Perfect 10: Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι ο άνθρωπος πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα»

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι σκιτσογράφος. Αυτόν τον καιρό συνεχίζει να βγάζει «Κουραφέλκυθρα», ξεκίνησε μια νέα σειρά που λέγεται «Μην πατήσεις το κουμπί», όπου σχολιάζει την επικαιρότητα και γράφει μουσική για το προσωπικό του μουσικό project Other Me. Ταυτόχρονα διδάσκει και μαθαίνει από κάτι φοβερά τεταρτάκια μέσω τηλεκπαίδευσης, και ανυπομονεί να γυρίσει στο σχολείο.

Ποιος ειναι ο στίχος που σε εκφράζει περισσότερο αυτή την περίοδο;

«Εφτά νομά σ’ένα δωμά». Περίμενες κάτι πιο εκλεπτυσμένο; Κάποιο σκοτεινό ρομαντικό καταθλιπτικό φολκ στιχάκι; Ε, όχι, εφτά κι οχτώ και καμιά εικοσαριά νομά σε ένα δωμά και να’χει μπύρες και να καπνίζουν όλοι και να με πατάνε και να με σπρώχνουν για να πάνε στην τουαλέτα και να πρέπει να φωνάζω για να ακούσεις τι λέω και να κάνω σήμα στη σερβιτόρα για άλλη μια γύρα και να μη με βλέπει. Αυτό ξανά και ξανά μέχρι να ξανασκεφτώ για πρώτη φορά «Γαμώτο γιατί δεν έκατσα σπίτι μου με τις πυτζάμες να δω νετφλιξ;»

Ποιας ταινίας θα ήθελες να ήσουν ο πρωταγωνιστής;

Τελείως αυτόματα διαβάζοντας αυτή την ερώτηση μου ήρθε ο Dude από το Big Lebowski. Μάλλον γιατί περνάω μια φάση μεγάλου άγχους, με χιλιάδες υποχρεώσεις και δουλειές και ζηλεύω αυτόν τον τυπάκο που πάει με το μπουρνούζι του και τις σαγιονάρες στο σούπερ μάρκετ. Δε φαίνεται να ανησυχεί για κάποιο deadline, ούτε να αγχώνεται ιδιαίτερα για την κατάσταση του κόσμου γύρω του. Αντί να γράφει απαντήσεις σε μια συνέντευξη στις 11.30 το βράδυ μετά από μια μέρα όπου έπρεπε να κάνει τηλεμαθήματα μέχρι τις 14.00 και μετά να τρέχει να ολοκληρώσει 2 διαφορετικά κόμιξ για δύο διαφορετικά μέσα, απλά θα άραζε στη μπανιέρα του και θα άκουγε λίγο Creedence. Ό,τι και να συμβεί, “the dude abides” και τον ζηλεύω λίγο γι’αυτό.

Ποιο βιβλιο άλλαξε (έστω και λίγο) την οπτική σου για τον κόσμο;

To God Delusion του Richard Dawkins. Όχι πως είχα ποτέ σχέση με τη θρησκεία, μεγαλώνοντας σε σπίτι επιστημόνων. Όμως περνάς μια ζωή μέσα στο θεοκρατούμενο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τη βαθύτατα συντηρητική κοινωνία, αρχίζεις σιγά σιγά να αναρωτιέσαι μήπως εγώ είμαι ο περίεργος κι όλοι οι άλλοι έχουν δίκιο;

Το God Delusion, που το διάβασα σε νεανική σχετικά ηλικία, με πολύ κατανοητό αν και αναλυτικό τρόπο με έκανε να νιώσω πολύ καλά με το γεγονός ότι όλη αυτή η υπόθεση με τις θρησκείες μου φαινόταν πάντα εξοργιστικά καταπιεστική και οριακά αστεία.

Ποια ήταν η αγαπημένη σου τηλεοπτική σειρά στην εφηβεία;

Έβλεπα φανατικά Simpsons, αλλά υποψιάζομαι ότι δεν με ρωτάς για να απαντήσω κάτι τόσο καλό, αλλά για να γίνω λίγο ρεζίλι, και θα σου κάνω το χατίρι.

