The Dandy -Ένας φοιτητής στην Καλών Τεχνών γεμίζει το ελληνικό Instagram με ιστορία της τέχνης
Mια σύντομη διαδικτυακή βόλτα στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου αποκαλύπτει τα δραστήρια Instagram accounts τους, γεμάτα πίνακες, εκθέματα και ενδιαφέροντα trivia.
Το ελληνικό ίντερνετ περνά τον τελευταίο χρόνο τη δική του εκπαιδευτική «αναγέννηση» με σελίδες γεωγραφίας, ιστορίας, αρχαιολογίας και βιολογίας να αποκτούν χιλιάδες ακόλουθους, χτίζοντας ένα ενθουσιώδες, φιλομαθές ακροατήριο που απολαμβάνει στο μέγιστο στην «καλή πλευρά« του ίντερνετ.
Ο The Dandy, είναι ένας από τους λογαριασμούς που εκπροσωπούν την τέχνη στο ελληνικό Instagram, φέρνοντας τη μουσειακή κουλτούρα στο καθημερινό feed.
Πίσω από αυτόν, ο Φώτης, ένας φοιτητής στο Θεωρητικό τμήμα της Καλών Τεχνών, αναλαμβάνει να «ξεναγήσει» το κοινό του από τους μυστηριώδεις πίνακες του Βερμέερ στην οροφή της Καπέλα Σιστίνα δια χειρός Μιχαήλ Άγγελου και από τον Ελ Γκρέκο στην Οφηλία του Μιλέ.
Στο παρακάτω καλλιτεχνικό chit chat, ο δημιουργός του The Dandy αποκαλύπτει μεταξύ άλλων με ποιους ζωγράφους θα έβγαινε σε ουζερί και εξηγεί πώς η Μόνα Λίζα προκάλεσε τον θάνατο δύο (!) ανθρώπων.
Τι σημαίνει The Dandy; Πώς και γιατί πήρες την απόφαση να τον δημιουργήσεις; Το όνομα της σελίδας είναι εμπνευσμένο από την φιλοσοφία του δανδισμού και τους δανδήδες που έκαναν την εμφάνισή τους τον 19ο αιώνα. Μια μέρα διάβασα τυχαία ένα άρθρο για εκείνους και αμέσως ταυτίστηκα! Η λατρεία τους για το ωραίο, για την κομψότητα και την αισθητική, με έκαναν αμέσως να νιώσω πως βρήκα την ταυτότητά μου. Η δημιουργία της σελίδας προϋπήρχε στο μυαλό μου, αλλά όταν γνώρισα την Μαρίζα Καρύδη μέσω του The Girl in the Museum, πήρα την ώθηση που χρειαζόμουν. Ένιωθα την ανάγκη να εκτονώσω κάπως την δημιουργικότητα και την αισθητική μου και παρατήρησα ότι υπήρχε στο ελληνικό Instagram ένα κενό σχετικά με την τέχνη. Έψαχνα να βρω κάποιο account που θα γέμιζε το feed μου με τέχνη και ενδιαφέρουσες ιστορίες για αυτή. Δυστυχώς, δεν είχα βρει κάτι, οπότε είπα να το κάνω εγώ!
Πώς τα περνάς στην Καλών Τεχνών;
Είναι πραγματικά μία μοναδική εμπειρία. Είναι πολύ διαφορετική η ενέργεια του χώρου σε σχέση με τα άλλα ελληνικά πανεπιστήμια, προσωπικά νιώθω μια τεράστια ελευθερία εκεί μέσα. Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις, να ντύνεσαι όπως θέλεις χωρίς κανένας να γυρίσει και να σε κρίνει για αυτό. Ένας άλλος λόγος που μου αρέσει να σπουδάζω εκεί, είναι ο ίδιος ο χώρος -η συνύπαρξη του θεωρητικού, όπου ανήκω εγώ, και του εικαστικού τμήματος. Καθημερινά μπορείς να δεις καλλιτέχνες να περπατούν στους διαδρόμους κρατώντας έναν καμβά ή να κουβαλούν κάποιο γλυπτό τους. Ειδικά, όμως, οι κλεφτές ματιές που ρίχνω στις μισάνοιχτες πόρτες των εργαστηρίων, αποτελούν μια κρυφή απόλαυσή μου. Τέλος, συμβάλει ιδιαιτέρως και η μεγάλη ιστορία που κουβαλάει στις πλάτες της η σχολή. Εκεί σπούδασαν, δημιούργησαν και δίδαξαν τα μεγαλύτερα ονόματα της νεοελληνικής τέχνης, όπως ο Μόραλης (που τον αγαπώ ιδιαίτερα), ο Τσαρούχης, ο Παρθένης, ο Εγγονόπουλος κ.ά. Το γεγονός αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί δέος. Συχνά, μάλιστα, σκέφτομαι πως κάποιος από τους ανθρώπους που περνούν από μπροστά μου, μπορεί να είναι το μέλλον της τέχνης.
