Πάσχα με τον Elvis -Η περιπέτεια μιας νεαρής ηθοποιού που πέρασε ένα Σαββατοκύριακο με τον Βασιλιά της Ροκ

Ήταν το «φαινόμενο», ο «θρύλος», «Ο Βασιλιάς του rock ‘n roll» -όταν τραγουδούσε, έστελνε όλες τις γυναίκες στην Κόλαση. Για μια απ’αυτές, ένα Πάσχα μαζί του ήταν ο Παράδεισος.

To 1957, ήταν μια χρονιά-σταθμός για την καριέρα του Εlvis Presley -η χρονιά που γνώρισε τον Tom Parker, τον διαβόητο «συνταγματάρχη» και η καριέρα του απογειώθηκε. Ο Parker εξαγόρασε το συμβόλαιό του με την Sun Studios και φρόντισε για την μετεγγραφή του στην RCA Records. Του έκλεισε μια σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις και συμμετοχές σε ταινίες -ρόλους που μεταμόρφωσαν τον αντισυμβατικό, επαναστάτη rocker, σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Μόνο που o Elvis, δεν γελούσε.

Το 1957, την εποχή που γύριζε τη δεύτερη ταινία του, το «Loving You», ο «Βασιλιάς» άρχισε να βγαίνει μια νεαρή, άσημη ηθοποιό από το καστ, την Yvonne Lime. Έναν μήνα μετά το τέλος των γυρισμάτων, η Yvonne πέρασε μαζί με τον Elvis το Σαββατοκύριακο του Πάσχα, στο πατρικό του, στην Audubon Drive, στο Μέμφις. Κατέγραψε τις εντυπώσεις της σε ένα μικρό ημερολόγιο. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, το περιοδικό «Modern Screen» ανέλαβε να τις δημοσιεύσει. Ο τίτλος του κειμένου ήταν «Μy weekend with Elvis».

Παρασκευή, 19 Απριλίου, 3:00 π.μ

«Και να ΄μια λοιπόν εδώ, σε ένα αεροπλάνο -πετάω στο Μέμφις για να περάσω ένα Σαββατοκύριακο με τον Elvis, στο σπίτι του. Δεν μπορώ να το πιστέψω! Πετάω από τη χαρά μου. Πού να φανταστώ την ημέρα που τον γνώρισα πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο; Γνωριστήκαμε στο πλατό της Paramount, στα γυρίσματα του «Loving You». Στη μέση της σκηνής μου, ο ίδιος ο Elvis έκανε την εμφάνισή του στο πλατό και με παρακολουθούσε. Ένιωθα να τρέμω από νευρικότητα. Όταν τελειώσαμε, με πλησίασε και μου είπε «Γειά σου, είμαι o Elvis Presley» -σαν να μην το ‘ξερα. (…). Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό πως εκείνη η μέρα που άρχισε σε ένα πλατό θα τελείωνε σε αυτό το αεροπλάνο -ιδίως από τότε που ο Elvis έφυγε το Hollywood. Κανα δυό φίλες μου προσπάθησαν να με πείσουν να μην πάω. Έλεγαν πως είναι επιπόλαιος, πως αν πήγαινα θα γινόμουν άλλο ένα από τα -πολλά- κορίτσια στη ζωή του. Αλλά πώς να τους εξηγήσω, πώς να περιγράψω τον τόνο της φωνής του σε εκείνα τα βραδινά υπεραστικά τηλεφωνήματα, όταν με έπαιρνε, τη μία νύχτα μετά την άλλη και με παρακαλούσε: «Honey, μου λείπεις τόσο πολύ. Σε παρακαλώ, παράτα το Hollywood και έλα». Πώς να δώσω σε οποιονδήποτε να καταλάβει πόσο ειλικρινής και μόνος ακουγόταν; Όλοι τον έχουν στο μυαλό τους, σαν τον μεγάλο και τρανό Elvis Presley, όχι σαν το ζεστό, γλυκό αγόρι που μου λέει πως νοιάζεται για μένα, και στέλνει πεταλούδες στο στομάχι μου. Σε λίγες ώρες θα είμαστε μαζί. Πώς θα είναι άραγε, πώς θα μου φερθεί; Κι αν αποδειχτεί πως οι φίλες μου, τελικά, είχαν δίκιο;»

Παρασκευή 19 Απριλίου, γύρω στα μεσάνυχτα

«Το αεροπλάνο μου είχε δυό ώρες καθυστέρηση -ξέροντας πόσο σιχαίνεται ο Elvis την καθυστέρηση (μιας και οπουδήποτε και αν βρεθεί για περισσότερο από ένα λεπτό, τον πολιορκεί ένα πλήθος), υπέθεσα πως θα έστελνε τον ξάδελφό του, Gene, ή τον «συνταγματάρχη» (σ.σ. Tom Parker) να με παραλάβει. Αλλά όχι, ήταν εκεί -έτρεξε προς το μέρος μου, με σήκωσε ψηλά στα μπράτσα του και μου έδωσε ένα μακρόσυρτο φιλί. «Υvonne γλυκιά μου», μου είπε, με χαμηλή, βραχνή φωνή «δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!». Είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος, οπότε με πήρε και πήγαμε στην γυαλιστερή του ροζ Κάντιλακ. (…).

