Πηνελόπη Αναστασοπούλου: «Πριν πάρω την απόφαση να μιλήσω στάθηκα μπροστά σ' αυτό το άγαλμα»
Λίγα 24ωρα μετά την καταγγελία της κατά του Πέτρου Φιλιππίδη, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου, έκανε την πρώτη δημόσια τοποθέτησή της μέσω Instagram, αναρτώντας φωτογραφίες του αγάλματος «Στην Ελληνίδα Γυναίκα» της γλύπτριας Μαίρης Ι. Παπακωνσταντίνου, που βρίσκεται στην Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας.
H Πηνελόπη Αναστασοπούλου γράφει:
«Πριν πάρω την απόφαση να μιλήσω στάθηκα μπροστά σ' αυτό το άγαλμα που τόσες φορές έχω προσπεράσει βιαστικά και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην επιτρέψω ποτέ ξανά σε κανένα να κακοποιήσει με κανένα τρόπο το παιδί καμιάς μάνας. Ζητώ να ανοίξει ο διάλογος για την εξέλιξη του νομικού πλαισίου που αφορά στον σεβασμό της προσωπικότητας, του φύλου, την εθνικότητας και του δικαιώματος στην διαφορετικότητα όλων των ανθρώπων. Ζητώ την άμεση και εύκολη πρόσβαση στα θεσμικά εργαλεία εκείνα που θα με προστατεύουν όταν κάποιος στον χώρο εργασίας μου παραβιάζει την προσωπικότητα μου με οποιοδήποτε τρόπο ή με κακοποιεί ψυχολογικά ή σωματικά. Όχι μόνο στο θέατρο, αλλά σε όλους τους χώρους εργασίας, ακόμα και στο οικογενειακό περιβάλλον.
Ζητώ να βάλουμε κανόνες και όρια και να διευρύνουμε το χρονικό πλαίσιο που κάποιος έχει στη διάθεσή του για να καταγγείλει τον δυνάστη του. Ζητώ να συμφωνήσουμε πως οι έννοιες έχουν για όλους το ίδιο νόημα για να μπορούμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα μιας και απ' ότι φαίνεται μέχρι και το "όχι" για κάποιους σημαίνει λανθασμένα "ίσως", ακόμα και "ναι". Το ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ. Ζητώ κανόνες που θα επιβάλλουν τον σεβασμό στην εργαζόμενη μητέρα, ειδικά στις περιόδους της κύησης και της λοχείας. Ζητώ τα αυτονόητα.
Το θέατρο χρειάζεται φως και ήθος. Και η ελευθερία αρετή και τόλμη. Ο δρόμος άνοιξε. Μην φοβάστε. Ο φόβος είναι το αντίθετο της αγάπης. Αν έχεις υπάρξει θύμα μίλησε γι' αυτό που σου συνέβη. Όχι μόνο για να τιμωρηθεί ο θύτης και για να σταματήσεις την πορεία του. Η τόλμη σου θα είναι αυτή που θα σταματήσει όποιον σκεφτεί να γίνει ένας από εκείνους. Ζητώ ανθρωπιά, συμπόνια και διαφάνεια. Ζητώ από όλους εσάς να παίρνετε θέση όταν γίνεστε μάρτυρες κακοποίησης ή εκμετάλλευσης.
Προς τους αρμόδιους φορείς που διαμορφώνουν τις ζωές μας: Εκλιπαρώ να αναθεωρήσουν τους νόμους που δεν βοηθούν τα θύματα να μιλήσουν αλλά αντιθέτως διευκολύνουν τους θύτες να λουφάζουν».
To κείμενο στο έγγραφο καταγγελίας της Πηνελόπης Αναστασοπούλου κατά του Πέτρου Φιλιππίδη:
Το έτος 2005, σε ηλικία 28 ετών, έχοντας μόλις τελειώσει τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και κάνοντας σιγά-σιγά τα πρώτα μου βήματα στον χώρο της υποκριτικής, πληροφορήθηκα ότι είχε ζητήσει να με γνωρίσει ο Πέτρος Φιλιππίδης για πιθανή συνεργασία. Το γεγονός μού έκανε μεγάλη εντύπωση και με χαροποίησε πάρα πολύ, διότι ήμουν νέα ηθοποιός που έτρεφα μεγάλη καλλιτεχνική εκτίμηση για τον καταγγελλόμενο και σκεφτόμουν ότι μια πιθανή συνεργασία μαζί του θα ήταν κάτι πολύ καλό για την πορεία που είχα ξεκινήσει στον χώρο του θεάτρου. Ο καταγγελλόμενος ζήτησε να τον συναντήσω βράδυ στο Θέατρο Μουσούρη, στο οποίο ήταν θιασάρχης. Οταν έφτασα στο θέατρο, ο καταγγελλόμενος με υποδέχτηκε και μου είπε να περάσω στο καμαρίνι του. Απ’ ό,τι αντιλήφθηκα, δεν υπήρχε κανείς άλλος στο κτίριο, πράγμα που μου έκανε εντύπωση.
