Δέκα βιογραφικές ταινίες που αξίζει να δείτε

Οι βιογραφίες σημαντικών προσωπικοτήτων είναι πάντα δέλεαρ για τη μεγάλη οθόνη και μάλιστα τον τελευταίο καιρό που τα πρωτότυπα σενάριο όλο και σπανίζουν, οι αληθινές ιστορίες έχουν πάρει τα ηνία στην κινηματογραφική βιομηχανία, κάνοντας και τους σκηνοθέτες να συναγωνίζονται μεταξύ τους για το πιο ανατρεπτικό biopic. Με αφορμή λοιπόν την επερχόμενη ταινία για τη Γουίτνεϊ Χιούστον, που θέλει να ρίξει φως όχι μόνο στις τραγωδίες της ζωής της, αλλά και στα μεγάλα της επιτεύγματα, θυμόμαστε μερικές ακόμα  σημαντικές βιογραφίες που αξίζει να δείτε.

Το Αριστερό Μου Πόδι (1989)

Η ταινία που σύστησε στον κόσμο ένα μεγάλο ταλέντο, τον μοναδικό Ντάνιελ Ντέι Λούις, ο οποίος ερμηνεύει εδώ συγκλονιστικά τον Ιρλανδό συγγραφέα και ζωγράφο Κρίστι Μπράουν.

Ο Μπράουν γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση, σε μια κοινωνία που έχει μάθει να αντιμετωπίζει με οίκτο τους ανθρώπους με αναπηρίες. Το μόνο μέλος του σώματος που μπορούσε να ελέγχει ήταν το αριστερό του πόδι, με το οποίο έμαθε να γράφει και να ζωγραφίζει. Επτά χρόνια μετά από τον θάνατό του σε ηλικία 49 ετών, ο Τζιμ Σέρινταν στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο βασίστηκε στο ομώνυμο, αυτοβιογραφικό best seller του, καθιερώνοντάς το στη συνείδηση των κινηματογραφόφιλων ως έναν διαχρονικό ύμνο των ανεξάντλητων ανθρώπινων ορίων.

Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις και η Μπρέντα Φρίκερ κέρδισαν Όσκαρ Α' Ανδρικού και Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ η ταινία προτάθηκε για τρία επιπλέον βραβεία: Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου για τον Κόνοτον και τον Σέρινταν, Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας.

Erin Brokonic (2000)

Η Τζούλια Ρόμπερτς παίρνει το αίμα της πίσω και αποδεικνύει στο Χόλιγουντ ότι δεν είναι  κατάλληλη μόνο για ρομαντικές κομεντί, αλλά και για ρόλους υψηλών απαιτήσεων, κερδίζοντας Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και BAFTA.

Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ την καθοδήγησε λοιπόν σε μια άκρως πολιτική δημιουργία, εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία της Έριν Μπρόκοβιτς και τον δικαστικό της αγώνα εναντίον της αμερικανικής εταιρείας Pacific Gas and Electric Company (PG&E), όταν ανακάλυψε μια συγκάλυψη βιομηχανικής δηλητηρίασης στο νερό της πόλης Χίνκλεϊ, που απειλούσε την υγεία όλων των κατοίκων.

Η ταινία έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με συνολικά έσοδα 256,2 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έλαβε 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Φρίντα (2002)

Η Σάλμα Χάγιεκ και ο Άλφρεντ Μολίνα ενσαρκώνουν την Φρίντα Κάλο και τον Ντιέγκο Ριβέρα σε μια βιογραφία που άφησε εποχή, ήταν υποψήφια για έξι Όσκαρ -κέρδισε τα δύο- και απογείωσε τη Μεξικανή ηθοποιό, η οποία ως τότε ήταν εντελώς άγνωστη στην Αμερική.

