Είδαμε το The English Game και δεν είναι μόνο για όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μίνι σειρές του Netflix, που κυριολεκτικά τη βλέπεις σε ένα βράδυ, είναι το «Τhe English Game» από τον δημιουργό του «Downton Abbey» Julian Fellowes.
Ακολουθώντας την ίδια ακριβώς λογική των δυο κόσμων -των πάνω και των κάτω- ο Fellowes μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1870 και αφηγείται την ιστορία του ποδοσφαίρου. Εκείνη την εποχή το συγκεκριμένο άθλημα ελεγχόταν από την Ομοσπονδία των αριστοκρατών και σύμφωνα με τους κανονισμούς οι παίκτες δεν επιτρεπόταν να πληρώνονται. Οι άθλιες όμως συνθήκες διαβίωσης και εργασίας της εργατικής τάξης αλλάζουν τους κανόνες, ενώ ταυτόχρονα το ποδόσφαιρο μεταμορφώνεται από απλό παιχνίδι σε ιδέα.
Από τη μία λοιπόν έχουμε την ομάδα των Old Etonians, που έχει όλες τις ανέσεις για να προπονηθεί και να παίξει ποδόσφαιρο και από την άλλη τις ομάδες του εργατικού βορρά, των οποίων οι παίκτες δουλεύουν κάτω από τραγικές συνθήκες έξι ημέρες την εβδομάδα και παίζουν με όλη τους τη δύναμη παρά τη σωματική τους εξάντληση. Ένας Σκωτσέζος εργάτης, ο Φέργκους Σούτερ, που θεωρείται ο πρώτος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, και ο αριστοκράτης Άρθουρ Κινέρντ είναι οι άνθρωποι που κόντρα σε όλους κατάφεραν να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων και μέσα από ένα παιχνίδι να ενώσουν τελικά δύο στρατόπεδα.
Συνδυάζοντας τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, η σειρά μελετάει μέσα από το ποδόσφαιρο την ταξική πάλη, ανιχνεύει τις βαθύτερες τάσεις της γηπεδικής βίας, που στην ουσία ξεκινούν από την κοινωνική ανισότητα και απαντάει στο γιατί το ποδόσφαιρο έγινε τελικά το «όπιο του λαού», χωρίς όμως να παραγνωρίζει το αθλητικό κι αγωνιστικό πνεύμα. Ταυτόχρονα καταγράφει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις απαρχές του αθλήματος -από τις στολές που φορούσαν οι αθλητές μέχρι τους κανόνες- που θυμίζει τον τρόπο που τα παιδιά παίζουν στις αλάνες, και φτάνει μέχρι το σημείο που ξεκινάει η «σκοπιμότητα» και η στρατηγική.
Ταυτόχρονα μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των κεντρικών προσώπων και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, καταγράφονται τα ήθη και οι προκαταλήψεις μια ολόκληρης εποχής, που στάθηκε καθοριστική για την Ιστορία όχι μόνο της Αγγλίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.
Στο πνεύμα της βρετανικής παράδοσης, ο Fellowes με μια άρτια παραγωγή και αναπαράσταση της περιόδου εμπνέεται από πίνακες Ιμπεριαλιστών ζωγράφων αλλά και από τη Σχολή της Φλάνδρας φροντίζοντας στο έπακρο την αισθητική των πλάνων, επενδύει στις ερμηνείες των ηθοποιών και συνδυάζει το ιστορικό γεγονός με την ανάγκη του σήμερα για ένα «παιχνίδι» που τελικά θα μας ενώσει όλους κάτω από το ίδιο σύνθημα.