μπορεί να εξαπατηθείς και από ανθρώπους που δείχνουν ακέραιοι και η προδοσία να έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις. Από το 2017 μέχρι το 2019 ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα, άλλα επειδή είχα καλούς και ικανούς δικηγόρους και ανθρώπους που με αγαπούν, έβγαλα άκρη και έκλεισε όλη αυτή η τεράστια τρύπα».

Άρα έπαιξε ρόλο και αυτή η περιπέτεια για να πεις αντίο στη μόδα, παρατηρώ. «Μου βγήκαν κάτι θέματα υγείας και σκέφτηκα δεν υπάρχει λόγος για άλλο άγχος» λέει. Τον ρωτάω αν τα θέματα ήταν σοβαρά για να ακούσω την αφοπλιστική απάντηση: «Τα λύσαμε» που νομίζω είναι απάντηση μπαλαντέρ σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε με αίσιο τέλος.

«Άλλωστε» λέει «έτσι όπως έχουν γίνει τώρα τα πράγματα, δεν έχει νόημα η μόδα. Είναι σαν τέλος εποχής. Από τις πελάτισσες που ψώνιζαν σε μένα, κάποιες έχουν καταστραφεί οικονομικά, άλλες έχουν κάνει παιδιά... Προτεραιότητα έχουν τα σχολεία τους, αλλού ρίχνουν πια το βάρος. Η πανδημία άλλαξε πολύ και το σκηνικό της μόδας. Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη για καταναλωτισμό. Tο πράγμα πάει κάπου αλλού. Κάτι δομικά αλλάζει. Έχω καταλάβει πως, ό,τι ήταν να πάρω, το πήρα. Ταξίδεψα πολύ, έκανα μεγάλη ζωή, γνώρισα ένα σωρό σημαντικούς ανθρώπους. Πλέον μ' ενδιαφέρει να μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς μου και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Πούλησα και το μεγάλο αυτοκίνητο. Και είπα τέλος στα τέλη κυκλοφορίας. Ζω μέρες σύνεσης. Μ' ενδιαφέρουν τα ουσιώδη».

Ο ίδιος προσθέτει «Έχουμε καταναλώσει πολλές καρτέλες σε χάπια και γιατρούς και η ηρεμία απαιτεί περιφρούρηση, και καθαρό κεφάλι από άγχη και σκοτούρες. Τώρα μπορώ να βοηθήσω και ένα σωρό νέα παιδιά που έχουν ταλέντο και όρεξη και δεν φοβούνται να δουλέψουν. Έχω να τους δείξω πράγματα. Πιστεύω όποιος βοηθάει του γυρίζει και δεν το λέω σαν κοσμική μπαρούφα, αλλά γιατί έχω δει να συμβαίνει στη ζωή μου. Γιατί να βάλω τρικλοποδιά σ' ένα νέο παιδί που δουλεύει σκληρά; Θα πω όχι σ' έναν ατάλαντο τεμπέλη που βιάζεται να κάνει όνομα χωρίς να δουλέψει».

Ωστόσο, τι γίνεται, όταν οι αγαπημένες πελάτισσές του θέλουν αποκλειστικά από τον ίδιο δημιουργίες; «Μου ζήτησε η Καίτη Γαρμπή στο τελευταίο βίντεο -στο όποιο της έκανα το Art direction- να της φτιάξω και το ρούχο και αρνήθηκα. Της πρότεινα τη Daglara, η οποία είναι νέα, ταλαντούχα και το έχει. Πάντα θα προτείνω στις πελάτισσές μου κάποιον άλλον, ικανό».

Τον ρωτάω για τη νέα γενιά παιδιών στη μόδα. «Υπάρχουν και φωτεινές περιπτώσεις άλλα βλέπω και μη μου άπτου καταστάσεις. Τους βάζεις μια φωνή και σου απαντάνε ότι τους κάνεις μπούλινγκ και δεν βγάζεις άκρη. Σου λένε δεν θέλω να είμαι με το σύστημα. Τους ρωτάς ποιος θα πληρώσει το ρούχο που φτιάχνει; Ο άνεργος φίλος τους; Δεν κάνουν ταξίδια, δε βλέπουν εκθέσεις. Τα βλέπουν όλα από το ίντερτνετ, αλλά δεν ξέρουν τα βασικά. Θα δουν την Κίμ Καρντάσιαν και μέσα από εκείνη θα μάθουν ποιος είναι ο Mugler».

