Εβελίνα Παπούλια: Όταν είμαι παντρεμένη χωρίζω πιο εύκολα

Η Εβελίνα Παπούλια γεννήθηκε στην Αθήνα και από τα έξι της ήξερε ότι θα γίνει χορεύτρια. Σπούδασε στην Αμερική χορό και θέατρο, κι όταν επέστρεψε στην Ελλάδα πήρε τον πρώτο της ρόλο πλάι στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εχει μια κόρη, της 20χρονη Αφροδίτη, και θα ήθελε να κάνει σινεμά.

«Ημουν ένα πολύ δραστήριο παιδί. Από έξι χρόνων ήξερα ότι θέλω να γίνω χορεύτρια. Η μητέρα μου με έβαλε αμέσως σε έναν προγραμματισμό. Δεν ήμουν ιδιαίτερα άτακτη, παρά την μεγάλη μου ενέργεια. Ημουν καλόβολη.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στην Πατησίων. Η μητέρα μου δούλευε, ήταν λογίστρια. Της άρεσε να εργάζεται. Οταν σταμάτησε έφτιαχνε κατασκευές και τις έδινε σε φίλες της που είχαν μαγαζιά. Δεν κράτησε πολύ όλο αυτό -ο πατέρας μου δεν άντεξε το σπίτι εργαστήριο. Εκείνος είχε κρεοπωλείο στην Κυψέλη. Το άνοιξε γιατί τότε αυτή η δουλειά είχε πολλά χρήματα. Μόλις είχα γεννηθεί εγώ και ήθελε να νοιώθει ασφαλής με δική του δουλειά.

Μέσα στα χρόνια δυσκολεύτηκα, ζορίστηκα, αλλά ομολογώ ότι μέχρι στιγμής πάντα υπάρχει μια δουλειά ή και δύο για μένα

Ημουν μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου ήταν-είναι υπέροχοι άνθρωποι -ο πατέρας μου δεν ζει πια. Ανοιχτά μυαλά. Ο,τι είχε να κάνει με δικά μου θέλω και καριέρα, ήταν πάντα ανοιχτοί να με ακούσουν. Ημασταν μια οικογένεια που ζούσε καλά, χωρίς υπερβολές –αν και ο πατέρας μου ήταν της υπερβολής. Εγώ δεν κατάλαβα ούτε στιγμή να υπάρχει ζόρισμα. Μου έδωσαν το ΟΚ να πάω Αμερική, και μόνον όταν επέστρεψα, μου εξολομολογήθηκε ο πατέρας μου ότι πήγε να τρελαθεί από τα μεγάλα έξοδα. Αν και προστατευμένη ήξερα, ταυτόχρονα, τι μου γινόταν. Ηξερα ότι με πάρα πολλή δουλειά μπορείς να καταφέρεις πράγματα -το είχε μάθει από τον χορό».

«Στα έξι μου είδα στην τηλεόραση μπαλέτο, “Κοπέλια”, κι είπα “αυτό θέλω να γίνω”. Δεν ξέρω πως, αλλά ήμουν κολλημένη στον χορό. Δεν έχανα μάθημα, και πυρετό να είχα. Ηξερα ότι αυτή θα είναι η δουλειά μου.

Η Αμερική για μένα ήταν ό,τι πιο εύκολο έχω ζήσει. Πήγα, σπούδασα. Ημουν στην σχολή της Μartha Graham και στην Omega Dance Company. Ταυτόχρονα παρακολούθησα και την σχολή του Strasberg. Ηξερα ότι ο χορός είχε ημερομηνία λήξης. Εμεινα περίπου τέσσερα χρόνια. Μέσα από ακροάσεις έβρισκα δουλειά –μιούζικαλ, πρόζα. Μου είχαν έρθει πάρα πολύ ρόδινα τα πράγματα, ως την στιγμή που δεν μπορούσα πια να ανανεώσω την βίζα εργασίας. Για να την αγοράσεις τότε κόστιζε δέκα εκατομμύρια δραχμές...