Πράγματι μπήκαμε στο καμαρίνι του και εκείνος κλείδωσε την πόρτα, κάτι που με έκανε αμέσως να νιώσω πολύ άβολα. Ξεκίνησε να με ρωτάει διάφορα πράγματα για εμένα και μετά από λίγο, προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα ότι είχε ανοίξει διάπλατα τα πόδια του, είχε βάλει και τα δυο του χέρια μέσα στο παντελόνι του, ακριβώς στη γενετήσια περιοχή, και κάνοντας παλινδρομικές κινήσεις χάιδευε τα γεννητικά του όργανα. Ημουν εκεί για να συζητήσω το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας, όπως μου είχε εξηγήσει ο ίδιος σχετικά με τον λόγο του τηλεφωνήματός του λίγες ημέρες πριν, όμως η όλη ατμόσφαιρα δεν έμοιαζε καθόλου επαγγελματική. Εκείνος προσπαθούσε συνεχώς να στρέψει την κουβέντα σε άσχετα θέματα και εγώ με τη σειρά μου προσπαθούσα να επαναφέρω τη συζήτηση στο θέμα που αφορούσε το ραντεβού μας, λέγοντάς του με έντονο ύφος πως έχω έρθει να μιλήσουμε για δουλειά.
Ενιωθα άβολα αλλά αυτό δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει, παρά συνέχισε να έχει τα χέρια του μέσα στο παντελόνι, κάνοντας κινήσεις και τρίβοντας την περιοχή. Τρομοκρατήθηκα και προσπαθούσα να κάνω πως δεν καταλαβαίνω, εστιάζοντας το βλέμμα μου αλλού, με την ελπίδα ότι θα σταματούσε και ότι απλά έκανε μια συνηθισμένη αντρική κίνηση, αλλά δυστυχώς η διάρκεια που κράτησε αυτό που έκανε, καθώς και εκείνο το μειδίαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, έδειχναν πως, ενώ καταλάβαινε ότι αισθάνομαι άβολα, μάλλον αυτό τον εξίταρε περισσότερο. Δεν ήξερα τι να κάνω και ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να θυμηθώ πόση ώρα κράτησε όλο αυτό, μια και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βρω έναν τρόπο να φύγω στην περίπτωση που τα πράγματα χειροτέρευαν. Τελικά, κατάφερα και προφασίστηκα μια δικαιολογία ότι “το αγόρι μου είναι πάνω και με περιμένει” και ζήτησα να φύγω από το καμαρίνι του και από το θέατρο, ευτυχώς χωρίς αυτός να αντιδράσει. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερή, διότι έχοντας ακούσει τις ιστορίες που βίωσαν οι άλλες κοπέλες και συνάδελφοί μας νιώθω ότι εγώ ήμουν αυτή που υπέφερε τα λιγότερα. Αυτό όμως δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο το αίσθημα φόβου, ταραχής και ντροπής που ένιωσα από την εμπειρία μου αυτή με έναν άνθρωπο που τον είχα τόσο ψηλά στο μυαλό μου.
Εκτοτε δεν είχα καμία άλλη επαφή μαζί του. Το 2010 τον συνάντησα τυχαία στη Θεσσαλονίκη, όπου βρισκόμουν σε περιοδεία εκείνη την εποχή, και μου τηλεφώνησε κάποιες φορές για να βρεθούμε από κοντά αλλά το απέφυγα. Αργότερα το ίδιο έτος, μου τηλεφώνησε για να συμμετάσχω στην παράσταση “Μαύρη Κωμωδία” την οποία θα σκηνοθετούσε στο Θέατρο Μουσούρη. Λόγω της πολύ σύντομης αλλά χαρακτηριστικής αυτής εμπειρίας που είχα μαζί του πέντε χρόνια πριν, εννοείται πως είχα μεγάλες επιφυλάξεις εάν πρέπει να δεχτώ την πρότασή του. Τηλεφώνησα τότε σε μια πολύ καλή μου φίλη και συνάδελφο, που γνώριζα πως έχει στενή οικογενειακή σχέση με τον καταγγελλόμενο, και της εξέφρασα τον προβληματισμό μου. Εκείνη με καθησύχασε πως όλα θα πάνε καλά και δεν έχω να φοβάμαι τίποτα, μια που ο καταγγελλόμενος γνώριζε τη στενή φιλική μας σχέση και θα είχε σίγουρα καλή συμπεριφορά απέναντί μου. Πήρα έτσι την απόφαση να συμμετάσχω στην παράσταση. Εξάλλου ήταν ένα έργο στο οποίο συμμετείχε πολυμελής θίασος και οι πρόβες θα ήταν ομαδικές.
Ενώ τα πράγματα στην αρχή κύλησαν πολύ ομαλά, σταδιακά άρχισα να βιώνω και εγώ παράξενες και οριακές συμπεριφορές εκ μέρους του καταγγελλομένου, όπως απότομα ξεσπάσματα οργής, λεκτικές προσβολές και άλλα, τα οποία δεν μπορούσα να εξηγήσω με κανέναν λογικό τρόπο, γιατί δεν του είχα δώσει κανένα απολύτως δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις ο καταγγελλόμενος επιδεικτικά έβαζε τα χέρια του μέσα στο παντελόνι του και στη συνέχεια ερχόταν και με ακουμπούσε στο πρόσωπο και στο σώμα μου, για να με τοποθετήσει σε ένα σημείο της σκηνής και να μου δώσει σκηνικές κατευθύνσεις, προσβάλλοντας έτσι την προσωπικότητά μου και προκαλώντας μου ανυπόφορη αηδία. Εγώ προσπαθούσα να το αποφύγω όλο αυτό όσο μπορούσα και πράγματι πολλές φορές τα κατάφερνα, περιμένοντας στωικά να ολοκληρωθούν επιτέλους οι πρόβες και να αρχίσουν οι παραστάσεις, οπότε και θα τελείωνε όλη αυτή η εξαιρετικά δυσάρεστη για εμένα κατάσταση