Οδήγησε, ως το σπίτι του, μια όμορφη, συμμαζεμένη μονοκατοικία, με ένα μαύρο, σιδερένιο φράχτη ολόγυρα -ήταν μικρότερη απ’ότι περίμενα. Οι γονείς του μας περίμεναν στην πόρτα. (…) Κουβάλησε τη βαλίτσα μου ως το δωμάτιο που θα έμενα. «Είναι το υπνοδωμάτιό μου honey», είπε «αλλά θέλω να το πάρεις εσύ. Θα είσαι πολύ άνετα εδώ…» Ήταν ένα ευχάριστο, απλό δωμάτιο -δεν σου περνούσε από το μυαλό πως εκεί μπορούσε να κοιμάται το μεγαλύτερο αστέρι της μουσικής της χώρας. Ήταν βαμμένο ανοιχτό πράσινο, με καφέ, μοντέρνα έπιπλα, ένα τεράστιο κρεβάτι και μια μικρή βιβλιοθήκη, Πάνω από το κρεβάτι κρεμόταν ένα τεράστιο πορτραίτο του Elvis, έργο κάποιου θαυμαστή του. Υπήρχε άλλη μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία του Elvis στη σιφονιέρα και δίπλα της -δεν πίστευα στα μάτια μου!- η φωτογραφία μου. Στη γωνία ένα πικ- απ, κάμποσοι δίσκοι και μια στοίβα λούτρινα κουκλάκια, δώρα κι αυτά των θαυμαστών του …»

Όνειρα, κλεφτά φιλιά και παιδικά παιχνίδια. Με μια πρώτη ματιά, το love story του Elvis και της Yvonne, θυμίζει λιγότερο σχέση δυό ενήλικων ανθρώπων και περισσότερο σχολικό ρομάντζο. Περίεργο -το 1957 o Elvis ήταν 22 χρονών. Του άρεσαν οι γυναίκες. Εκμεταλλευόταν ξεδιάντροπα τη φήμη του, την αίγλη του σταρ για να τις προσεγγίζει, να τις φλερτάρει και να τις αποπλανεί. Κι ωστόσο, με τις περισσότερες, δεν έκανε σεξ. Σε όλη της, την μακριά εκμυστήρευση, η Yvonne Lime, δεν αφήνει πουθενά να εννοηθεί, πως το ερωτικό weekend που πέρασε μαζί με τον «Βασιλιά» η σχέση τους πήγε πιο πέρα από μερικά, θερμά φιλιά…

«Ανεβήκαμε πάλι πάνω στη μηχανή. «Ώρα να σου δείξω την έκπληξη», είπε και χαμογέλασε «Ποια έκπληξη;», ρώτησα. Δεν μου είπε -συνέχισε, μόνο να χαμογελάει. Έδειχνε χαρούμενος σαν παιδί, έτσι όπως τρέχαμε με τη μηχανή, διασχίζοντας την πόλη, ώσπου φθάσαμε στα περίχωρα του Μέμφις, σε μια περιοχή όπου τα σπίτια ήταν μεγάλα και όμορφα, με περιποιημένους κήπους. Σταματήσαμε μπροστά από ένα υπέροχο λευκό σπίτι, αποικιακού ρυθμού, με πέτρινο φράχτη. Ο Elvis με πήρε από το χέρι και μπήκαμε μέσα. «Πώς σου φαίνεται;», με ρώτησε με ένα τεράστιο χαμόγελο. «Είναι το καινούργιο μου σπίτι -για μένα και για την οικογένειά μου. Είναι υπό ανακαίνιση τώρα, θα μετακομίσουμε, αμέσως μόλις ετοιμαστεί. Σκέψου -είπε αργά- πως εμείς, οι Presleys, θα ζήσουμε σε αυτό το μέγαρο! Ήμασταν τόσο φτωχοί, για τόσο πολύ καιρό, που ούτε εγώ ο ίδιος το πιστεύω…» Και συνέχισε: «Πριν από μερικά χρόνια μόλις, τότε που οδηγούσα φορτηγό, έπρεπε να παραδώσω κάτι σε κάποια από τις πλούσιες οικογένειες που μένουν σε αυτά τα μέρη. Χτύπησα το κουδούνι της μπροστινής πόρτας, βγήκε η υπηρέτρια, μου έριξε ένα αγριεμένο βλέμμα και μου είπε: “Πήγαινε από πίσω. Τύποι σαν εσένα δεν μπαίνουν από την μπροστινή πόρτα”. Και τώρα αυτοί οι άνθρωποι, θα είναι, στην ουσία γείτονές μου», είπε, πνίγοντας ένα γελάκι ικανοποίησης…»