Όπως κάθε παιδί που πέρασε εφηβεία στα 90s παρακολουθούσα κι εγώ ανελειπώς τις περιπέτειες του Μπράντον και της Μπρέντα (Μηδέν φαντασία οι γονείς σε ονοματοδοσία) του Ντύλαν, μοναδικού 30ρη που πήγαινε ακόμα λύκειο, της Κέλυ που η μοίρα τη χτύπαγε πιο αλύπητα κι από τον Βασιλάκη Καϊλα και βέβαια αυτού του υπέροχου ξανθομπάμπουρα λιμοκοντόρου, σωσία του τραγουδιστή των Μετάλλικα, που άκουγε στο όνομα Στηβ Σάντερς. Μιλάω φυσικά για το Beverly Hills 90210 ή κατά την (υποχρεωτικά κακή εκείνη την εποχή) ελληνική μετάφραση «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλλς»

Εάν έπρεπε να επιλέξεις μια μόνο ιστοσελίδα/μέσο κοινωνικής δικτύωσης στο οποίο θα είχες πρόσβαση ποιο θα ήταν;

Έχω αυτή τη σχέση αγάπης/μίσους με τα 2 ζουκεμπεργκικά μέσα, το instagram και το facebook. Από τη μία νιώθω ότι μου τρώνε τη ζωή, από την άλλη ξέρω ότι πιθανότατα τα κόμιξ μου δεν θα υπήρχαν και σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν τόσο γνωστά χωρίς αυτές τις πλατφόρμες. Οπότε σχεδόν αναγκαστικά πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στα δύο.

Τρώω άπειρο χρόνο στα σόσιαλ μίντια. Άπειρο χρόνο που ΔΕΝ έχω. Αλλά κάπως ξέρω ότι είναι και μέρος της δουλειάς και η αλήθεια είναι ότι η αμεσότητα που μου δίνουν για άμεση επαφή με τους αναγνώστες μου είναι πολύ πολύ θετική σαν εμπειρία και αντισταθμίζει αυτή την αίσθηση που έχεις όταν έχεις σκρολάρει τόσο πολύ που ξαναβλέπεις τα ίδια ποστ ή όταν τσακώνεσαι με κάποιον άγνωστο για το τραπεζικό σύστημα της Ουρουγουάης κάτω από βίντεο της eurovision του 99΄.

Σε ποιο ταξιδιωτικό προορισμό θα αφιέρωνες έναν μήνα διαμονής;

Αν τα χρήματα δεν ήταν ζήτημα, χωρίς δεύτερη σκέψη θα πήγαινα στην Ιαπωνία. Το βασικό μου κριτήριο (όπως και για όλα τα ταξίδια) είναι το φαγητό. Αλλά έχω φάει κι ένα κόλλημα τελευταία με τη μεσαιωνική ιστορία της Ιαπωνίας. Γενικά, μου φαίνεται τόσο ξεχωριστό μέρος και τόσο διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο, από άποψη τέχνης, ιστορίας, πολιτισμού, φύσης. Ελπίζω να το κάνω κάποτε.

Πάντως τα οικονομικά μου δεν αντέχουν και τόσο Ιαπωνία αυτόν τον καιρό. Ληξούρι Κεφαλονιάς με το ζόρι με βγάζουν, κι αυτό επειδή έχω σπίτι εκεί. Έτσι κι αλλιώς θα μου πεις που να τρέχεις Ιαπωνία τώρα και χωρίς να’χεις κάνει το εμβόλιο. Δύσκολα πράγματα. Στο κάτω κάτω σαν τους Πετανούς δεν έχει.

Ποιο είναι το ιδανικό φαγητό για το πρώτο ραντεβού;

Αγόρια μαζευτείτε γύρω μου, κι αφήστε τον γερο-Κουραφέλκυθρο να μοιραστεί λίγη από τη σοφία του μαζί σας. Ταϋλανδέζικο φαγητό = 100% επιτυχία σε ραντεβού. Δοκιμασμένο και εγγυημένο. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί είναι γλυκό και πικάντικο ταυτόχρονα όπως πρέπει να’ναι κάθε καλό ραντεβού; Ή ίσως απλά επειδή συνοδεύεται με κοκτέιλ οπότε το αλκοόλ κάνει όλη τη δουλειά; Όπως και να’χει ΔΟΥΛΕΥΕΙ!

