Η Μυρτώ Χαριτάκη πήγε να ζήσει στη Λωζάνη κι ακόμα εντυπωσιάζεται από τα αυτοκίνητα που σταματούν στις διαβάσεις

Η ιστορία της Μυρτώς, ξεκινάει με μια οντισιόν χορού που την έστειλε 1.693 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Στο γαλλόφωνο κομμάτι της Ελβετίας και πιο συγκεκριμένα στη Λωζάνη. Ο δρόμος ωστόσο δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Η νεαρή χορεύτρια από την Κρήτη χρειάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές για να καταφέρει να επιβιώσει. Από τη φροντίδα ηλικιωμένων μέχρι την τωρινή της δουλειά σε μια αλυσίδα φούρνων, η Μυρτώ είναι βέβαιο ότι δεν θα σταματήσει να κυνηγάει τα όνειρά της, ακόμη κι αν χρειαστεί να φτάσει μέχρι την άκρη του κόσμου.

«Ήθελα να φύγω στο εξωτερικό από τότε που τελείωσα την Επαγγελματική Σχολή Χορού στην Αθήνα. Το πάθος μου ήταν ο χορός και η σκηνή, κι έτσι δεν ήθελα ακόμα να αρχίσω να δουλεύω σαν καθηγήτρια χορού αλλά σαν χορεύτρια. Έπειτα από δύο χρόνια προσπαθειών και πολλών μαθημάτων χορού, παρευρέθηκα στην audition του LeMARCHEPIED στη Λωζάνη της Ελβετίας. Πρόκειται για μια junior ομάδα χορού η οποία έχει ως σκοπό να σε προετοιμάσει για την επαγγελματική σου κατάρτιση. Όταν έμαθα ότι με πήραν έκλαιγα από την χαρά μου. Και κάπου εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου.

Πριν απ’ όλα έπρεπε να βρω κάπου να μείνω. Είχα γνωρίσει μία κοπέλα στη Λωζάνη η οποία είχε προσφερθεί να μου παραχωρήσει το δωμάτιό της για όσο διάστημα αυτή θα έλειπε. Λίγο πριν φύγω από την Ελλάδα, με καλεί και ακυρώνει τη συμφωνία μας λέγοντας ότι θα ξεκινήσουν ανακαίνιση στο σπίτι. Έτσι βρέβηκα πανικόβλητη να ψάχνω για δωμάτιο που να το αντέχει «η τσέπη των γονιών μου» -πολύ δύσκολα βρίσκεις κάτι στη Λωζάνη, πόσο μάλλον κάτι οικονομικό».

«Εν τέλει μετά από δύο εβδομάδες πήγα και έμεινα μαζί με μια ηλικιωμένη κυρία και άλλα δύο νέα παιδιά. Στην Ελβετία είναι κάτι πολύ φυσιολογικό να μοιράζεσαι το σπίτι σου, και ειδικά με ηλικιωμένους οι οποίοι έχουν ανάγκη από παρέα.
Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα και ωραία. Στην ομάδα χορού ήμασταν 9 γυναίκες και οι ορμόνες χτυπούσαν κόκκινο. Ήμουν η μόνη ξένη -σαν την μύγα μες στο γάλα. Όλα ήταν στα γαλλικά, μια γλώσσα που προσωπικά δεν είχα μάθει ποτέ πριν πατήσω το πόδι μου σε αυτή την χώρα. Οι πρόβες από τις 10 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα και το κεφάλι μου σαν καζάνι προσπαθούσε να κατανοήσει τι γίνεται. Η μοναξιά, όπως και η απελπισία ήταν έντονη. Το αποκορύφωμα ήταν ότι και στο σπίτι δεν περνούσε η ώρα ευχάριστα. Η ηλικιωμένη κυρία μου έκανε τη ζωή δύσκολη και πολλές φορές δεν με άφηνε να μαγειρεύω στην κουζίνα. Άλλες φορές με ευχαριστούσε επειδή καθάριζα το σπίτι. Κάπως έτσι έβγαλα τα πρώτα μου χρήματα. Η προσωπικότητα της διχασμένη και μετά από τρεις μήνες -προ Χριστουγέννων- άρχισα να ψάχνω για σπίτι.

