Η Ευδοκία Ρουμελιώτη μιλά για τη δωρεά οργάνων της μητέρας της και συγκλονίζει: «Αναγκαστήκαμε και βάλαμε μέσο»
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε η ηθοποιός Ευδοκία Ρουμελιώτη, στη συζήτηση που είχε με την Βίκυ Βολιώτη στην ΕΡΤ1 και στο «Σημείο Συνάντησης».
Οι δύο γυναίκες ηθοποιοί συζήτησαν για σημαντικά θέματα αλλά και για τα βιώματα και τις δυσκολίες που τις σημάδεψαν στη ζωή τους.
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη μίλησε συγκεκριμένα για την προσπάθειά της να δωρίσει τα όργανα της μητέρας της όταν εκείνη πέθανε, κάτι που κατάφερε στο τέλος μετά από πολλές δυσκολίες.
Μάλιστα, δήλωσε ότι έβαλε μέχρι και μέσο για να μπορέσει να γίνει η δωρεά οργάνων. Με αυτήν της την κίνηση, η μητέρα της έσωσε 7 ζωές.
«Η μητέρα μου ήταν δωρήτρια οργάνων από τα 30 της. Όταν σκοτώθηκε και μας είπαν ότι είναι εγκεφαλικά νεκρή, μετά από τρεις μέρες, εμείς είπαμε ότι θέλουμε να γίνουν δωρεά τα όργανά της. Ήταν μια υγιέστατη γυναίκα. Η απάντηση του νοσοκομείου ήταν να μην μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, γιατί είναι δύσκολη διαδικασία και έχουν χαθεί τα αρχεία των δωρητών οργάνων. Ντρέπομαι που το λέω», τόνισε χαρακτηριστικά.
«Αναγκαστήκαμε και βάλαμε μέσο για να βρεθεί εντατική, όχι για να ζήσει η μητέρα μου, αλλά για να της πάρουνε τα όργανα. Έσωσε επτά ανθρώπους αυτή η γυναίκα με τη δική μας επιμονή. Όταν περιμένουμε στη λίστα άνθρωποι χρόνια για να ζήσουν, δεν γίνεται να ζούμε σε μία χώρα που σου λένε άστο μην το ψάχνεις», κατέληξε η ηθοποιός.
Στη συνέχεια μίλησε για το παιδί που είχε υιοθετήσει αλλά τελικά δεν προχώρησε και αναγκάστηκαν να το δώσουν πίσω.
«Έχω ζήσει δύο τραγικά περιστατικά. Το άλλο ήταν αυτό που έγινε με το παιδάκι. Μία ανάλογη ιστορία ήταν αυτή. Να προσπαθείς να πάρεις ένα παιδί που είχε προβλήματα και αντί να πέσουν όλοι οι φορείς επάνω μας για διάφορους λόγους ήρθαν και το πήραν. Να πρέπει να παλέψεις. Ήταν οι δύο πιο σημαντικές στιγμές που έπρεπε σαν οικογένειες να μας βοηθήσει το κράτος και μας έκλεισε την πόρτα».
Η Βίκυ Βολιώτη από την πλευρά της μίλησε για την υιοθεσία της κόρης της, Άννας.
«Ήμουν από τις γυναίκες που έλεγαν “είμαι καλά χωρίς παιδί”, “δεν θέλω την ευθύνη”, “θέλω την ελευθερία μου”. Όταν γνωρίστηκα με τον Σίμο, που ήθελε πολύ παιδί, το είδα αλλιώς. Όμως, από μικρή έλεγα ότι αν θελήσω να κάνω ένα παιδί, θα υιοθετήσω. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να ζήσω την τεκνοποίηση, την εγκυμοσύνη. Δεν με μάγευε», δήλωσε.
«Το θέμα παιδί είναι μία πολύ προσωπική διαδρομή. Το πώς ο καθένας φτάνει να γίνει γονιός. Εμένα μου ήταν αυτονόητο και το θεωρώ τελείως παλαβό να μην προχωρήσει κανείς σε αυτή τη διαδικασία αν δεν μπορεί να κάνει παιδί. Μου φαίνεται και τελείως παλαβό να υπάρχουν αντιστάσεις και στους υπόλοιπους τρόπους που μπορεί να κάνει κανείς παιδί. Μία παρένθετη μητέρα, ωάριο ή σπέρμα από τράπεζα. Είναι ευτύχημα που φτάσαμε στην εποχή που μπορούν δύο άνθρωποι να γίνουν γονείς, είτε ετεροφυλόφιλοι, είτε ομοφυλόφιλοι με αυτούς τους τρόπους», πρόσθεσε στη συνέχεια.
«Πιστεύω ότι αυτές οι αντιστάσεις και οι φόβοι έχουν να κάνουν με έναν ναρκισσισμό, ότι θέλω να είναι δικό μου το παιδί, να έρχεται από εμένα και στερεί από πολλά ζευγάρια την πραγματική ευτυχία του να έχεις παιδί» κατέληξε.