Αν η περίοδος της πανδημίας ήταν πίνακας ποιος θα ήταν;
Θα ήταν σίγουρα ο “Οδοιπόρος επάνω από τη θάλασσα της ομίχλης” του Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ. Πάντοτε όταν βλέπω αυτό τον πίνακα νιώθω την αίσθηση της απομόνωσης. Είναι ένα έργο, που αποτυπώνει την μοναξιά από την οπτική της εσωτερίκευσης. Για τους περισσότερους, αν όχι για όλους, η περίοδος της πανδημίας και ειδικότερα των lockdowns, ήταν μία αφορμή για εσωτερική αναζήτηση. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας διερευνώντας πτυχές του που δεν ξέραμε καν ότι υπήρχαν. Πιστεύω πως κάπως έτσι θα έμοιαζε η εικόνα του μυαλού μου αν μπορούσα να το επισκεφθώ την περίοδο της πανδημίας. Να μπω μέσα και να αγναντέψω την ομίχλη των σκέψεών μου καθώς θα απλώνονταν στον ορίζοντα.
Με ποιους τρεις ζωγράφους θα έκλεινες τραπέζι σε ένα ουζερί;
Σίγουρα ο ένας θα ήταν ο Μιχαήλ Άγγελος. Βέβαια, λέγεται πως δεν φρόντιζε ιδιαίτερα την υγιεινή του κι αυτό ίσως να με έβαζε σε σκέψεις για το αν θα τον καλούσα. Ένας άλλος θα ήταν ο Άντι Γουόρχολ. Πρόκειται για μία περίπτωση καλλιτέχνη που μου εγείρει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον παρότι η Pop Art δεν είναι από τα αγαπημένα μου κινήματα. Ο τρίτος και τελευταίος πιθανότατα θα ήταν ο Σαλβαδόρ Νταλί. Έχω διαβάσει τόσα πολλά για την εκκεντρικόντητά του, που θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω από κοντά. Κοιτώντας, βέβαια, τώρα τα ονόματα των ζωγράφων που επέλεξα, δεν ξέρω κατά πόσο θα εκτιμήσουν το ουζερί. Εγώ, πάντως, θα απολαύσω ιδιαιτέρως την αλλόκοτη αυτή συνύπαρξη.
Ποιους σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες έχεις ξεχωρίσει;
Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Μαρία Φιλοπούλου. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να αποτυπώνει το φως μέσα στο νερό που μπορεί να με συγκλονίσει. Ένας άλλος σύγχρονος Έλληνας καλλιτέχνης που ξεχωρίζω το έργο του είναι ο Σωτήρης Σόρογκας με αυτό το ομιχλώδες στυλ της ζωγραφικής του. Επίσης, ξεχωρίζει για μένα ο Cacao Rocks (Ιάσονας Μέγγουλας), το έργο του οποίου γνώρισα μέσα από τη σελίδα μου και πραγματικά με έχει γοητεύσει ιδιαίτερα. Από τα θέματα που τον εμπνέουν, μέχρι τα χρώματα που επιλέγει, όλα συνυπάρχουν τόσο αρμονικά!
Γράψε μας το πιο περίεργο στόρι/trivia που σχετίζεται με ένα έργο τέχνης.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή από τον διασημότερο πίνακα στον κόσμο, την Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Και ποιος δεν έχει προβληματιστεί με το διάσημο χαμόγελό της. Έχει αναρωτηθεί, όμως, κανείς για το μέγεθός της; Παρά την τεράστια απήχησή του, είναι ένα μικρό έργο.
1.Οι διστάσεις του είναι μόλις 77 εκ. x 53 εκ.
2. Έχει προκαλέσει τον θάνατο δύο ανθρώπων! Το 1852, ένας καλλιτέχνης ονόματι Λουκ Μασπερο πήδηξε από τον τέταρτο όροφο ενός ξενοδοχείου, αφήνοντας ένα σημείωμα αυτοκτονίας στο οποίο έγραφε: «Για χρόνια παλεύω απελπισμένα με το χαμόγελό της. Προτιμώ να πεθάνω». Το 1910, ένας ακόμη ερωτευμένος θαυμαστής στάθηκε μπροστά της μόνο και μόνο για να αυτοπυροβοληθεί καθώς την κοιτούσε.