Είχα και μια μπάντα, παίζαμε σε μπαρ, σε εποχές που αυτό δεν ήταν σύνηθες, κι έτσι κάποιες φορές σώθηκα οικονομικά

Γύρισα. “Αν δεν βρεις δουλειά εδώ, θα δω τι θα κάνω”, μου είπε ο μπαμπάς μου -για πρώτη φορά χρωστούσε. Βρήκα όμως αμέσως, κι η μία έφερνε την άλλη. Δεν είχα καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο στην Ελλάδα. Είχα όμως την τύχη, σε μια παράσταση που έπαιζα στην Αμερική να με δει ο Παντελής Βούλγαρης. Μου είπε να πάω να τον βρω όταν γυρίσω. Κι έτσι έγινε. Θα συμμετείχα στην ταινία του, αλλά συνέπιπτε με το θέατρο που είχα κλείσει κι έτσι δεν πήγα. Αργότερα δούλεψα μαζί του στις “Νύφες”».

«Η Ρούλα Πατεράκη με πήρε από ακρόαση στην “Ωραία μου Κυρία” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ηταν η πρώτη μου δουλειά. Μετά έκανα λίγη τηλεόραση και πολύ γρήγορα άρχισα να έχω προτάσεις για οντισιόν, πήγαινα κι έπαιρνα τον ρόλο. Με την Αλίκη ήταν τέλεια, πέρασα καταπληκτικά. Μετά με σύστηνε με κλειστά μάτια σε άλλες δουλειές, μου έκανε πολύ καλό. Είχε μάλιστα μεσολαβήσει για μια δουλειά στον Αντέννα -τελικά έπαιξα στον “Ταύρο με Τοξότη” με την Πέγκυ Σταθακοπούλου και τον Γιάννη Βούρο. Κι έτσι μπήκα στον χώρο...

Με την Μαρίνα Κουντουράτου δεν είχα καμία σχέση, ήταν κόντρα ρόλος

Νομίζω ότι το εύκολο κομμάτι μου ήταν ότι είχα τρία πράγματα: Υποκριτική, χορό και τραγούδι. Τότε γίνονταν πολλά μιούζικαλ, δεν υπήρχαν και πολλές που τα έκαναν και τα τρία. Ναι, εντάξει ήταν και η εμφάνιση. Είχα τότε το κόκκινο, φυσικό μου μαλλί, είχα ένα ιδιαίτερο look.
Μέσα στα χρόνια δυσκολεύτηκα, ζορίστηκα, αλλά ομολογώ ότι μέχρι στιγμής πάντα υπάρχει μια δουλειά ή και δύο για μένα. Είχα και μια μπάντα, παίζαμε σε μπαρ, σε εποχές που αυτό δεν ήταν σύνηθες, κι έτσι κάποιες φορές σώθηκα οικονομικά.»

«Ναι, έχω κι ένα τσαγανό, να τα βγάζω πέρα. Δεν μιζεριάζω, είμαι αγωνίστρια, πάντα λέω “θα την βρω την άκρη”, ώστε να μπορούμε να είμαστε καλά σπίτι μας. Κάπως ρυθμίζω τα πράγματα και δεν καταλαβαίνουμε αν έχουμε λίγα ή πολλά. Ισως γιατί δεν εστιάζω πολύ στο χρήμα, το έχω για να με εξυπηρετεί. Δεν κάνω υπερβολές...
Οι «Δύο ξένοι»; Μόλις είχα κάνει τους «Συνήθεις υπόπτους» και είχα κλείσει στο Mega το «Είμαστε στον αέρα». Τότε, μαζί ήρθε και η πρόταση για μια σειρά «που θα είσαι πρωταγωνίστρια», όπως μου είπαν. Ζήτησα να με αφήσουν από το Mega να πάω, άλλωστε ήταν στο ίδιο κανάλι. Ετσι ξεκίνησαν για μένα οι «Δύο ξένοι».

Διαβάζοντας το κείμενο ήμουν σίγουρη ότι θα είχε επιτυχία. Γέλαγα μόνη μου. Με την Μαρίνα Κουντουράτου δεν είχα καμία σχέση, ήταν κόντρα ρόλος. Αλλά μου αρέσει το μέτρο δυσκολίας. Με τον Νίκο Σεργιαννόπουλο είχαμε μια υπέροχη σχέση. Πολύ καλό παιδί, αξιαγάπητος, χαμηλών τόνων, αγαπησιάρης, τρυφερός. Μετά δεν κρατήσαμε ιδιαίτερη επαφή. Κάποια στιγμή με ταύτισαν με την χαζή ξανθιά αλλά δεν κράτησε πολύ. Μου άρεσε που η σειρά παιζόταν ξανά και ξανά στο Mega και στεναχωρήθηκα που σταμάτησε».