Η αγορά της Graceland είχε στοιχίσει στον Elvis 102.000 δολάρια. Η επισκευή μιας στραπατσαρισμένης περηφάνιας, πάντα κοστίζει ακριβά…

Σάββατο, 20 Απριλίου

«Γίνεται ένα μεγάλο party απόψε -οικοδεσπότης είναι ο Sam Philips, ιδιοκτήτης μιας δισκογραφικής εταιρείας της πόλης. Παρόλο που δεν έδειχνε ιδιαίτερα χαρούμενος, ο Elvis ήθελε να πάμε στο πάρτι. «Θέλω να δουν όλοι το κορίτσι μου» επέμεινε…(…) Κατά τις 2-3 το πρωί, ήμασταν καθισμένοι στο πάτωμα και τραγουδούσαμε, όταν ο Elvis έπιασε ξαφνικά ένα θρησκευτικό τραγούδι. Έξω έβρεχε. Μέσα σε κείνο το μισοσκότεινο δωμάτιο, που φωτιζόταν μόνο από τη φωτιά στο τζάκι, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία το να ακούει κανείς τη γλυκιά του φωνή να τραγουδάει τους ύμνους και τα spirituals που αγαπούσε τόσο. Συνέχισε έτσι, ώσπου ξημέρωσε -το πρωινό της ημέρας του Πάσχα.
(…) Είχε ξημερώσει για τα καλά, όταν γυρίσαμε στο σπίτι -ο Elvis με φίλησε έξω από την πόρτα του δωματίου μου και μου είπε: «Μωρό μου, αυτό είναι ένα αληθινά υπέροχο, πασχαλιάτικο πρωινό Κυριακής…».

Κυριακή, 21 Απριλίου

«Σηκωθήκαμε αργά, μετά τη μία. Περάσαμε ένα τεμπέλικο απόγευμα, χαζολογώντας και ακούγοντας δίσκους. Ο Elvis είπε πως θα με πήγαινε στην εκκλησία το βράδυ, όμως αργήσαμε γιατί ήθελε να περάσουμε πάλι από το καινούργιο του σπίτι. Εκεί μας περίμεναν όλοι οι συγγενείς του -οι θείες, οι θείοι κι όλα τα ανίψια του, ντυμένοι και στολισμένοι με τα καλοσιδερωμένα πασχαλιάτικα ρούχα τους. Μείναμε εκεί αρκετή ώρα -ο Elvis ήθελε να δείξει στους συγγενείς του κάθε γωνιά του σπιτιού- κι έτσι δεν προλάβαμε να φάμε, πριν την εκκλησία. Ο Elvis έδειχνε πολύ όμορφος με το γκρίζο κοστούμι του, και την σκούρα γραβάτα- ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ντυμένο τόσο καλά. Πολλά κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος μας όταν μπήκαμε στη Σύναξη του Θεού -κατάφερα να δω ακόμα και τον ιερέα να χαμογελάει πατρικά, καθώς ο Elvis προχωρούσε προς τη θέση του.»
Παρένθεση: σχεδόν 3 βδομάδες πριν από εκείνη την Κυριακή του Πάσχα, στις 3 Απριλίου 1957, ο Elvis εμφανίστηκε στο Auditorium στην Οττάβα. Όταν βγήκε στη σκηνή, οι 9.000 θαυμαστές του, μες στην αίθουσα, έπαθαν μαζική υστερία -έκλαιγαν, ξερίζωναν τα μαλλιά τους, έσκιζαν τα ρούχα τους και ούρλιαζαν τόσο που ο Εlvis ήταν αδύνατο να ακουστεί. Το μέρος ήταν περικυκλωμένο από κλούβες της αστυνομίας. Ο Elvis- the pelvis, o λευκός με την νέγρικη φωνή ήταν ο πιο αμφιλεγόμενος entertainer της εποχής. Το εκρηκτικό κούνημα των γοφών του, σκανδάλιζε το κοινό, προβλημάτιζε τους γονείς και πονοκεφάλιαζε τις αρχές. Κλείνει η παρένθεση.

