Η πρώτη ύλη
αντιμετωπίζεται με μια επιείκεια και
έναν σεβασμό για αυτή τη δυνάμει,
υποβλητική ενέργεια, που κρύβει μέσα
της.
Τα έργα
του, μακριά από τις φαντασμαγορικές
δημιουργίες υψηλής ραπτικής, που θα
ανέμενε κανείς, στρέφονται στην ταπεινή
ύλη, «μαρτυρούν την προτίμηση για το
περιφρονημένο και το αντισυμβατικό»,
όπως διαβάζουμε στο κείμενο της έκθεσης.
Μία παύση για την αναζήτηση της ομορφιάς
στο φευγαλέο, στο φαινομενικά ασήμαντο,
που μπορεί να φέρει εντός του κάτι το
ποιητικό. Όπως, η πλαστική σακούλα, που
ταλαντεύεται διαρκώς, χορεύοντας κόντρα
στον άνεμο στην ταινία American
Beauty θα μπορούσε να κάνει
έναν αυθαίρετο συσχετισμό κανείς.
Άλλωστε,
αυτό που τον καθιέρωσε και στον χώρο
της μόδας ήταν η προτίμηση στο ατελές
κόντρα στο επιδεικτικό, επιτηδευμένο
γκλάμουρ με εμφανείς τις μισοτελειωμένες
ραφές και ετικέτες με τη δική τους
εννοιολογική ταξινόμηση, φέροντας όχι
το όνομα του brand, συνώνυμο
κύρους, αλλά συμβολικά και μόνο τον
αριθμό που αντιστοιχούσε στην εκάστοτε
συλλογή. Ο Margiela προτιμούσε την αλληγορία
της ανωνυμίας μην επιθυμώντας να
εκτρέπεται η προσοχή από τη δημιουργία,
καθιστώντας την ένα ακριβοπληρωμένο
καταναλωτικό προϊόν.
Μια τέτοια αναλογία υπάρχει και στο έργο του «Red steps I», έναν πίνακα που θυμίζει το red carpet των τιμητικών εκδηλώσεων και είναι φτιαγμένος από το υλικό ενός χαλιού. Αν πλησιάσεις από κοντά θα δεις κι εδώ ξηλωμένα νήματα να ξεφεύγουν από τον κανόνα του αψεγάδιαστου, αποκαλύπτοντας τη δομή του. Γιατί κάθε ανάβαση δεν είναι μόνο λαμπερή…