Δημήτρης Λιαντίνης: «Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω»

Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας, φανταστική ιστορία ή παραμύθι για μεγάλα παιδιά: Η ζωή του καθηγητή Λιαντίνη χάνεται ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας. Με ιδιαίτερες φιλοσοφικές απόψεις κι ένα αξιοσημείωτο αριθμό βιβλίων, με οπαδούς και πολέμιους αλλά και με ακόμα πιο ιδιαίτερες συνθήκες θανάτου, ο Δημήτρης Λιαντίνης βρίσκει έναν τρόπο να «επιστρέφει».

Τώρα είναι η σειρά της «Γκέμμα», του τελευταίου του βιβλίου, που εκδόθηκε το 1996 και μεταφέρεται στη σκηνή, μετά το Πάσχα. Ποια ήταν η Γκέμμα; Την συναντούμε ως σύζυγο του Δάντη Αλιγκιέρε, με την οποία παντρεύτηκαν το 1296 και έκαναν τέσσερα παιδιά. Από εκεί πρέπει να πήρε την ιδέα για να «βαφτίσει» έτσι το βιβλίο ο Δημήτρης Λιαντίνης, μια που στις σημειώσεις του στο περιθώριο του έκδοσης της «Θείας Κωμωδίας» που διάβαζε έναν χρόνο πριν -σε μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη (εκδόσεις Δίφρος), προκύπτει ότι είχε επισημάνει και υπογραμμίσει αυτό το όνομα.

Την «Γκέμμα» ανεβάζει στο θέατρο Βρετάνια ο Πάνος Αγγελόπουλος. Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με αυτό το σύγχρονο κείμενο, φιλοσοφικού περιεχομένου, το οποίο και προσδιορίζεται με την επισήμανση του τρόπου «πώς γίνεσαι άνθρωπος» και την συμπερασματική φράση του ίδιου του συγγραφέα «Εζησα την αλήθεια».

Ζει ο καθηγητής Λιαντίνης;

Με παραπομπές σε ιστορικά πρόσωπα, μεγάλες φυσιογνωμίες και μυθικούς ήρωες, με πρότυπα τον Οιδίποδα ή τον Μεγαλέξανδρο και με τα social media να συμμετέχουν στο παιχνίδι, ο καθηγητής Λιαντίνης, απασχόλησε περισσότερο μετά θάνατον....

Στο βιογραφικό του σημείωμα βρίσκουμε τίτλους, πολλούς τίτλους: Παιδαγωγός, φιλόσοφος, ποιητής, μελετητής του ελληνικού κλασσικού πνεύματος, της παγκόσμιας ιστορίας της φιλοσοφίας, της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτιστικής και πολιτικής πραγματικότητας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Αγωγής, Παιδαγωγικής και Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στο Τμήμα Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέας.

Λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας, της πνευματικής και πολιτιστικής της κληρονομιάς, την οποία και μελέτησε στη ζωή του, ο Λιαντίνης έγραψε για διάφορα θέματα -μεταξύ των οποίων η ηθική, η ζωή, ο θάνατος, η σχέση Ορθοδοξίας-Ελληνισμού. Τον ενδιέφερε, επίσης, η ένταξη των αρχαίων ελληνικών ηθών και εθίμων στην καθημερινή ζωή ενώ ασκούσε έντονη κριτική στο δυτικό μοντέλο ζωής.

Γεννημένος στις 23 Ιουλίου του 1942 στην Πελοπόννησο, με καταγωγή από το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας, ο Δημήτρης Νικολακάκος άλλαξε το όνομά του και «βαφτίστηκε» Λιαντίνης, όπως και έγινε ευρέως γνωστός και απασχόλησε, κυρίως, τα μέσα, με την εξαφάνισή του, την 1η Ιουνίου του 1998. Αυτή η εξαφάνιση, που μεταφράστηκε ως αυτοκτονία, σε συνδυασμό με τις απόψεις και τα αποφθέγματα του, τις επιστολές που άφησε πίσω του και την στάση των οικείων του, δημιούργησαν έναν μύθο κι έναν πόλο έλξης. Είναι και η δημοσιοποίηση του γράμματος που άφησε στη μοναχοκόρη του Διοτίμα, όπου σύμφωνα με τα γραφόμενά του δήλωσε ότι «Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου» (....)

