Αργυρώ Καλλιάφα: Μια ταλαντούχα σχεδιάστρια και ένα ξεχωριστό κορίτσι

Η Αργυρώ Καλλιάφα είναι ένα ταλαντούχο κορίτσι, με έντονη προσωπικότητα.

Εχει αποφασίσει να «σχεδιάσει» μόνη της τον κόσμο στον οποίο θέλει να ζει και να τον βλέπει μέσα από έναν φακό που θα μεγεθύνει την ομορφιά του. Είναι μόλις 26 ετών και με το μεράκι της στο fashion design έχει καταφέρει ήδη να διακριθεί και ξένα μέσα ενημέρωσης να έχουν αναφορές στο όνομά της. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι που αγκάλιασε το όνειρό της από την αρχή και με μια γιαγιά της οποίας το όνομα γράφτηκε με χρυσά γράμματα στις σελίδες του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Η σχεδιάστρια μόδας και εγγονή της Τασσώς Καββαδία, Αργυρώ Καλλιάφα μας συστήνεται...

Τα παιδικά χρόνια

«Mεγάλωσα σε ένα τεράστιο σπίτι με πολλούς ανθρώπους και πολλές διαφορετικές προσωπικότητες. Έχω άλλα τρία μεγαλύτερα αδέρφια τα οποία, ως η πιο μικρή πείραζα συνεχώς. Φυσικά συμβαίνει μέχρι και σήμερα αυτό (γέλια). Μπορεί να μεγάλωσα σε μια κλειστή κοινωνία αλλά οι γονείς μου ήταν πάντα πολύ ανοιχτόμυαλοι. Φράσεις όπως «Να έχεις ηθικές αρχές, αξιοπρέπεια και ήθος, «Να είσαι ευγενική» ηχούν συνεχώς στα αυτιά μου. Θυμάμαι ότι ήμουν πάντα πολύ κλειστό παιδί, ονειροπόλα και πολύ ντροπαλή. Η μαμά μου υπέφερε για να με αλλάξει και να με πείσει ότι το να επικοινωνείς είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα. Ηθελα τον χώρο μου και προσπαθούσα συνεχώς να βρω τρόπο να σχεδιάσω. Φυσικά αυτό γινόταν κρυφά αφού οι γονείς μου προτιμούσαν, όπως είναι λογικό, να διαβάζω. Θυμάμαι πολύ έντονα πολλές μπογιές, σχέδια και κομμένα ρούχα».

«Η γιαγιά μου, η Τασσώ»

Την γιαγιά μου δεν την έχω ζήσει όσο θα ήθελα. Θυμάμαι ότι ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος, πολύ δοτικός, πολύς προσγειωμένη και πολύ λογική. Μια συμβουλή της που λέω και πολύ συχνά είναι «Να φοβάσαι τους πεινασμένους ανθρώπους, όχι τους γεμάτους». Να έχεις ανθρώπους ολόκληρους δίπλα σου.

H πορεία στο χώρο της μόδας

«Ο χώρος της μόδας, όπως όλοι οι καλλιτεχνικοί που έχουν άλλωστε επιχειρηματικό χαρακτήρα, είναι αρκετά δύσκολος. Άκουγα από μικρή ότι πρέπει να έχεις γερό στομάχι. Τώρα αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την έννοια της έκφρασης αυτής. Ένας σχεδιαστής δεν αρκεί να σχεδιάζει καλά. Θεωρώ ότι στάθηκα τυχερή μέχρι σήμερα γιατί μου δόθηκαν ευκαιρίες ώστε να εξελιχθώ σε πολλούς τομείς γύρω από την ενδυμασία. Συνάμα, όμως, στην μέχρι τώρα πορεία μου είχα την τύχη να έχω σπουδαίους μέντορες, κάτι που θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό. Η πρώτη μου επαγγελματική αναγνώριση ήρθε το 2010 όπου ενώ βρισκόμουν ακόμη στην σχολή, διακρίθηκα μέσα στους 15 καλύτερους σχεδιαστές σε έναν μεγάλο παγκόσμιο διαγωνισμό. Μέτα από τον διαγωνισμό ακολούθησε ένα άρθρο από την ιταλική Vogue μια συνέντευξη από το Aljazeera και ένα βραβείο αργότερα από την Axdw. Το βραβείο της Axdw ήταν εκείνο που με έφερε ένα βήμα πιο κοντά στον κόσμο και μου έδωσε ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι του. Υπήρχαν πολλοί νέοι που ταυτίστηκαν ως εκ τούτου δεν ήθελα να τους απογοητεύσω».