Ξεκινώντας από το σοβαρό ατύχημα που είχε η Κάλο στην ηλικία των 18 χρόνων, παρακολουθούμε τον αγώνα της να επιβιώσει, να αντέξει στους σκληρούς πόνους που την βασάνιζαν όλη της τη ζωή, την προσπάθειά της να καθιερωθεί σε έναν ανδροκρατούμενο  χώρο, αλλά και την πολύπαθη σχέση της με τον σύζυγό της. Ο θυελλώδης έρωτάς τους, που τους οδήγησε δυο φορές σε γάμο και αμέτρητες σε χωρισμούς, οι απιστίες τους, το πάθος τους για την τέχνη και η πίστη τους σε έναν καλύτερο κόσμο συνδυάζονται σε αυτή τη χρωματιστή βιογραφία, που διατηρεί κάτι από το πάθος και την αισθητική της μοναδικής Φρίντα.

Ο Πιανίστας (2002)

Ο Ρομάν Πολάνσκι σε μια από τις καλύτερες στιγμές του υπογράφει τη βιογραφία του Εβραίου Πολωνού μουσικού Βλαντισλάβ Σπίλμαν, εξερευνώντας στην ουσία τις δικές του ρίζες, και μαζί μια από τις πιο δυνατές ταινίες που έγιναν ποτέ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ξεκινώντας από τη Βαρσοβία του 1939, ο διάσημος auteur αφηγείται την περιπέτεια του Σπίλμαν, ο όποιος βρίσκεται έγκλειστος στο γκέτο. Αποφεύγοντας για καλή του τύχη τη μοιραία μεταφορά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κρύβεται στα ερείπια της βομβαρδισμένης πόλης και χάρη στις προπολεμικές γνωριμίες του, σε μια ομάδα αντιστασιακών, αλλά κυρίως στη βοήθεια ενός μουσικόφιλου Γερμανού αξιωματικού, κατορθώνει να επιβιώσει.

Η ταινία, που αποτελεί και μια κραυγή κατά του φασισμού, βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών με τον Χρυσό Φοίνικα, ενώ κέρδισε επίσης επτά Βραβεία Σεζάρ, ανάμεσα στα οποία αυτά της Καλύτερης ταινίας, Καλύτερης σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου, χαρίζοντας στον Άντριαν Μπρόντι μια ασυνήθιστη πρωτιά, καθώς έγινε ο πρώτος Αμερικανός ηθοποιός, που πήρε αυτή τη διάκριση.

Καπότε (2004)

Η ιστορία του ιδιόρρυθμου συγγραφέα και δημοσιογράφου Τρούμαν Καπότε, γνωστού κυρίως για τη νουβέλα «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1958), με μια από τις καλύτερες ερμηνείες του αδικοχαμένου Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν σε μια μεγάλη στιγμή της καριέρας του.

Τον Νοέμβριο του 1959, η είδηση για τέσσερις ανεξήγητους φόνους των μελών μιας οικογένειας στο Κάνσας προκάλεσε το ενδιαφέρον του Καπότε, ο οποίος ξεκίνησε μία παρατεταμένη έρευνα του γεγονότος, που θα του παρείχε τη βάση για το επόμενο μυθιστόρημά του, με τίτλο «In cold blood». Τότε λοιπόν ήρθε σε επαφή με τους δολοφόνους και ερωτεύτηκε τον έναν από τους δύο, καθώς διέκρινε σε αυτόν μια ειλικρινή μετάνοια. Το βιβλίο ολοκληρώθηκε το 1966 και αποτέλεσε κατά πολλούς το πλέον πετυχημένο έργο του, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά.

Η ταινία απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από τους κριτικούς και έλαβε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για καλύτερη ταινία και σκηνοθεσία. Ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν για την ερμηνεία του βραβεύτηκε με Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, BAFTA και Screen Actors Guild Award Α΄ Ανδρικού ρόλου.

Ζωή σαν Τριαντάφυλλο (2007)

Η βιογραφία για την Εντίθ Πιάφ, που απογείωσε την καριέρα της Μαριόν Κοτιγιάρ και της χάρισε διεθνή φήμη μαζί το Όσκαρ Α’ γυναίκειου ρόλου για την εξαιρετική ερμηνεία της.

