»Αλλά
εγώ σαν χαρακτήρας δεν είχα καμία σχέση.
Ηταν και παρεξηγημένη υπόθεση εκείνη
την εποχή να΄σαι ηθοποιός, δεν είχα και
τις ευλογίες της οικογένειας, οπότε
έδωσα εξετάσεις και για το Πανεπιστήμιο.
Την πρώτη φορά μπήκα στην Νομική
Θεσσαλονίκης -ήμουν ήδη στην Δραματική
Σχολή Κατσέλη. Την δεύτερη, με πήραν
στην Πάντειο. Ενας απ΄τους λόγους που
τελείωσα την Πάντειο ήταν για να μπορώ
να λέω όχι τα βράδια που, μετά την
παράσταση, συνήθιζαν οι ηθοποιοί να
βγαίνουν.
»Επαιξα
με την Καρέζη, την Βουγιουκλάκη, την
Συνοδινού. Οταν ήμουν στον Χορό της
Συνοδινού, στον Λυκαβηττό, θυμάμαι πριν
ανέβω πήγαινα στην Βιβλιοθήκη -τότε δεν
είχα βιβλία, τώρα έχω μια ολόκληρη
βιβλιοθήκη, αυτός είναι ο πλούτος μου.
Κι όταν κατέβαινα απ΄τον Λυκαβηττό,
έλεγα τον μονόλογο που είχα.
»Η
ομορφιά στην αρχή σε δυσκολεύει, όσο κι
αν είναι διαβατήριο. Δεν ξέρεις πως σε
βλέπει ο άλλος. Και τασάκι κάποια στιγμή
βούτηξα για να το πετάξω -ευτυχώς δεν
το πέταξα. Ένα διάστημα κυκλοφορούσα
σαν με πανοπλία, έκρυβα το στήθος μου,
φορούσα κάτι ώστε να μην διαγράφεται
το σώμα μου, μόνο το πρόσωπο φαινόταν…
»Θυμάμαι
τι είχε γίνει όταν έπαιξα με την Καρέζη
στην “Κυρία δεν με μέλλει”. Είχα πάει
να ζητήσω δουλειά, απ΄τον Καζάκο
ουσιαστικά, γιατί έπαιζε με την Συνοδινού
και κάπως τον είχα γνωρίσει, λέγαμε μια
καλησπέρα. Κι είναι μια από τις 2-3 φορές
που πήγα να ζητήσω δουλειά. Για να το
κάνω έπρεπε να πάω εκατό φορές έξω απ΄το
θέατρο, να πω, σήμερα θα μπω. Πήγαινα
κάθε μέρα. Μέχρι που κάποια στιγμή, σαν
κάποιος να μ΄έσπρωχνε, έμπαινα για
οντισιόν.
»Τότε
λοιπόν με τον Καζάκο και την Καρέζη
άλλαζαν έργο. Επαιζε η Δήμητρα Ζέζα που
κάπως την ήξερα και πήγα. Στην είσοδο
στεκόταν κάποιος που ήταν κοντά στην
Καρέζη και δεν μ΄άφησε να μπω. Εγώ όμως
βρήκα τρόπο και μπήκα. Ο Καζάκος μου΄πε
ότι είχαν κλείσει τον θίασο. Την άλλη
μέρα όμως δέχτηκα ένα τηλεφώνημα, απ΄τον
κύριο που δεν μ΄είχε αφήσει να μπω την
προηγουμένη. “Ελάτε να σας δούμε.
Προέκυψε ένας ρόλος”. Πήγα, κουκουλωμένη
με παλτό,. Με ρώτησε αν έχω στήθος…
“Είναι ένας ρόλος που σας θέλουμε για
το μεγάλο ντεκολτέ”. Πήρα τον ρόλο και
μαζί το πρώτο μου χειροκρότημα…
»Ζήλεια;
Ναι ένοιωσα και νομίζω ότι με ταλαιπώρησε
πολύ στην ζωή μου. Γιατί κανείς δεν ξέρει
τις δυσκολίες που πέρασα. Από πολύ νωρίς
έφυγα απ΄το θέατρο, θέτοντας στον εαυτό
μου το ερώτημα αν έγινα ηθοποιός για να
παίζω αυτά κι εκείνα… Γιατί πρέπει να
πω ότι από ένα σημείο και ύστερα, μετά
τον πρώτο καιρό που ξεκίνησε η τηλεόραση,
γίνονταν και σαχλά πράγματα. Κι ενώ τον
πρώτο καιρό που βγήκα έπαιρνα κριτικές
ύμνους σαν ταλέντο, σαν ομορφιά, όλα
μαζί, μετά και δικαιολογημένα ίσως, με
παρουσίαζαν σαν να μην ήμουν εγώ. Κι εγώ
μ΄αυτήν δεν είχα καμία σχέση.