«Δεν θεωρώ ότι κάποιος έχει λόγο να με ανταγωνίζεται, να με ζηλεύει, να μου κάνει κακό. Ακόμα κι αν μπορεί να έχει συμβεί, δεν με άγγιξε. Δεν τα αντιλαμβάνομαι, δεν τα παίρνω μέσα μου. Κανείς δεν μπορεί να σου κάνει κακό, ίσως να χάσεις καμιά δουλειά. Εμένα οι φίλοι μου είναι από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.

Δεν αγαπάω την Αφροδίτη με την αγάπη που έχει μια μάνα. Είμαι βαθειά ερωτευμένη μαζί της

Εχω μια έντονη αίσθηση ελευθερίας. Μοιάζω σ΄αυτό του μπαμπά μου, και στην όψη. Ηταν ένα πολύ ελεύθερο πνεύμα. Είχε τον δικό του τρόπο να ζει την ζωή του. Η μητέρα μου, πιο στιβαρή, αβαν-γκαρντ προσωπικότητα, αλλά και προχωρημένη για την εποχή της.
Με τα χρόνια έχω συνειδητοποιήσει ότι μόνο εγώ, αν θέλω, καταπιέζομαι. Αν δεν πιεστείς, δεν καταφέρνεις πράγματα. Θέλει και λίγο όριο η ελευθερία.

Από μικρή ήξερα ότι στα 27 μου θα κάνω παιδί. Και έκανα. Είχα κάποια θέματα οπότε μου είχε συστήσει ο γυναικολόγος να το κρατήσω, γιατί αλλιώς θα δυσκολευόμουν. Στα 27 μου είχα την Αφροδίτη. Με τον μπαμπά της παντρευτήκαμε για να αποφύγουμε τα πρακτικά -μαζί κάναμε και τα βαφτίσια».

«Ημουν ο άντρας και η γυναίκα της οικογένειας. Εγώ μεγάλωσα την Αφροδίτη. Με βοήθησαν η μητέρα και η θεία μου. Ολες οι μητέρες που δουλεύουν πιστεύω ότι χάνουν χρόνο από την ευτυχία που μπορεί να σου δώσει η μητρότητα. Ξέρω ότι έχω χάσει πολλα τεύχη από την κόρη μου, με στεναχωρεί. Αλλά, εντέλει, ο χρόνος μας ήταν ουσιαστικός. Νομίζω ότι η Αφροδίτη δεν θα είχε μάθει, άτυπα μεν, πράγματα από μένα. Βλέποντάς με να παλεύω έμαθε, σεβάστηκε, εκτίμησε. Κάποια στιγμή μου είπε ότι θέλει να κάνει τραγούδι, να γράφει μουσική, στίχους και το σπούδασε. Μ΄αρέσει που είναι καλλιτέχνις.

Δεν αγαπάω την Αφροδίτη με την αγάπη που έχει μια μάνα. Είμαι βαθειά ερωτευμένη μαζί της. Το ίδιο μου είχε πει και ο πατέρας μου. “Eβελίνα δεν σ΄αγαπάω... Είμαι ερωτευμένος μαζί σου”. Δηλαδή; τον ρώτησα. Ενας έρωτας, συνήθως, ξεφουσκώνει. Ο έρωτας που έχεις για το παιδί σου, συνεχώς αυξάνεται. Κι αυτό συνειδητοποιώ κι εγώ. Χτυπάει η καρδιά μου για εκείνην, σαν το πρώτο ραντεβού. Δεν έχω το μαμαδίστικο, το κτητικό. Οι άλλοι έρωτες ξεφουσκώνουν, αν και πιστεύω ότι υπάρχουν ερωτικές σχέσεις για πάντα. Αλλά δεν είναι όπως η πρώτη μέρα, μπαίνει η αγάπη, η εκτίμηση».

«Πιστεύω στις μεγάλες σχέσεις, άλλωστε κι εγώ μεγάλες σχέσεις κάνω. Νομίζω ότι μου τελείωναν όταν έφευγε ο έρωτας κι έβλεπα τον σύντροφό μου σαν συγγενή. Ο γάμος έχει ένα στοιχείο που με τρομάζει. Δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω -έχω κάνει ήδη δύο. Οταν είμαι παντρεμένη χωρίζω πιο εύκολα. Μόλις ένοιωθα ότι πνιγόμουν, χώριζα, δεν το παίδευα. Αλλά δεν μου αρέσει να είμαι μόνη. Είμαι κατά βάση συντροφικό άτομο.