Επτά χρόνια μετά την εξαφάνισή του, στις 6 Ιουνίου 2005, σε μία σπηλιά κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου βρέθηκε η σορός του και αναγνωρίστηκε ο σκελετός του, από έναν συγγενή του, τον Παναγιώτη Νικολακάκο -τον μόνο που γνώριζε το σημείο θανάτου του. Αλλωστε ήταν αυτός που οδήγησε την κόρη του Διοτίμα για να τον ....βρει. Τα οστά του παραδόθηκαν στην οικογένειά του και βρίσκονται -από τις 20 Αυγούστου του 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών Κορινθίας. Αργότερα ο αδερφός του, Γιώργος Νικολακάκος, αποκάλυψε ότι ο ίδιος ο Λιαντίνης είχε δώσει ακριβείς οδηγίες για το πότε πρέπει να αποκαλυφθεί...

Si non e vero e ben trovato, θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα αυτής της ιστορίας, που περισσότερο αγγίζει το παράλογο -χωρίς ωστόσο να μπορεί εύκολα κανείς να καταλάβει το γιατί....

Ωστόσο η σύζυγός του, χρόνια μετά την ταφή, επέμεινε και με σχετική της ανάρτηση στο facebook (2016) έγραψε για τον άντρα της: «Μόνο οι προσωπικοί φίλοι γνωρίζουν από μένα την αλήθεια και σιωπούν ευγενικά και αναμένουν την αποκάλυψή της. Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια». Επιλέγοντας την γενέθλιο ημέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως αντίστοιχη γενέθλιο του Λιαντίνη, μαζί με κάποιες φωτογραφίες, που εύκολα αμφισβητούνται ανέφερε ότι «γνωρίζω όσο ουδείς άλλος το Δ. Λιανίνη. Είκοσι έξι χρόνια ζήσαμε μαζί, γνωρίζω την ισχυρή του βούληση, την αγάπη του στους μύθους και την ικανότητά του για την τέχνη της εξαπάτησης». Θέλοντας έτσι να πει ότι άντρας της εξαπάτησε τους πάντες (εκτός από την ίδια) και σκηνοθέτησε τον θάνατό του, αμφισβητώντας εμμέσως η ίδια ακόμα και την ταυτοποίηση των οστών του με τη διαδικασία του DNA.....

Si non e vero e ben trovato, θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα αυτής της ιστορίας, που περισσότερο αγγίζει το παράλογο -χωρίς ωστόσο να μπορεί εύκολα κανείς να καταλάβει το γιατί....

«Γκέμμα» του Δημήτρη Λιαντίνη - Θεατρική προσαρμογή & σκηνοθεσία: Πάνος Αγγελόπουλος

Δραματολόγος: Mαρία Μπινίκου

Μουσική: Έρρικα Σωτηρόπουλου

Σκηνικά: Γιάννης Ζημιανίτης

Κοστούμια: Λευκή Δεριζιώτη

Σύμβουλος κίνησης: Έρση Πήττα

Παίζουν:

Νίκος Καλογερόπουλος, Κατερίνα Διδασκάλου, Βασίλης Παλαιολόγος, Βίκυ Μαραγκάκη, Κρυσταλλία Κεφαλούδη , Δανάη Λουκάκη και ο Μιχαήλ Γιαννικάκης.

Θέατρο Βρετάνια: Πρεμιέρα 20 Απριλίου
Παραστάσεις: Πέμπτη - Σάββατο 21.00 & Κυριακή 20.00