The Bold Type: Οι millennials έχουν πλέον το δικό τους Sex and the City (και είναι ακόμα καλύτερο)
Το The Bold Type κάνει πολλά περισσότερα από το να ισορροπεί σε εντυπωσιακές γόβες.
«Α, και δεν σου φαίνεται». Δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές έχω ακούσει αυτήν την φράση, ειδικά όταν πριν από 15 χρόνια ανέφερα σε παρέες πως δεν χάνω τεύχος του περιοδικού Cosmopolitan. Ήμασταν ακόμα σε μια εποχή που το να δηλώνεις πολιτικοποιημένη ή φεμινίστρια ήταν μάλλον γραφικό και σίγουρα μεταφραζόταν με πολύ συγκεκριμένους όρους –και περιέργως το να αγοράζεις ένα περιοδικό που, μεταξύ άλλων μιλούσε ανοιχτά για το σεξ και τη γυναικεία απόλαυση, δεν ήταν μέσα στη λίστα των πραγμάτων που περίμενε η κοινωνία από σένα.
Σε αντίστοιχη γραμμή σεξουαλικής απελευθέρωσης κινούνταν και το τηλεοπτικό Sex and the City, καθώς το λαμπερό του περιτύλιγμα δεν κάλυπτε μια άδεια φούσκα, αλλά ένα σύμπαν γυναικείας αυτονομίας και ανεξαρτησίας που για πρώτη φορά αποτυπωνόταν με τόσο καλοφτιαγμένους όρους ποπ κουλτούρας.
Όταν λοιπόν είδα στο Netflix την ύπαρξη της σειράς «The Bold Type», και διαβάζοντας την περίληψη για τρεις millennials που ζουν στη Νέα Υόρκη και δουλεύουν στο αγαπημένο τους γυναικείο περιοδικό, περίμενα πως θα έβλεπα ένα ανανεωμένο SATC. Όταν είδα δε, πως στην παραγωγή της σειράς συμμετέχει η Τζοάννα Κόουλς η αρχισυντάκτρια δηλαδή του Cosmopolitan από το 2012 έως το 2016, νοερά επιβεβαίωσα τις προσδοκίες μου και προετοιμάστηκα για χαλαρό binge – watching.
Τελικά κατέληξα να μονολογώ την ατάκα που δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα έλεγα: «α, και δεν της φαίνεται». Γιατί, όπως τελικά αποδείχτηκε, το «The Bold Type» δεν είναι απλά μια σειρά για σεξ, έξυπνα λογοπαίγνια και λαμπερά ρούχα. Λογικό, καθώς αυτό που πριν 15 χρόνια θεωρήθηκε επαναστατικό πλέον θα ήταν όχι μόνο παρωχημένο, αλλά και παντελώς εκτός πραγματικότητας –τηλεοπτικής, φεμινιστικής, αλλά και αμερικανικής.
Για αρχή, οι τρεις πρωταγωνίστριες δεν έχουν μια μονοδιάστατη ταυτότητα –μια μάστιγα που μας κληροδοτήθηκε από τα 90s, όπου οι γυναίκες μπορούσαν να κατηγοριοποιηθούν ή να χαρακτηριστούν με μια και μόνο λέξη (ας θυμηθούμε για παράδειγμα τις Spice Girls -scary, baby, ginger, posh- ή τη «δυναμική» Μιράντα και τη «ρομαντική» Σάρλοτ). Αντιθέτως έχουν προσωπικότητες οι οποίες, ακριβώς όπως και στην πραγματική ζωή, δεν είναι ούτε προβλέψιμες, ούτε στάσιμες.
