Χρήστος Λούλης: «Δεν είμαι ο καλύτερος. Είμαι καλύτερος από πολλούς άλλους»

Ηθελε να είναι πρώτος σε όλα, να ξεχωρίζει, να είναι πρωταγωνιστής. Και τα κατάφερε. Ο Χρήστος Λούλης κάνει θέατρο στην πρώτη γραμμή. Γεννήθηκε στον Κορυδαλλό, ζει στο Μαρούσι. Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Εμιλυ Κολιανδρή και έχει έναν γιο και μια κόρη. Ετοιμάζεται να παίξει στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου -όχι όμως τον πρωταγωνιστικό ρόλο....

«Δεν με πειράζει καθόλου να μην είμαι πρωταγωνιστής σε μια παράσταση. Νοιώθω υπέροχα. Το΄χω ξανακάνει. Αμέσως μετά τον Αμλετ, έκανα στον «Βυσσινόκηπο» με τον Καραθάνο τον μικρότερο ρόλο. Φροντίζω να μην έχω την πρεμούρα να κάνω πάντα τον πρώτο ρόλο, αλλά το λέω αυτό όντας πρωταγωνιστής.
Ξεκινώντας φυσικά και ήθελα να πρωταγωνιστήσω. Ημουν νέος στη σχολή και έλεγα, από μέσα μου, «έχετε ένα άλογο κούρσας στα χέρια σας και τι κάνετε;». Στη Σχολή έκανα τα πάντα παράλληλα με τα μαθήματα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, προγράμματα, βάψιμο. Με ορμή.

Είχα και το ψώνιο να με βλέπουν, να με χειροκροτούν, να ξεχωρίσω....

Νωρίς μου συνέβησαν όλα. Αυτή η νεανική ορμή, δικαιολογημένη κατά τα άλλα, πολύ νωρίς κληρώθηκε μέσα μου, γιγαντώθηκε και άνθισε. Υστερα κατάφερα να την απομυθοποιήσω και να ηρεμήσω.

«Ξεκίνησα να σπουδάζω Οικομικά στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Αυτή η επιστήμη και οι προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης με οδηγούσαν στο να γίνω μεγαλοστέλεχος κάπου. Ημουν στην σχολή Χρηματοοικονομικής και Τραπεζιτικής Διοικητικής. Κατάλαβα σχετικά νωρίς ότι υπάρχει μέσα μου μια ολόκληρη βεντάλια πεδίων που ήθελα να δοκιμαστώ και που αυτό το επάγγελμα δεν θα μου προσέφερε την ευκαιρία να κάνω. Οπότε άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο στη σχολή. Κατάλαβα ότι αυτό το επάγγελμα θέλω να κάνω. Γιατί είχε την χαρά του παιχνιδιού, της ανακάλυψης ενός καινούργιου εαυτού. Είχα και το ψώνιο να με βλέπουν, να με χειροκροτούν, να ξεχωρίσω....

Οι γονείς μου πάντα ήθελαν ο γιος τους να ξεχωρίζει. Δεν με πίεσαν. Δεν χρειάστηκε

Από παιδί είχα την έντονη φιλοδοξία. Ημουν ανταγωνιστικός, μαχητικός, να είμαι πρώτος σε όλα. Κι όταν δεν συνέβαινε αυτό αρρώσταινα. Ηταν ένα συστατικό μου και το ήξερα. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα λεφτά, γιατί αν με ενδιέφεραν ή δεν θα έκανα θέατρο ή δεν θα το έκανα με αυτούς τους όρους.
Σε κάθε στροφή που κάνουμε στην ζωή φτάνουμε σε σταυροδρόμια. Διαλέγουμε το έναν δρόμο και απορρίπτουμε τους άλλους. Αλλά αυτούς τους άλλους δρόμους, συνεχίζουμε να τους σκεφτόμαστε. Συγχρόνως λοιπόν με τη ζωή που κάνω υπάρχουν στην φαντασία παράλληλλα σύμπαντα, παράλληλοι Χρήστοι: Ενας είναι διοικητής τράπεζας, άλλος στέλεχος κάπου, άλλος έχει πάει στο Σίτι, στη Νέα Υόρκη ή είναι άστεγος. Κάποια πράγματα τα ζηλεύω -κάποιοι Χρήστοι έχουν φύγει από την Ελλάδα κι αυτό δεν το λέω τώρα λόγω κρίσης, αλλά πάντα είχα την δίψα να ζήσω έστω και για ένα-δύο χρόνια σε μια άλλη χώρα. Η σκέψη ότι κάπου αλλού είναι πάντα καλύτερα -η τραγωδία που καταδυναστεύει τους ανθρώπους. Μέχρι κάποια ηλικία είχα την αγωνία να το κάνω. Μετά το αποδέχτηκα. Ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι τελείως πλήρης, πάντα θέλει να του λείπει κάτι για να το σκέφτεται».