«Ποιος διαμορφώνει σήμερα τη μόδα;» ρωτάω κάπως βαθυστόχαστα. «Η μόδα είναι ένα αστείο πράγμα πια για μένα και χάσιμο χρόνου. Όταν μου λέει κάποιος ότι ασχολείται με τη μόδα, γελάω. Πάντα γελούσα -και παλιά-, αλλά τώρα γελάω ακόμα πιο πολύ. Η μόδα είναι παιχνίδι, μια φούσκα, κάτι εφήμερο. Προτιμώ να φτιάχνω παιδικές μάσκες, πάζλ για παιδάκια από το να φτιάξω ακόμα ένα βρωμοφούστανο».

Άραγε ένιωσε ποτέ αμήχανα σαν σχεδιαστής όταν έντυνε τις τραγουδίστριες στα κέντρα; «Τουναντίον, το έζησα πάρα πολύ όλο αυτό και πήρα πολύ καλά λεφτά. Δεν το θεωρώ καθόλου ντροπή. Αυτοί που το έβλεπαν σαν κάτι λίγο παρακατιανό, μετά παρακαλούσαν να δώσουν ρούχα. Τώρα τις ντύνουν όλες και δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ. Καμία τραγουδίστρια πλέον δεν πληρώνει. Εγώ τις έντυνα από το 2000 και δεν ένιωθα ότι κάνω εκπτώσεις στη δουλειά μου. Έκανα φιλίες, πέρασα καλά. Μια χαρά είναι οι τραγουδίστριες».

Τον ρωτάω ποιους ξεχωρίζει σταθερά και εκτιμά τόσα χρόνια στη μόδα: «Τον Μάρκελλο Νύκτα τον λατρεύω, είναι ευφυέστατος έχει πολύ προχωρημένο ντιζάιν και δουλεύει υπέροχα τα δερμάτινα. Δεν έχει καμιά σχέση με την περσόνα που φάνηκε στην τηλεόραση. Ξεχωρίζω και τη Σήλια Κριθαριώτη, έχει το δικό της στιλ, αυτό που κάνει δεν το κάνει άλλος στην Ελλάδα και το κάνει και καλά».

Γυρίζω τη συζήτηση στην πανδημία και δεν τον βλέπω καθόλου να γκρινιάζει. «Θεωρώ ότι υπήρχαν και θετικά από αυτή την κατάσταση. Μπήκαν πολλά πράγματα στη θέση τους, ήταν global όλο αυτό. Είχα χρόνο, να σκεφτώ να αφουγκραστώ τα πράγματα. Πρόσεχα μεν αλλά δεν φοβόμουν. Όταν φοβάσαι την πατάς. Είναι σαν να ενεργοποιείς να σου συμβεί αυτό που φοβάσαι».

Με το εμβόλιο είναι πολύ θετικός και περιμένει από μέρα σε μέρα να κάνει το Pfizer. «Αυτή την εταιρεία ξέρω, αυτή εμπιστεύομαι. Μας έχει χαρίσει το xanax, το viagra, την έχουμε την εταιρεία σε υπόληψη (γελάμε). Μας προσέχει! Είμαι φυσικά υπέρ του εμβολίου, δεν μπορώ να ακούω τρελά. Όλοι άλλωστε θα πεθάνουμε, τι είμαστε, πλάτανοι να ζήσουμε διακόσια χρόνια; Τα βάλαμε τα φουστάνια μας, χορέψαμε τους χορούς μας, ερωτευτήκαμε, φάγαμε και την αθηναϊκή μας σαλάτα» λέει και μου δείχνει τα άδεια πιάτα. «Δεν θέλω να ζήσω χίλια χρόνια. Δεν λέω καν τα γενέθλια μου, για να μην μου λένε να τα εκαταστήσω. Δεν θέλω να διαρκέσω, αλλά όσο ζήσω να ζήσω καλά. Δεν μπορώ τους παραλογισμούς. Τόσα έχουμε καταπιεί όλα αυτά τα χρόνια. Αλκοόλ, καταχρήσεις, χάπια, ναρκωτικά, φαγητά καρκινογόνα, το εμβόλιο μας μάρανε;».

Ο Απόστολος είναι χειμαρρώδης άλλα με την επικούρεια φρόνηση σε εφαρμογή. Προτιμά τις απλές και συνετές απολαύσεις. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι μέσα στην ωραία του διαφορετικότητα έχει τετράγωνη λογική που απλουστεύει τα πάντα.

Είμαι σίγουρη πως, ό,τι και αν κάνει από δω και πέρα, εφόσον θα έχει την υπογραφή του, θα είναι πετυχημένο, γιατί απλούστατα ξέρει και αφουγκράζεται το διαφορετικό και το φέρνει στα μέτρα μας. Απαλό να είναι το χώμα που σκεπάζει τη μόδα του, λέω φεύγοντας με γέλια.