Σε ποιο μπαρ θα πήγαινες για να πενθήσεις/γιορτάσεις το τέλος μιας σχέσης;

Λίνα μας δουλεύεις μ’αυτές τις ερωτήσεις με τα ταξίδια και τα εστιατόρια και τα μπαρ μέσα στο λοκντάουν; Με τον πόνο μου παίζεις; Η απάντηση μου σε οποιαδήποτε ερώτηση ξεκινάει με «σε ποιο μπαρ...» είναι στο Jimmy’s Hall στην Ιπποκράτους. Είναι από αυτά τα μαγαζιά που ο μπάρμαν ξέρει τι πίνεις κι όλοι οι θαμώνες ξέρουν το όνομά του. Εντάξει μεταξύ μας δεν είναι πολύ δύσκολο το λέει στον τίτλο του μαγαζιού, αλλά τέλος πάντων. Είναι ένα μικρό αγαπημένο τοπικό στέκι της Νεάπολης με φανατικούς φίλους, κι έχει μια ατμόσφαιρα που αμέσως σε φτιάχνει, οπότε είναι ό,τι πρέπει μετά από χωρισμούς αλλά και πριν από χωρισμούς. Τώρα κατά τη διάρκεια του χωρισμού δεν το’χω δοκιμάσει ακόμα, θα σας πω όμως.

Ποια δραστηριότητα που σου προκαλεί άγχος/φόβο θα δοκίμαζες έστω μια φορά από πείσμα;

Αν και έχω παίξει σε εκατοντάδες συναυλίες και η δουλειά μου ως εκπαιδευτικός είναι να μιλάω καθημερινά σε μικρές ομάδες ανθρώπων, με δυσκολεύει πάρα πολύ να μιλήσω δημόσια, κι ακόμα περισσότερο να κάνω χιούμορ μπροστά σε αγνώστους. Οπότε νομίζω ένα τεράστιο challenge για μένα είναι να πω αστεία σε κοινό, ως stand up ή τέλος πάντων ως μέρος συναυλίας. Θα ήθελα να το δοκιμάσω αν και μόνο που το γράφω με πιάνει το στομάχι μου.

Σε δεύτερη φάση, αν και πιθανότατα η πιο μπανάλ απάντηση σ’αυτή την ερώτηση, θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω ελεύθερη πτώση. Εντωμεταξύ το πρώτο μου φαίνεται πολύ πιο τρομακτικό από το δεύτερο.

Ποιο είναι το πιο ωραίο όνειρό που έχεις δει ποτέ;

Έχω ένα αγαπημένο επαναλαμβανόμενο όνειρο. Δεν είναι πολύ πρωτότυπο, κι αρκετοί που έχουν δει κάτι αντίστοιχο συμφωνούν μαζί μου ότι είναι απίστευτη αίσθηση. Ξεκινάει με μια περίεργη ανακάλυψη. Ανακαλύπτω ότι με κάποιον τρόπο μπορώ να αιωρηθώ. Συνήθως ξεκινάει με εμένα να δοκιμάζω αυτή την καινούρια υπερδύναμη. Στην αρχή ίσως είναι μέσα στο σπίτι, σε γνώριμα μέρη. Σιγά σιγά μπορώ να την ελέγξω καλύτερα και να τη διδάξω και στους άλλους μέσα στο όνειρο κι έτσι σιγά σιγά μπορούμε να πετάξουμε. Δεν είναι όμως ποτέ ακριβώς πέταγμα, όπως το φαντάζεται κάποιος, πχ. με φτερά σαν πουλί ή με μεγάλη ταχύτητα σαν αεροπλάνο. Πιο πολύ μοιάζει με πάρα πολύ μεγάλα και ψηλά άλματα όπου με κάποιο τρόπο μπορώ να μειώσω τη βαρύτητα που μου ασκεί η γη. Είναι υπέροχο, αλλά συνδυάζεται με μια απίστευτη ξενέρα όταν ξυπνήσεις και καταλάβεις ότι δεν είναι αλήθεια.

Μια άλλη φορά είχα δει ότι ήμουν ο Μπάμπι το ελαφάκι και ο Αδαμάντιος Κοραής προσπαθούσε να μου πουλήσει κρακ, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε κάποια άλλη συνέντευξη.

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης φωτογραφήθηκε μπροστά από γκράφιτι του Sonke.