Από τα δύσκολα παιδικά της χρόνια φτώχειας, τη διαδρομή από την Μπελβίλ στη Νέα Υόρκη, την άνοδο της στην κορυφή, τις παθιασμένες ερωτικές σχέσεις της, όπως αυτή με τον Ζαν Κοκτό, και τις έντονες φιλίες της, όπως αυτή με την Μάρλεν Ντίτριχ, η ταινία σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας, που το όνομά της είναι συνώνυμο του πάθους. Παράλληλα, ακούγονται τα πιο γνωστά από τα τραγούδια της, ερμηνευμένα από την ίδια, καθώς ο σκηνοθέτης και παραγωγός Ολιβιέ Ντάχαν πίστευε ότι ήταν αδύνατο να αντικαταστήσει κάποιος τη μοναδική φωνή της.

Walk the Line (2005)

Μια μεγάλη ιστορία αγάπης, αυτή του θρύλου της country Τζόνι Κας με την Τζουν Κάρτερ, αλλά και το πώς δημιουργήθηκαν μερικά από τα πιο ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών, περιγράφει σε αυτή τη μουσική βιογραφία ο Τζέιμς Μάνγκολντ.

Mεγαλώνοντας σε μια αγροτική περιοχή του Άρκανσο, την εποχή του Μεγάλου Κραχ, ο Κας χάνει τον μεγαλύτερο αδελφό του Τζακ, από ένα ατύχημα για το οποίο αισθάνεται τύψεις – τύψεις που φροντίζει να του εμφυσήσει και ο πατέρας τους. Όταν είναι πια αρκετά μεγάλος για να καταταγεί στην αεροπορία, δραπετεύει από την οικογενειακή εστία και βρίσκεται στη Γερμανία. Εκεί, αγοράζει την πρώτη του κιθάρα κι αρχίζει να γράφει τραγούδια.

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, εγκαθίσταται στο Μέμφις του Τενεσί, παντρεύεται και πιάνει δουλειά σαν πλασιέ, αλλά η καρδιά του είναι δοσμένη στη μουσική. Μετά από μια πετυχημένη ακρόαση στη Sun Records, ο Τζόνι ξεκινάει περιοδείες και σύντομα γνωρίζει τη γλυκιά Τζουν Κάρτερ –που είναι ήδη σταρ της φολκ από τα παιδικά της χρόνια. Και κάπως έτσι ξεκινάει η άνοδος και η πτώση ενός από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς μουσικούς, που άλλαξε για πάντα την Ιστορία με τον «σκοτεινό, σαν τη νύχτα» ήχο του.

Η ταινία είχε προταθεί για 5 Βραβεία Όσκαρ, οι δύο πρωταγωνιστές της (Χοακίν Φίνιξ και Ρις Γουίδερσπουν) κέρδισαν από μία Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία τους και αν την επιλέξετε να έχετε μαζί σας πολλά χαρτομάντιλα...

Το παιχνίδι της μίμησης (2014)

Η βιογραφία του μαθηματικού Άλαν Τούρινγκ, που κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, συμμετείχε σε μια ομάδα Βρετανών επιστημόνων, η οποία είχε ως  βασικό στόχο να σπάσει τον γερμανικό μυστικό κώδικα επικοινωνιών «Enigma».

Ο Τούρινγκ βοήθησε τους Άγγλους και τους συμμάχους τους να κερδίσουν τον πόλεμο, αλλά λίγα χρόνια αργότερα εκδιώχθηκε για τις προτιμήσεις του και τα πιστεύω του. Συγκεκριμένα, τον χειμώνα του 1952, οι Βρετανικές Αρχές εισέβαλαν στο σπίτι του και τον συνέλαβαν για «απρεπή συμπεριφορά», μια κατηγορία που αργότερα θα οδηγούσε στην καταδίκη του με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. 

