Η Ιωάννα Παλιοσπύρου

Ιωάννα Παλιοσπύρου: Η πρώτη συνέντευξη μετά την επίθεση με βιτριόλι

Δέκα μήνες μετά την επίθεση που δέχτηκε με βιτριόλι έξω από τον χώρο εργασίας της, η Ιωάννα Παλιοσπύρου μιλά για όλα όσα συνέβησαν εκείνο το πρωί και την καθημερινότητά της σήμερα.

Την πρώτη της συνέντευξη παραχώρησε αποκλειστικά στο περιοδικό ΟΚ! και τη δημοσιογράφο, Σόνια Καζόνι.

Παρατίθενται αποσπάσματα από την συνέντευξη:

«Ήταν πρωί και μόλις είχα φτάσει στο γραφείο. Τη στιγμή που μπήκα στην είσοδο συνέβη ό,τι συνέβη. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω είναι αυτή η έντονη, βαριά χημική μυρωδιά όταν έπεσε πάνω μου, στο πρόσωπό μου, ένα παχύρρευστο υγρό. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν κάποιο οξύ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον αφόρητο πόνο που ένιωσα και τον μεγάλο πανικό που με κατέβαλε. Είχα την αίσθηση πως εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω, πως φεύγει η ζωή μου και ένιωθα αβοήθητη και ανήμπορη. Έφυγα ουρλιάζοντας, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια και πήγα ενστικτωδώς μέχρι το απέναντι φαρμακείο. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Πιστεύω ότι λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης. Έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου οι τρομαγμένες εκφράσεις των ανθρώπων στο φαρμακείο. Δεν τολμούσε να με ακουμπήσει κανείς. Πάγωσαν, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Φώναζα "Βοηθήστε με, καίγομαι, πεθαίνω". Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να αντέξω, να παλέψω για να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Μέσα στον πανικό μου, έναν πρωτόγνωρο πανικό και απελπισία, ένιωθα πως είμαι η μόνη που μπορούσα να με βοηθήσω».

«Η πρώτη στιγμή που ένιωσα πολύ μεγάλη ανακούφιση ήταν η στιγμή της σύλληψης της γυναίκας που μου προκάλεσε αυτό το κακό. Κι αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με το πρόσωπο της συγκεκριμένης, αλλά πως επιτέλους μέσα μου ηρέμησα γιατί η ένοχος δεν μπορεί πια να με βλάψει. Μέχρι τότε ζούσα με αυτό τον φόβο. Σκεφτόμουν την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει μέσα για να με σκοτώσει. Μέχρι να συλληφθεί ζούσα με διαρκή φόβο».

Η πρώτη στιγμή που είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη


«Αυτό έγινε λίγες µέρες πριν βγω από το νοσοκομείο. Ήταν πολύ σοκαριστικό για µένα. Οι ψυχολόγοι στο νοσοκομείο µε πίεζαν να κάνω την κίνηση αυτή πιο νωρίς. Έχω τραύματα παντού. Στο πρόσωπο, στον λαιμό, στον θώρακα, στα χέρια µου, στην κοιλιά µου, ακόμα και στην πλάτη. Τραυματισμένοι είναι και οι µηροί µου, από όπου παίρνουμε τα µοσχεύµατα. Ανέπαφη είμαι από τα γόνατα και κάτω. Κάποιοι ίσως αναρωτηθούν το πώς, αλλά ήταν τόσο µεγάλη η ποσότητα του υγρού που µου έριξε, ώστε από τα µαλλιά µου κυλούσε προς όλα τα σημεία».