Τελευταία στιγμή και εντελώς τυχαία βρήκα έναν Έλληνα γνωστό μου από τα Χανιά της Κρήτης. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος -οι Έλληνες της Λωζάνης είναι τόσοι πολλοί που έχουν ιδρύσει και αντίστοιχη κοινότητα. Κατέληξα πάλι σε ένα σπίτι, παρέα με μια ηλικιωμένη κυρία και δύο συγκατοίκους. Όλα κυλούσαν ομαλά, αλλά τα έξοδα ήταν πολλά και έπρεπε να βρω μία λύση. Χρόνος με τις πρόβες δεν υπήρχε για να βρω δουλειά. Κάπου εκεί η ίδια η ένοικος μου σύστησε μία φίλη της, την Marianne η οποία είχε ανάγκη από επίβλεψη και περίθαλψη. Αποφάσισα να γνωρίσω την οικογένεια και να αρπάξω αυτή την ευκαιρία».

«Εντωμεταξύ είχε περάσει ένας χρόνος και είχε λήξει το συμβόλαιό μου με την ομάδα. Στο νέο μου σπίτι δεν πλήρωνα ενοίκιο και έπρεπε να είμαι εκεί το βράδυ για την Marianne, μήπως τύχει κάτι ή αν θελήσει να πάει τουαλέτα. Τα Σαββατοκύριακα μαγείρευα και τρώγαμε μαζί. Και κάπως έτσι έβγαζα κάτι λίγα λεφτά για να μπορέσω να επιβιώσω. Ωστόσο έκανα και κάποιες φωτογραφίσεις σαν «μοντέλο» για να βγάλω κάτι έξτρα.
Η νέα μου ζωή στη Λωζάνη άρχισε να μου αρέσει τόσο πολύ που δεν ήθελα να φύγω. «Η καινούργια μου οικογένεια» ήταν πολύ γενναιόδωρη και το δέσιμο μας κρατάει μέχρι και σήμερα.

Υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνεις σε αυτή την πόλη. Κάθε μήνα σε κάποια γωνιά υπήρχε και ένα φεστιβάλ. Οι φοιτητές είναι άπειροι καθώς υπάρχουν τα πανεπιστήμια UNIL και EPFL. Υπήρχε τελικά ζωή και μάλιστα καλή ζωή. Τα σούπερ μάρκετ βέβαια κλείνουν στις 7 το απόγευμα. Εκεί είχα πάθει ένα μικρό σοκ. Επίσης εδώ τις διαβάσεις πεζών τις χρησιμοποιούν. Τα αμάξια δηλαδή σταματάνε και σε αφήνουν να περάσεις! Ακόμα και σήμερα προσπαθώ να το συνηθίσω γιατί νιώθω άσχημα να σταματήσω το αμάξι. Πολλές φορές προσποιούμαι ότι δεν θέλω να περάσω για να αφήσω το αμάξι να φύγει! Οι νόμοι είναι καθημερινότητα και υπάρχει μεγάλος σεβασμός προς αυτούς. Ακόμα και μέσα στον κρύο χειμώνα οι καπνιστές θα βγουν από το μπαρ ή την καφετέρια για να καπνίσουν. Τα ρούχα σου δεν θα μυρίσουν ποτέ καπνό. Παντού θα σου πούνε ¨bonjour¨ και ¨merci¨, ακόμα και στον οδηγό του λεωφορείου που θα σταματήσει για να αφήσει κάποιον επιβάτη στην στάση. Σκουπίδια δε βλέπεις πουθενά στο δρόμο. Κάθε κατοικία έχεις 4 κάδους ανακύκλωσης, σκουπίδια - χαρτί - γυαλί και πράσινα απόβλητα».

«Όλα τα υπόλοιπα τα ανακυκλώνεις στο σούπερ μάρκετ και στον σκουπιδότοπο. Επίσης οι σακούλες των σκουπιδιών είναι συγκεκριμένες και μάλιστα φορολογημένες. Ελάχιστα είναι τα μαγαζιά που θα σου δώσουν πλαστική σακούλα. Οι περισσότεροι έχουν επαναχρησιμοποιούμενες ή χάρτινες. Η Λωζάνη είναι μια πόλη οικολογική και όλοι είναι κατάλληλα ενημερωμένοι για την ανακύκλωση.

