Έρωτες με άδοξο τέλος: 5 όχι-και-τόσο ρομαντικές ταινίες για τον Άγιο Βαλεντίνο
Με την επέλαση των αγαπησιάρικων κλισέ να είναι αναπόφευκτη την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, σας προτείνουμε πέντε ρομαντικές ταινίες με γλυκόπικρο τέλος για να πάτε κόντρα στα στερεότυπα!
Μπορεί το συνηθισμένο τέλος των ρομαντικών φιλμ να είναι το happily ever after, μερικά από τα πιο δημοφιλή ρομάντζα όλων των εποχών ωστόσο μιλούν για σχέσεις που τελείωσαν νωρίς: Σύντομα μα φλογερά flings, one-night stands που δεν ξεχάστηκαν ποτέ, ανεκπλήρωτα φλερτ με άδοξο τέλος και παθιασμένες γνωριμίες που σε στοιχειώνουν για πάντα, αποτελούν μερικά από τα πιο γλυκόπικρα, ρομαντικά, αλλά και σπαραχτικά φιλμ όλων των εποχών. Το Bovary λοιπόν επέλεξε και σας παρουσιάζει τα 5 πιο πικρά ρομάντζα στην ιστορία του κινηματογράφου, για την ιδανική Anti-Valentine's βραδιά!
La La Land (2016)
To «La La Land» αποτελεί ίσως το πιο αισιόδοξο από τις σημερινές επιλογές μας, κυρίως επειδή αντισταθήκαμε και δεν προσθέσαμε το «Before Sunrise» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Στη φιλμογραφία των σύντομων μα παθιασμένων σχέσεων που σημαδεύουν ανεπανόρθωτα τους πρωταγωνιστές μας, το «La La Land» είναι η δημοφιλέστερη σύγχρονη προσθήκη: Ράιαν Γκόσλινγκ και Έμμα Στόουν στην τρίτη τους συνεργασία, ενσαρκώνουν δύο προβληματισμένους νεαρούς στο σύγχρονο Λος Άντζελες, οι οποίοι περνάνε ένα μαγευτικό εξάμηνο γεμάτο έρωτα, χορό και μουσική. Δεν υπάρχουν εδώ καυγάδες και φωνές, ούτε δακρύβρεχτοι χωρισμοί: Οι δρόμοι των δύο χαρακτήρων χωρίζουν αναίμακτα, φυσιολογικά, καθώς η ζωή τους οδηγεί σε διαφορετικά μονοπάτια. Στο φινάλε, ο σκηνοθέτης Ντάμιεν Σαζέλ και οι μουσικοί Πάσεκ και Πολ μας χαρίζουν μια αξέχαστη σεκάνς, δείχνοντάς μας τη ζωή που δεν έζησαν ποτέ οι πρωταγωνιστές μας -πριν τους δείξουν ξανά πέντε χρόνια αργότερα, να μην έχουν λησμονήσει ποτέ ο ένας τον άλλο.
Like Crazy (2011)
Πέντε χρόνια πριν το «La La Land», ο Ντρέικ Ντορέμους προσέγγισε το πρόβλημα με πολύ πιο απαισιόδοξο τρόπο: Η Βρετανίδα Άννα (Φελίσιτι Τζόουνς) και ο Αμερικανός Τζέικομπ (Άντον Γέλτσιν) είναι δύο νέοι που συναντιούνται στο Λος Άντζελες και περνούν μαζί ένα μαγευτικό καλοκαίρι. Όταν η Άννα αναγκαστεί να επιστρέψει στο Λονδίνο, οι δύο εραστές δυσκολεύονται να προχωρήσουν τις ζωές τους, υπνοβατώντας ανικανοποίητοι από σχέση σε σχέση, και προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξανασυναντηθούν. Η νοσταλγία αυτού του αξέχαστου καλοκαιριού τους κατατρώει αργά αλλά σταθερά και η ιστορία τελειώνει σε μια από τις πιο λυπηρές σεκάνς στην ιστορία του ρομαντικού σινεμά -που γίνεται ακόμη πιο τραγική λόγω του άδικου χαμού του Άντον Γέλτσιν πέντε χρόνια αργότερα.