«Είναι ένα βαθιά θρησκευόμενο παιδί, όμως -καθώς βρίσκεται διαρκώς στο δρόμο, σε περιοδείες- δεν του είναι εύκολο να εκκλησιάζεται τακτικά. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πατούσε το πόδι στην εκκλησία της ενορίας του, εδώ και καιρό και ο αιδεσιμότατος Hamel τον καλωσόρισε με χαρά. Τον συμπεριέλαβε μάλιστα και στο κήρυγμά του. Φούσκωνα από περηφάνια όσο άκουγα να τον εκθειάζει και να εξηγεί στους πιστούς πόσο σημαντικό ήταν το ότι ένα παιδί από την πόλη τους, που έγινε παγκόσμια διασημότητα, δεν έχασε ποτέ το δέσιμό του με τον Θεό και την Εκκλησία του…»

Δευτέρα, 22 Απριλίου

Το πρωί της επόμενης μέρας, «ο Elvis δεν είχε κοιμηθεί καλά. (…) Καθώς πίναμε τον καφέ μας, η μητέρα του μου είπε: «Ξέρεις Yvonne έχω παρατηρήσει εδώ και καιρό πως ο Elvis δείχνει συχνά μόνος, θλιμμένος. Ακόμα και όταν οι άνθρωποι συνωστίζονται γύρω του, διεκδικώντας την προσοχή του, εκείνος δείχνει μόνος». «Νομίζω», πρόσθεσε συλλογισμένη, «πως μπορεί να φταίει το ότι του λείπει ο δίδυμος αδελφός του». Πρόσεξε την μπερδεμένη μου έκφραση και συνέχισε. «Νόμιζα πως το ήξερες. Ο Elvis είχε έναν δίδυμο αδελφό, ένα αγοράκι που πέθανε στη γέννα. Μπορεί και να είναι άλλη μια από τις αισθηματολογίες μου, όμως συχνά νιώθω πως στον Elvis, λείπει εκείνος ο δίδυμος αδελφός που πέθανε, πριν να έρθει εκείνος στον κόσμο. Νομίζω ότι γεννήθηκε μοναχικός. …» (…).

Η ιστορία του «νεκρού δίδυμου αδελφού», επαναλαμβάνεται συχνά στις βιογραφίες του Εlvis. Οι ψυχολόγοι εκτιμούν πως η υστερική προσκόλληση της Gladys Presley, στο παιδί της που επέζησε, εξηγεί γιατί, υποσυνείδητα και μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Elvis αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως έφηβο. Εξ’ου και επέμενε να δημιουργεί σχέσεις με νεαρά κορίτσια -τα «μικρά του κερασάκια», όπως τα έλεγε. Η Gladys Presley πέθανε στις 14 Αυγούστου του 1958, σχεδόν ένα χρόνο μετά την μετακόμιση της οικογένειας στην Graceland. Όσο για την Yvonne Lime, δεν έκανε, τελικά, καριέρα στο Xόλιγουντ. Παντρεύτηκε δυό φορές, απέκτησε δυό γιους, ανέπτυξε σπουδαία φιλανθρωπική δράση, για την προστασία των ορφανών και παραμελημένων παιδιών. Μετά από το Πάσχα του 1957, εκείνη και ο Elvis δεν ξαναβρέθηκαν. Τον Αύγουστο, όταν κυκλοφόρησε το «Μy weekend with Elvis», η σχέση τους είχε διαλυθεί και ο «Βασιλιάς» έβγαινε με την 19χρονη ξανθιά ηθοποιό Anita Wood -το «νο 1 κορίτσι μου». Η δόξα του, είχε ήδη αρχίσει να τον «καταπίνει»…

Στην τελευταία σελίδα του ημερολογίου της, η Yvonne σημείωσε: «Δευτέρα 22 Απριλίου. Με κάποιο τρόπο, νομίζω πως εκείνη η μέρα κουβαλούσε μια θλίψη. Πήγαμε πάλι στο καινούργιο σπίτι. Αυτή τη φορά, ο Εlvis περιπλανήθηκε μόνος του στα άδεια δωμάτια και είπε σαν να μιλούσε στον εαυτό του: «Τώρα έχω αυτό το υπέροχο σπίτι -κι ωστόσο αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα ζήσω εδώ μέσα..». Ήθελε να επισκεφθούμε το καταφύγιό του, στη λίμνη, για τελευταία φορά, πριν φύγω. Περπατήσαμε πιασμένοι χέρι χέρι κατά μήκος των μαλακών, πράσινων λόφων, ανάμεσα σε βράχια και θάμνους, παραμερίζοντας τα φύλλα. Ήταν πολύ ήσυχα κι αισθανόμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Ξαφνικά, ένα τσούρμο κοπέλες, πετάχτηκε πίσω από μια συστάδα δέντρων, στη μέση του πουθενά και έτρεξε προς το μέρος του, ουρλιάζοντας «Νάτος! Ο Elvis!!». Καθώς γυρίζαμε πίσω, είπε αργά σαν να έκανε μια ξαφνική διαπίστωση: «Ποτέ ξανά δεν θα μπορέσουμε να είμαστε μόνοι μας, εκεί πέρα». Δεν είπαμε και πολλά πράγματα στην επιστροφή…»