Το πιο δύσκολο απ’ όλα ήταν να μπεις στο σύστημα. Όταν πας μόνος σου ξένος μέσα στους ξένους σου ζητάνε άδεια διαμονής για να βρεις δουλειά, και για να βρεις δουλειά σου ζητάνε άδεια διαμονής. Κατάλαβες; Ούτε εγώ. Πέρασαν δύο χρόνια μέχρι να το καταφέρω. Και αυτό με την βοήθεια της οικογένειας όπου έμενα. Είναι διαφορετικό να έχεις ήδη ένα συμβόλαιο και να μετακομίσεις εκεί και διαφορετικό να πας στα καλά καθούμενα να βρεις μια δουλειά «μόνος σου».

«Το διάστημα μετά την ομάδα έπρεπε να παίρνω μαθήματα χορού για να παραμείνω σε φόρμα. Από μικρή έκανα χρόνια μπαλέτο οπότε βρήκα την καλύτερη σχολή και πήγα. Μετά από κάποιο διάστημα και αφού είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη των υπευθύνων, η καθηγήτρια χορού μου έδινε να κάνω εγώ μαθήματα όταν κάποιος καθηγητής έλειπε. Κάπως έτσι με γνώρισαν στη Λωζάνη σαν καθηγήτρια κλασικού και σύγχρονου χορού και άρχισα να βγάζω κάποια καλά λεφτά. Τα μαθήματα που έχω φέτος ήταν αρκετά ώστε να αρνηθώ να συμμετέχω ως καθηγήτρια σε κάποιες σχολές χορού.

Παράλληλα άρχισα να δουλεύω και σε έναν φούρνο-αλυσίδα για να βγάζω κάτι έξτρα. Έχω πολλά όνειρα ακόμα και η ζωή πάντα σε κατευθύνει εκεί που είναι να πας. Κάπως έτσι ξεκίνησα να σπουδάζω στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου -Διοίκηση Επιχειρήσεων- έπειτα από την κατάλληλη ενημέρωση δύο καθηγητών μου από την Κρήτη. Πολλοί νέοι της γενιάς μου έχουν φύγει από την Ελλάδα γιατί θέλουν να ζήσουν μια έντιμη ζωή, κάτι που η Ελλάδα δεν μπορεί να τους παρέχει πλέον. Πάντα θα αγαπάω την πατρίδα μου και πάντα θα μου λείπει αλλά πάντα θα στεναχωριέμαι που δεν μπορεί να μου παρέχει αυτά που κάθε άνθρωπος έχει και δικαιούται στην καθημερινότητά του».

«Πλέον μένω με τον φίλο μου καθώς η Marianne έπειτα από πολλές περιπέτειες και νυχτερινές βόλτες στους διαδρόμους του σπιτιού, μπήκε στο γηροκομείο. Ένα γηροκομείο με θέα στη λίμνη και πολλές δραστηριότητες για αυτήν και τους ηλικιωμένους φίλους της.
Ένα στοιχείο που μου έλειπε από τον τόπο μου, ήταν το νερό, και αυτό το βρήκα στη λίμνη Leman. Μαγαζιά και restaurant βρίσκονται τριγύρω της και πολλές αντίστοιχες δραστηριότητες! Ακριβώς απέναντι είναι η Γαλλία και το περιβόητο Evian. Το τοπίο είναι μαγικό καθώς βλέπεις τις κορυφογραμμές του περιβόητου βουνού Mont-Blanc (το αντίστοιχο στην σοκολάτα Toblerone!).

Την καλοκαιρινή περίοδο υπάρχουν πολλές πισίνες με πολύ χώρο και πρασινάδα για να αράξεις. Το κλίμα ξηρό και αρκετά καλό, άρα το κρύο υποφερτό. Στην αρχή δεν είχα ούτε κατάλληλη ενδυμασία ούτε κατάλληλα παπούτσια για τα χιόνια. Όταν χιονίζει δεν σταματάνε ούτε τα σχολεία ούτε οι δρόμοι, η καθημερινότητα συνεχίζεται κανονικά. Πλέον μετά από σχεδόν τρία χρόνια και κάτι μαθήματα online γαλλικών, και λίγο φροντιστήριο για τα βασικά, μιλάω την γλώσσα πολύ καλά.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα στη ζωή είναι να μην τα παρατάς ποτέ και να έχεις όνειρα».