Ιωάννα Παππά: «Η φύση έχει φερθεί πολύ σκληρά στο γυναικείο φύλο»

Η Iωάννα Παππά χαράζει τη δική της πορεία στη ζωή και το θέατρο, προσπαθώντας να μείνει πιστή σ'αυτά που πιστεύει. Στο ταξίδι της αυτό ο μονόλογος του Γεωργίου Βιζυηνού που παρουσιάζει φέτος το καλοκαίρι σε περιοδεία -στις 31 Ιουλίου, στον Βύρωνα, τη φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια της.

«Hμουν ένα παιδί κλειστό και μοναχικό και μέχρι σήμερα εξακολουθώ να τις χρειάζομαι αυτές τις στιγμές μοναξιάς, γι΄αυτό και απολαμβάνω τον μονόλογο του Βιζυηνού που ερμηνεύω.

Δεν είμαι ένας φανερά κοινωνικός άνθρωπος. Μέσα από το θέατρο, από τα χρόνια της σχολής και μετά, άρχισα να νοιώθω ότι κάτι ξεκλειδώνει και με βοηθάει στην επικοινωνία με τον κόσμο. Γιατί μέχρι κάποια στιγμή ζούσα σε ένα δικό μου παράλληλο σύμπαν και δεν είχα μεγάλη ευκολία να διαχειρίζομαι τις σχέσεις σε διαπροσωπικό επίπεδο. Θεωρώ ότι βρήκα τον εαυτό μου μέσω του θεάτρου.

Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς αυτό που σε πολύ μικρή ηλικία σε κάνει να στοχεύεις σε κάτι. Δεν έχεις αυτή τη συνείδηση στα 14 σου, ηλικία που εγώ άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο. Διάλεξα να πάω σε πολυκλαδικό λύκειο για να μπορώ να κάνω και θέατρο. Είχα δει παραστάσεις και ένοιωθα να είμαι μέσα σ΄ αυτό που έβλεπα. Με ρούφαγε. Θυμάμαι σαν να ήταν χτες τις παραστάσεις που έβλεπα όταν ήμουν δέκα χρόνων, και πόσο λειτουργούσαν στην ψυχή και το μυαλό μου. Οπότε το θέατρο ήρθε πολύ φυσιολογικά για μένα.

«Γεννήθηκα στη Βοστώνη. Εκεί ζούσαν και δούλευαν τότε οι γονείς μου. Στην Ελλάδα ήρθα επτά μηνών. Θα ήθελα να έχω την εμπειρία της Αμερικής, αλλά δεν πρόλαβα. Ούτε έχω πάει ως τώρα. Είναι από τα ταξίδια που θέλω άμεσα να κάνω.

Μετά το σχολείο έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Ημασταν η τελευταία χρονιά που πρόλαβε τους μαθητές του Κουν, τον Μίμη Κουγιουμτζή, τον Γιώργο Λαζάνη, τη Ρένη Πιττακή. Μετά σταμάτησαν. Τέλειωσα το 1999. Αυτό που κρατάω από τη σχολή, και δεν υπάρχει πια, είναι η απόλυτη συγκέντρωση σ΄ αυτό που κάναμε. Γιατί μας απαγορευόταν να συμμετέχουμε επαγγελματικά σε οτιδήποτε άλλο μέχρι να τελειώσουμε τη φοίτησή μας. Δεν είχαμε εξωγενείς πειρασμούς και διασπαστικά στοιχεία. Εγώ στα τρία χρόνια ήμουν αφοσιωμένη. Ηθελα να καταλάβω ποια είμαι και πως να με διαχειριστώ. Εκεί γεννήθηκε μια νοοτροπία σεβασμού στα πράγματα, αφοσίωσης στο θέατρο. Και είναι κάτι που τηρώ από τότε.