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως οι προσωπικές και επαγγελματικές αναζητήσεις τους δεν αφορούν τον έρωτα, ούτε καν τον εαυτό τους, τουλάχιστον όχι με ομφαλοσκοπική διάθεση: αντιθέτως, ανακαλύπτουν τον (προβληματικό) κόσμο στον οποίο ζουν. Και αν η μαγεία της μυθοπλασίας στερεί σε πολλά καρέ τον ρεαλισμό από το «The Bold Type» δεν αφήνει ποτέ να αμφισβητήσεις τις προθέσεις του, τουλάχιστον όχι όταν σε επεισόδια του καταπιάνεται με ζητήματα όπως τα παρακάτω: Ο όμιλος για τον οποίο εργάζονται δικαιολογεί στους άντρες την φαρμακευτική κάλυψη των Viagra (το συμβούλιο των μετόχων άλλωστε αποτελείται μόνο από λευκούς, μεσήλικους άντρες), δεν δικαιολογεί όμως το έξοδο του να καταψύξει μια γυναίκα, με γονιδιακή μετάλλαξη BRCA, τα ωάρια της. Η προληπτική διπλή μαστεκτομή είναι μια απόφαση πιο δύσκολη από όσο νόμιζε. Η μουσουλμάνα σύντροφος της μιας πρωταγωνίστριας αναγκάζεται σε απέλαση.
Τα ηθικά διλήμματα και οι «σωστές» αποφάσεις συχνά μεταφράζονται σε απόλυση και οικονομική αστάθεια. Οι ίδιες διαφωνούν μεταξύ τους για την πολιτική του cultural diversity στις εταιρείες και δυσκολεύονται να βρουν κοινό έδαφος στο ντιμπέιτ της οπλοκατοχής. Και όμως, οι μετατοπίσεις των απόψεων τους προς τη δημοκρατική πλάστιγγα δεν γίνεται με έναν μαγικό και ηθικολογικό τρόπο (γκουχ, Beverly Hills 90210, γκουχ), αλλά μοιάζει να ακολουθεί τη φυσιολογική εξέλιξη των χαρακτήρων τους. Και αν οι πρωταγωνίστριες του SATC αναζητούσαν διακαώς τον έρωτα, τα κορίτσια του The Bold Type είναι μάλλον στην αντίπερα όχθη, αυτήν της αυτογνωσίας, και πολλές φορές ανησυχούν μήπως τελικά ο έρωτας τις απορροφήσει ή τις αποδυναμώσει. Ο πυρήνας της σειράς άλλωστε είναι η φιλία τους, μια φιλία από αυτές που στα 20 σου ορκίζεσαι πως θα κρατήσει για πάντα –και ακόμα και αν αυτό το “πάντα” αποδειχθεί τελικά κάπως λειψό, το μόνο σίγουρο είναι πως σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο σε έχει προστατεύσει, αλλά και σε έχει διαμορφώσει.
Συχνά το σε ποια πλευρά βρισκόμαστε όσον αφορά τα λεγόμενα «κοινωνικά» (ή ακόμα και τα πολιτικά) ζητήματα για κάποιον λόγο δεν αντιμετωπίζεται ως αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας μας, αλλά ως «η γνώμη μας» –και για χρόνια η ρητορική ήταν για ποιον λόγο να χαλάσουμε τις καρδιές μας λέγοντας την γνώμη μας στους χώρους εργασίας, στα οικογενειακά τραπέζια ή ακόμα και στα ραντεβού μας; Βλέποντας λοιπόν μια αμερικανική σειρά, που δεν ανήκει καν στο εύρος των «ψαγμένων» ή «εναλλακτικών» επιλογών, να έχει δομήσει ολόκληρη την ταυτότητά της ακριβώς πάνω σε αυτά τα ζητήματα, χωρίς καν να αναζητάει την ανύπαρκτη «χρυσή τομή», αντιλαμβανόμαστε πως αν μη τι άλλο κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. «Αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας»: αυτή και μόνο η φράση που ηχεί τόσο απόλυτη στα άμαθα αυτιά μας αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο μια νέα πραγματικότητα όπου ο ρατσισμός, η ομοφοβία και ο σεξισμός δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως «γνώμες», αλλά ως προβληματικά αποστήματα.
Και τελικά, ακόμα και αν οι ζωές των ηρωίδων του «The Bold Type» μάς φαντάζουν λίγο ονειρικές και εξωπραγματικές, για ποιον λόγο να νανουριζόμαστε ακόμα με τον Κακό Λύκο και όχι με τα δικά μας παραμύθια;
*Οι 4 πρώτες σεζόν της σειράς είναι διαθέσιμες στο Netflix, ενώ έχει πάρει έγκριση και για 5η σεζόν.