Ο χρόνος δεν με απασχολεί. Μου αρέσει που με βλέπω να γερνάω

Το θέατρο είναι αυτό που μου δίνει κίνητρο να εξελιχτώ, να διαβάσω, να συνανατραφώ διαφορετικούς ανθρώπους κι έτσι μεγαλώνω μέσα μου σαν άνθρωπος. Καταννοώ, γίνομαι λιγότερη επικριτική. Στη δουλειά μας η παρατήρηση είναι αυτονόητη, οπότε μαθαίνεις να γίνεσαι πιο ταπεινός, να μην έχεις εγωκεντρισμό.

Θα ήθελα να κάνω κινηματογράφο. Προσωπικά έχω τρομερές αντοχές, αρκεί να μου αρέσει αυτό που κάνω, να βρίσκομαι σε ένα καλό πλαίσιο. Εγώ αν κουραστώ κάπου είναι στο ψυχολογικό κομμάτι, όχι στο σωματικό. Εξι χρόνια τώρα που δουλεύω με την Βάνα Δημητρίου, τον Αντρέα Γεωργίου και τον Κούλλη Νικολάου η ανθρώπινη συνθήκη είναι άψογη. Δεν έχει γίνει άμεση πρόταση για το επόμενο, το πλαίσιο είναι ανοιχτό».

«Η δημοσιότητα δεν με ενοχλεί. Γενικά είμαι κλεισμένη στον μικρόκοσμό μου, δεν παρακολουθώ τι γράφεται, τι λέγεται για μένα ή για άλλους. Ετσι είμαι. Το κομμάτι του κουτσομπολιού, δεν το έχω, δεν αισθάνομαι άνετα όταν κουτσομπολεύουν μπροστά μου. Με στεναχωρούν οι κουτσομπολίστικες εκπομπές, υπάρχει μια τοξικότητα. Είναι τόσο εύκολο να κριτικάρεις κάποιον αρνητικά.

Ο χρόνος δεν με απασχολεί. Μου αρέσει που με βλέπω να γερνάω. Αν σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν τον εαυτό τους να γερνάει, είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί δεν ζουν. Στην εποχή μας δεν σου επιτρέπεται να έχεις ρυτίδα. Η ρυτίδα δεν κάνει τον άνθρωπο, αλλά η προσωπικότητα κι αυτό που έχει μέσα του. Εχω παρατηρήσει ότι στον φακό φαίνομαι μεγαλύτερη και στην ζωή μου μικρότερη.

Από την μέρα που συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν αλλάζει, δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Είναι όντως μάταιο αυτό που λέω, αλλά διαχειριστές της χώρας μας είμαστε, δεν είμαστε ανεξάρτητοι. Εχουμε όμως επιβιώσει σαν χώρα γιατί έχουμε ακόμα φιλότιμο».

«Ο άνθρωπος που γελά» στο Rex

«Πολιτικό, συναισθηματικό, ουσιαστικό για το σήμερα, με έναν ρομαντισμό για την ιδέα της δημοκρατία, στο έργο του Ουγκό ο ήρωας είναι ένας άνθρωπος καταδικασμένος να γελάει σε όλη του την ζωή -εξαιρετικός ο Αιμιλιανός Σταματάκης στον ρόλο.
Είμαι ευτυχισμένη που συμμετέχω σ΄αυτήν την παράσταση και συνεργάζομαι με τον Θοδωρή Αμπαζή και την Αγγελική Στελλάτου, δύο ανθρώπους που εκτιμούσα ιδιαίτερα. Η δουλειά του Θοδωρή είναι εξαιρετική».

«Ο άνθρωπος που γελά» του Βικτόρ Ουγκώ, στο Εθνικό Θέατρο-Σκηνή Κοτοπούλη Rex. Σύνθεση - σκηνοθεσία Θοδωρής Αμπαζής. Παίζουν: Αιμιλιανός Σταματάκης, Εβελίνα Παπούλια, Κώστας Κορωναίος, Νέστωρ Κοψιδάς, Δαυίβ Μαλτέζε, Τζωρτζίνα Δαλιάνη κ.ά. Ως 26/5.