Βασισμένη στο βιβλίο του Άντριου Χότζες «Άλαν Τιούρινγκ, Το Aίνιγμα», η ταινία έφερε στο προσκήνιο τις άγνωστες πλευρές της ζωής του πρωτοπόρου επιστήμονα, μιλώντας παράλληλα για τη διαφορετικότητα και ήταν υποψήφια για 8 Όσκαρ, κερδίζοντας 1 στην κατηγορία «Διασκευασμένου Σεναρίου». Μάλιστα το σενάριό της βρισκόταν στην κορυφή της ετήσιας Μαύρης Λίστας με τα καλύτερα χολιγουντιανά σενάρια που ακόμα δεν έχουν προχωρήσει προς παραγωγή το 2011, αλλά μετά από μια διαδικασία υποβολής προσφορών με πέντε άλλα στούντιο, η Weinstein Company απέκτησε τα δικαιώματαγια 7 εκατομμύρια δολάρια το Φεβρουάριο του 2014, το μεγαλύτερο ποσό που δόθηκε ποτέ για δικαιώματα διανομής στην Ευρωπαϊκή Αγορά Κινηματογράφου.

Η ευνοούμενη (2019)

Η πρώτη ταινία εποχής του Γιώργου Λάνθιμου είναι μια καυστική μάτια πάνω στην εξουσία, που αποδεικνύει την ιδιοφυΐα του Έλληνα δημιουργού.

Η αληθινή ιστορία της ασθενικής, ψυχικά και σωματικά, Βασίλισσας Άννας, της τελευταίας της δυναστείας των Στιούαρτ, που ανεβαίνει στον θρόνο την εποχή που η Μεγάλη Βρετανία γίνεται παγκόσμια δύναμη αποτελεί την αφορμή για μια μοντέρνα ανατρεπτική προσέγγιση, που εστιάζει στις σχέσεις καταπιεστών και καταπιεζόμενων και μιλάει με συγκλονιστικό τρόπο για τη μοναξιά του νικητή, που μπορεί τελικά να είναι και ο μεγάλος χαμένος.

Η ταινία έχει αποσπάσει δέκα υποψηφιότητες για τα Όσκαρ, τον Αργυρό Λέοντα στη Βενετία και Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της Ολίβια Κόλμαν.

Spencer (2021)

Ο Πάμπλο Λαραΐν φημίζεται  για τον αντισυμβατικό τρόπο που προσεγγίζει τις βιογραφίες προσώπων που θεωρούνται λαϊκά ινδάλματα. Από τον Πάμπλο Νερούδα μέχρι την Τζάκι Κέννεντι, καταφέρνει να ρίξει φως σε αθέατες πλευρές της προσωπικότητάς του,    φωτίζοντας ταυτόχρονα  μια ολόκληρη εποχή, αλλά και το περιβάλλον που διαμόρφωσε τον θρύλο και μαζί την τραγωδία τους.

Αυτή τη φορά καταπιάνεται με την Πριγκίπισσα Νταϊάνα -στον ομώνυμο ρόλο η υποψήφια για Όσκαρ Κρίστεν Στιούαρτ- εστιάζοντας στο τέλος του γάμου της με τον πρίγκιπα Κάρολο και στο τριήμερο των εορταστικών Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων, κατά το οποίο σύμφωνα με την παράδοση όλη η βασιλική οικογένεια συγκεντρώνεται στο παλάτι του Σάντρινγκχαμ, πρώτον για να στείλει μια εικόνα ιδανικής ευτυχίας στον βρετανικό λαό, αλλά κυρίως για να διαπιστώσει πώς βαίνουν οι πάντα δύσκολες σχέσεις των μελών της.

Χωρίς να ενδιαφέρεται για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αποτυπώνει τη γυναικεία φύση, αποφεύγοντας εντελώς την αγιογραφία, και καταγράφει με την κάμερά του τη βαθιά οδύνη του να μην είσαι ελεύθερος και να μην έχεις αγαπηθεί, όπως συνέβη και με την Νταϊάνα.