Υπάρχει ημερομηνία λήξης και η φύση σ΄ αυτό το κομμάτι έχει φερθεί σκληρά στο φύλο μας

Παραδόξως ξεκίνησα με τηλεοπτική δουλειά, στη σειρά του Κώστα Κουτσομύτη «Υστερα ήρθαν οι μέλισσες...» και αμέσως το επόμενο καλοκαίρι έκανα το ξεκίνημά μου στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με το «Μελτεμάκι» του Παντελή Χορν σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.

Δεν θεώρησα ποτέ ότι δεν ανήκω στο θέατρο. Μπορεί να ξεκίνησα ερασιτεχνικά και αθώα, αλλά μετά τη σχολή τα πράγματα πήραν επαγγελματική τροχιά. Δεν αμφέβαλλα ποτέ ότι αξίζει να είμαι μέρος αυτού του χώρου. Απλώς υπήρξαν στραβοπατήματα που με έκαναν να νιώσω άσχημα. Αλλά νομίζω ότι είναι αναπόφευκτο.

Δεν δυσκολεύτηκα να μπω στη δουλειά, και μάλιστα με πρωταγωνιστικούς ρόλους από νωρίς, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά. Δεν ξέρω πως έτυχε. Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη στους πρώτους ανθρώπους που με εμπιστεύθηκαν.

Στο μεγαλύτερο βαθμό, μέχρι στιγμής, το θέατρο έχει υπάρξει το δικό μου ταξίδι ζωής.... Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να ενισχύσω και το υπόλοιπο κομμάτι της πραγματικής ζωής. Γιατί μεγαλώνοντας αλλάζουν πολλά και κυρίως οι προτεραιότητες, για την ενίσχυση της πραγματικής ζωής. Φυσικά και το θέατρο ανήκει στη ζωή, αλλά στη δική μου περίπτωση είχε καταλάβει σχεδόν το 100% του χώρου μου...»

«Στην καθημερινότητά μου προσπαθώ να έχω χρόνο για μένα και να μην φορτώνομαι με πράγματα που δεν επιθυμώ πραγματικά να κάνω. Επιλέγω μια δουλειά αν είμαι σίγουρη ότι θα νοιώθω. Αλλιώς δεν μπορώ να είμαι ούτε ήρεμη ούτε λειτουργική. Κυρίως με ενδιαφέρουν οι συνεργάτες.

Πράγματι, κάποια στιγμή ένιωσα ότι η εμφάνισή μου μπορεί να με παγιδέψει γιατί ο εσωτερικός μου κόσμος δεν έχει να κάνει απαραίτητα με αυτό που βγαίνει προς τα έξω. Δίνει κάποια σήματα, αλλά έχω κι άλλες ανησυχίες και όσο μεγαλώνω έχω ακόμα περισσότερες. Οπότε μπαίνω στη διαδικασία να κυνηγάω πράγματα που θα με πάνε κάπου αλλού, με ρίσκο το καινούργιο.

Ομολογώ ότι νοιώθω στενή σχέση με τον άνθρωπο που παρουσιάζεται μέσα στον μονόλογο, δηλαδή με τον Βιζυηνό, στην ηλικία των δέκα χρόνων

Φυσικά και με απασχολεί το ηλικιακό, απλώς προσπαθώ να το ισορροπώ μέσα μου και να αποδεχτώ το πέρασμα του χρόνου, που αφήνει και όμορφα και άσχημα πράγματα. Δεν νομίζω ότι αρέσει σε κανέναν να βλέπει τη φθίνουσα πορεία του εαυτού του. Στο μέτρο που μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, θα το κάνω χωρίς υπερβολές. Με παρηγορεί να βλέπω ανθρώπους που μεγαλώνουν όμορφα, και εστιάζω στο τι τους κάνει να νοιώθουν έτσι.