«Μεγάλωσα στον Κορυδαλλό. Εκεί πήγα σχολείο. Ο πατέρας μου έχει μια επιχείρηση λιανικής και χονδρικής με συστήματα γραφείου. Η μητέρα μου, οικιακά. Εχω μία αδελφή. Οι γονείς μου πάντα ήθελαν ο γιος τους να ξεχωρίζει. Δεν με πίεσαν. Δεν χρειάστηκε. Ημουν πάντα ο καλύτερος μαθητής, ο καλύτερος αθλητής, σημαιοφόρος, απουσιολόγος και ο ωραίος του σχολείου. Είχα φοβερό πακέτο.... Δεν αντέχεται αυτό το πακέτο. Ολο αυτό σε γεμίζει και με προσδοκίες -ανεφάρμοστες, αδύνατες. Περιμένεις να σε αγκαλιάσουν όλοι. Οταν έρθει όμως η χυλόπιττα, σου κοστίζει παραπάνω. Μετά ισορροπείς.

Υπήρχε η ψευδαίσθηση και η φιλοδοξία του μεγαλείου. Δεν λέω αν το έχω καταφέρει αλλά υπάρχουν κάποιες μεγαλειώδεις στιγμές, όπως όταν σε βγάζει τελευταίο στην παράσταση της Επιδαύρου η Κονιόρδου και το χειροκρότημα είναι σαν κύμα για σένα, και εσύ είσαι ο μικρός. Είναι στιγμές που χάνεσαι. Δεν το παίρνεις πάνω σου, αλλά το ζεις αυτό το μεγαλείο. Δεν ξέρω ποια άλλη δουλειά θα μου επέτρεπε να το ζήσω αυτό και θα μου έλειπε».

«Ποιο είναι το κυρίαρχο χάρισμα; Να είσαι αυτοθυσιαστικά, σχεδόν, διαθέσιμος, στο να ζήσεις τις στιγμές που σου έρχονται μπροστά σου και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς με αυτές. Σκεπτόμενος πάντα ότι ξεκινάς από προσφορά και ό,τι έρθει, θα είναι η ανταμοιβή σου. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να πηγαίνει προς τα εκεί που η περιέργειά του τον κυριεύει. Αξίζει να κυνηγήσεις αυτό που σου κεντρίζει το μυαλό και την ψυχή κι ας μην είσαι καλός σ΄αυτό. Το μη αναμενόμενο είναι αυτό που μου αρέσει.

Είχε πέσει σύρμα για μένα από την σχολή -ότι υπάρχει ένας καινούργιος, ελάτε να τον δείτε. Ηρθαν αλλά δεν ενθουσιάστηκαν

Οι γονείς μου είχαν μια επιφύλαξη για το θέατρο. Δεν με εμπόδισαν. Ο πατέρας μου πλήρωσε το πρώτο έτος της σχολής και μετά, με την δουλειά μου εκεί, η σχολή πληρωνόταν από μόνη της.
Αμέσως κατάλαβα ότι το θέατρο είναι ο χώρος μου. Ηθελα να μπω σ΄ αυτόν τον κόσμο, σ΄ αυτή την ζωή. Πρώτη φορά στο σανίδι έκανα μια αντικατάσταση -ήμουν ακόμα στην σχολή. Το καλοκαίρι -μόλις είχα αποφοιτήσει, έπαιξα στην Επίδαυρο στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», ανοίγοντας την παράσταση με ένα τραγούδι. Μετά ήμουν ο Εντμοντ στον «Βασιλιά Ληρ» με τον Γιώργο Λαζάνη».

«Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα πράγματα ήρθαν εύκολα. Η όμορφη εμφάνιση είναι διαβατήριο, άλλο τόσο είναι και η μη όμορφη. Μετά τον «Ληρ» με πήρε ο Λευτέρης Βογιατζής στο «Καθαροί πια». Εκατσα άλλον έναν χρόνο, έκανα τον Ερωτόκριτο, πήρα το βραβείο Χορν, ακολούθησε ο «Ιων» με την Κονιόρδου. Δούλεψα πολύ σ΄αυτά που έκανα, αλλά ήρθαν μόνα τους....

Φοβήθηκα μόνον όταν μου είπε ο Κακογιάννης να κάνω τον Αμλετ. Και δεν μετάνιωσα. Είχα πάει σπίτι του Κακογιάννη, διαβάζαμε το κείμενο, και κατάλαβα ότι εγώ με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορώ να το κάνω. Ισως αν ήταν κάποιος άλλος, που θα με έπαιρνε από το χέρι, μπορεί και να το είχα κάνει. Με έπιασε μετά στους Δελφούς η Αρβελέρ και μου είπε «Εσύ είσαι αυτός ο Λούλης... Ε, λοιπόν είπα στον άντρα μου ότι αυτό το παιδί ή είναι πολύ χαζό είναι ή πολύ έξυπνο...». Την επομένη της πρεμιέρας στην Επίδαυρο συναντάω τον Γιάννη Μετζικώφ και μου λέει «Εχεις καταλάβει ότι για σένα τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο;». Δεν το είχα καταλάβει. Ημουν 27.

Ισως εκπέμπω κάτι σαν τον Μισάνθρωπο, που δίνει την αίσθηση ότι είναι καλύτερος από όλους, ενώ μπορεί και να μην είναι

Είχε πέσει σύρμα για μένα από την σχολή -ότι υπάρχει ένας καινούργιος, ελάτε να τον δείτε. Ηρθαν αλλά δεν ενθουσιάστηκαν. Πήγα σε μια οντισιόν του Χουβαρδά -δεν με πήρε. Επαιξα στο Αμόρε, έκανα μαζί του το «Clavigο» αλλά δεν ήταν καλή η συνεργασία μας. Ημουν πολύ ανώριμος. Ξαναδουλέψαμε στον «Περικλή» του Σαίξπηρ στο Εθνικό. Εκεί αγαπηθήκαμε. Εκτοτε είμαστε στενοί συνεργάτες».

«Είχα την τύχη να είμαι με ανθρώπους που τους ενδιέφερε να μου δείξουν κάτι που δεν φαίνεται από την πρώτη ματιά. Κι εγώ είχα την περιέργεια που με κινητοποιούσε και δεν σκόνταφτα...
Ταυτόχρονα ήρθε και το «Κλείσε τα μάτια» του Παπακαλιάτη. Οχι, δεν με φόβισε ο ρόλος. Ημουν το γκέι ζευγάρι της σειράς με τον Κώστα Κάππα. Αλλά το φιλί, το περιβόητο φιλί, δεν το έδωσα εγώ, αλλά ο Κάππας με τον Περικλή τον Ασημακόπουλο, -γιατί στη σειρά είχαμε τότε χωρίσει. Με ταύτισαν όμως με το φιλί...

Με την Εμιλυ έχουν υπάρξει και δυσκολίες, διαφορές φάσης αλλά το πιο δύσκολο είναι να είσαι κανονικός ενώ κάνεις μια δουλειά που δεν είναι κανονική