3. Ίσως έχετε παρατηρήσει πως η Μόνα Λίζα δεν έχει φρύδια. Μερικοί έχουν υποστηρίξει πως η απουσία φρυδιών αντιπροσωπεύει την μόδα της καλής κοινωνίας της εποχής. Άλλοι επιμένουν πως είναι δείγμα της τελειομανίας του καλλιτέχνη και ότι ο πίνακας είναι ανολοκλήρωτος. Όμως, το 2007 εξετάστηκε με εξαιρετικά λεπτομερή σάρωση και αποκαλύφθηκε πως ο Nτα Βίντσι είχε ζωγραφίσει φρύδια και βλεφαρίδες και ότι πιθανότατα σβήστηκαν από τον χρόνο ή από τις πολλαπλές συντηρήσεις!
4. Η Μόνα Λίζα έχει το δικό της γραμματοκιβώτιο στο Λούβρο, λόγω των ερωτικών επιστολών που λαμβάνει διαρκώς. Το πορτρέτο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λούβρο το 1815, προκαλώντας θαυμασμό και μια σειρά από μνηστήρες που της προσέφεραν λουλούδια, ποιήματα και παθιασμένους στίχους. Μάλιστα για ένα διάστημα λάμβανε τόσο ένθερμα γράμματα αγάπης που τέθηκε υπό την προστασία της αστυνομίας.
5. Εάν έβγαινε σήμερα σε δημοπρασία, υπολογίζεται πως θα κόστιζε 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Κι όχι άδικα, αφού πρόκειται για ένα από τα διασημότερα έργα του κόσμου.
6. Αν κοιτάξετε προσεκτικά τον αριστερό αγκώνα της Μόνα Λίζα, θα παρατηρήσετε το σημάδι που της προκάλεσε ο Ουγκώ Βίλλεγας, πετώντας της μία πέτρα το 1956. Λίγους μήνες πριν, ένας άλλος είχε πετάξει οξύ στο κάτω μέρος του πίνακα. Αυτές οι επιθέσεις οδήγησαν στην εγκατάσταση αλεξίσφαιρου τζαμιού, το οποίο το 2009 απέκρουσε με επιτυχία μια κεραμική κούπα που εκσφενδόνισε μια εξαγριωμένη Ρωσίδα, στην οποία δεν χορηγήθηκε η γαλλική υπηκοότητα.
7. Ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων A' είχε κρεμασμένη τη Μόνα Λίζα στην κρεβατοκάμαρά του στο Ανάκτορο του Κεραμεικού για περίπου τέσσερα χρόνια.
Στις 22 Αυγούστου του 1911 ο τοίχος της Μόνα Λίζα έμεινε κενός. Ένας Ιταλός εθνικιστής, ονόματι Βιτσέντζο Περούτζια την έκλεψε θεωρώντας πως δεν ήταν η θέση της στο Λούβρο. Προτού, όμως, αποκαλυφθεί ο δράστης, βασικός ύποπτος για την κλοπή θεωρούνταν ο Πάμπλο Πικάσο και ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ.
8. Οι Ιταλοί έχουν εκφράσει το πάγιο αίτημά τους για επιστροφή της Μόνα Λίζα στη γενέτειρά της, στην Φλωρεντία. Μάλιστα, το 2012 η Εθνική Επιτροπή Ιστορικής, Πολιτιστικής και Περιβαλλοντικής Κληρονομιάς υπέβαλε επίσημο αίτημα στο Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας, το οποίο απορρίφθηκε.
Σε ποιο μουσείο του εξωτερικού είναι το όνειρό σου να πας; Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου είναι να επισκεφθώ το μουσείο του Λούβρου. Τόσο τα αριστουργήματα αρχαίας τέχνης, όσο και οι πίνακες που απαρτίζουν τις συλλογές του με κάνουν να θέλω να ζήσω εκεί μέσα μόνιμα έαν αυτό ήταν εφικτό. Φυσικά και υπάρχουν πολλά άλλα μουσεία ανά τον κόσμο που θέλω πολύ να επισκεφθώ, όπως το μουσείο Ορσέ και η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, ωστόσο το Λούβρο κατέχει υψηλή θέση στη λίστα των ονείρων μου.
Ποιο είναι το μέλλον του The Dandy;
Ειλικρινά κι εγώ δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως επεκταθώ και σε άλλες πλατφόρμες, όπως π.χ. στο YouTube ή να δημιουργήσω κάποιο podcast με το ίδιο concept. Πιο πολύ το σκέφτομαι διότι το format του Instagram ορισμένες φορές με περιορίζει ως προς το μέγεθος της πληροφορίας που μπορώ να χωρέσω μέσα σε ένα post. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά για το μέλλον, είναι ότι θα συνεχίσει να υπάρχει η ποιότητα και η αισθητική που χαρακτηρίζει το The Dandy και το κάνει να ξεχωρίζει!