Portrait of a Lady on Fire (2019)
Και από το ζευγάρι που δεν είχε το θάρρος να χωρίσει, πάμε στο ζευγάρι που δεν είχε το θάρρος να παραμείνει ενωμένο: Η Μαριάν και η Ελουίζ συναντιούνται σε ένα θεόρατο, απομονωμένο κάστρο του 18ου αιώνα και, μακριά από μια κοινωνία που δεν τις αποδέχεται, συνάπτουν μια (κυριολεκτικά) φλογερή ερωτική σχέση. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα: Όταν η Μαριάν τελειώσει το πορτρέτο της Ελουίζ, η δεύτερη θα μετακομίσει στο Μιλάνο για να παντρευτεί έναν άνδρα που δεν έχει δει ποτέ -και όταν επιτέλους η ώρα φτάνει, οι δύο γυναίκες κατηγορούν τους εαυτούς τους για έναν χωρισμό που ήταν πάντοτε αναπόφευκτος. Η κάμερα της Σελίν Σιαμά παρατηρεί με υπομονή τα πρόσωπα των ερμηνευτριών, σε ένα από τα ομορφότερα και πιο λεπτεπίλεπτα φιλμ της τελευταίας πενταετίας -και στο φινάλε μας παραδίδει μια σιωπηλή (μα αδυσώπητη) γροθιά στο στομάχι.
Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Μπορεί το σουρεαλιστικό αριστούργημα του Μισελ Γκοντρί να μην τελειώνει με χωρισμό όπως οι υπόλοιπες ταινίες της λίστας, είναι ωστόσο εξίσου απαισιόδοξο, με τον δικό του διαστροφικό τρόπο. Με ψήγματα επιστημονικής φαντασίας, ο Γκοντρί λέει την ιστορία του Τζόελ (ασυνήθιστα διακριτικός Τζιμ Κάρεϊ), ενός πικραμένου 35άρη που χρησιμοποιεί ένα μηχάνημα για να σβήσει από τη μνήμη του την Κλεμεντίν (ερωτεύσιμη Κέιτ Γουίνσλετ). Η ιστορία ξεφεύγει και μετατρέπεται σε ένα ονειρικό, σπαρακτικό ταξίδι στην ανθρώπινη νόηση, άρτια σκηνοθετημένο και θεσπέσια ερμηνευμένο από τους δύο πρωταγωνιστές -με τα τελευταία λεπτά της ταινίας να αποτελούν τον ορισμό του γλυκόπικρου φινάλε.
Casablanca (1942)
Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε λίστα αφιερωμένη στους ανεκπλήρωτους έρωτες, χωρίς να αναφερθούμε στην εμβληματική «Καζαμπλάνκα» του Μάικλ Κέρτιζ. Το πολεμικό νουάρ του 1942 με τον αξέχαστο Χάμφρει Μπόγκαρτ και την αξεπέραστη Ίνγκριντ Μπέργκμαν αποτελεί μία από τις πιο καταξιωμένες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου -και καθιέρωσε το «We'll always have Paris» ως φράση-σύμβολο της ερωτικής νοσταλγίας. Σε μια Ευρώπη κατεστραμμένη από τον πόλεμο, ο Ρικ και η Ίλσα έχουν ένα σύντομο ρομάντζο στο Παρίσι του 1940 -όμως ο πόλεμος τούς χωρίζει και η ταινία τούς βρίσκει ξανά στην Καζαμπλάνκα, όπου καλούνται να γιατρέψουν τις πληγές τους, να αναπολήσουν το παρελθόν τους και να σχεδιάσουν το μέλλον τους. Παρά τις προσπάθειές τους, η ώρα του χωρισμού έρχεται ξανά -και σε μια συζήτηση που αποτελεί το απόσταγμα της θεματικής όλων των ταινιών της λίστας μας, ο Μπόγκαρντ ψιθυρίζει στην Μπέργκμαν πως οι δυο τους «Πάντα θα έχουν το Παρίσι».