Εχω κατά καιρούς μπει στον μάτι του κυκλώνα. Ισως εκπέμπω κάτι σαν τον Μισάνθρωπο, που δίνει την αίσθηση ότι είναι καλύτερος από όλους, ενώ μπορεί και να μην είναι. Μπορεί κάτι πάνω μου να εκπέμπει ότι θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από όλους, ή τουλάχιστον από τους πιο πολλούς. Το καλώς εννοούμενο ψώνιο, ο ναρκισσισμός είναι καμιά φορά απαραίτητο συστατικό για την τέχνη και όχι μόνον. Δεν αισθάνομαι καλύτερος από όλους. Αισθάνομαι καλύτερος από πολλούς και αισθάνομαι καλύτερος και από τον εαυτό μου. Αισθάνομαι ότι έχω πολλά εμπόδια να υπερπηδήσω ακόμα για να πω κάποια στιγμή ότι έκανα ό,τι μπορούσα. Στο μυαλό μου και στο μάτι μου έχω συνέχεια το φεγγάρι, με την έννοια ότι υπάρχει πάντα και κάτι άλλο. Και μαζί με μια έμφυτη αυτοπεποίθηση που έχω μπορεί να κάνει το πακέτο αντιπαθητικό».

«Δεν με πειράζει. Μου την έχουν πέσει πολύ παραπάνω... Από το περιστατικό με την Ζέτα Μακρυπούλια έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια και ακόμα το θυμούνται. Η ζωή είναι μικρή και δεν μπορούμε να την ζήσουμε προσπαθώντας να τους κρατήσουμε όλους ευχαριστημένους. Δεν μετάνιωσα, απλώς βγήκε προς τα έξω κάτι που δεν είπα -δεν είπα ότι η κοπέλα δεν είναι ηθοποιός. Ποιος είμαι εγώ για να το πω αυτό; Είπα ότι δεν κάνουμε την ίδια δουλειά. Και με πολλούς άλλους ηθοποιούς δεν κάνουμε την ίδια δουλειά.

Δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με την πολιτική. Είμαι υπερβολικά εγωιστής και αλαζόνας ώστε να επιστρέψω στον εαυτό μου να βγει στην γύρα για ψήφους. Εγώ πωλητής δεν είμαι. Ο πατέρας μου είναι πολύ καλός πωλητής και μου έχει αναπτύξει μια ολόκληρη θεωρία πάνω σ΄ αυτό. Είναι ταλέντο που εγώ δεν έχω.

Με την Εμιλυ έχουν υπάρξει και δυσκολίες, διαφορές φάσης αλλά το πιο δύσκολο είναι να είσαι κανονικός ενώ κάνεις μια δουλειά που δεν είναι κανονική. Φθορές; Στον βαθμό του φυσιολογικού. Εγώ είχα γίνει γνωστός πριν ξεκινήσει να κάνει όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα η Εμιλυ. Ο,τι έκανε το έκανε μόνη της, εγώ ποτέ δεν μίλησα για εκείνη στη δουλειά. Ηταν πολύ δύσκολο, αλλά ήταν το σωστό. Κατά καιρούς δουλεύουμε μαζί, τώρα είναι η τέταρτη φορά. Είμαστε κουμπάροι με τον Καραθάνο, με τον Καρατζά είμαστε φίλοι και δουλεύουμε μαζί, όπως παλιότερα με τον Θωμά τον Μοσχόπουλο. Λένε για κλίκες στο θέατρο. Μα αυτή η δουλειά έχει να κάνει με τα χνώτα των ανθρώπων. Οταν ταιριάζεις με κάποιον, γιατί να μην ξαναδουλέψεις μαζί του;»

«Οταν γνώρισα την Εμιλυ, είδα μια πολύ όμορφη κοπέλα που μου άρεσε να την μυρίζω, να την αισθάνομαι, να ακουμπάνε τα χέρια μας. Αφού τα φτιάξαμε, με κέρδισε τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εκείνη. Ημασταν επτά χρόνια μαζί πριν παντρευτούμε. Τον Νοέμβριο θα κλείσουμε δέκα οκτώ. Ηταν 22 κι εγώ 25 όταν γνωριστήκαμε. Μεγαλώσαμε μαζί.