»Κι
αυτό μ΄έκανε ν΄απομακρύνομαι. Γράφανε
ψέματα για μένα. Ορκίστηκα να μην ξανακάνω
επίσημη πρεμιέρα, για ν΄αγωνιώ ποιος
θα έρθει και που θα κάτσει. Δεν ήταν έτσι
όταν ξεκίνησα, δεν ήταν αυτός ο χώρος
που είχα επιλέξει.
»Κάποια
στιγμή μου έθεσα την ερώτηση, γιατί
βγήκες στο θέατρο, κι αν αυτή η δουλειά
που κάνεις έχει σχέση μ΄αυτό που έλεγες
ότι είναι το θέατρο. Άρχισαν λοιπόν να
μ΄ενοχλούν κάποια πράγματα, ωστόσο
συνέχιζα.
»Αν
απογοητεύτηκα; Ναι και άνθρωποι και
καταστάσεις μ΄απογοήτευσαν και ότι
έπρεπε να κάνω πράγματα που δεν μ΄άρεσαν.
Εγώ δίνω τώρα συνέντευξη μετά από τέσσερα
χρόνια. Εχω επιλέξει έναν άλλο τρόπο
ζωής, έναν τρόπο που μου επιτρέπει να
δημιουργώ, χωρίς να παίζω. Πιστεύω ότι
είναι τόσο δημιουργική η μέρα και η ζωή
μου που δεν θέλω να την διακόψω για να
πάω σε μια εκπομπή στην τηλεόραση και
να πω αλήθειες ή ψέματα. Γιατί εγώ ξέρω
ότι ζω και χωρίς το θέατρο αλλά και ότι
ζω για το θέατρο. Κι αυτό το κατάλαβα
από νωρίς. Εκανα κάποιες δουλειές γιατί
έπρεπε να τις κάνω. Είπα όχι σε δουλειές
που θα΄πρεπε να πω ναι, και είπα ναι σε
δουλειές που θα΄πρεπε να πω όχι. Σαν να
μπερδεύτηκα. Πέρασα μια φάση που ήθελα
να βγω από μένα, να ελευθερωθώ. Δεν ήθελα
να΄χω εξάρτηση από έναν κομμωτή
-λουζόμουν, έβγαινα στον δρόμο κι οι
άνθρωποι μ΄έβλεπαν και νόμιζαν ότι
είμαι τρελή… Εμείς τότε παίζαμε από
Τρίτη ως Κυριακή, η ζωή μας ήταν μια
τρέλα, αλλά ήμουν νέα, έβγαζα λεφτά, είχα
επιτυχία, μου έκαναν εξώφυλλα -παρασύρεσαι.
Ωραία ήταν. Αλλά άρχισα να συνειδητοποιώ
ότι δεν ήταν αυτό που μ΄άρεσε στην
δουλειά. Επίσης προκαλούσα και δεν
μπορούσα να καταλάβω γιατί. Εβλεπα
τίτλους σε εφημερίδες και περιοδικά,
δημοσιεύματα από μπουζούκια ενώ δεν
είχα πάει, ούτε ήμουν μαζί με κάποιον
που μου χρέωναν. Κι είπα δεν θα ξαναβγώ,
δεν θα ξαναμιλήσω, δεν θα με ξαναδείτε
πουθενά και γράψτε ό,τι θέλετε. Εκανα
πολλά χρόνια να διαβάσω εφημερίδα γιατί
ήμουνα σε μία στήλη κάθε Κυριακή όπου
κάπου τα΄σπαγα και χόρευα. Δεν λέω ότι
δεν έχω χορέψει. Δεν λέω ότι δεν ήμουν
ένα ζωντανό κορίτσι. Και κάποια στιγμή
στην ζωή μου είπα ότι δεν με νοιάζει…
»Ο χαρακτήρας μου όμως μ΄έκανα να ζω επικίνδυνα. Ζούσα επικίνδυνα. Μικρή θυμάμαι έλεγα ότι πρέπει να κοιτάς ψηλά, να βλέπεις ουρανό. Μετά συνειδητοποίησα ότι μπορεί να σκοτωθείς, αφού εδώ κάτω είναι γκρεμός. Οπότε είπα σταμάτα να πετάς και κατέβηκα στην γη.