Οι διατροφικές διαταραχές και η «Αναγέννηση»

«Οι περισσότεροι καλλιτέχνες εμπνέονται από προσωπικά βιώματα. Η Reborn, όπως είναι και το όνομα της συλλογής μου, σήμαινε μια «Αναγέννηση». Η αναγέννηση αυτή ήταν απαραίτητη και για έμενα. Υπήρξαν κάποιες διατροφικές διαταραχές οι όποιες επηρέασαν πολλά κομμάτια της ζωής μου και προήλθαν φυσικά, από τα λάθος πρότυπα ομορφιάς που προσπαθούν να μας προβάλλουν. Η Reborn με έναν αθλητικό chic τρόπο προσπάθησε να αλλάξει τα πρότυπα αυτά και να μας πει ότι το πιο σημαντικό είναι να είσαι δυνατός. Οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα τέτοιας φύσης, θα πρέπει αρχικά να καταλάβουν ότι μιλάμε μόνο για μια «εικόνα». Η λύση του προβλήματος αυτού είναι στο μυαλό. Θα πρέπει να καταλάβουν ποσό λάθος είναι αυτό που οι σχεδιαστές προσπαθούν να περάσουν κάποια πρότυπα μη ρεαλιστικά. Όλα με μέτρο. Σε όλα πρέπει να υπάρχει μέσα η ισορροπία. Η δική μου στάση απέναντι στην μόδα άλλαξε μετά από αυτό. Θεωρώ ότι η μόδα πρέπει να μας δώσει τη καλύτερη δυνατή επιλογή για την ανάδειξη της προσωπικότητάς μας. Δεν πρέπει να μας δημιουργεί λάθος πρότυπα. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο και δεν θα πρέπει. Ας ξεχάσουμε τα trends κι ας ακολουθήσουμε στυλ τα όποια μας αντιπροσωπεύουν και αναδεικνύουν όλα αυτά τα οποία είμαστε. Είμαστε πολλά περισσότερα από μια εικόνα. Μου πήρε ένα χρόνο για να επανέλθει το σώμα μου. Άλλα σταμάτησε την στιγμή όπου συνειδητοποίησα ότι υπάρχει πρόβλημα. Για την ακρίβεια όταν το εκμυστηρεύτηκα σε μια φίλη μου κι εκείνη μου εξέφρασε την ανησυχία και την άποψη της, ότι κατά πάσα πιθανότατα δηλαδή, χρειαζόμουν κάποιον ειδικό. Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή τελείωσε μέσα μου. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν θέλω να νιώθω αδύναμη ή ότι μπορεί ότι να με καταβάλλει κάτι. Εν συνεχεία, με βοήθησε πολύ ο διατροφολόγος μου να βρω τις ισορροπίες που έπρεπε.

Το «τώρα»

«Aυτή είναι μια περίοδος ανασυγκρότησης. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να μιλάς όταν έχεις κάτι “βροντερό” να πεις και να πράττεις όταν έχεις κάτι δυνατό να πράξεις. Η αλήθεια είναι ότι ψάχνω την σπουδαία ιδέα που θα με πάει ένα βήμα παρακάτω και θα μου ανοίξει τους ορίζοντες για την παγκόσμια αγορά. Νιώθω πιο κοντά σε αυτό από πότε και αυτό οφείλεται ως επί το πλείστον στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μου, που με βοηθούν και με στηρίζουν».

Μιλώντας για διαχρονικό στιλ...

«Διαχρονικά κομμάτια για μένα είναι το μικρό μαύρο φόρεμα, το παλτό, το ψηλόμεσο παντελόνι και η μίντι στενή φούστα και όλα αυτά σε γραμμές θηλυκές και κομψές όσο και ξεκάθαρες. Είναι τα κομμάτια που πρέπει να υπάρχουν σε κάθε γυναίκεια ντουλάπα. Είναι τα ρούχα που εγώ λέω ότι σε βγάζουν από την δύσκολη θέση. Πάντα είναι εκεί όταν δεν βρίσκεις τι να βάλεις. Μια γυναίκα που βάζει ρούχα με χρωματικούς συνδυασμούς κοντά στους γήινους τόνους, δε θα νιώσει πότε ότι το ντύσιμο της μπορεί να την προδώσει. Ειδικά αυτόν τον γήινο χαρακτήρα μπορεί να τον πλαισιώσει με chic, θηλυκά στοιχεία διαχρονικά. Όσο πιο φυσική και αληθινή τόσο πιο όμορφη».

Το μεγαλύτερο όνειρο και ο μεγαλύτερος φόβος

«Το μεγαλύτερο όνειρο μου είναι να καταφέρω να πάω την μόδα ένα βήμα παρακάτω. Να την εξελίξω με κάποιο τρόπο. Και να υπάρχει ένα σημείο πώλησης των ρούχων μου σε κάθε μεγάλη πόλη σε όλο τον κόσμο. Ο μεγαλύτερος φόβος ότι αυτό μπορει να μην γίνει πραγματικότητά στον χρόνο που εγώ θα ήθελα».