Δεν είμαστε χειραφετημένος λαός. Εχουμε ανάγκη κάποιος να μας ποδηγετεί, να μας γοητεύει

Εννοείται ότι μας αρέσουν κι άλλοι άνθρωποι στη ζωή μας, αλλά νομίζω ότι είμαστε φτιαγμένοι για ζευγάρια. Ο,τι και να δεις ό,τι και να κάνεις, πάντα η ζωή σου θα είναι ένας άνθρωπος. Νομίζω ότι η μονογαμία είναι σχεδόν κάτι το βιολογικό. Το μεγαλύτερο κομμάτι του έρωτα που επιδρά πάνω μας, είναι η ψευδαίσθηση της αποκλειστικότητας. Οταν σε κοιτάει εκείνος που είναι ερωτευμένος μαζί σου, νοιώθεις πολύ πιο πάνω από αυτό που είσαι. Νοιώθεις μικρός θεός. Αυτή είναι μια προσωρινή αθανασία. Κι αυτό σου το προσφέρει η ψευδαίσθηση της αποκλειστικότητας. Μιλάω για τον έρωτα που κρατάει μια ζωή...»

«Είχαμε πάει μήνα του μέλιτος στην Αυστραλία -έχω συγγενείς εκεί και επισκεφτήκαμε το Φίλιπ Αϊλαντ, ένα νησάκι που έχει αποικία πιγκουίνων. Μας έλεγαν ότι οι πιγκουίνοι είναι μονογαμικά ζώα. Βρίσκουν ένα ταίρι και μένουν για πάντα μαζί. Ωστόσο μέσα στη φωλιά είναι σπάνιες οι φορές που είναι μαζί. Πότε λείπει ο ένας για ψάρεμα και πότε ο άλλος -μέχρι και ενάμιση μήνα. Είναι όμως τόσο συγκινητικό γιατί αυτός που έχει μείνει πίσω στη φωλιά, περιμένει το ταίρι του και το καλεί με τον τρόπο του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πάει και στην διπλανή φωλιά... Αλλά το ταίρι είναι ένα.

Ο Σταύρος με είχε γοητεύσει γιατί είχε καταφέρει να συσπειρώσει σπουδαίους ανθρώπους γύρω του

Δύσκολο να είσαι πατέρας. Οσο μεγαλώνω πιστεύω ότι είναι καλύτερα να μην τα σκέφτεσαι όλα τόσο πολύ. Εχω πάντα στο μυαλό μου δύο πατέρες, τον δικό μου κι αυτόν που είμαι εγώ. Οταν είμαι πιο πολλές ώρες στο σπίτι, με παίρνει να είμαι αυστηρός. Οταν λείπω και βλέπω τα παιδιά μία-δύο ώρες το πολύ, δεν με παίρνει να τα μαλώνω, κι όταν θέλω να το κάνω, με συγκρατεί η Εμιλυ. Ο γιος μου είναι επτά και η κόρη μου τριάμιση. Ο γιος μου μας έχει δει σε παραστάσεις, έρχεται σε πρόβες. Εχει όμως πει στη μαμά του ότι δεν του αρέσει ούτε να βλέπει θέατρο, ούτε να παίζει. Η κόρη μας είναι πιο θεατρίνα γι΄αυτό και λέμε όταν μεγαλώσει να την πούμε από το Σμαράγδα και την Σμαρούλα Γιούλη, Σμαρούλα Λούλη...»

«Στην πολιτική, δεν θα βγω μόνος μου να πω κάτι, αλλά αν με ρωτήσουν, δεν μ΄αρέσει να κρύβομαι. Προσπαθώ κάθε φορά να απαντάω στη στιγμή. Οταν ιδρύθηκε το Ποτάμι έβαλα την υπογραφή μου γιατί θεωρούσα ότι ήταν κάτι που έλειπε, που δεν προσδιοριζόταν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, αλλά φιλελεύθερα. Γιατί εγώ παραμένω φιλελεύθερος. Ο Σταύρος με είχε γοητεύσει γιατί είχε καταφέρει να συσπειρώσει σπουδαίους ανθρώπους γύρω του. Το τι έκανε μετά, είναι άλλη κουβέντα. Μου λένε να μην εκτίθεμαι, γιατι δεν κάνει πολύ καλό. Ούτε πολύ κακό κάνει. Κανείς δεν διαθέτει την απόλυτη αλήθεια. Ολοι εκφράζουμε αυτοβιογραφικά σχεδόν τη στγμή του εαυτού μας.

