Στο ολόφρεσκο remake του High Fidelity, η Ζοι Κράβιτζ ακούει Λένα Πλάτωνος
Το «High Fidelity», το διάσημο μυθιστόρημα του Νικ Χόρνμπι (1995), έχει ήδη μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη το 2000 σε σκηνοθεσία Στίβεν Φρίαρς με τον Τζον Κιούζακ στον ρόλο του Ρομπ, ιδιοκτήτη δισκάδικου και αμετανόητου έφηβου, που ξεπερνάει τις ερωτικές του απογοητεύσει μέσα από τη μουσική.
Είκοσι χρόνια μετά η Ζόι Κράβιτζ -ναι, η κόρη του Λένι- που η μητέρα της, Λίζα Μπονέ είχε κι έναν μικρό ρόλο στην ταινία, αναλαμβάνει χρέη παραγωγού και κάνει το «High Fidelity» μια απολαυστική μίνι σειρά δέκα επεισοδίων για το Hulu, με σκηνοθέτη (κάποιων επεισοδίων) την Νατάσα Λιόν (την πρωταγωνίστρια του «Russian Doll»).
Ο Ρομπ λοιπόν μεταμορφώνεται σε κορίτσι -η Κράβιτζ δίνει τη δική της απολαυστική ερμηνεία- παραμένει δυσλειτουργική στις σχέσεις και αθεράπευτα ρομαντική, κυκλοφορεί στη Νέα Υόρκη αναζητώντας τον έρωτα και ακούει τις ψαγμένες μουσικές -μάλιστα στο πρώτο επεισόδιο ο υπάλληλός της και καλός της φίλος Σάιμον της φέρνει να ακούσει το «Γκάλοπ» της Λένας Πλάτωνος!
Η Ζόι, με υπέροχο outfit, που άνετα συναγωνίζεται την Κάρι Μπάρντσο -η σύγκριση δεν είναι τυχαία μιας και αυτό το remake «High fidelity» άνετα θα μπορούσε να θεωρηθεί η πιο κουλ εκδοχή του «Sex and the City»- μιλάει στην κάμερα, αφηγούμενη τις περιπέτειές της, έχει το προσωπικό της κόλλημα,τον Μακ -που μοιάζει με τον Mr. Big- και προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν ένα αμιγώς ανδροκρατούμενο χώρο. Σε ένα επεισόδιο μάλιστα έρχεται αντιμέτωπη με έναν συλλέκτη δίσκων, που την αγνοεί επιδεικτικά απλώς επειδή κατά τη γνώμη του οι γυναίκες δεν μπορούν να έχουν γνώμη για τον David Bowie. Κι όταν η Ρομπ του βάζει τα γυαλιά, εκείνος εκνευρίζεται! Αυτή η φεμινιστική διάθεση της σειράς, μαζί με το γεγονός ότι η Κράβιτζ είναι μιγάς, δίνει έναν διαφορετικό αέρα στο όλο εγχείρημα, που φλερτάρει έντονα με το #Metoo κίνημα, αλλά και με την αποδοχή του διαφορετικού. Σε αυτή τη λογική συνοδοιπόροι της Ρομπ είναι μια πληθωρική Αφροαμερικανή στη θέση του Τζακ Μπλακ και ο ομοφυλόφιλος Σάιμον αντί του Τοντ Λουίζ.
Η ανεπιτήδευτα σέξι Ρομπ δίνει την εντύπωση ότι κανονικά θα πρέπει είχε όλους τους άνδρες -ή και για τις γυναίκες, γιατί η ηρωίδα του «Ηigh fidelity» είναι bisexual- στα πόδια της. Όμως εκείνη είναι εξίσου ανασφαλής με όλους μας, εξίσου ανώριμη, εξίσου προσηλωμένη στον εαυτό της, αν και λιγότερο επικριτική από τον Ρομπ του Κιούζακ- δηλαδή όλα αυτά που μας στερούν τη δυνατότητα για μια ουσιαστική σχέση, και γι’ αυτό μιλάει κατευθείαν στο συναίσθημά μας. Γιατί η Ρομπ της Κράβιτζ έχει τελικά κάτι από όλους εμάς.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα προσεγμένο στη λεπτομέρεια soundtrack -εδώ η μουσική έχει τον πρώτο λόγο- σύγχρονες αναφορές που δεν αλλοιώνουν όμως τον ρετρό χαρακτήρα του δισκάδικου, το καλογραμμένο σενάριο και φυσικά το αλήτικο ροκ στυλ της Ζόι απογειώνουν τη σειρά, αποδεικνύοντας ότι αυτό το remake είχε πολλούς λόγους να γίνει.