Οπως με απασχολεί και η πλευρά της προσωπικής ζωής, της οικογένειας -πρακτικά και υπαρξιακά. Νομίζω ότι μια γυναίκα μπαίνει σ΄ αυτή τη διαδικασία μεγαλώνοντας, είτε το θέλει είτε όχι. Υπάρχει ημερομηνία λήξης και η φύση σ΄ αυτό το κομμάτι έχει φερθεί σκληρά στο φύλο μας. Αλλά δεν πιστεύω στον πανικό που οδηγεί σε λάθος κρίση... Δεν χρειάζεται να βιαστεί κανείς να κάνει κάτι ούτε να κάνει κάτι αν δεν το επιθυμεί βαθιά για να υποκύψει σε κοινωνικά πρότυπα.

Μέσα στο θέατρο, μέσα στον χώρο μας, δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Απ΄ έξω όμως οι άνθρωποι είναι πιο αυστηροί με τις γυναίκες, ο κόσμος μας είναι πιο αυστηρός. Ακόμα και σήμερα μια γυναίκα μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί, χωρίς δεύτερες σκέψεις χωρίς ενοχές. Κι αυτό είναι σκληρό. Μεγαλώνουμε σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία αλλά μαθαίνουμε από μικρές να το αντιμετωπίζουμε αυτό.

Διακοπές θα πάω τον Αύγουστο, ανάμεσα στις παραστάσεις. Γιατί στις 20 Αυγούστου ξεκινάω πρόβες για τον «Αμλετ», που θα παιχθεί στο θέατρο Ανεσις. Θα ερμηνεύσω την Οφηλία.

Ο μονόλογος του Βιζυηνού

«Το Μόνον της Ζωής Του Ταξείδιον» είναι μια αφήγηση του Γεωργίου Βιζυηνού που αναφέρεται στα προσωπικά του βιώματα. Εκεί μέσα εμφανίζονται κι άλλα πρόσωπα, ο παππούς του, η γιαγιά του, ο υπηρέτης, ο Αγγελος Κυρίου που είναι ο Θάνατος...

Ολα αυτά τα πρόσωπα ζωντανεύουν επί σκηνής από μένα και με έναν τρόπο αρχίζει και μπαίνει κόσμος, και το δρώμενο αποκτά ζωή. Οπότε, δεν αισθάνομαι μοναξιά. Μοναξιά νιώθω μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση. Μετά με το κοινό, η επαφή είναι άμεση. Αλλωστε στη σκηνή είναι μαζί μου, στο πιάνο, ο μουσικός Αλέξανδρος Αβδελιώδης.

Η ευθύνη και η αγωνία στον μονόλογο υπάρχει κυρίως στην περίοδο των προβών. Εχοντας την εμπειρία από τον μονόλογο της Πολυδούρη, τώρα ήμουν πιο προετοιμασμένη. Τώρα, στον Βιζυηνό το δύσκολο είναι η γλώσσα του, εμπόδιο και πρόκληση μαζί.

Ομολογώ ότι νοιώθω στενή σχέση με τον άνθρωπο που παρουσιάζεται μέσα στον μονόλογο, δηλαδή με τον Βιζυηνό, στην ηλικία των δέκα χρόνων.

Ηταν πολύ ευαίσθητος, λειτουργούσε με τη φαντασία του για να ξεφύγει από την σκληρή πραγματικότητα που βίωνε. Φυσικά και δεν συγκρίνω τις ζωές μας, αλίμονο. Είχε ένα φυσικό ταλέντο να μπορεί να μετασχηματίζει τα αρνητικά και τα τραγικά γεγονότα, σε τέχνη. Αυτό βγαίνει και από το αφήγημα και από όλον τον ψυχικό κόσμο που παραθέτει. Κι είναι αυτό ακριβώς που με συγκινεί περισσότερο από όλα.

«Το Μόνον Της Ζωής Του Ταξείδιον» του Γεωργίου Βιζυηνού
Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Με την Ιωάννα Παππά

Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017
Θέατο Βράχων Μελίνα Μερκούρη - Φεστιβάλ Βύρωνα, στις 21.00.