Είναι δύσκολο να πεις στον χώρο τον δικό μου ότι δεν είσαι αριστερός. Το καλό αυτής της κυβέρνησης είναι ότι μπορώ πια, χωρίς ενοχή και χωρίς κανένα εμπόδιο, να πω ότι δεν είμαι αριστερός. Πριν από 7-8 χρόνια δεν θα μπορούσα να το πω...
Μ΄αρέσει να σκέφτομαι ότι μπορώ να αλλάξω γνώμη. Δεν έχω ιδεοληψίες. Εχω ψηφίσει και ΠΑΣΟΚ. Νέα Δημοκρατία δεν έχω ψηφίσει ποτέ, μπορεί να ψηφίσω τώρα... Και Μάνο έχω ψηφίσει.

Κάθε φορά που σκέφτομαι την πολιτική κατάσταση δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάτι που με εκφράζει απόλυτα. Δεν είμαστε χειραφετημένος λαός. Εχουμε ανάγκη κάποιος να μας ποδηγετεί, να μας γοητεύει. Εγώ δεν είμαι έτσι. Οποιος με γοήτευσε και τον γνώρισα, μετά με απογοήτευσε, χωρίς να αμφισβητήσω την αξία του. Οταν γνώρισα τον Λευτέρη Βογιατζή -η γοητεία του υπάρχει ακόμα μέσα μου, παρ΄όλο που όταν δούλευα μαζί του με απογοήτευσε ως προς την μέθοδο του να εισχωρεί στην ψυχή των ανθρώπων. Το θεώρησα λάθος του. Κατέβηκε από το βάθρο του.

Αλλά ότι τον είχα σε ένα βάθρο ήταν άδικο και για μένα και για εκείνον. Ποτέ δεν μπορείς να συνομιλήσεις με έναν άνθρωπο όταν τον έχεις εκεί πάνω. Καλά έκανε και με απογοήτευσε. Καλά κάνουν οι άνθρωποι και μας απογοητεύουν, αρκεί να κατανοούμε ότι η γοητεία έγκειται στο φαντασιακό μας πεδίο. Οπως και στον έρωτα. Ως ηθοποιός θέλω να σε γοητεύσω όχι με εμένα ως στόχο, αλλά ως μέσο. Δεν μπορείς να αφήσεις εύκολα να σε επηρεάσει μια κακή κριτική γιατί μετά πρέπει να αφήσεις και την καλή κριτική να σε πάει στα ουράνια. Πρέπει να βρεις μια ισορροπία: Εσύ, η δουλειά σου και ο χρόνος».

Σκέψεις για τον «Μισάνθρωπο» -στο Εθνικό

«Μισάνθρωπος μπορεί να είναι και αυτός που αγαπά πολύ τους ανθρώπους, με την έννοια ότι αγαπά την καλύτερή τους ποιότητα, τον καλύτερό τους εαυτό που οι ίδιοι έχουν αποποιηθεί και τον έχουν καταχωνιάσει κάπου προκειμένου να συνυπάρξουν. Και που αναγκάζονται να συμβιβαστούν με μια χαμηλοτέρου επιπέδου ύπαρξη μόνο και μόνο για να μην ξεβολευτούν ή να μην έρχονται σε συγκρούσεις. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να συμπαθήσουμε κάποιον που βγαίνει και κατακεραυνώνει την κοινωνία. Εχει ένα ρομαντικό στοιχείο ο Μισάνθρωπος που τον κάνει να τον αγαπάμε. Δεν δέχεται ότι ο άνθρωπος είναι γεμάτος αντιφάσεις. Πώς να το κάνουμε; Δεν γίνεται να λες ό,τι σκέφτεσαι... Επιπλέον δίνεις μεγάλη αξία στον καθένα. Δεν έχουν όλοι τόση αξία ούτε σε ρώτησε κανείς να πεις την γνώμη σου...»

«Ο Μισάνθρωπος του Μολιέρου. Μετάφραση Χρύσα Προκοπάκη. Σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς. Παίζουν: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Χρήστος Λούλης, Γιάννης Βογιατζής, Έμιλυ Κολιανδρή, Λαέρτης Μαλκότσης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Έλενα Τοπαλίδου κ.ά.
Πρεμιέρα 10 Μαρτίου 2019, Κεντρική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου – Κτίριο Τσίλερ.